You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
4.06 AVERAGE
4.06 AVERAGE
emotional
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
"Και από εκείνο το βράδυ άρχισε για τη Μασλοβα η ζωή, που είναι ένα αδιάκοπο εγκλημα απέναντι στο θεϊκό και στον ανθρώπινο νόμο και που την κάνουν εκατοντάδες και εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, από τις οποίες τα εννιά δέκατα καταλήγουν σε ανιατες αρρώστιες, πρόωρο μαρασμό και θανατο"
"Και πιο πολύ της έκανε καταπληξη πως την καταδίκασαν τόσο σκληρά άντρες νέοι, όχι γέροι, εκείνοι οι ίδιοι που πάντα ήταν τόσο καλοί μαζί της ...... είχε δει, τους άντρες αυτούς που προφασιζόμενοι κάποια δουλειά, περνούσαν από έξω ή έμπαιναν στο κρατητήριο, μόνο και μόνο για να τη κοιτάξουν. Κι' αξαφνα, οι ίδιοι αυτοί άντρες, την καταδίκασαν στα κατεργα, παρόλο που ήταν αθώα για το έγκλημα που την κατηγορουσαν"
"Ο άνθρωπος που την αγάπησε που και αυτήν τον αγαπούσε, την παράτησε, περιγελώντας τα αισθήματα της. Και ωστόσο αυτός ήταν ο καλύτερος απ'ολους τους ανθρώπους που γνώριζε. Κι' όλοι οι άλλοι ήταν πολύ χειρότεροι του .... Οι θείες αυτές οι δύο θρησκες γριούλες, την έδιωξαν , όταν δε μπορούσε να τις υπηρετεί όπως πριν .... Οι γυναίκες κοίταζαν πως να της πάρουν πιο πολλά λεφτά, κι οι άντρες αρχινώντας απο το γερό αστυνόμο κ' ίσαμε τους επόπτες των φυλακών, την έβλεπαν, σαν αντικείμενο για την απόλαυση τους ........... Όλοι ζούσαν μονάχα για τον εαυτο τους .... Και άμα τύχαινε να την κυριέψει μελαγχολία, το έριχνε στο κάπνισμα ή στο ποτό, ή πιο καλύτερα, έτρεχε να βρει τη συντροφιά κάποιου άντρα και της περνούσε"
"Ανακεφαλαίωσε όλα εκείνα που είδε σήμερα: τη γυναίκα με τα τρία παιδιά, που τον άντρα της τον κρατούσαν στη φυλακή γιατί έκοψε δύο δέντρα στο αρχοντικό δάσος, τη φριχτή Ματριονα που θεωρούσε πως οι γυναίκες της τάξης τους είναι υποχρεωμένες να παραδίδονται στα αφεντικά τους. Θυμήθηκε όσα του διηγήθηκε για τα μωρά και το τρόπο της μεταφοράς τους στο ορφανοτροφειο. Θυμήθηκε εκείνο το άρρωστο μωρό που έσβηνε από τον υποσιτισμό στην αγκαλιά της μάνας του, καθώς και εκείνη τη καταγαναχτισμενη έγκυο γυναίκα, που την ανάγκασε ο επιστάτης να δουλέψει δύο μέρες στο αρχοντικό, γιατί της ξέφυγε μια στιγμή η νηστικη αγελάδα της και βοσκησε στο αρχοντικό λιβαδι"
"Και πως όλοι τους είναι βέβαιοι και εκείνοι, που δουλεύουν όπως και εκείνοι που τους βαζουν να δουλέψουν πως έτσι πρέπει. Ένω στα σπίτια τους οι γυναίκες τους, λιώνουν από τη δουλειά, την ανώτερη από τις δυνάμεις τους, τα παιδιά τους χαμογελούν πεθαινοντας από υποσιτισμό και αυτοί οι ίδιοι πρέπει να χτίζουν αυτό το ανόητο και άχρηστο σπίτι για κάποιο ανόητο και άχρηστο άνθρωπο"
"Όμως σαν άνθρωπος από φύση έξυπνος και αγαθός, πολύ γρήγορα κατάλαβε το αδύνατο ένος τέτοιου συνδυασμού και για να μη βλέπει εκείνη την εσωτερική αντίφαση, στην οποία διαρκώς βρισκόταν, παραδινόταν ολοένα και πιο πολύ στην τόσο διαδεδομένη ανάμεσα στους στρατιωτικους συνήθεια να πίνει πολύ κρασί"
"Κανένας δε φταίει. Όμως οι άνθρωποι σκοτώθηκαν και σκοτώθηκαν ωστόσο από αυτούς τους ίδιους ανθρώπους που δεν φταίνε για το θάνατο τους. Και συνέβησαν τούτα γιατί, όλοι αυτοί οι άνθρωποι: Γενικοί διοικητές, διευθυντές, νοματαρχες, αστυφύλακες βλέπουν μπροστά τους όχι τους ανθρώπους και τις απέναντι τους υποχρεώσεις τους, παρά την υπηρεσία και τις απαιτήσεις της, που τις βάζουν ψηλότερα, από τις απαιτήσεις των σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους."
