Scan barcode
newson66's review against another edition
1.0
Began really well but then descended into utter tedium. Absolute shite….
andyc_elsby232's review against another edition
4.0
DeLillo had his shit down to a science right from the beginning.
organicwario's review
challenging
dark
funny
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
chillcox15's review
4.0
3.5 stars. Americana, Don Delillo's first novel, is an odd miniature epic that exists in the liminal spaces between 20th century eras. Although it was published in 1971, it starts out feeling of a set with some of the more epochal 80s authors and their works; the yuppie-ish concerns and the mile-a-minute verbosity of the NYC office workers feel like they could be out of a Bret Easton Ellis or Jay McInerney story (but, you know, better). Then we set out on a cross-country road trip and are reminded that yes, the 1960s did just end and the bomb of that decade left shrapnel across the landscape, with burnouts and radicalized weirdos hanging out and hanging on. That second half reveals a bit more of Delillo's nascent revelatory powers, but it also shows that he hadn't quire reached their heights yet. This is a nearly 400 page novel by its end and it could have maybe stood a bit of a trim.
dee9401's review
1.0
A little too cool for school.
To me, this is a good example of where some writing, esp. "literature," went in the 70s and beyond. A little too much focus on form and less on content. Style over substance. A blueprint for where the MFA in writing crowd would be headed in the 80s-00s.
One thing missing from pieces like this is the substance underneath. I love Picasso and I love how he played with form, presentation and light. But, there remains, underneath the cool new tools/techniques he used, real emotion and content. I think that Americana is all flourish, that shows that Mr. DeLillo has chops, but that he doesn't have a good story to tell nor does he tell it in a way that I would label good.
Others will surely feel differently about this book and about his more recent works that have won more acclaim. I like to start with an author's first book to see where they came from and where they might be headed before the onslaught of reviews, editors, fans and detractors arrive.
To me, this is a good example of where some writing, esp. "literature," went in the 70s and beyond. A little too much focus on form and less on content. Style over substance. A blueprint for where the MFA in writing crowd would be headed in the 80s-00s.
One thing missing from pieces like this is the substance underneath. I love Picasso and I love how he played with form, presentation and light. But, there remains, underneath the cool new tools/techniques he used, real emotion and content. I think that Americana is all flourish, that shows that Mr. DeLillo has chops, but that he doesn't have a good story to tell nor does he tell it in a way that I would label good.
Others will surely feel differently about this book and about his more recent works that have won more acclaim. I like to start with an author's first book to see where they came from and where they might be headed before the onslaught of reviews, editors, fans and detractors arrive.
amaldae's review
3.0
Dick lit in more ways than one. Excellent prose and a commendable first effort, but doesn't really offer anything new to a modern reader. Mitchell uses similar style to a much more interesting effect, in my opinion, though it'll be interesting to see what DeLillo has since become. I try not to take months to finish the next one!
ethelserth's review against another edition
3.0
Ο Don DeLillo είναι ένας από τους σπουδαιότερους Αμερικάνους συγγραφείς, ένας εκ των πατριαρχών του ιμπεριαλισμού. Στο πλούσιο έργο του καταπιάνεται με πλειάδα θεμάτων, όπως για παράδειγμα ο ψυχρός πόλεμος, η πολιτική και η κοινωνία, την αλλοτρίωση του ανθρώπου στην σύγχρονη εποχή, φλερτάροντας συνεχώς με την εξερεύνηση των βαθών της ανθρώπινης φύσης και ψυχής.
Ασχολήθηκε αργά με τη συγγραφή, σε ηλικία 35 ετών. Ως τότε εργαζόταν στον “αναδυόμενο” εκείνη την εποχή, τομέα της διαφήμισης, ως κειμενογράφος. Οι συγγραφικές του προσπάθειες, αμήχανες ως τότε, χαρακτηρίζονται από επιρροές από συγγραφείς όπως Τζόυς, Φωκνέρ, Κερουάκ και Καμύ, ενώ συχνά αναφορές υπάρχουν σε καλλιτέχνες από την Τζαζ σκηνή και κινηματογραφιστές. Επιρροές που συναντάμε και στο πρώτο του έργο, το Americana που εκδόθηκε το 1971, που εκδόθηκε πρόσφατα στα Ελληνικά, από τις εκδόσεις Gutenberg σε μετάφραση της Άννας Παπασταύρου και αποτελεί και την πρώτη, δικιά μου επαφή, με το έργο του DeLillo.
