You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
challenging
reflective
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
dark
sad
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
The translation of the classic tragedy by Sophocles was great, but some of the introduction and contextual analysis was a bit overwrought.
This might just be a flaw with the ebook version, but all the notes are at the end instead of footnoted, I think this is a mistake in format for a heavily annotated text from antiquity.
This might just be a flaw with the ebook version, but all the notes are at the end instead of footnoted, I think this is a mistake in format for a heavily annotated text from antiquity.
Έρωτας και θάνατος, δίκαιο και αδικία, υπέρτατο (θεϊκό) δίκαιο και ανθρώπινη μικρότητα και επιμονή, τα όρια της εξουσίας και οι συνέπειες της υπερβολής.
Περίληψη προηγουμένων :p
Στο τέλος του προηγούμενο έργου (Οιδίπους επί Κολωνώ), ο Οιδίποδας καταριέται τους γιους του να αλληλοσπαραχτούν για την εξουσία. Ακολούθως, οι 7 επί Θήβαις αποτυγχάνουν να καταλάβουν την πόλη για χάρη του Πολυνείκη και εκείνος πεθαίνει μαζί με τον αδελφό του και σφετεριστή Ετεοκλή στη μεταξύ τους μονομαχία. Ο Ετεοκλής βάβεται με τιμές, ενώ ο έτερος αδελφός μένει με διαταγή του Κρέοντα, άρχοντα των Θηβών άταφος…
Στο τρίτο (που έχει γραφτεί... πρώτο -και κατ' εμέ καλύτερο) έργο της άτυπης τριλογίας, η Αντιγόνη, μόνη ανάμεσα στους πολίτες των Θηβών αψηφά τον Κρέοντα που αναρριχήθηκε στο θρόνο μετά τον αμοιβαίο σκοτωμό Ετεοκλή και Πολυνείκη και προσφέρει ταφή και τιμές στον τελευταίο, παρά τη ρητή επί ποινή θανάτου απαγόρευση.
Ο Κρέων επιμένει στην θανατική της καταδίκη, περνώντας ένα ζοφερό ηθικό σύνορο και τη θάβει ζωντανή. Ο γιος του και μέλλων σύζυγος της Αντιγόνης προσπαθεί να τον μεταπείσει, αλλά αποτυγχάνει, ο Κρέων είναι αμετάπειστος, συνδέει την ισχύ του και υπόστασή του ως κεφαλή της πόλης την με την εφαρμογή της ποινής.
Η ποινή εκτελείται, η Αντιγόνη αυτοκτονεί και πάνω στο κορμί της αυτοκτονεί ο Αϊμων, παρά τις ικεσίες του πατέρα του. Στη συνέχεια, η μητέρα του και σύζυγος του Κρέοντα αυτοκτονεί κι αυτή και ο Κρέων καταλήγει μόνος και στερημένος από οικείους.
Σε αντίθεση με τον Οιδίποδα Τύραννο (θα προσπεράσω τον… ανυπόληπτο κατ΄εμέ επί Κολωνώ), εδώ το ζήτημα δεν είναι η άγνοια και η «χρησμική» παραπλάνηση, όλοι οι δρώντες γνωρίζουν τα δεδομένα από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Μόνο που στα δεδομένα δεν ανήκουν οι καρδιές των ανθρώπων. Κανένας θεός δεν βάζει το χέρι του για να βγάλει τα μάτια των ανθρώπων και η μόνη αναφορά στους 12 έχει να κάνει με την άρνηση της θυσιοληψίας μετά την έκθεση του πτώματος του Πολυνείκη.
Στην Αντιγόνη, όπου η γνώση είναι δεδομένη η βούληση παίζει κυρίαρχο ρόλο. Η Αντιγόνη επιλέγει να αρθεί πάνω από το ανθρώπινο μέτρο και τον άδικο νόμο της έκθεσης και της μη απόδοσης τιμών στους νεκρούς, ούσα «πιο άντρας κι απ’ τους άντρες» (μην ακούσω καμιά woke παπαριά, αρχαία τραγωδία είναι, πιο φεμινιστής από το Σοφοκλή πεθαίνεις στα 400 π.Χ.) που εξέδωσε ο Κρέων. Η Ισμήνη παρ’ όλο που συμφωνεί (όπως ίσως και μεγάλο μέρος των πολιτών, σύμφωνα με την Αντιγόνη) δεν έχει το σθένος να αντιπαρατεθεί και βρίσκει μάταιο να μπει στη διαδικασία που δε θα φέρει αποτέλεσμα. Ωστόσο, είναι πρόθυμη να δεχτεί τη μοίρα της αδελφής της, κάτι που όμως δεν την ανυψώνει στο ίδιο ηθικό επίπεδο με τη δρώσα Αντιγόνη.
