Scan barcode
girlinacardigan's review against another edition
3.0
https://jenninsf.wordpress.com/2006/06/19/no-logo-no-space-no-choice-no-jobs-by-naomi-klein/
drdena's review against another edition
3.0
It didn't quite meet my expectations of a good book. I may have simply read it eight years too late. The information is still relevant, but feels dated to me as we've come a long way since the initial introduction of "global business" in the early- to mid-nineties. It was an engaging read, but did not leave me satisfied nor wanting more.
zembroo's review against another edition
4.0
Podczas lektury "No Logo" moje odczucia zmieniały się w zależności od części.
Pierwsze dwie ("Bez przestrzeni" oraz "Bez wyboru" ) wywołały przede wszystkim zaskoczenie. Byłam zdumiony tym, jak bardzo aktualna jest książka napisana na początku XXI wieku i jak wiernie oddaje rzeczywistość, w jakiej obecnie żyjemy w Polsce. Być może dlatego, że zawsze potrzebujemy kilku lat, żeby zaimplementować to, co na Zachodzie jest normą.
Trzecia ("Bez pracy") wywołała przerażenie - tak niewiele aspektów outsource'owania produkcji jest ujawnione, że rzetelna analiza autorki spowodowała, że poczułam się, jakbym dostała czymś ciężkim w głowie.
Natomiast czwarta ("Bez logo") wywołała mały niesmak - tylko w tej części autorka pokazuje sytuację związaną z ruchami antykorporacyjnymi z jednej strony. Przedstawia to trochę jak jedyne słuszne zachowanie i nie pozostawia wiele przestrzeni czytelnikowi do ułożenia własnej opinii na ten temat.
Całościowo jednak "No Logo" to zdecydowanie jedna z tych pozycji, które warto przeczytać, bo zwiększają świadomość i otwierają oczy. Nie wiem, czy jest na rynku podobnie rzetelnie opracowana publikacja.
Pierwsze dwie ("Bez przestrzeni" oraz "Bez wyboru" ) wywołały przede wszystkim zaskoczenie. Byłam zdumiony tym, jak bardzo aktualna jest książka napisana na początku XXI wieku i jak wiernie oddaje rzeczywistość, w jakiej obecnie żyjemy w Polsce. Być może dlatego, że zawsze potrzebujemy kilku lat, żeby zaimplementować to, co na Zachodzie jest normą.
Trzecia ("Bez pracy") wywołała przerażenie - tak niewiele aspektów outsource'owania produkcji jest ujawnione, że rzetelna analiza autorki spowodowała, że poczułam się, jakbym dostała czymś ciężkim w głowie.
Natomiast czwarta ("Bez logo") wywołała mały niesmak - tylko w tej części autorka pokazuje sytuację związaną z ruchami antykorporacyjnymi z jednej strony. Przedstawia to trochę jak jedyne słuszne zachowanie i nie pozostawia wiele przestrzeni czytelnikowi do ułożenia własnej opinii na ten temat.
Całościowo jednak "No Logo" to zdecydowanie jedna z tych pozycji, które warto przeczytać, bo zwiększają świadomość i otwierają oczy. Nie wiem, czy jest na rynku podobnie rzetelnie opracowana publikacja.
rhiannatherad's review against another edition
5.0
Picked this up because it's referenced so often, but I ended up really enjoying it. Incredibly readable for the subject matter. Interesting to read a more in depth look at things I always knew about but wasn't really around for it happening. I'd love to hear Naomi Klein's thoughts on current influencer culture and 'regular people' becoming brands.
lisa_23's review against another edition
4.0
Ein gut recherchiertes Buch, dass für mich vor allem folgende Gedanken aufgeworfen hat:
- wie ist die Situation jetzt 20 Jahre nach Erscheinen des Buches? Im Bezug auf Aktivismus aber auch im Bezug auf die Praktiken der Konzerne.
- sehr interessant, wie das Internet in seinen ersten Mainstream-Jahren gegen die Macht der Marken verwendet werden konnte während die Marken mittlerweile auch den Raum Internet komplett für sich eingenommen haben
- wie kann man jetzt am besten faire Produktion unterstützen? Wieso gibt es nicht mehr faire Marken?
- es sollten nicht „Sweatshop-free“ Brandings geben, sondern die Produkte die nicht fair, nicht nachhaltig, nicht gesund sind sollten ein Negativ-Label bekommen. (Dieses Produkt wurde in einer Produktionsstätte hergestellt in der die Menschenrechte nicht eingehalten wurden.)
