Take a photo of a barcode or cover
2.01k reviews for:
Women Who Run With The Wolves: Contacting the Power of the Wild Woman
Clarissa Pinkola Estés
3.92 AVERAGE
2.01k reviews for:
Women Who Run With The Wolves: Contacting the Power of the Wild Woman
Clarissa Pinkola Estés
3.92 AVERAGE
adventurous
emotional
hopeful
informative
inspiring
mysterious
reflective
slow-paced
I learned so much, and am so different now. Or rather, closer to who I used to be as a child and who I have always meant to be. I feel like I have been spiritually redirected, like I’ve been gently guided back onto the path through a woodland most get lost in.
fast-paced
👎🏼👎🏼👎🏼👎🏼👎🏼👎🏼👎🏼
This was awful. Absolute waste of time. All woo. Nothing of substance for value in it at all. Not even entertaining. Hell. I also listened t this as an audio book and other it’s bad slam poetry, or the punctuation is fucked up bc whoever read it had pauses in the middle of sentences, I think, and ran what should have been multiple sentences together. This wasn’t inspiring it was annoying. Also “if you need advice on finishing a project, then go get a book about the topic”. Thanks. Only good advice this book had. So dumb.
This was awful. Absolute waste of time. All woo. Nothing of substance for value in it at all. Not even entertaining. Hell. I also listened t this as an audio book and other it’s bad slam poetry, or the punctuation is fucked up bc whoever read it had pauses in the middle of sentences, I think, and ran what should have been multiple sentences together. This wasn’t inspiring it was annoying. Also “if you need advice on finishing a project, then go get a book about the topic”. Thanks. Only good advice this book had. So dumb.
informative
reflective
medium-paced
!!!ΞΕΡΑΤΟΛΑΚΟΣ ΑΛΕΡΤ!!!
Από τις κλασικές περιπτώσεις που ξεκινάς ένα βιβλίο πεπεισμένος από το hype ότι πρόκειται για ΔΥΝΑΤΟ ΤΕΜΑΧΙΟ και καταλήγεις από την 100η σελίδα να ουρλιάζεις σαν τους λύκους, έτοιμος να τους ακολουθήσεις προκειμένου να γλιτώσεις από το γελοίο φληνάφημα που ήρθε με διόλου ευκαταφρόνητο κόστος στα χέρια σου.
Ναι, το παραδέχομαι. Ήδη από τη σελίδα 50 αλυχτούσα από εκνευρισμό, ενώ ο Blanco, το πιστό μου Westie με κοίταζε με ανήσυχο ενδιαφέρον. Και, αλήθεια, έπρεπε να είμαι υποψιασμένος. Είχα ήδη επαφή με την ψυχανάλυση στην ανάλυση του μύθου, από το «Ο Ήρωας με τα χίλια πρόσωπα» του Campbell, θα έπρεπε να είμαι πιο ψυλλιασμένος, αλλά όχι, το ξερό μου το κεφάλι…
Οι γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους (και ο τίτλος είναι το μοναδικό πράγμα που αξίζει σε αυτό το ατέλειωτο, επαναλαμβανόμενο, κουραστικό και βλακώδες έμεσμα) είναι μια σειρά ιστοριών και μύθων, αφελών και βλακωδών στο σύνολό τους τους οποίους η συγγραφέας αναλαμβάνει να (ψυχ)αναλύσει προς όφελος και τέρψιν του αναγνώστου. Θεοί της παραφροσύνης. Καλύτερα να με ποτίζαν έκστασι, να με δένανε σε μια καρέκλα και να με υποχρέωναν να ακούω έναν έντεχνο να γρατσουνάει κιθάρα, ή να σφάζει το σταυρό του Νότου του Καββαδία.
Η συγγραφέας παίρνει κάθε παραμύθι ή μύθο (που, to begin with, είναι παιδαριώδη και για τον πέοντα) και στη συνέχεια ΧΕΖΕΙ σχοινοτενείς και παραληρηματικές αναλύσεις τους, γεμάτες συμπεράσματα που βγάζει κυριολεκτικά από τον αφεδρώνα της, το στομάχι της, το πάγκρεάς της, γενικώς, δε με απασχολεί ιδιαίτερα από πού. Αν έχετε ακούσει τον Σπυριάδωνι Γεωργιάδη να παρετυμολογεί με φωνή «καραμούζα του Γκέμπελς» ελληνικές λέξεις και τοπωνύμια (π.χ. «Θεσσαλία» ίσον… «θέσις αλός» γιατί παλιά εκεί… υπήρχε θάλασσα), να ξέρετε ότι αυτό είναι ακόμα χειρότερο.
