Take a photo of a barcode or cover
3.37 AVERAGE
3.37 AVERAGE
Just to be clear no one named Jesus appears in this novel. It is a allegorical novel about a dance school and a heinous murder. Also Coetzee is examining the relationships between a child, his adoptive father, and the ubiquitous murderer. The book has its moments of interest but the last quarter lost steam for me.
emotional
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
I was really looking forward to diving in to this longlisted Man Booker Prize nominee. It was simple to follow (something I cherish in a novel — at times) and surprisingly funny (mainly when the child David drops a comment into conversation that manages to illuminate some fundamental social aspect of our world, that we take for granted, encouraging everyone present to feel uncomfortable). Allegorical? Absolutely. Although, I am still trying to grasp the allegory and worry about what that illuminates in me.
Here’s what reviewers are saying but what did YOU think?
‘An intimacy born from urgency crackles through each of [Coetzee’s] books, as if one is not reading a text but being plugged into a brand new form of current—reinvented each time to carry a new and urgent form of narrative information…Coetzee is the most radical shapeshifter alive.’
John Freeman, Australian
‘The Childhood of Jesus represents a return to the allegorical mode that made him famous…a Kafkaesque version of the nativity story…The Childhood of Jesus does ample justice to his giant reputation: it’s richly enigmatic, with regular flashes of Coetzee’s piercing intelligence.’
Guardian
‘The Schooldays of Jesus by JM Coetzee is maddening, obscure — and brilliant.’
Telegraph
‘Obscurely compelling, often very funny, full of sudden depths…The Schooldays of Jesus is a work of many small but significant truths, rather than one central message; a novel stubbornly committed to its own way of doing things.’
Guardian
‘Yet although it is written with the coolness and limpidity that make Coetzee such a master, the story remains almost uninterpretable, certainly no simple allegory, quite an achievement in itself. Frustrating, yes, but not just that. There were moments when I found it almost too affecting to read without pausing to recover myself.’
Evening Standard
‘The way [Coetzee] mixes the enigmatic and almost otherworldly elements of this child with his youthful and innocent questions makes David the perfect mix of endearing, enraging, and enlightening. He’s as believable as characters come.’
Bookmunch
‘Freed from literary convention, Mr Coetzee writes not to provide answers, but to ask great questions.’
Economist
‘Coetzee’s depiction is unlike any other you’ve read. Rather, it’s decidedly ‘Coetzeean’…Eloquent and provocative.’
Readings
‘The indeterminacy…gives the two Jesus novels their air of unreality and their vaguely allegorical sheen, but it also provides a conveniently stripped-back setting in which to stage philosophical arguments.’
Sydney Review of Books
‘At sentence level, he [Coetzee] is, of course, a model of clarity – think of the dry and unornamented perspicuity Coetzee brings to bear in his fiction, the fastidiousness of thought that emits from his creations the way a dot matrix printer unspools. Yet the cumulative effect of this approach is not arid intellection but organic feeling: full-fleshed, mysterious and often extreme.’
Monthly
‘These are novels for our time…They will puzzle you and frustrate you but at the end of Schooldays you will catch a glimpse of the things unseen.’
Online Opinion
‘The continuation of a masterpiece that is breathtaking and enthralling in its strangeness.’
Peter Craven, Australian Book Review, 2016 Books of the Year
‘The continuation of a masterpiece that is breathtaking and enthralling in its strangeness.’
Peter Craven, Australian Book Review
Here’s what reviewers are saying but what did YOU think?
‘An intimacy born from urgency crackles through each of [Coetzee’s] books, as if one is not reading a text but being plugged into a brand new form of current—reinvented each time to carry a new and urgent form of narrative information…Coetzee is the most radical shapeshifter alive.’
John Freeman, Australian
‘The Childhood of Jesus represents a return to the allegorical mode that made him famous…a Kafkaesque version of the nativity story…The Childhood of Jesus does ample justice to his giant reputation: it’s richly enigmatic, with regular flashes of Coetzee’s piercing intelligence.’
Guardian
‘The Schooldays of Jesus by JM Coetzee is maddening, obscure — and brilliant.’
Telegraph
‘Obscurely compelling, often very funny, full of sudden depths…The Schooldays of Jesus is a work of many small but significant truths, rather than one central message; a novel stubbornly committed to its own way of doing things.’
