Scan barcode
aribook's review against another edition
adventurous
challenging
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
1.0
r_musil's review against another edition
5.0
سفر به انتهای شب اولین کتاب سلین است. شروع مشخصی ندارد، نویسنده کمی خودش را به شما نشان می دهد، انگار داشته سبکش را پیدا می‌کرده، بعد می‌بردتان به آفریقا و از آنجا به آمریکا. داستان های آمریکا و آفریقا بی مزه اند، بدبختی خالی نه، سلین آدم‌هایی می‌خواهد که خوب بشناسد، ازشان متنفر باشد و مسخره شان کند... دوباره بر می‌گردد فرانسه و از اینجا سلین می‌شود یکی از بهترین رمان نویس‌های تاریخ.
ویژگی سلین، یکی از چیزهایی که او را متفاوت می‌کند، تغییر نکردن شخصیت‌های داستان است. اگر یکی از کتاب هایش را بخوانید انگار همه شان را خوانده اید. خودش و آدم هایی که می‌آیند و می‌روند همه شان همان‌اند. اتفاقات می افتند که اتفاقات بعدی بیایند و داستان‌ها فقط پشت سر همند، اما همه چیز از اول همان است. صد صفحه در مورد تیمارستان می‌خوانید و هیچ اشاره‌ای به هیچ کس نمی‌شود و بعد یک دفعه علاوه بر سرایدار، نگهبان و پرستار هم می‌آیند و یک نفر که مریض‌ها را ماساژ بدهد. سوار کشتی می‌شود و این سفر برای این است که چیزهایی دیگری که درش هست را بکشد بیرون... از کشتی که پیاده شد، سیاه پوست‌ها را که دید دوباره می‌شود همانی که توی جنگ بود و یا همانی که رفت یک دفعه برای نظام ثبت‌نام کرد...
چیزی که در سلین زیاد است میل به تصمیم نگرفتن است، اینکه همه چیز خودش پیش برود و او مجبور نباشد در آن‌ها دخالتی داشته باشد. سلین تنهاست و حتی دخترهای زیبا و نرمی و سفتی تن‌هایشان هم نمی‌تواند سیاهی نگاهش را کم کند. تاریکی‌ای که از هر چیزی برایش واقعی تر است. نمی‌تواند چیزی از درونش به اطرفیانش بگوید. اینکه در مورد آدم‌ها چه طور فکر می کند. چه قدر ازشان بدش می‌آید... چه قدر حقیرند و موذی و پست و کثافت. هفت تا چاک دارند که وقت گرما ازش عرق می‌ریزند و وقت سرما باد استخوان سوز از آن لاها می رود تو... برای سلین هیچ کس قرار نیست به جایی برسد... سفری در کار نیست برای پیدا کردن درون، فقط بیرون ریختن آن چیزهایی است که دیده... همه‌ی کتاب این است که زندگی این طور گذشت. منتظر چیزی نیست که تمام شود یا مبارزه‌ای که برنده شود... بمباران متفقین قرار نیست تمام شود، به شمال قرار نیست برسد، آدم ها با آرزوهایشان همه دلقک اند، بدبخت‌هایی که پول کفنشان را هم باید قسطی بدهند. فقط باید فرار کرد، همانطور که نشسته ای آرام و بی صدا بدون قهرمان بازی جاخالی بده... تا آنجا که میتوانی سرت را بکن تو یقه ات... خیلی نمی شود؟... خودت را اذیت نکن، سرت را هم که نبینند به جای صورت با مشت میزنند توی شکمت... خیلی فرق ندارد.
صحنه ی آزار خوک باید خلاصه ی تمام زندگی باشد. آدم‌هایی که برای خوشایند خودشان دم خوکی که گردنش با طناب بسته است را می‌کشند این‌ور و آن‌ور، شکنجه‌اش می‌کنند و بعد می‌خندند... هرهرهر... قصاب پشت شیشه با مشتری های خوش و بش می‌کند و کاردی را توی مشتش می چرخاند. خوک به خودش می شاشد. مثل پیانوهایی که سربازهای آلمانی در شمال پایش با دخترها آب جو به دست آواز میخواندند و بوی شاش می داد. مثل سلین بعد از اینکه پدرش و همسایه‌ها در مرگ قسطی کتکش زدند. قصاب خوشحال بود... خوک را برای تبلیغ خریده بود و آنجا بسته بود. حتی در عروسی دخترش امکان نداشت انقدر کیف کند.