Δεν ξέρω αν ένα τέτοιο βιβλίο μπορεί να γραφτεί χωρίς τη χρήση ψυχότροπων ουσιών, αλλά σίγουρα δε μπορεί να διαβαστεί, τουλάχιστον από εμένα χωρίς αυτές. Και δεν είμαι σε ηλικία για πειραματισμούς. Ίδρωσε ο εγκέφαλός μου, αλληθώρισε η αμυγδαλή μου, βέλαξε ο ιππόκαμπός μου, τσουτσούριασε το μεσολόβιο και ακόμα δεν έχω συνέλθει από το ντελίριο της κυρίας Εστές.
Αν αυτό θεωρείται το απόλυτο γυναικείο βιβλίο για τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, «ΞΕΚΙΝΑ ΝΑ ΜΑΖΕΥΕΙΣ ΚΟΚΚΑΛΑ» όπως, σε κάποιο σημείο του βιβλίο σε προστάζει η συγγραφέας, αφότου έχει αναλύσει τη «σαφρακιασμένη γριά». Δεν ξέρω, μπορεί να τη χτυπούσε κάποιος συνεχώς και δυνατά στο κεφάλι, ή να πειραματίστηκε με ουσίες, ή να ήταν natural high, δεν έχει σημασία. Πρέπει να είσαι πολύ αλτέρνατιβ σπιριτσουαλίστικ τζιβομπαφάτος και απροσάρμοστος για να σου αρέσει αυτό το…. πράγμα, από αυτούς τους γκραντζ εναλλακτικούς που κυκλοφορούν με ξεβαμμένες μπλούζες (που τις αγόρασαν ξεβαμμένες, εννοώ), σαλβάρια, πέδιλα ή σταράκια 10ετίας που αποπνέουν ποδαρίλα γενεών και δεν έχουν επαφή με το τι γίνεται γύρω τους και αράζουν πάνω σε κουράδες σκύλων στα πάρκα της πρωτεύουσας για έρθουν σε επαφή με τη φύση, το εσώτερο είναι τους, το τρίτο μάτι τους, το τέταρτο πόδι τους και πιστεύουν στις αστρικές προβολές. Α και γιόγκα. Ξέρετε, όχι απαραίτητα γιόγκα τύπου «κάνω πράγματα που η γάτα μου τα βρίσκει εύκολα αλλά εγώ ζορίζομαι», αλλά τύπου «ισιώνω τα τσάκρα μου» και «κάνω πιο μοβ την αύρα μου».
Ένα ακόμη θλιβερό στοιχείο είναι οι ισχυρισμοί της Εστές για την… εκπληκτική της ικανότητα (ΟΚ, κοπελιά, κατούρα και λίγο) να διορθώνει τα παραμύθια που χρησιμοποιεί και να προσθέτει κομμάτια που λείπουν. Say what? Αφενός ευχαριστούμε που μας διαφήμισες το πόσο υπεργαμάτη είσαι, αφετέρου, αλήθεια; Δε σου έφτανε που έβγαλες από το κόλον σου τις αναλύσεις για τα παραμύθια, αλλά κάποια τα έφερες ακριβώς στα μέτρα σου για να βγάλεις ό,τι ήταν να βγάλεις από το παχύ σου έντερο; Α, όχι ε; Και, αλήθεια, εξέφερε κανείς άλλος εκτός από εσένα άποψη πάνω στην εκπληκτική σου ικανότητα; Εστές, έχεις ακούσει την έκφραση «όνθος ταύρου»; Τι; Όχι; Στα αγγλικά ίσως, «bullshit»; Ούτε; Καλά. Και τι ακριβώς άλλαξες για «να ‘χουμε το καλό ρώτημα»; Και, γιατί κάνω αυτό το διάλογο μόνος μου; ΑΠΛΩΣ ΜΗ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ και γλιτώστε χρόνο.
Παρεμπιπτόντως, όπως συνηθίζεται σε όλη την ιστορία της ψυχανάλυσης, δε θα βρείτε ούτε ένα ψιχουλάκι στο οποία να βασίζονται τα συμπεράσματα. Το είπε η Εστές ότι π.χ. το κρανίο είναι το ένστικτο της σταχτομπούτας, ΡΟΥΦΑ ΤΟ ΑΥΓΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΚΑΣΕ, ΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ. ΤΕΛΟΣ. ΠΑΠΑΛΑ. ΦΙΝΙΤΟ. ΚΑΠΟΥΤ. ΑΟΥΦΒΙΝΤΕΣΕΝ.
Υ.Γ. Κάποιοι/ες δηλώνουν ότι αυτό το βιβλίου τους άλλαξε/έσωσε τη ζωή. Ειλικρινά, δε θέλω να ξέρω πώς ήταν η ζωή τους πριν. Μάλλον ήταν orc του Sauron, Ούμπα Λούμπες που ιδρώνανε αμισθί για τον Γουόνκα ή σκλάβες σε παζάρι της ανατολής.