Guardian
‘Yet although it is written with the coolness and limpidity that make Coetzee such a master, the story remains almost uninterpretable, certainly no simple allegory, quite an achievement in itself. Frustrating, yes, but not just that. There were moments when I found it almost too affecting to read without pausing to recover myself.’
Evening Standard
‘The way [Coetzee] mixes the enigmatic and almost otherworldly elements of this child with his youthful and innocent questions makes David the perfect mix of endearing, enraging, and enlightening. He’s as believable as characters come.’
Bookmunch
‘Freed from literary convention, Mr Coetzee writes not to provide answers, but to ask great questions.’
Economist
‘Coetzee’s depiction is unlike any other you’ve read. Rather, it’s decidedly ‘Coetzeean’…Eloquent and provocative.’
Readings
‘The indeterminacy…gives the two Jesus novels their air of unreality and their vaguely allegorical sheen, but it also provides a conveniently stripped-back setting in which to stage philosophical arguments.’
Sydney Review of Books
‘At sentence level, he [Coetzee] is, of course, a model of clarity – think of the dry and unornamented perspicuity Coetzee brings to bear in his fiction, the fastidiousness of thought that emits from his creations the way a dot matrix printer unspools. Yet the cumulative effect of this approach is not arid intellection but organic feeling: full-fleshed, mysterious and often extreme.’
Monthly
‘These are novels for our time…They will puzzle you and frustrate you but at the end of Schooldays you will catch a glimpse of the things unseen.’
Online Opinion
‘The continuation of a masterpiece that is breathtaking and enthralling in its strangeness.’
Peter Craven, Australian Book Review, 2016 Books of the Year
‘The continuation of a masterpiece that is breathtaking and enthralling in its strangeness.’
Peter Craven, Australian Book Review
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Oh Boy, I have struggled with these two Coetzee books. In the scope of the Man Booker Longlist, I felt a similarity in annoyance with [b:Hystopia|25664447|Hystopia|David Means|https://d2arxad8u2l0g7.cloudfront.net/books/1442837585s/25664447.jpg|45487226], I think due to the repetition of phrasing, but in this case it was stronger.
The Schooldays of Jesus is a dreamy book. I felt a sense that anything could happen. What does happen is surreal and unexpected, or at least how the characters handle it all could be deemed so. I felt no connection to these characters, in fact I disliked them. Mainly for their bizarre choices and stubbornness. Because of this I struggled with the philosophical landscape that I believe would have interested me more had I felt a stronger connection to their movements throughout the story. Instead I was lost in their unexpected behavior and reflections.
Something did keep me turning the pages, but I kept looking for that unknown I felt was missing. From the dispassionate dryness of Simón, to the bull-headedness of Davíd, I grew tired of the philosophical density that coated their conversations. I'm not one to shy away from this kind of density in novels, but at an early point I realized the ideas were stronger than the faceless characters. They could have been anyone and no one at the same time. Similar to the kind of disquiet that can be found in horror movies based in no particular time period, I felt an increasing uncertainty. Limbo.
If this is a trilogy, I'm still very curious as to how it will continue. This marks the end of my second year reading the Man Booker longlist.
The Schooldays of Jesus is a dreamy book. I felt a sense that anything could happen. What does happen is surreal and unexpected, or at least how the characters handle it all could be deemed so. I felt no connection to these characters, in fact I disliked them. Mainly for their bizarre choices and stubbornness. Because of this I struggled with the philosophical landscape that I believe would have interested me more had I felt a stronger connection to their movements throughout the story. Instead I was lost in their unexpected behavior and reflections.
Something did keep me turning the pages, but I kept looking for that unknown I felt was missing. From the dispassionate dryness of Simón, to the bull-headedness of Davíd, I grew tired of the philosophical density that coated their conversations. I'm not one to shy away from this kind of density in novels, but at an early point I realized the ideas were stronger than the faceless characters. They could have been anyone and no one at the same time. Similar to the kind of disquiet that can be found in horror movies based in no particular time period, I felt an increasing uncertainty. Limbo.
If this is a trilogy, I'm still very curious as to how it will continue. This marks the end of my second year reading the Man Booker longlist.