- wie ist die Situation jetzt 20 Jahre nach Erscheinen des Buches? Im Bezug auf Aktivismus aber auch im Bezug auf die Praktiken der Konzerne.
- sehr interessant, wie das Internet in seinen ersten Mainstream-Jahren gegen die Macht der Marken verwendet werden konnte während die Marken mittlerweile auch den Raum Internet komplett für sich eingenommen haben
- wie kann man jetzt am besten faire Produktion unterstützen? Wieso gibt es nicht mehr faire Marken?
- es sollten nicht „Sweatshop-free“ Brandings geben, sondern die Produkte die nicht fair, nicht nachhaltig, nicht gesund sind sollten ein Negativ-Label bekommen. (Dieses Produkt wurde in einer Produktionsstätte hergestellt in der die Menschenrechte nicht eingehalten wurden.)
spacestationtrustfund's review against another edition
3.0
When I was 26, I went to Indonesia and the Philippines to do research for my first book, No Logo. I had a simple goal: to meet the workers making the clothes and electronics that my friends and I purchased. And I did. I spent evenings on concrete floors in squalid dorm rooms where teenage girls—sweet and giggly—spent their scarce nonworking hours. Eight or even 10 to a room. They told me stories about not being able to leave their machines to pee. About bosses who hit. About not having enough money to buy dried fish to go with their rice.Naomi Klein, 2015
They knew they were being badly exploited—that the garments they were making were being sold for more than they would make in a month. One 17-year-old said to me: “We make computers, but we don’t know how to use them.”
So one thing I found slightly jarring was that some of these same workers wore clothing festooned with knockoff trademarks of the very multinationals that were responsible for these conditions: Disney characters or Nike check marks. At one point, I asked a local labour organizer about this. Wasn’t it strange—a contradiction?
It took a very long time for him to understand the question. When he finally did, he looked at me like I was nuts. You see, for him and his colleagues, individual consumption wasn’t considered to be in the realm of politics at all. Power rested not in what you did as one person, but what you did as many people, as one part of a large, organized, and focused movement. For him, this meant organizing workers to go on strike for better conditions, and eventually it meant winning the right to unionize. What you ate for lunch or happened to be wearing was of absolutely no concern whatsoever.
This was striking to me, because it was the mirror opposite of my culture back home in Canada. Where I came from, you expressed your political beliefs—firstly and very often lastly—through personal lifestyle choices. By loudly proclaiming your vegetarianism. By shopping fair trade and local and boycotting big, evil brands.
These very different understandings of social change came up again and again a couple of years later, once my book came out. I would give talks about the need for international protections for the right to unionize. About the need to change our global trading system so it didn’t encourage a race to the bottom. And yet at the end of those talks, the first question from the audience was: “What kind of sneakers are OK to buy?” “What brands are ethical?” “Where do you buy your clothes?” “What can I do, as an individual, to change the world?”
Fifteen years after I published No Logo, I still find myself facing very similar questions. These days, I give talks about how the same economic model that superpowered multinationals to seek out cheap labour in Indonesia and China also supercharged global greenhouse-gas emissions. And, invariably, the hand goes up: “Tell me what I can do as an individual.” Or maybe “as a business owner.”
The hard truth is that the answer to the question “What can I, as an individual, do to stop climate change?” is: nothing. You can’t do anything. In fact, the very idea that we—as atomized individuals, even lots of atomized individuals—could play a significant part in stabilizing the planet’s climate system, or changing the global economy, is objectively nuts. We can only meet this tremendous challenge together. As part of a massive and organized global movement.
The irony is that people with relatively little power tend to understand this far better than those with a great deal more power. The workers I met in Indonesia and the Philippines knew all too well that governments and corporations did not value their voice or even their lives as individuals. And because of this, they were driven to act not only together, but to act on a rather large political canvas. To try to change the policies in factories that employ thousands of workers, or in export zones that employ tens of thousands. Or the labour laws in an entire country of millions. Their sense of individual powerlessness pushed them to be politically ambitious, to demand structural changes.
In contrast, here in wealthy countries, we are told how powerful we are as individuals all the time. As consumers. Even individual activists. And the result is that, despite our power and privilege, we often end up acting on canvases that are unnecessarily small—the canvas of our own lifestyle, or maybe our neighbourhood or town. Meanwhile, we abandon the structural changes—the policy and legal work—to others.