Υ.Γ2. Είναι εντυπωσιακό πώς τέτοιες αρχιπαπάτζες έχουν απήχηση στο ευρύ κοινό. Λίγο ψευδογιούνγκ, λίγο μητέρα θεά... με τα δυο της παιδιά, μες την αγκαλιά της όλο κλαίνε και θρηνούν -ΟΠΑ (και Χαρούλα Αλεξίου), λίγο παραμύθι και ο άλλος νομίζει ότι επιστημονικά έπιασε τον ταύρο από το όσχεο και τον πάπα από τα κέρατα.
Από τις κλασικές περιπτώσεις που ξεκινάς ένα βιβλίο πεπεισμένος από το hype ότι πρόκειται για ΔΥΝΑΤΟ ΤΕΜΑΧΙΟ και καταλήγεις από την 100η σελίδα να ουρλιάζεις σαν τους λύκους, έτοιμος να τους ακολουθήσεις προκειμένου να γλιτώσεις από το γελοίο φληνάφημα που ήρθε με διόλου ευκαταφρόνητο κόστος στα χέρια σου.
Ναι, το παραδέχομαι. Ήδη από τη σελίδα 50 αλυχτούσα από εκνευρισμό, ενώ ο Blanco, το πιστό μου Westie με κοίταζε με ανήσυχο ενδιαφέρον. Και, αλήθεια, έπρεπε να είμαι υποψιασμένος. Είχα ήδη επαφή με την ψυχανάλυση στην ανάλυση του μύθου, από το «Ο Ήρωας με τα χίλια πρόσωπα» του Campbell, θα έπρεπε να είμαι πιο ψυλλιασμένος, αλλά όχι, το ξερό μου το κεφάλι…
Οι γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους (και ο τίτλος είναι το μοναδικό πράγμα που αξίζει σε αυτό το ατέλειωτο, επαναλαμβανόμενο, κουραστικό και βλακώδες έμεσμα) είναι μια σειρά ιστοριών και μύθων, αφελών και βλακωδών στο σύνολό τους τους οποίους η συγγραφέας αναλαμβάνει να (ψυχ)αναλύσει προς όφελος και τέρψιν του αναγνώστου. Θεοί της παραφροσύνης. Καλύτερα να με ποτίζαν έκστασι, να με δένανε σε μια καρέκλα και να με υποχρέωναν να ακούω έναν έντεχνο να γρατσουνάει κιθάρα, ή να σφάζει το σταυρό του Νότου του Καββαδία.
Η συγγραφέας παίρνει κάθε παραμύθι ή μύθο (που, to begin with, είναι παιδαριώδη και για τον πέοντα) και στη συνέχεια ΧΕΖΕΙ σχοινοτενείς και παραληρηματικές αναλύσεις τους, γεμάτες συμπεράσματα που βγάζει κυριολεκτικά από τον αφεδρώνα της, το στομάχι της, το πάγκρεάς της, γενικώς, δε με απασχολεί ιδιαίτερα από πού. Αν έχετε ακούσει τον Σπυριάδωνι Γεωργιάδη να παρετυμολογεί με φωνή «καραμούζα του Γκέμπελς» ελληνικές λέξεις και τοπωνύμια (π.χ. «Θεσσαλία» ίσον… «θέσις αλός» γιατί παλιά εκεί… υπήρχε θάλασσα), να ξέρετε ότι αυτό είναι ακόμα χειρότερο.
Δεν ξέρω αν ένα τέτοιο βιβλίο μπορεί να γραφτεί χωρίς τη χρήση ψυχότροπων ουσιών, αλλά σίγουρα δε μπορεί να διαβαστεί, τουλάχιστον από εμένα χωρίς αυτές. Και δεν είμαι σε ηλικία για πειραματισμούς. Ίδρωσε ο εγκέφαλός μου, αλληθώρισε η αμυγδαλή μου, βέλαξε ο ιππόκαμπός μου, τσουτσούριασε το μεσολόβιο και ακόμα δεν έχω συνέλθει από το ντελίριο της κυρίας Εστές.