In zijn karakteristieke sobere, maar geraffineerde stijl schuift Coetzee via het traject van de would-be familie van David, Ines en hij, Simon, ons enkele levensvragen onder de neus. Wie zijn we, kunnen we een ander kennen, kunnen we onszelf kennen? Waarom is het waarom in ons leven zo belangrijk? Staat tegenover onschuld schuld? en wat is dan oprecht vergiffenis vragen? Is het mogelijk om het verleden vast te houden? Hoe maak je verbinding met de 'andere' wereld?
Al die vragen en misschien moet het antwoord gevoeld worden, in overgave. Maar aan wat?
Super!
Al die vragen en misschien moet het antwoord gevoeld worden, in overgave. Maar aan wat?
Super!
Wat is dat toch met dit boek - en met het vorig deel: "De kinderjaren van Jezus"? Waarom blijft het zo fascineren en is het tegelijk zo moeilijk te beschrijven..?
Simon, Ines zijn uit Novillo gevlucht naar Estrella. Ze voelen zich daar vluchtelingen en gaan op zoek naar een school van David, hun "zoon". Na een korte periode werken op een landelijke boerderij komen ze in contact met de mysterieuze, alternatieve "dansacademie" van musicus-filosoof Arroyo en zijn vrouw Ana Magdalena. David leert er de getallen "oproepen" door te dansen. Simon en Ines vinden het allemaal een beetje vreemd, en vooral de nuchtere, rationele Simon heeft er moeite mee. De jonge David echter hecht zich snel aan zijn nieuw omgeving en in het bijzonder aan Ana Magdalena. De suppoost van het naastliggende museum, Dmitri, heeft ook een bijzondere hartstocht voor deze vrouw. Een hartstocht die zal leiden naar een gruwelijke moord. Op dit moment wordt de roman een beetje "Gothic " (zeker met die orgelmuziek en zo...). Het einde is nogal chaotisch - alles laat hier vermoeden dat er nog een vervolg komt aan dit filosofisch project...
Er valt zoveel te zeggen over deze roman, maar wat? Net zoals in "De kinderjaren van Jezus" is hier weer veel sprake over "een ander leven" en over een "schoongewassen" leven..: Arroyo aan Simon,
(p. 258-259): "Wij hebben, allemaal, de ervaring dat we in een nieuw land zijn gearriveerd en een nieuwe identiteit toegewezen hebben gekregen. Wij leven, allemaal, onder een naam die niet de onze is. Maar we raken er gauw aan gewend, aan dit nieuwe, bedachte leven. Uw zoon (David) is een uitzondering. Hij voelt met ongewone heftigheid aan hoe onecht zijn nieuwe leven is. Hij is niet bezweken voor de druk om te vergeten. Wat hij zich herinnert kan ik niet zeggen, maar daartoe behoort ook wat hij als zijn echte naam beschouwt. Wat is die naam? Ook dat kan ik niet zeggen. Hij weigert die te onthullen, ik weet niet wat."
of op p. 248, David: "Ik heb een manier bedacht om terug te komen uit het nieuwe leven. Zal ik het je vertellen? Het is geweldig. Je bindt een touw om een boom, een lang, lang touw, en als je in het volgende leven komt bind je het andere eind van het touw om een boom, een andere boom. Als je dan wilt terugkomen uit het volgende leven houd je gewoon het touw vast." Simon: "Dat is een heel slim plan, heel vernuftig. Helaas zie ik er wel een zwakke plek in. De zwakke plek is dat terwijl je zwemt naar dit leven, en het touw vasthoudt, de golven omhoogkomen en je herinneringen wegspoelen. Dus als je ze kant bereikt zul je je niets herinneren van wat je aan de andere kant hebt gezien. Het zal zijn alsof je de andere kant helemaal nooit bezocht hebt. Alsof je geslapen hebt zonder te dromen."
Is dit een metafysisch verhaal? Een nieuwe grot-mythe van Plato? En wie is David eigenlijk? Wat is toch het verband met "Jezus" in die titel? Alleen maar spielerei? Iedereen kent het verhaal van Maria en Jozef die Jezus kwijt waren omdat hij met schriftgeleerden aan het debatteren was... Gaat het hier over wie Jezus als mens was? Hoe hij bepaalde zaken aanvoelde die niemand aanvoelde? En wie is Dmitri (hij doet me veel denken aan Karamazov...). Het kwade? De begeerte, de hartstocht? En Simon, de rationalist, die op het einde van de roman toch balletschoenen koopt om te gaan dansen?
Er zal nog veel inkt vloeien over die boek...
