Take a photo of a barcode or cover
4.22 AVERAGE
4.22 AVERAGE
adventurous
emotional
hopeful
informative
inspiring
reflective
medium-paced
emotional
inspiring
reflective
medium-paced
adventurous
emotional
hopeful
inspiring
reflective
slow-paced
Got almost halfway and gave up. Had high hopes as I was really interested to read about their experiences on the Cape Wrath Trail... I just felt increasingly frustrated with the inaccurate descriptions about biodiversity decline. It felt like I was being preached at about the climate and decline of biodiversity by my rich family who like a wee wander in nature but don't understand the part they play themselves. Also the fact they travelled during a pandemic to small and vulnerable communities without a care really showed their lack of self-awareness.
adventurous
challenging
emotional
funny
hopeful
informative
inspiring
reflective
relaxing
sad
medium-paced
Lezen is leren, en nadat ik voor de tweede keer een boek gelezen heb van Raynor Winn, heb ik over mezelf bijgeleerd dat ik waarschijnlijk niet zo een wandelboek-adept ben.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van wandelen en kan er echt van genieten om temidden van prachtige landschappen volledig tot rust te komen. Anderzijds heb ik het dan wel over ééndagswandelingen, en hoewel ik (op een keer na) nog geen meerdaagse trektochten geprobeerd heb, zit er met erg grote waarschijnlijkheid geen alles-in-een-rugzak-proppend-en-met-een-tentje-en-doorweekte-kleren-in-een-storm-kamperende persoon in mij verscholen.
Landlines heeft (net zoals The Salt Path) veel te bieden: Raynor Winn beschrijft de landschappen op mooie wijze, zodat je je ook daar waant, en houdt het voldoende gevarieerd door regelmatig de link te leggen met andere onderwerpen, zoals klimaatopwarming, de Brexit, de kleine menselijke aard. Uiteraard gaat dit boek ook over haar man en zijn degeneratieve ziekte. Ik blijf het bijzonder mooi en hoopvol vinden hoe wandelen voor hen een uitweg biedt.
Over The Salt Path (dat ik reeds vijf jaar geleden gelezen heb, dus ik ben het al wat vergeten) schreef ik dat het wat repetitief was, en hier had ik precies het omgekeerde gevoel. Raynor Winn gaat soms erg snel vooruit, waarbij ze in de eerste zin nog ergens op café een theetje zitten te drinken, en twee zinnen later al hun tenten aan het opslaan zijn na een wandeling van enkele uren. Of ze bevinden zich eerst ergens nog afgelegen, om dan enkele zinnen later opeens met vrienden hun wandeling verder te plannen (waar kwamen die opeens vandaan?!) Er valt dan ook wel erg veel wandeling te beschrijven in dit boek van iets meer dan 300 pagina's, waardoor de vlotte lijn soms een beetje verloren gaat en het vaak een tikkeltje te fragmentarisch aanvoelt.
Hoewel dit zeker een goed boek is, doet het lezen van dit boek me niet zo erg veel, wat ik alleen maar kan toeschrijven aan het feit dat ik blijkbaar niet zo graag boeken over wandelen lees (en het feit dat ik totaal niet vertrouwd ben met de Engelse landschappen, zal ook niet helpen). Maar ik ben blij dat zoveel andere mensen hier wel oprecht van genieten, en, zoals blijkt bij sommige mensen die ze tegenkomt in dit boek, haar boeken "life changing" vinden. Ik blijf Raynor en Moth het allerbeste toewensen, ze lijken me prachtige mensen.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van wandelen en kan er echt van genieten om temidden van prachtige landschappen volledig tot rust te komen. Anderzijds heb ik het dan wel over ééndagswandelingen, en hoewel ik (op een keer na) nog geen meerdaagse trektochten geprobeerd heb, zit er met erg grote waarschijnlijkheid geen alles-in-een-rugzak-proppend-en-met-een-tentje-en-doorweekte-kleren-in-een-storm-kamperende persoon in mij verscholen.
Landlines heeft (net zoals The Salt Path) veel te bieden: Raynor Winn beschrijft de landschappen op mooie wijze, zodat je je ook daar waant, en houdt het voldoende gevarieerd door regelmatig de link te leggen met andere onderwerpen, zoals klimaatopwarming, de Brexit, de kleine menselijke aard. Uiteraard gaat dit boek ook over haar man en zijn degeneratieve ziekte. Ik blijf het bijzonder mooi en hoopvol vinden hoe wandelen voor hen een uitweg biedt.
Over The Salt Path (dat ik reeds vijf jaar geleden gelezen heb, dus ik ben het al wat vergeten) schreef ik dat het wat repetitief was, en hier had ik precies het omgekeerde gevoel. Raynor Winn gaat soms erg snel vooruit, waarbij ze in de eerste zin nog ergens op café een theetje zitten te drinken, en twee zinnen later al hun tenten aan het opslaan zijn na een wandeling van enkele uren. Of ze bevinden zich eerst ergens nog afgelegen, om dan enkele zinnen later opeens met vrienden hun wandeling verder te plannen (waar kwamen die opeens vandaan?!) Er valt dan ook wel erg veel wandeling te beschrijven in dit boek van iets meer dan 300 pagina's, waardoor de vlotte lijn soms een beetje verloren gaat en het vaak een tikkeltje te fragmentarisch aanvoelt.
Hoewel dit zeker een goed boek is, doet het lezen van dit boek me niet zo erg veel, wat ik alleen maar kan toeschrijven aan het feit dat ik blijkbaar niet zo graag boeken over wandelen lees (en het feit dat ik totaal niet vertrouwd ben met de Engelse landschappen, zal ook niet helpen). Maar ik ben blij dat zoveel andere mensen hier wel oprecht van genieten, en, zoals blijkt bij sommige mensen die ze tegenkomt in dit boek, haar boeken "life changing" vinden. Ik blijf Raynor en Moth het allerbeste toewensen, ze lijken me prachtige mensen.
An ode to paths offered in a perfect soup made of Up-like moments written in curated chapters to make the reader experience the narrator's journey. A welcoming personal story from and for the people.
Thank you for this, Raynor! Looking forward to walking The Pennine Way myself one day.
Thank you for this, Raynor! Looking forward to walking The Pennine Way myself one day.
Didn’t enjoy this as much as the first two books. A few too many occasions where somebody mentions her first book and doesn’t realise she was the author. More preaching on the value of walking and the natural environment. This time with more stops for beds and chips.