" Παρόλα αυτά όμως τον θανάτωσαν και όχι μονάχα δεν τον λυπόταν κανένας σαν άνθρωπο, μα μήτε καν σαν ένα αδικοχαμένο εργατικό ζώο. Το μοναδικό συναίσθημα,
που προκαλούσε σε όλους γύρω ο θάνατος του, ήταν η βιασύνη, γιατί η ανάγκη της οσο το δυνατόν ταχύτερης απομάκρυνσης του πτωματος για το φόβο της αποσύνθεσης, τους έβαζε σε φασαρίες."
**
".... είναι επίσης λογικό να αποκεφαλίζεται ένα επικίνδυνο και κακοποιό στοιχείο για την κοινωνία ........ Μα τι νόημα υπάρχει να κλείνεται ένα άτομο μέσα σε μια φυλακή ανάμεσα σε πιο διεφθαρμένα πλάσματα ....... σε αυτά τα ιδρύματα τους ωθούν στον πιο ψηλό βαθμό της εγκληματικοτητας, δηλαδή αυξάνουν τον κίνδυνο."
"-Λες και η δικαιοσύνη είναι το αντικείμενο των δικαστηρίων.
-Τι άλλο αντικειμενικό σκοπό έχουνε;
-Να υπερασπίζουν τα συμφέροντα της τάξης. Κατά τη γνώμη μου τα δικαστήρια δεν είναι παρά ένα όργανο(αντιπροσωπευτικό) με σκοπό να κρατάει τη κατάσταση(την υπάρχουσα) που ευνοεί μια ορισμένη τάξη."
"Προσπαθούσε να καταλάβει γιατί αυτά τα πλάσματα τα τόσο ανόμοια από τη φύση τους, βρίσκονταν κλεισμένα, ένα αλλά παρόμοια γύριζαν ελεύθερα και μάλιστα δικάζανε τα πρώτα"
"Ήξερε λοιπόν πόσο έχουν ανάγκη τα ανθρώπινα πλάσματα από το τσιγάρο, ήξερε ακόμη πόσο οι άνθρωποι αγαπάνε την ελευθερία τους, το φως, ήξερε πόσο πολύ αγαπάνε τα παιδιά τους οι μητέρες και τα παιδιά τις μητέρες τους ........ Αν πρώτα κάνεις πίστευε στο Θεό και στους ανθρώπους και στην αγάπη που τρέφουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, παύει να πιστεύει μετά. Από εκείνη τη μέρα έπαψα να πιστεύω στους ανθρώπους και τους μισώ, κατέληξε."