Ο Κρέων που αφήνει άταφο το νεκρό με το αιτιολογικό ότι επιτέθηκε στην ίδια του την πόλη (παραγνωρίζοντας ότι κληρονομικώ τω δικαιώματι ο Πολινείκης έπρεπε να είναι άρχων, αντί του Ετεοκλη) βάζει τον ανθρώπινο και εμπαθή νόμο πάνω από το θεϊκό, το σεβασμό στο νεκρό. Ο τεθνεώς δεδικαίωται και… ακόμη και στις μέρες μας «η δίωξη παύει λόγω θανάτου»…
Εδώ δεν κυριαρχούν οι τεχνικές αφήγησης που εξυπηρετούν την αποκάλυψη του δράματος στον Τύραννο, αλλά η έμφαση στο δίκαιο έναντι του αδίκου, στην προσβολή της μνήμης του νεκρού και τη θείο νόμο, την έπαρση του τυράννου (γιατί ως τέτοιος λογίζεται ο Κρέων πλέον) και την άμεση αποδόμηση της θέσης του (ως προς τα ταφικά), αλλά και της εξουσίας του. Η ύβρις της έκθεσης της σορού και της τιμωρίας όσων σεβάστηκαν τον ανώτερο, θεϊκό νόμο βρίσκει τάχιστα τη νέμεση της καταστροφής του οίκου του τυράννου.
Ένα τελευταίο σημείο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ, είναι η θέση της Αντιγόνης ότι ακόμη κι αν είχε σύζυγο και παιδιά, πρώτο θα έβαζε τον αδελφό, καθώς εφόσον έχουν πεθάνει μητέρα και πατέρας, δε θα αποκτήσει άλλον αδελφό, ενώ σύζυγο μπορεί να βρει νέο και άλλα παιδιά να αποκτήσει. Μια πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη, ηθικά και βιολογικά, δεδομένου ότι με τα αδέλφια μας μοιραζόμαστε το ίδιο ποσοστό γονιδιώματος που μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας, αλλά και πολύ περισσότερες κοινές εμπειρίες από την ίδια οπτική (ενώ σαν γονείς/παιδιά η οπτική αλλάζει). Αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς το ξανασυνάντησα στη σειρά… Destiny's Children του Stephen Baxter (μην το ψάχνετε στα ελληνικά, δεν έχει μεταφραστεί), με το «σλόγκαν» Sister’s before daughters… Δεν πρόκειται για κάποια πανανθρώπινη αλήθεια (αν δε μου έχει διαφύγει κάποια σημαντική αλλαγή στις συνήθειες και τις τάσεις των ανθρώπων), αλλά μια ενδιαφέρουσα οδό σκέψης που αξίζει την προσοχή του αναγνώστη.
Περίληψη προηγουμένων :p
Στο τέλος του προηγούμενο έργου (Οιδίπους επί Κολωνώ), ο Οιδίποδας καταριέται τους γιους του να αλληλοσπαραχτούν για την εξουσία. Ακολούθως, οι 7 επί Θήβαις αποτυγχάνουν να καταλάβουν την πόλη για χάρη του Πολυνείκη και εκείνος πεθαίνει μαζί με τον αδελφό του και σφετεριστή Ετεοκλή στη μεταξύ τους μονομαχία. Ο Ετεοκλής βάβεται με τιμές, ενώ ο έτερος αδελφός μένει με διαταγή του Κρέοντα, άρχοντα των Θηβών άταφος…
Στο τρίτο (που έχει γραφτεί... πρώτο -και κατ' εμέ καλύτερο) έργο της άτυπης τριλογίας, η Αντιγόνη, μόνη ανάμεσα στους πολίτες των Θηβών αψηφά τον Κρέοντα που αναρριχήθηκε στο θρόνο μετά τον αμοιβαίο σκοτωμό Ετεοκλή και Πολυνείκη και προσφέρει ταφή και τιμές στον τελευταίο, παρά τη ρητή επί ποινή θανάτου απαγόρευση.
Ο Κρέων επιμένει στην θανατική της καταδίκη, περνώντας ένα ζοφερό ηθικό σύνορο και τη θάβει ζωντανή. Ο γιος του και μέλλων σύζυγος της Αντιγόνης προσπαθεί να τον μεταπείσει, αλλά αποτυγχάνει, ο Κρέων είναι αμετάπειστος, συνδέει την ισχύ του και υπόστασή του ως κεφαλή της πόλης την με την εφαρμογή της ποινής.
Η ποινή εκτελείται, η Αντιγόνη αυτοκτονεί και πάνω στο κορμί της αυτοκτονεί ο Αϊμων, παρά τις ικεσίες του πατέρα του. Στη συνέχεια, η μητέρα του και σύζυγος του Κρέοντα αυτοκτονεί κι αυτή και ο Κρέων καταλήγει μόνος και στερημένος από οικείους.
