You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.61 AVERAGE
3.61 AVERAGE
emotional
reflective
sad
slow-paced
The examples of russian literature I encountered always have this very specific tone of reflective nostalgia which is always about empathy rather than pity, though the characters represented in this book could certainly be pitied. Instead, you find yourself participating in their lives, their sorrows and their little joys, past, present and future.
In Poor People, a poor clerk falls in love with a young seamstress across the yard. The novel follows the correspondence between a rational girl and an older man with a blinding and overflowing love. He sells everything he can to send the girl gifts and money which she tries to refuse but still keeps. What is great about Dostoyevsky is that you can't surely know what the girl feels deep down. She seems a bit rash and at many times annoyed how overflowing and passionate the man can be. The letters are delicious, filled with gossip and caricatures of 18th century epistolary novels. You can definitely see that this is Dostoyevsky's first one but there is already a lot of promise. It isn't as psychologically charged as his older novels but this is still worth of a read. It is a brilliant caricature of the Russian society in 19th century and how it is to fight for one's living and try to survive in the world that doesn't treat poor people well.
if you are interested in psychology, this book will undoubtedly be suited to you. otherwise it has elements of writing that are very promising and is reasonably engaging. I think without the interest however, this book would have rested at a 2-3 star rating for me personally. The insight on the moral and psychological perceptions of those in poverty was sensational.
3,5
Gente Pobre será o livro, cujo título, deverá ser levado em toda a sua literalidade. Dostoiévski retrata-nos, na sua primeira obra publicada, aos 25 anos, uma visão histórica, psicológica e social sobre um dos bairros mais problemáticos de São Petersburgo.
Makar Dévuchkin é um homem de meia idade, funcionário público, cujos rendimentos seriam reduzidos, troca cartas com Varvara Alekséevna, uma jovem costureira, cuja vida fora cravada de fatalidades, desde a morte precoce dos seus pais, ao acolhimento por uma prima, economicamente abonada, mas de carácter dúbio.
Através das cartas, é-nos apresentado o bairro, alguns dos seus moradores e as dificuldades destes apaixonados, impedindo-se de estarem juntos, por não terem capacidade monetária. Um desastre nunca vem só e este livro está cravejado de desastres e fatalismos ingratos, que nos impelem numa reflexão sobre as questões sociais, ainda proeminentes na nossa sociedade.
Claramente, dotado de uma mestria e maturidade anómala, Dosto leva-nos numa viagem pelos escombros da sociedade, vendo as vivências daqueles que nada têm e tudo perdem, pois, a sorte está do lado da oportunidade e não dos que lutam pela sobrevivência. O facto de ser estruturado com romance epistolar incomodou-me um pouco, pois a troca de cartas reflete alguns momentos “cringe” Por outro lado, sinto que devo ressaltar a personagem do Makar, por conta da sua pobreza e espírito, pois não há pecado mais que a pobreza de espírito e Makar não combate contra, mas deixa-se, passivamente, na pobreza interna, refletindo-se na pobreza externa.
Em toda a narrativa e sente a sofreguidão da sobrevivência, a doença da existência e ingratidão de “Deus” perante os mais desfavorecidos.
Gente Pobre será o livro, cujo título, deverá ser levado em toda a sua literalidade. Dostoiévski retrata-nos, na sua primeira obra publicada, aos 25 anos, uma visão histórica, psicológica e social sobre um dos bairros mais problemáticos de São Petersburgo.
Makar Dévuchkin é um homem de meia idade, funcionário público, cujos rendimentos seriam reduzidos, troca cartas com Varvara Alekséevna, uma jovem costureira, cuja vida fora cravada de fatalidades, desde a morte precoce dos seus pais, ao acolhimento por uma prima, economicamente abonada, mas de carácter dúbio.
Através das cartas, é-nos apresentado o bairro, alguns dos seus moradores e as dificuldades destes apaixonados, impedindo-se de estarem juntos, por não terem capacidade monetária. Um desastre nunca vem só e este livro está cravejado de desastres e fatalismos ingratos, que nos impelem numa reflexão sobre as questões sociais, ainda proeminentes na nossa sociedade.
Claramente, dotado de uma mestria e maturidade anómala, Dosto leva-nos numa viagem pelos escombros da sociedade, vendo as vivências daqueles que nada têm e tudo perdem, pois, a sorte está do lado da oportunidade e não dos que lutam pela sobrevivência. O facto de ser estruturado com romance epistolar incomodou-me um pouco, pois a troca de cartas reflete alguns momentos “cringe” Por outro lado, sinto que devo ressaltar a personagem do Makar, por conta da sua pobreza e espírito, pois não há pecado mais que a pobreza de espírito e Makar não combate contra, mas deixa-se, passivamente, na pobreza interna, refletindo-se na pobreza externa.
Em toda a narrativa e sente a sofreguidão da sobrevivência, a doença da existência e ingratidão de “Deus” perante os mais desfavorecidos.
