You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
4.32 AVERAGE
4.32 AVERAGE
adventurous
challenging
slow-paced
adventurous
inspiring
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
mysterious
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Aver finito questo romanzo da meno di 24 ore non mi rende ancora pronta per scriverne una recensione degna, per cui tenterò - come sempre - di lasciare la mia impressione a caldo.
Indubbiamente Il conte di Montecristo è uno di quei libri da leggere almeno una volta nella vita: ci tengo a sottolineare almeno perché penso che probabilmente lo rileggerò con piacere anche in futuro, più di una volta. Non faccio la scoperta dell'America dicendo anche che è una lettura godibilissima, con personaggi forti, tenaci e che restano nel cuore, insieme ai vili e ai codardi di cui la storia è infarcita.
Avevo già letto I tre moschettieri di Dumas padre, ma dopo un inizio coinvolgente, aveva finito per stufarmi e finirlo era stato molto faticoso: cosa che non è successa con il conte, vuoi perché il romanzo è di genere leggermente diverso, vuoi perché la storia è - francamente - più interessante.
Prima di iniziarlo avevo deciso di leggerlo senza fretta, godendomelo nei tempi necessari e forse il risultato riflette questa decisione: l'ho amato e ogni volta non vedevo l'ora di riprenderlo in mano. Inoltre, nonostante la vastità della storia, dei personaggi e dei mille sotterfugi della trama, riuscire a leggerlo nei posti più disparati come treno e metro (la maggior parte delle volte circondata da pendolari che anziché dormire chiacchieravano come se non ci fosse domani) non mi ha affatto demoralizzata e anzi, mi ha aiutata ad evadere dalla realtà come non mi capitava da tempo leggendo un libro. Detto fra noi, dopo mesi di letture appena discrete (tranne alcune eccezioni), è stata una vera boccata d'aria leggere il conte: mi ci voleva proprio e penso che replicherò presto l'esperienza con un altro classico.
Ritornando al libro è scritto - chiaramente - benissimo, la storia prende molto e nonostante il conte sia un personaggio che non dice direttamente la sua versione si resta coinvolti emotivamente con quello che gli succede. Pensando ai lati meno positivi indicherei i dialoghi a volte troppo lunghi e decisamente romantici che spesso mi facevano alzare gli occhi al cielo (con un sorriso, però), poi mi sarebbe piaciuto un maggior coinvolgimento di ciò che il conte pensava e sicuramente mi ha un po' delusa il finale: mi aspettavo di più e mi è sembrato un po' frettoloso, ma a parte questo non ho altre "lamentele" da riportare.
In conclusione, se avete voglia di immergervi - letteralmente - in un gran bel romanzo di altri tempi, di lettura non dico facile ma nemmeno così complessa come pensavo, il conte fa per voi. Leggerlo almeno una volta, poi, è d'obbligo. ;)
http://geekybookers.blogspot.co.uk/2015/10/recensione-il-conte-di-montecristo-di.html
Indubbiamente Il conte di Montecristo è uno di quei libri da leggere almeno una volta nella vita: ci tengo a sottolineare almeno perché penso che probabilmente lo rileggerò con piacere anche in futuro, più di una volta. Non faccio la scoperta dell'America dicendo anche che è una lettura godibilissima, con personaggi forti, tenaci e che restano nel cuore, insieme ai vili e ai codardi di cui la storia è infarcita.
Avevo già letto I tre moschettieri di Dumas padre, ma dopo un inizio coinvolgente, aveva finito per stufarmi e finirlo era stato molto faticoso: cosa che non è successa con il conte, vuoi perché il romanzo è di genere leggermente diverso, vuoi perché la storia è - francamente - più interessante.
Prima di iniziarlo avevo deciso di leggerlo senza fretta, godendomelo nei tempi necessari e forse il risultato riflette questa decisione: l'ho amato e ogni volta non vedevo l'ora di riprenderlo in mano. Inoltre, nonostante la vastità della storia, dei personaggi e dei mille sotterfugi della trama, riuscire a leggerlo nei posti più disparati come treno e metro (la maggior parte delle volte circondata da pendolari che anziché dormire chiacchieravano come se non ci fosse domani) non mi ha affatto demoralizzata e anzi, mi ha aiutata ad evadere dalla realtà come non mi capitava da tempo leggendo un libro. Detto fra noi, dopo mesi di letture appena discrete (tranne alcune eccezioni), è stata una vera boccata d'aria leggere il conte: mi ci voleva proprio e penso che replicherò presto l'esperienza con un altro classico.