Αν αυτό θεωρείται το απόλυτο γυναικείο βιβλίο για τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, «ΞΕΚΙΝΑ ΝΑ ΜΑΖΕΥΕΙΣ ΚΟΚΚΑΛΑ» όπως, σε κάποιο σημείο του βιβλίο σε προστάζει η συγγραφέας, αφότου έχει αναλύσει τη «σαφρακιασμένη γριά». Δεν ξέρω, μπορεί να τη χτυπούσε κάποιος συνεχώς και δυνατά στο κεφάλι, ή να πειραματίστηκε με ουσίες, ή να ήταν natural high, δεν έχει σημασία. Πρέπει να είσαι πολύ αλτέρνατιβ σπιριτσουαλίστικ τζιβομπαφάτος και απροσάρμοστος για να σου αρέσει αυτό το…. πράγμα, από αυτούς τους γκραντζ εναλλακτικούς που κυκλοφορούν με ξεβαμμένες μπλούζες (που τις αγόρασαν ξεβαμμένες, εννοώ), σαλβάρια, πέδιλα ή σταράκια 10ετίας που αποπνέουν ποδαρίλα γενεών και δεν έχουν επαφή με το τι γίνεται γύρω τους και αράζουν πάνω σε κουράδες σκύλων στα πάρκα της πρωτεύουσας για έρθουν σε επαφή με τη φύση, το εσώτερο είναι τους, το τρίτο μάτι τους, το τέταρτο πόδι τους και πιστεύουν στις αστρικές προβολές. Α και γιόγκα. Ξέρετε, όχι απαραίτητα γιόγκα τύπου «κάνω πράγματα που η γάτα μου τα βρίσκει εύκολα αλλά εγώ ζορίζομαι», αλλά τύπου «ισιώνω τα τσάκρα μου» και «κάνω πιο μοβ την αύρα μου».
Ένα ακόμη θλιβερό στοιχείο είναι οι ισχυρισμοί της Εστές για την… εκπληκτική της ικανότητα (ΟΚ, κοπελιά, κατούρα και λίγο) να διορθώνει τα παραμύθια που χρησιμοποιεί και να προσθέτει κομμάτια που λείπουν. Say what? Αφενός ευχαριστούμε που μας διαφήμισες το πόσο υπεργαμάτη είσαι, αφετέρου, αλήθεια; Δε σου έφτανε που έβγαλες από το κόλον σου τις αναλύσεις για τα παραμύθια, αλλά κάποια τα έφερες ακριβώς στα μέτρα σου για να βγάλεις ό,τι ήταν να βγάλεις από το παχύ σου έντερο; Α, όχι ε; Και, αλήθεια, εξέφερε κανείς άλλος εκτός από εσένα άποψη πάνω στην εκπληκτική σου ικανότητα; Εστές, έχεις ακούσει την έκφραση «όνθος ταύρου»; Τι; Όχι; Στα αγγλικά ίσως, «bullshit»; Ούτε; Καλά. Και τι ακριβώς άλλαξες για «να ‘χουμε το καλό ρώτημα»; Και, γιατί κάνω αυτό το διάλογο μόνος μου; ΑΠΛΩΣ ΜΗ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ και γλιτώστε χρόνο.
Παρεμπιπτόντως, όπως συνηθίζεται σε όλη την ιστορία της ψυχανάλυσης, δε θα βρείτε ούτε ένα ψιχουλάκι στο οποία να βασίζονται τα συμπεράσματα. Το είπε η Εστές ότι π.χ. το κρανίο είναι το ένστικτο της σταχτομπούτας, ΡΟΥΦΑ ΤΟ ΑΥΓΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΚΑΣΕ, ΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ. ΤΕΛΟΣ. ΠΑΠΑΛΑ. ΦΙΝΙΤΟ. ΚΑΠΟΥΤ. ΑΟΥΦΒΙΝΤΕΣΕΝ.
Υ.Γ. Κάποιοι/ες δηλώνουν ότι αυτό το βιβλίου τους άλλαξε/έσωσε τη ζωή. Ειλικρινά, δε θέλω να ξέρω πώς ήταν η ζωή τους πριν. Μάλλον ήταν orc του Sauron, Ούμπα Λούμπες που ιδρώνανε αμισθί για τον Γουόνκα ή σκλάβες σε παζάρι της ανατολής.
Υ.Γ2. Είναι εντυπωσιακό πώς τέτοιες αρχιπαπάτζες έχουν απήχηση στο ευρύ κοινό. Λίγο ψευδογιούνγκ, λίγο μητέρα θεά... με τα δυο της παιδιά, μες την αγκαλιά της όλο κλαίνε και θρηνούν -ΟΠΑ (και Χαρούλα Αλεξίου), λίγο παραμύθι και ο άλλος νομίζει ότι επιστημονικά έπιασε τον ταύρο από το όσχεο και τον πάπα από τα κέρατα.
emotional
inspiring
reflective
medium-paced
I’m not spiritual enough for this to make sense. Also, relies on the gender binary in a way that often goes against the main messaging of the book.
challenging
emotional
informative
inspiring
slow-paced
emotional
informative
inspiring
reflective
slow-paced
medium-paced