Πρωταγωνιστής είναι ο Ντέιβιντ Μπελ, ευκατάστατος λευκός μεσοαστός, στην Αμερική της δεκαετίας του 60. Στο πρώτο από τα τέσσερα μέρη του βιβλίου, βλέπουμε την ζωή του στην Νέα Υόρκη, όπου εργάζεται ως ανώτερο στέλεχος σε ένα τηλεοπτικό σταθμό. Με εξαιρετική μαεστρία ο DeLillo ζωντανεύει την κουλτούρα των γραφείων και των επιχειρήσεων. Βλέπουμε της ενδοεταιρικές ίντριγκες, τον μνημειώδη σεξισμό προς τις γυναίκες συναδέλφους που ως επί το πλείστον είναι σε θέσεις γραμματέων, τις ατέλειωτες συνεδριάσεις μεταξύ των στελεχών ώστε να αυξηθεί η ακροαματικότητα. Όλα αυτά, παρουσιάζονται με τόση μαεστρία και ακρίβεια που μοιραία στον σύγχρονο αναγνώστη θα θυμίσει την τηλεοπτική σειρά Mad Men που πραγματεύεται παρόμοια θεματολογία, που ουσιαστικά δεν είναι άλλη από το αμερικάνικο όνειρο, ο γρήγορος πλουτισμός, το κυνήγι του “επιτυχίας”.
Ο Μπελ φαινομενικά ευημερεί σε αυτό το περιβάλλον με τους καταιγιστικούς ρυθμούς. Είναι επιτυχημένος στην δουλειά του που αφορά το αντικείμενο που έχει σπουδάσει (κινηματογραφιστής), έχει την εύνοια του αφεντικού του και βγάζει καλά λεφτά. Παρά τον αποτυχημένο γάμο του, η ερωτική του ζωή “πάει” καλά, καθώς είναι ευπαρουσίαστος και έχει τον “τρόπο” του με τις γυναίκες. Η ζωή του, με λίγα λόγια, είναι στρωμένη. Στην πραγματικότητα όμως, χάρη στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση, από την δική του, ίσως αξιόπιστη οπτική, πίσω από έναν αυτοθαυμασμός που αγγίζει τον ναρκισσισμό, βλέπουμε ένα τεράστιο εσωτερικό κενό που έχει φέρει τον πρωταγωνιστή στα όρια της κατάρρευσης.
Ένα κενό, στο οποίο ο DeLillo αντικατοπτρίζει το υπαρξιακό κενό μια ολόκληρης κοινωνίας με εξαιρετικό τρόπο από την πρώτη κιόλας πρόταση του βιβλίου.
“Έτσι φτάσαμε στο τέλος ενός ακόμη πληκτικού και μακάβριου χρόνου.”
Η ακόμη πιο χαρακτηριστικά, σε μια από τις διασημότερες φράσεις του βιβλίου:
“Ο πόλεμος είναι στην τηλεόραση κάθε βράδυ, αλλά όλοι πηγαίναμε στις ταινίες”
Το κενό που νιώθει ο Μπελ, το οδηγεί να αρπάξει την πρώτη ευκαιρία που βρίσκει για να φύγει από την πόλη, το γύρισμα ενός προγράμματος για του Ινδιάνους στις μεσοδυτικές πολιτείες. Μετά από το δεύτερο μέρος του βιβλίου, το οποίο αποτελείται από μια αναδρομή στην παιδική ηλικία του πρωταγωνιστή, εκ πρώτης όψεως προνομιακή αλλά με τα δικά της μικρά σκοτεινά μυστικά, γυρνάμε στο παρόν, στο τρίτο μέρος, όπου τον βλέπουμε να φεύγει δυτικά μαζί με τρεις γνωστούς του, βγαλμένους μέσα από τον εναλλακτικό κόσμο της αβάν-γκαρντ της Νέας Υόρκης, που έρχεται σε αντιδιαστολή με τον κόσμο των επιχειρήσεων. Την πειραματική καλλιτέχνη Σάλιβαν, με την οποία ο Ντέιβιντ Μπελ είναι, σχεδόν εμμονικά, ερωτευμένος, τον επίδοξο συγγραφέα Μπραντ και τον εκκεντρικό Πάικ.
Το μέρος αυτό, έχει συχνά παραλληλιστεί με το Στον Δρόμο του Κέρουακ, αλλά στην πραγματικότητα απέχει πολύ από ένα ταξιδιωτικό κομμάτι. Το ταξίδι σύντομα σταματά σε μια τυχαία πόλη στα μεσοδυτικά και ο Μπελ εγκαταλείπει τον αρχικό σκοπό του ταξιδιού (και τη δουλειά του ουσιαστικά καθώς κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με παραίτηση) και ξεκινά να γυρίζει μια πειραματική ταινία, στρατολογώντας ως ηθοποιούς κατοίκους της πόλης που έχουν σταματήσει. Το σενάριο της ταινίας, ουσιαστικά αποτελείται από σκόρπια κομμάτια της ζωής του εως τώρα και η όλη διαδικασία, οδηγεί τον κινηματογραφιστή να συγκρουστεί με την ως τότε πορεία του που αναλύοντας την με μια νέα οπτική θα τον κάνει να επανέκτημίσει τα πράγματα. Κάτω από αυτό το πρίσμα, θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το American είναι περισσότερο ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης παρά ένα μυθιστόρημα ταξιδιού.