"Η φυλακή για τους πραγματικούς επαναστάτες είναι μια ξεκούραση, μια γαλήνη. Για εκείνον που ζει μέσα στην ανισότητα, η ύπαρξη είναι μια διαρκής επαγρύπνηση, γεμάτη φόβο, ανησυχίες για τον εαυτό του, για τους συντρόφους του.. Μα σα πιαστεί κάνεις, όλα τελειώνουν, σταματάνε οι ευθύνες. Γαλήνη και ξεκούραση. Μερικοί μου ομολογησαν ότι νιώσανε μια δυνατή χαρά μόλις πιάστηκαν. Μα για τους νέους, για τους αθώους(πάντα αρχίζουν πιάνοντας αθωους), το πλήγμα είναι φοβερό. Δεν είναι για τη στέρηση της ελευθερίας, για τη κακομεταχειριση, για την έλλειψη ηλίου και τροφής, για όλες τις στερήσεις γενικά, όλα αυτά δεν είναι τίποτε. Έστω και αν υπήρχανε στερήσεις δύο φορές χειρότερες, θα μπορούσε να τις υπομείνει κάνεις αρκετά, αν δεν υπήρχε εκείνο το ηθικό τραύμα που δοκιμάζει κάνεις όταν φυλακιστεί άδικα"
"Μέσα στον Νιεχλουντοβ όπως και στον καθένα μας, υπήρχαν μαζί δύο άνθρωποι. Ο πνευματικός άνθρωπος, που αποζητάει για τον εαυτό του μονάχα εκείνο το καλό που είναι καλό και για τους άλλους και ο σαρκικος άνθρωπος, ο κτηνώδης, που αποζηταει το καλό μονάχα για τον εαυτό του και είναι έτοιμος για την απόλαυση αυτού του καλού να θυσιάσει τα πάντα και να αδιαφορήσει για τα πάντα"
"Στην αρχή ο Νιεχλουντοβ πάλεψε, μα η πάλη ήταν πάρα πολύ δύσκολη, γιατί όλα εκείνα που αυτός πίστευε για τον εαυτό του που θεωρούσε καλά, τα έβρισκαν οι άλλοι άσχημα και το αντίθετο. Το αποτέλεσμα ήταν πως υπέκυψε. Έπαψε να πιστεύει τον εαυτό του και πίστεψε τους άλλους. Τον πρώτο καιρό η απάρνηση του εαυτού του, του ήταν δυσάρεστη, μα η δυσαρέσκεια δε βασταξε πολύ και γρήγορα ο Νιεχλουντοβ που την ίδια εποχή άρχισε να πίνει και να καπνίζει, έπαψε να στεναχωριέται και αισθάνθηκε μάλιστα μεγάλη ανακούφιση."
"Τότε ήταν ένας τίμιος νέος, έτοιμος να θυσιαστεί για κάθε καλό, ενώ τώρα ήταν διεφθαρμένος, ένας λεπτολόγος εγωιστής που δεν αποβλεπε, παρά στην προσωπική του απόλαυση ....... Τότε για πραγματικό του "εγώ" θεωρούσε τον πνευματικό του άνθρωπο, ενώ τώρα "εγώ" του είχε το ορμητικο, το κτηνωδικο σώμα, την ύλη."
"...συνηθίσαμε να πιστεύουμε, πως οι εισαγγελείς και γενικά όλοι οι δικαστικοί είναι άνθρωποι σωστοί. Είναι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο εκτός από την ημέρα του μισθού. Παίρνει το μισθό του, μα του χρειάζονται πιο πολλά και σε αυτό περιοριζονται όλες τους οι αρχές."
"Ο λαός αργοσβυνει. Συνήθισε πια σε αυτό το αργοσβυσιμο, και στους όρους της διαβίωσης τους σύμφωνους με αυτό. πχ τη θνησιμότητα των παιδιών, την υπέρμετρη δουλειά των γυναικών, την ανεπάρκεια της τροφής για όλους και προπάντων για τους γέρους. Και έτσι έφτασε σιγά σιγά σε μια κατάσταση, που ο ίδιος δε βλέπει πια όλη τη φρίκη της και δεν παραπονιέται για αυτή και για αυτό και εμείς θεωρούμε πως η κατάσταση αυτή είναι φυσική και πως τέτοια πρέπει να είναι"
"-Ποιος φταίει; Κάνεις. Αν το πείτε στον εισαγγελία θα σας πει πως φταίει ο νομαρχης, αν πάλι το πείτε στο νομάρχη θα σας πει πως φταίει ο εισαγγελέας."
"Ο κάθε ανθρώπος για να ενεργήσει, απαραίτητα πρέπει να θεωρεί την ενέργεια του καλή και σπουδαία. Και για αυτό το λόγο οποιαδήποτε και αν είναι η θέση του, ο ανθρώπος θα σχηματίσει μια τέτοια γνώμη για την ανθρώπινη ζωή γενικά, που σύμφωνα με αυτή, η δική του δράση θα φαίνεται σπουδαία και καλή."
**
"Θυμήθηκε ολοκαθαρα, πως τον τελευταίο καιρό της αρρώστιας της μητέρας του, με όλη του τη καρδιά επιθυμούσε το θάνατο της. Τότε έλεγε πως τον επιθυμούσε και το ευχόταν για να απαλλαχτεί η άρρωστη από το μαρτύριο της, μα η αλήθεια ήταν, πως το ήθελε για να απαλλαχτεί ο ίδιος από την ενόχληση να την βλέπει να υποφέρει."
Perhaps I was not as blown away as I was by Anna Karenina (the ending of which I'll never forget), but in Resurrection I was again engaged profoundly with questions around morality. A recurring theme throughout the ages of course, but I enjoy the thoughtful, explicit and essay-like discussions in so much of 19th century literature.
Society and all its institutions get a beating in this book, how the system is basically set up to make crooks of us all - those set up unfairly right from the start of their lives as well as those corrupted by doling out the punishments. We follow a wealthy prince and the ward of his aunts who he led astray and left hanging while pregnant years earlier. Atonement, finding the right path and being selfless without ulterior motives: it is a long road they embark upon.
The ending was not very satisfying, or perhaps I set the bar too high. But I found the essay in the final pages a bit too much to bear, it was too evidently Tolstoy himself speaking very thinly concealed behind the voice of Nekhlyudov. Such a treatise takes away from experiencing emotion and true understanding of the motives of the characters you want to see reach their respective destinations.
Next Tolstoy on my list is War & Peace, another daunting classis that will probably be just as surprisingly readable. And hopefully just as inspiring as Resurrection.
Society and all its institutions get a beating in this book, how the system is basically set up to make crooks of us all - those set up unfairly right from the start of their lives as well as those corrupted by doling out the punishments. We follow a wealthy prince and the ward of his aunts who he led astray and left hanging while pregnant years earlier. Atonement, finding the right path and being selfless without ulterior motives: it is a long road they embark upon.
The ending was not very satisfying, or perhaps I set the bar too high. But I found the essay in the final pages a bit too much to bear, it was too evidently Tolstoy himself speaking very thinly concealed behind the voice of Nekhlyudov. Such a treatise takes away from experiencing emotion and true understanding of the motives of the characters you want to see reach their respective destinations.
Next Tolstoy on my list is War & Peace, another daunting classis that will probably be just as surprisingly readable. And hopefully just as inspiring as Resurrection.
"Nekhludoff now understood that society and order in general exists not because of these lawful criminals who judge and punish others, but because in spite of men being thus depraved, they still pity and love one another."
What a ride! I felt like journeying through Tolstoy's Russia with Nekhludoff! I loved it so much!!!
What a ride! I felt like journeying through Tolstoy's Russia with Nekhludoff! I loved it so much!!!
The story itself and the writing are on point. What do you expect from Tolstoy? It is just a difficult readdd
se te ha colado un poco de novela en tu discurso político bro
informative
inspiring
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
informative
inspiring
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Resurrection is a story of personal, social, and political awakening. The novel’s relevance endures with contemporary urgency in Tolstoy’s insight:
“If one acknowledges but for a single hour that anything can be more important than love for one’s fellowmen, even in some one exceptional case, any crime can be committed without a feeling of guilt.”
“…there is a kind of business, called government service, which allows men to treat other men as things, without human brotherly relations with them, and also that these people should be so linked together by this government service that the responsibility for the results of their actions should not fall on any one of them separately.”
These observation distills a powerful critique of institutional abstraction and moral disengagement—issues remain as pressing today as they were when Tolstoy first set quill pen to paper.
challenging
emotional
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
Ded Lyova really be saying "abolish prisons!" with this one.