A story that penetrates ordinary thoughts and serves as a good introduction to Dostoyevsky.
Here to pity there is only me, I’m the one who inflicted this book on myself, so yes, poor me.
Maybe I'm superficial but in this book I have only seen self pity. For two hundred pages and a little more the same concepts were repeated, always the same things over and over again.
Maybe I'm superficial but in this book I have only seen self pity. For two hundred pages and a little more the same concepts were repeated, always the same things over and over again.
two person who's in desprate need of therapy write each other letters about how miserable they are.
dark
emotional
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
داستایفسکی اولین رمانش، بیچارگان را در 23 سالگی نوشت.
فئودور، نسخه دستنویس اولیه داستان را به دوستش گریگاروویچ میدهد و گریگاروویچ این دستنویس را پیش دوست دیگرش نکراسوف میبرد و در طول شب شروع به خواندنش میکنند. این دو بعد از تمامکردن خواندنش، ساعت 4 صبح داستایفسکی را بیدار میکنند و به او بابت این شاهکار کوچک تبریک میگویند!
نکراسوف با این خبر که "گوگول تازهای ظهور کرده است" آن را پیش بلینسکی، منتقدی مشهور میبرد. سه روز بعد که بلینسکی داستایفسکی را میبیند با شور و حرارت فریاد میزند: " هیچ میدانی چه نوشتهای؟ ... تو با بیست سال سن ممکن نیست خودت بدانی!" لحظهای که بعدها فئودور آنرا "شعفانگیزترین لحظه حیاتش" خواند.
فئودورِ جوانِ ما، که تا قبل ازین تا حد بیمارگونهای خجالتی و کمرو بود، ناگهان خودش را مورد حمایت مشهورترین چهرههای ادبی روزگار میبیند: نکراسوف، بلینسکی، تورگنیف و...
اینجای داستان، ناگهان این تشویقها را با ستایش اشتباه میگیرد و در این خیال خوش فرو میرود که ادبا در پای او به سجده افتادهاند!
مثلا این تکه از نامه به برادرش:
خلاصه داستایفسکی جوان، با این حجم از کولیبازی، خودش را مسخره این و آن میکند و ماجرای این توهماتش، در سرتاسر پترزبورگ میپیچد و همه به او حسابی میخندند...
پ.ن.: بیشتر اینهایی که نوشتهام به نقل از داستایفسکی، جدال شک و ایمان است.
فئودور، نسخه دستنویس اولیه داستان را به دوستش گریگاروویچ میدهد و گریگاروویچ این دستنویس را پیش دوست دیگرش نکراسوف میبرد و در طول شب شروع به خواندنش میکنند. این دو بعد از تمامکردن خواندنش، ساعت 4 صبح داستایفسکی را بیدار میکنند و به او بابت این شاهکار کوچک تبریک میگویند!
نکراسوف با این خبر که "گوگول تازهای ظهور کرده است" آن را پیش بلینسکی، منتقدی مشهور میبرد. سه روز بعد که بلینسکی داستایفسکی را میبیند با شور و حرارت فریاد میزند: " هیچ میدانی چه نوشتهای؟ ... تو با بیست سال سن ممکن نیست خودت بدانی!" لحظهای که بعدها فئودور آنرا "شعفانگیزترین لحظه حیاتش" خواند.
فئودورِ جوانِ ما، که تا قبل ازین تا حد بیمارگونهای خجالتی و کمرو بود، ناگهان خودش را مورد حمایت مشهورترین چهرههای ادبی روزگار میبیند: نکراسوف، بلینسکی، تورگنیف و...
اینجای داستان، ناگهان این تشویقها را با ستایش اشتباه میگیرد و در این خیال خوش فرو میرود که ادبا در پای او به سجده افتادهاند!
مثلا این تکه از نامه به برادرش:
خوب برادر، گمان نمیکنم دیگر هرگز بدین پایه از شهرت و افتخار برسم. همهجا با احترام و کنجکاوی بیحساب روبرو میشوم... شاهزاده آدویفسکی التماس میکند که به دیداری مفتخرش کنم و کنت س. از ناامیدی یقه چاک میزند(!) پانایف به آنها گفته است نابغهای ظهور کرده که همه در برابرش با خاک برابرند...همه مرا به چشم اعجوبهای مینگرند. کافی است دهان باز کنم تا فورا شایع شود که داستایفسکی چنین گفته است یا داستایفسکی میخواهد چنان کند...برادر، اگر میخواستم شرح همه موفقیتهایم را برایت بنویسم مثنوی هفتاد من کاغذ میشد...
خلاصه داستایفسکی جوان، با این حجم از کولیبازی، خودش را مسخره این و آن میکند و ماجرای این توهماتش، در سرتاسر پترزبورگ میپیچد و همه به او حسابی میخندند...
پ.ن.: بیشتر اینهایی که نوشتهام به نقل از داستایفسکی، جدال شک و ایمان است.