Στο τέταρτο και τελευταίο μέρος, μετά από μια ρήξη με την Σάλιβαν και τον Μπραντ, ο Μπελ φεύγει και περιπλανιέται στην Αμερική, την οποία μετά από την εσωτερική αλλαγή που πραγματοποιήθηκε, βλέπει από άλλο μάτι και τελικά μετά από διάφορες σουρεάλ εμπειρίες τελικά γυρνά στην Νέα Υόρκη. Το μέρος αυτό είναι και το πιο αδύναμο καθώς ο DeLillo, όπως εν μέρη και στο τρίτο μέρος, πειραματίζεται με αρκετά διαφορετικά πράγματα ενώ η συνοχή της πλοκής είναι πολύ χαλαρή σε σχέση με τα δύο πρώτα μέρη στα οποία παρατηρούμε μια πιο σαφή στόχευση.
Παρά αυτή την κοιλιά, την ίσως αναμενόμενη καθώς μιλάμε για το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, κάθε άλλο από πάρα ερασιτεχνικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Παρόλο που o Don DeLillo δεν έχει ακόμη τελειοποιήσει το προσωπικό του στυλ, που θα τον αποθεώσει σε μεταγενέστερα έργα όπως ο Λευκός Θόρυβος ή ο Υπόγειος Κόσμος, βλέπουμε εδώ όλα τα στοιχεία ενός πολύ καλού μυθιστορήματος που αξίζει να διαβαστεί.
Ασχολήθηκε αργά με τη συγγραφή, σε ηλικία 35 ετών. Ως τότε εργαζόταν στον “αναδυόμενο” εκείνη την εποχή, τομέα της διαφήμισης, ως κειμενογράφος. Οι συγγραφικές του προσπάθειες, αμήχανες ως τότε, χαρακτηρίζονται από επιρροές από συγγραφείς όπως Τζόυς, Φωκνέρ, Κερουάκ και Καμύ, ενώ συχνά αναφορές υπάρχουν σε καλλιτέχνες από την Τζαζ σκηνή και κινηματογραφιστές. Επιρροές που συναντάμε και στο πρώτο του έργο, το Americana που εκδόθηκε το 1971, που εκδόθηκε πρόσφατα στα Ελληνικά, από τις εκδόσεις Gutenberg σε μετάφραση της Άννας Παπασταύρου και αποτελεί και την πρώτη, δικιά μου επαφή, με το έργο του DeLillo.
Πρωταγωνιστής είναι ο Ντέιβιντ Μπελ, ευκατάστατος λευκός μεσοαστός, στην Αμερική της δεκαετίας του 60. Στο πρώτο από τα τέσσερα μέρη του βιβλίου, βλέπουμε την ζωή του στην Νέα Υόρκη, όπου εργάζεται ως ανώτερο στέλεχος σε ένα τηλεοπτικό σταθμό. Με εξαιρετική μαεστρία ο DeLillo ζωντανεύει την κουλτούρα των γραφείων και των επιχειρήσεων. Βλέπουμε της ενδοεταιρικές ίντριγκες, τον μνημειώδη σεξισμό προς τις γυναίκες συναδέλφους που ως επί το πλείστον είναι σε θέσεις γραμματέων, τις ατέλειωτες συνεδριάσεις μεταξύ των στελεχών ώστε να αυξηθεί η ακροαματικότητα. Όλα αυτά, παρουσιάζονται με τόση μαεστρία και ακρίβεια που μοιραία στον σύγχρονο αναγνώστη θα θυμίσει την τηλεοπτική σειρά Mad Men που πραγματεύεται παρόμοια θεματολογία, που ουσιαστικά δεν είναι άλλη από το αμερικάνικο όνειρο, ο γρήγορος πλουτισμός, το κυνήγι του “επιτυχίας”.
Ο Μπελ φαινομενικά ευημερεί σε αυτό το περιβάλλον με τους καταιγιστικούς ρυθμούς. Είναι επιτυχημένος στην δουλειά του που αφορά το αντικείμενο που έχει σπουδάσει (κινηματογραφιστής), έχει την εύνοια του αφεντικού του και βγάζει καλά λεφτά. Παρά τον αποτυχημένο γάμο του, η ερωτική του ζωή “πάει” καλά, καθώς είναι ευπαρουσίαστος και έχει τον “τρόπο” του με τις γυναίκες. Η ζωή του, με λίγα λόγια, είναι στρωμένη. Στην πραγματικότητα όμως, χάρη στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση, από την δική του, ίσως αξιόπιστη οπτική, πίσω από έναν αυτοθαυμασμός που αγγίζει τον ναρκισσισμό, βλέπουμε ένα τεράστιο εσωτερικό κενό που έχει φέρει τον πρωταγωνιστή στα όρια της κατάρρευσης.