ویژگی سلین، یکی از چیزهایی که او را متفاوت می‌کند، تغییر نکردن شخصیت‌های داستان است. اگر یکی از کتاب هایش را بخوانید انگار همه شان را خوانده اید. خودش و آدم هایی که می‌آیند و می‌روند همه شان همان‌اند. اتفاقات می افتند که اتفاقات بعدی بیایند و داستان‌ها فقط پشت سر همند، اما همه چیز از اول همان است. صد صفحه در مورد تیمارستان می‌خوانید و هیچ اشاره‌ای به هیچ کس نمی‌شود و بعد یک دفعه علاوه بر سرایدار، نگهبان و پرستار هم می‌آیند و یک نفر که مریض‌ها را ماساژ بدهد. سوار کشتی می‌شود و این سفر برای این است که چیزهایی دیگری که درش هست را بکشد بیرون... از کشتی که پیاده شد، سیاه پوست‌ها را که دید دوباره می‌شود همانی که توی جنگ بود و یا همانی که رفت یک دفعه برای نظام ثبت‌نام کرد...
چیزی که در سلین زیاد است میل به تصمیم نگرفتن است، اینکه همه چیز خودش پیش برود و او مجبور نباشد در آن‌ها دخالتی داشته باشد. سلین تنهاست و حتی دخترهای زیبا و نرمی و سفتی تن‌هایشان هم نمی‌تواند سیاهی نگاهش را کم کند. تاریکی‌ای که از هر چیزی برایش واقعی تر است. نمی‌تواند چیزی از درونش به اطرفیانش بگوید. اینکه در مورد آدم‌ها چه طور فکر می کند. چه قدر ازشان بدش می‌آید... چه قدر حقیرند و موذی و پست و کثافت. هفت تا چاک دارند که وقت گرما ازش عرق می‌ریزند و وقت سرما باد استخوان سوز از آن لاها می رود تو... برای سلین هیچ کس قرار نیست به جایی برسد... سفری در کار نیست برای پیدا کردن درون، فقط بیرون ریختن آن چیزهایی است که دیده... همه‌ی کتاب این است که زندگی این طور گذشت. منتظر چیزی نیست که تمام شود یا مبارزه‌ای که برنده شود... بمباران متفقین قرار نیست تمام شود، به شمال قرار نیست برسد، آدم ها با آرزوهایشان همه دلقک اند، بدبخت‌هایی که پول کفنشان را هم باید قسطی بدهند. فقط باید فرار کرد، همانطور که نشسته ای آرام و بی صدا بدون قهرمان بازی جاخالی بده... تا آنجا که میتوانی سرت را بکن تو یقه ات... خیلی نمی شود؟... خودت را اذیت نکن، سرت را هم که نبینند به جای صورت با مشت میزنند توی شکمت... خیلی فرق ندارد.
صحنه ی آزار خوک باید خلاصه ی تمام زندگی باشد. آدم‌هایی که برای خوشایند خودشان دم خوکی که گردنش با طناب بسته است را می‌کشند این‌ور و آن‌ور، شکنجه‌اش می‌کنند و بعد می‌خندند... هرهرهر... قصاب پشت شیشه با مشتری های خوش و بش می‌کند و کاردی را توی مشتش می چرخاند. خوک به خودش می شاشد. مثل پیانوهایی که سربازهای آلمانی در شمال پایش با دخترها آب جو به دست آواز میخواندند و بوی شاش می داد. مثل سلین بعد از اینکه پدرش و همسایه‌ها در مرگ قسطی کتکش زدند. قصاب خوشحال بود... خوک را برای تبلیغ خریده بود و آنجا بسته بود. حتی در عروسی دخترش امکان نداشت انقدر کیف کند.
pwlee518's review
adventurous
dark
funny
lighthearted
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.75
nocario's review against another edition
challenging
dark
funny
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
5.0
alpanaytekin's review against another edition
5.0
“insanların aslında birbirlerine söyleyecekleri hiçbir şey yoktur, karşılıklı olarak yalnızca kendi acılarını anlatırlar”
“insanlar sağlıklıyken, açıkçası, ürkütücüdürler...”
“Ayakta oldukları sürece tek düşündükleri şey, karşılarındakini öldürmek... Oysa hastalandıklarında, şurası kesin ki artık o kadar ürkütücü olmaktan çıkıyorlar... Gelgelelim, ayakta oldukları sürece, inan bana, onlardan her şey beklenebilir. Yalan mı?”