Simon, Ines zijn uit Novillo gevlucht naar Estrella. Ze voelen zich daar vluchtelingen en gaan op zoek naar een school van David, hun "zoon". Na een korte periode werken op een landelijke boerderij komen ze in contact met de mysterieuze, alternatieve "dansacademie" van musicus-filosoof Arroyo en zijn vrouw Ana Magdalena. David leert er de getallen "oproepen" door te dansen. Simon en Ines vinden het allemaal een beetje vreemd, en vooral de nuchtere, rationele Simon heeft er moeite mee. De jonge David echter hecht zich snel aan zijn nieuw omgeving en in het bijzonder aan Ana Magdalena. De suppoost van het naastliggende museum, Dmitri, heeft ook een bijzondere hartstocht voor deze vrouw. Een hartstocht die zal leiden naar een gruwelijke moord. Op dit moment wordt de roman een beetje "Gothic " (zeker met die orgelmuziek en zo...). Het einde is nogal chaotisch - alles laat hier vermoeden dat er nog een vervolg komt aan dit filosofisch project...
Er valt zoveel te zeggen over deze roman, maar wat? Net zoals in "De kinderjaren van Jezus" is hier weer veel sprake over "een ander leven" en over een "schoongewassen" leven..: Arroyo aan Simon,
(p. 258-259): "Wij hebben, allemaal, de ervaring dat we in een nieuw land zijn gearriveerd en een nieuwe identiteit toegewezen hebben gekregen. Wij leven, allemaal, onder een naam die niet de onze is. Maar we raken er gauw aan gewend, aan dit nieuwe, bedachte leven. Uw zoon (David) is een uitzondering. Hij voelt met ongewone heftigheid aan hoe onecht zijn nieuwe leven is. Hij is niet bezweken voor de druk om te vergeten. Wat hij zich herinnert kan ik niet zeggen, maar daartoe behoort ook wat hij als zijn echte naam beschouwt. Wat is die naam? Ook dat kan ik niet zeggen. Hij weigert die te onthullen, ik weet niet wat."
of op p. 248, David: "Ik heb een manier bedacht om terug te komen uit het nieuwe leven. Zal ik het je vertellen? Het is geweldig. Je bindt een touw om een boom, een lang, lang touw, en als je in het volgende leven komt bind je het andere eind van het touw om een boom, een andere boom. Als je dan wilt terugkomen uit het volgende leven houd je gewoon het touw vast." Simon: "Dat is een heel slim plan, heel vernuftig. Helaas zie ik er wel een zwakke plek in. De zwakke plek is dat terwijl je zwemt naar dit leven, en het touw vasthoudt, de golven omhoogkomen en je herinneringen wegspoelen. Dus als je ze kant bereikt zul je je niets herinneren van wat je aan de andere kant hebt gezien. Het zal zijn alsof je de andere kant helemaal nooit bezocht hebt. Alsof je geslapen hebt zonder te dromen."
Is dit een metafysisch verhaal? Een nieuwe grot-mythe van Plato? En wie is David eigenlijk? Wat is toch het verband met "Jezus" in die titel? Alleen maar spielerei? Iedereen kent het verhaal van Maria en Jozef die Jezus kwijt waren omdat hij met schriftgeleerden aan het debatteren was... Gaat het hier over wie Jezus als mens was? Hoe hij bepaalde zaken aanvoelde die niemand aanvoelde? En wie is Dmitri (hij doet me veel denken aan Karamazov...). Het kwade? De begeerte, de hartstocht? En Simon, de rationalist, die op het einde van de roman toch balletschoenen koopt om te gaan dansen?
Er zal nog veel inkt vloeien over die boek...
A great work of art by a great artist. This story is so beguiling and enigmatic - I cannot wait for the next installment.
I started this book and was feeling good about it the first few chapters moved along with pace and a good developing storyline. Then i lost it - who is Jesus - I presume Davis maybe the data about the book should make it evident that this is a sequel to a previous book, it might have helped if i had read that one first - i certainly won't bother now having waded through the last 75% of this. I found some of the writing "affected" why for instance does the author use "me, Simon or Him, Simon" in every referral to Simon it really bothered me for some reason. I wanted to slap David and felt the book was just the condescension of two supposed adults to a small boy who could twist them round his fingers
At least it is short. Dull, pointless. Written in stilted prose.