Ένα κενό, στο οποίο ο DeLillo αντικατοπτρίζει το υπαρξιακό κενό μια ολόκληρης κοινωνίας με εξαιρετικό τρόπο από την πρώτη κιόλας πρόταση του βιβλίου.
“Έτσι φτάσαμε στο τέλος ενός ακόμη πληκτικού και μακάβριου χρόνου.”
Η ακόμη πιο χαρακτηριστικά, σε μια από τις διασημότερες φράσεις του βιβλίου:
“Ο πόλεμος είναι στην τηλεόραση κάθε βράδυ, αλλά όλοι πηγαίναμε στις ταινίες”
Το κενό που νιώθει ο Μπελ, το οδηγεί να αρπάξει την πρώτη ευκαιρία που βρίσκει για να φύγει από την πόλη, το γύρισμα ενός προγράμματος για του Ινδιάνους στις μεσοδυτικές πολιτείες. Μετά από το δεύτερο μέρος του βιβλίου, το οποίο αποτελείται από μια αναδρομή στην παιδική ηλικία του πρωταγωνιστή, εκ πρώτης όψεως προνομιακή αλλά με τα δικά της μικρά σκοτεινά μυστικά, γυρνάμε στο παρόν, στο τρίτο μέρος, όπου τον βλέπουμε να φεύγει δυτικά μαζί με τρεις γνωστούς του, βγαλμένους μέσα από τον εναλλακτικό κόσμο της αβάν-γκαρντ της Νέας Υόρκης, που έρχεται σε αντιδιαστολή με τον κόσμο των επιχειρήσεων. Την πειραματική καλλιτέχνη Σάλιβαν, με την οποία ο Ντέιβιντ Μπελ είναι, σχεδόν εμμονικά, ερωτευμένος, τον επίδοξο συγγραφέα Μπραντ και τον εκκεντρικό Πάικ.
Το μέρος αυτό, έχει συχνά παραλληλιστεί με το Στον Δρόμο του Κέρουακ, αλλά στην πραγματικότητα απέχει πολύ από ένα ταξιδιωτικό κομμάτι. Το ταξίδι σύντομα σταματά σε μια τυχαία πόλη στα μεσοδυτικά και ο Μπελ εγκαταλείπει τον αρχικό σκοπό του ταξιδιού (και τη δουλειά του ουσιαστικά καθώς κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με παραίτηση) και ξεκινά να γυρίζει μια πειραματική ταινία, στρατολογώντας ως ηθοποιούς κατοίκους της πόλης που έχουν σταματήσει. Το σενάριο της ταινίας, ουσιαστικά αποτελείται από σκόρπια κομμάτια της ζωής του εως τώρα και η όλη διαδικασία, οδηγεί τον κινηματογραφιστή να συγκρουστεί με την ως τότε πορεία του που αναλύοντας την με μια νέα οπτική θα τον κάνει να επανέκτημίσει τα πράγματα. Κάτω από αυτό το πρίσμα, θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το American είναι περισσότερο ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης παρά ένα μυθιστόρημα ταξιδιού.
Στο τέταρτο και τελευταίο μέρος, μετά από μια ρήξη με την Σάλιβαν και τον Μπραντ, ο Μπελ φεύγει και περιπλανιέται στην Αμερική, την οποία μετά από την εσωτερική αλλαγή που πραγματοποιήθηκε, βλέπει από άλλο μάτι και τελικά μετά από διάφορες σουρεάλ εμπειρίες τελικά γυρνά στην Νέα Υόρκη. Το μέρος αυτό είναι και το πιο αδύναμο καθώς ο DeLillo, όπως εν μέρη και στο τρίτο μέρος, πειραματίζεται με αρκετά διαφορετικά πράγματα ενώ η συνοχή της πλοκής είναι πολύ χαλαρή σε σχέση με τα δύο πρώτα μέρη στα οποία παρατηρούμε μια πιο σαφή στόχευση.
Παρά αυτή την κοιλιά, την ίσως αναμενόμενη καθώς μιλάμε για το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, κάθε άλλο από πάρα ερασιτεχνικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Παρόλο που o Don DeLillo δεν έχει ακόμη τελειοποιήσει το προσωπικό του στυλ, που θα τον αποθεώσει σε μεταγενέστερα έργα όπως ο Λευκός Θόρυβος ή ο Υπόγειος Κόσμος, βλέπουμε εδώ όλα τα στοιχεία ενός πολύ καλού μυθιστορήματος που αξίζει να διαβαστεί.
brycenaiken's review
dark
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.25