“insanlar sağlıklıyken, açıkçası, ürkütücüdürler...”
“Ayakta oldukları sürece tek düşündükleri şey, karşılarındakini öldürmek... Oysa hastalandıklarında, şurası kesin ki artık o kadar ürkütücü olmaktan çıkıyorlar... Gelgelelim, ayakta oldukları sürece, inan bana, onlardan her şey beklenebilir. Yalan mı?”
busco's review against another edition
dark
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.75
alisonjfields's review
3.0
Fifteen years of sitting on my bookshelves and I finally get around to reading it. This is a little bit sad, because I would have loved this book fifteen years ago, when I believed bitter misanthropy and self-indulgent misery were the only true lenses through which humanity should be viewed. Of course, I was in high school at the time (and it was boarding school at that),so that explained it.
At age thirty-two, Journey to the End of the Night set somewhat differently with me. Ferdinand Bardamu's miserable picaresque travails seem more absurd than sympathetic. I read him as foolish and vain and naive, inclined to rattle off world-weary grand pronouncements about the state of civilization. The sort of nihilist one-liners you might expect to find scrawled on the back of a bathroom door in the French Department at your local state university. I'm not entirely sure whether Celine intended his narrator to be a humorous character. Maybe he did. But the overarching, unmitigated darkness and misery of the book is so one-note after about page 100, I found myself wondering whether if it wasn't some elaborate prank, a self-satire. And every now and then, I would get a hint of this. Bardamu's Kafka-esque journey to Africa (during which he manages to incur the wrath of every other person on the ship, for no reason, and barely escapes capital punishment at the hands of a vigilante posse headed up by evil women). His journey out of Africa in the throes of malarial hallucinations (by far, my favorite part of the book . . . I had such high hopes when the Princess of Spain showed up) and subsequent job as a flea-counter at Ellis Island. And the ever-elusive Robinson.
What's frustrating is that parts of this book were brilliant. The language was frequently stunning. Some of the secondary characters were memorable. And maybe it's just that I've grown jaded (though not as jaded as Bardamu) with age. Celine's influence has been substantial. Sartre, Kerouac, Heller, Vonnegut, Robbe-Grillet, Burroughs, and Bukowski count him as a significant influence. And I've read those authors. I even like a couple of them (though Burroughs and Kerouac are two of the most overrated authors in the history of literature and Bukowski is, simply, a complete fucking joke . . . more on that later). Maybe it's just that having read all that followed, I am no longer able to appreciate the "genius" of the original. Or perhaps that's better expressed this way:
A lot of what is good about Journey to the End of the Night is better when Beckett writes it.
At age thirty-two, Journey to the End of the Night set somewhat differently with me. Ferdinand Bardamu's miserable picaresque travails seem more absurd than sympathetic. I read him as foolish and vain and naive, inclined to rattle off world-weary grand pronouncements about the state of civilization. The sort of nihilist one-liners you might expect to find scrawled on the back of a bathroom door in the French Department at your local state university. I'm not entirely sure whether Celine intended his narrator to be a humorous character. Maybe he did. But the overarching, unmitigated darkness and misery of the book is so one-note after about page 100, I found myself wondering whether if it wasn't some elaborate prank, a self-satire. And every now and then, I would get a hint of this. Bardamu's Kafka-esque journey to Africa (during which he manages to incur the wrath of every other person on the ship, for no reason, and barely escapes capital punishment at the hands of a vigilante posse headed up by evil women). His journey out of Africa in the throes of malarial hallucinations (by far, my favorite part of the book . . . I had such high hopes when the Princess of Spain showed up) and subsequent job as a flea-counter at Ellis Island. And the ever-elusive Robinson.
What's frustrating is that parts of this book were brilliant. The language was frequently stunning. Some of the secondary characters were memorable. And maybe it's just that I've grown jaded (though not as jaded as Bardamu) with age. Celine's influence has been substantial. Sartre, Kerouac, Heller, Vonnegut, Robbe-Grillet, Burroughs, and Bukowski count him as a significant influence. And I've read those authors. I even like a couple of them (though Burroughs and Kerouac are two of the most overrated authors in the history of literature and Bukowski is, simply, a complete fucking joke . . . more on that later). Maybe it's just that having read all that followed, I am no longer able to appreciate the "genius" of the original. Or perhaps that's better expressed this way:
A lot of what is good about Journey to the End of the Night is better when Beckett writes it.
nnjack68's review
adventurous
dark
mysterious
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.5