Ritornando al libro è scritto - chiaramente - benissimo, la storia prende molto e nonostante il conte sia un personaggio che non dice direttamente la sua versione si resta coinvolti emotivamente con quello che gli succede. Pensando ai lati meno positivi indicherei i dialoghi a volte troppo lunghi e decisamente romantici che spesso mi facevano alzare gli occhi al cielo (con un sorriso, però), poi mi sarebbe piaciuto un maggior coinvolgimento di ciò che il conte pensava e sicuramente mi ha un po' delusa il finale: mi aspettavo di più e mi è sembrato un po' frettoloso, ma a parte questo non ho altre "lamentele" da riportare.
In conclusione, se avete voglia di immergervi - letteralmente - in un gran bel romanzo di altri tempi, di lettura non dico facile ma nemmeno così complessa come pensavo, il conte fa per voi. Leggerlo almeno una volta, poi, è d'obbligo. ;)
http://geekybookers.blogspot.co.uk/2015/10/recensione-il-conte-di-montecristo-di.html
adventurous
dark
emotional
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Iconic revenge tale, really fun and adventurous and bloody
challenging
dark
mysterious
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
funny
mysterious
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Dramatic. Mysterious. Intricate.
adventurous
challenging
dark
emotional
mysterious
reflective
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Δεύτερο μισό και λήξη του δράματος γι' αυτό το κλασικό αριστούργημα.
Ο Κόμης Μον(τ)εχρήστος είναι ο Εδμόνδος Νταντές (ναι, προφανώς και το είχατε καταλάβει από τον πρώτο τόμο), αλλά πλέον στον κολοφώνα της δόξας του, αρχίζει το τελικό στάδιο της καταστροφής των εχθρών του, των ανθρώπων του τον κατέστρεψαν (ή τουλάχιστον προσπάθησαν και έβαλαν τον καλύτερο/χειρότερο εαυτό τους στην προσπάθεια).
Σε ένα βιβλίο που ξεκινά σαν ωδή στον (δικαιολογημένο) ρεβανσισμό, ο Δουμάς συνεχίζει να ξεδιπλώνει το εκφραστικό του μεγαλείο δημιουργώντας μια εξαιρετική πλοκή που δείχνει να οδεύει αναπόδραστα προς τη φυσική και ηθική εξόντωση των ανθρώπων που κατέστρεψαν τη ζωή του Εδμόνδου.
Όμως... ο Μοντεχρήστος φτάνει στην ύβρι. Συνεπεία του πόθου του για εκδίκηση, ένα αθώο (αν και αντιπαθέστατο) παιδί χάνει τη ζωή του από τα χέρια της ίδιας του της μητέρας. Κι αυτό ο Μοντεχρήστος δεν το έχει υπολογίσει. Η έπαρση και η αλαζονεία του εκδικητικού άγγελου κρυώνουν στην καρδιά του, όπου ριζώνουν οι πρώτες αμφιβολίες για το δίκαιο της αποστολής του, για τις θεϊκές ιδιότητες που έχει σφετεριστεί για να τιμωρήσει τον άνθρωπο και τα έργα του και αναδύεται ένας πιο πιο συναισθαντικός και συμπονετικός Ναντές μέσα από τον Ολύμπιο και συναισθημαστικά απλησίαστο κόμη.
Το χέρι που κρατάει τη ρομφαία της εκδίκησης χαλαρώνει κάπως και η προσέγγιση των θυμάτων του είναι τώρα λιγότερο άτεγκτη. Γιατί πλέον ο Νταντές, δεν αποζητά την ολόπυρη μανιασμένη εκδίκηση, έχει πάψει να είναι ο θεός της παλαιάς διαθήκης και έχει γίνει ανθρώπινος, έχει σταυρωθεί και έχει αναστηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους κι αν δεν μπορεί να ξεχάσει ή να συγχωρέσει πλήρως, είναι ωστόσο ωριμότερος μέσα από τον εξανθρωπισμό του και σε θέση να μετριάσει το πλήγμα της ανταπόδωσης, να (απο)δώσει δικαιοσύνη αντί να πάρει εκδίκηση.