Σε αντίθεση με τον Οιδίποδα Τύραννο (θα προσπεράσω τον… ανυπόληπτο κατ΄εμέ επί Κολωνώ), εδώ το ζήτημα δεν είναι η άγνοια και η «χρησμική» παραπλάνηση, όλοι οι δρώντες γνωρίζουν τα δεδομένα από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Μόνο που στα δεδομένα δεν ανήκουν οι καρδιές των ανθρώπων. Κανένας θεός δεν βάζει το χέρι του για να βγάλει τα μάτια των ανθρώπων και η μόνη αναφορά στους 12 έχει να κάνει με την άρνηση της θυσιοληψίας μετά την έκθεση του πτώματος του Πολυνείκη.
Στην Αντιγόνη, όπου η γνώση είναι δεδομένη η βούληση παίζει κυρίαρχο ρόλο. Η Αντιγόνη επιλέγει να αρθεί πάνω από το ανθρώπινο μέτρο και τον άδικο νόμο της έκθεσης και της μη απόδοσης τιμών στους νεκρούς, ούσα «πιο άντρας κι απ’ τους άντρες» (μην ακούσω καμιά woke παπαριά, αρχαία τραγωδία είναι, πιο φεμινιστής από το Σοφοκλή πεθαίνεις στα 400 π.Χ.) που εξέδωσε ο Κρέων. Η Ισμήνη παρ’ όλο που συμφωνεί (όπως ίσως και μεγάλο μέρος των πολιτών, σύμφωνα με την Αντιγόνη) δεν έχει το σθένος να αντιπαρατεθεί και βρίσκει μάταιο να μπει στη διαδικασία που δε θα φέρει αποτέλεσμα. Ωστόσο, είναι πρόθυμη να δεχτεί τη μοίρα της αδελφής της, κάτι που όμως δεν την ανυψώνει στο ίδιο ηθικό επίπεδο με τη δρώσα Αντιγόνη.
Ο Κρέων που αφήνει άταφο το νεκρό με το αιτιολογικό ότι επιτέθηκε στην ίδια του την πόλη (παραγνωρίζοντας ότι κληρονομικώ τω δικαιώματι ο Πολινείκης έπρεπε να είναι άρχων, αντί του Ετεοκλη) βάζει τον ανθρώπινο και εμπαθή νόμο πάνω από το θεϊκό, το σεβασμό στο νεκρό. Ο τεθνεώς δεδικαίωται και… ακόμη και στις μέρες μας «η δίωξη παύει λόγω θανάτου»…
Εδώ δεν κυριαρχούν οι τεχνικές αφήγησης που εξυπηρετούν την αποκάλυψη του δράματος στον Τύραννο, αλλά η έμφαση στο δίκαιο έναντι του αδίκου, στην προσβολή της μνήμης του νεκρού και τη θείο νόμο, την έπαρση του τυράννου (γιατί ως τέτοιος λογίζεται ο Κρέων πλέον) και την άμεση αποδόμηση της θέσης του (ως προς τα ταφικά), αλλά και της εξουσίας του. Η ύβρις της έκθεσης της σορού και της τιμωρίας όσων σεβάστηκαν τον ανώτερο, θεϊκό νόμο βρίσκει τάχιστα τη νέμεση της καταστροφής του οίκου του τυράννου.
Ένα τελευταίο σημείο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ, είναι η θέση της Αντιγόνης ότι ακόμη κι αν είχε σύζυγο και παιδιά, πρώτο θα έβαζε τον αδελφό, καθώς εφόσον έχουν πεθάνει μητέρα και πατέρας, δε θα αποκτήσει άλλον αδελφό, ενώ σύζυγο μπορεί να βρει νέο και άλλα παιδιά να αποκτήσει. Μια πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη, ηθικά και βιολογικά, δεδομένου ότι με τα αδέλφια μας μοιραζόμαστε το ίδιο ποσοστό γονιδιώματος που μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας, αλλά και πολύ περισσότερες κοινές εμπειρίες από την ίδια οπτική (ενώ σαν γονείς/παιδιά η οπτική αλλάζει). Αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς το ξανασυνάντησα στη σειρά… Destiny's Children του Stephen Baxter (μην το ψάχνετε στα ελληνικά, δεν έχει μεταφραστεί), με το «σλόγκαν» Sister’s before daughters… Δεν πρόκειται για κάποια πανανθρώπινη αλήθεια (αν δε μου έχει διαφύγει κάποια σημαντική αλλαγή στις συνήθειες και τις τάσεις των ανθρώπων), αλλά μια ενδιαφέρουσα οδό σκέψης που αξίζει την προσοχή του αναγνώστη.
dark
emotional
hopeful
reflective
sad
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
reflective
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
dark
sad
fast-paced
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Svårt att se nyktert på denna. Vill inget annat än att älska den här såsom Hegel och co gjorde.
We read this play aloud in my advanced English class during my sophomore year of highschool, and we all loved it. We spent about a month an a half reading the play, discussing the language usage, and discussing the morals, ethics, reasons, and feelings that drove the characters in the play to thier actions.
This play led to some great discussions about loyalty to family and friends, courage, and decision making.
This play led to some great discussions about loyalty to family and friends, courage, and decision making.
dark
fast-paced