Θα αποφύγω τα spoilers του τέλους (το οποίο έχει υποφέρει επίσης στα χέρια διασκευαστών και σκηνοθετών), γιατί ειλικρινά ευελπιστώ ότι όχι μόνο θα διαβάσετε το βιβλίο σε αυτή του την πλήρη μορφή, αλλά και θα του αναγνωρίσετε τη διαχρονική αξία του, λογοτεχνική αλλά και ως προς τα της ψυχής.
Αλέξανδρε Δουμά (πατέρα)* σε ευχαριστούμε
*pun intended
Ο Κόμης Μον(τ)εχρήστος είναι ο Εδμόνδος Νταντές (ναι, προφανώς και το είχατε καταλάβει από τον πρώτο τόμο), αλλά πλέον στον κολοφώνα της δόξας του, αρχίζει το τελικό στάδιο της καταστροφής των εχθρών του, των ανθρώπων του τον κατέστρεψαν (ή τουλάχιστον προσπάθησαν και έβαλαν τον καλύτερο/χειρότερο εαυτό τους στην προσπάθεια).
Σε ένα βιβλίο που ξεκινά σαν ωδή στον (δικαιολογημένο) ρεβανσισμό, ο Δουμάς συνεχίζει να ξεδιπλώνει το εκφραστικό του μεγαλείο δημιουργώντας μια εξαιρετική πλοκή που δείχνει να οδεύει αναπόδραστα προς τη φυσική και ηθική εξόντωση των ανθρώπων που κατέστρεψαν τη ζωή του Εδμόνδου.
Όμως... ο Μοντεχρήστος φτάνει στην ύβρι. Συνεπεία του πόθου του για εκδίκηση, ένα αθώο (αν και αντιπαθέστατο) παιδί χάνει τη ζωή του από τα χέρια της ίδιας του της μητέρας. Κι αυτό ο Μοντεχρήστος δεν το έχει υπολογίσει. Η έπαρση και η αλαζονεία του εκδικητικού άγγελου κρυώνουν στην καρδιά του, όπου ριζώνουν οι πρώτες αμφιβολίες για το δίκαιο της αποστολής του, για τις θεϊκές ιδιότητες που έχει σφετεριστεί για να τιμωρήσει τον άνθρωπο και τα έργα του και αναδύεται ένας πιο πιο συναισθαντικός και συμπονετικός Ναντές μέσα από τον Ολύμπιο και συναισθημαστικά απλησίαστο κόμη.
Το χέρι που κρατάει τη ρομφαία της εκδίκησης χαλαρώνει κάπως και η προσέγγιση των θυμάτων του είναι τώρα λιγότερο άτεγκτη. Γιατί πλέον ο Νταντές, δεν αποζητά την ολόπυρη μανιασμένη εκδίκηση, έχει πάψει να είναι ο θεός της παλαιάς διαθήκης και έχει γίνει ανθρώπινος, έχει σταυρωθεί και έχει αναστηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους κι αν δεν μπορεί να ξεχάσει ή να συγχωρέσει πλήρως, είναι ωστόσο ωριμότερος μέσα από τον εξανθρωπισμό του και σε θέση να μετριάσει το πλήγμα της ανταπόδωσης, να (απο)δώσει δικαιοσύνη αντί να πάρει εκδίκηση.
Θα αποφύγω τα spoilers του τέλους (το οποίο έχει υποφέρει επίσης στα χέρια διασκευαστών και σκηνοθετών), γιατί ειλικρινά ευελπιστώ ότι όχι μόνο θα διαβάσετε το βιβλίο σε αυτή του την πλήρη μορφή, αλλά και θα του αναγνωρίσετε τη διαχρονική αξία του, λογοτεχνική αλλά και ως προς τα της ψυχής.
Αλέξανδρε Δουμά (πατέρα)* σε ευχαριστούμε
*pun intended
adventurous
challenging
dark
emotional
inspiring
lighthearted
mysterious
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes