You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.97 AVERAGE
3.97 AVERAGE
This is my third Jacqueline Woodson book so far and while there‘s never any biiig exciting adventures, I always walk away feeling like I learned something. My life is so incredibly different from her characters‘ lives and I‘m glad I get to learn about their experiences, even if they are fictional. We grew up in different worlds and I think it‘s necessary to learn how other grow up and live, especially when you come from a place of privilege.
An amazing coming of age work. I will read this book again, and again. Memories are timeless but this is my favorite quote from the book... “I know now that what is tragic isn’t the moment. It is the memory.”
Read this book - for me, among the best of 2016. I was so captivated by this author, the story - hope, despair, coming of age, love, fear, death, friendship, betrayal, faith. The depth and nuance in this novel is why I read.
Engaging perspective of growing up in Brooklyn as a person of color.
I devoured this fast and beautiful homage to nostalgia, female friendship, and the places that both build us up and threaten to hold us back. August returns to Brooklyn for her father's funeral and an unsuccessful attempt to avoid an encounter with an old friend brings back flashes of her youth, anchored by her three best friends. In fact, "memory" seems to be the most important character in Woodson's hauntingly lyrical novel that explores how our past dwells and acts within us in a way only she can pull off. This is one I'll come back to.
I really liked Brown Girl Dreaming, so I thought I’d give this one a try, but it didn’t deliver for me.
Things I liked:
-The format
-The style of writing
-The parts of the story that dealt with loss, trauma, grief (I thought there would be more of this and kept reading, looking for it)
-If the whole book had been like this^ I would have probably rated it 4 stars, but definitely 3 (3 = “I liked it”)
Things I didn’t like:
-The gritty “realism” of the sexual discovery experienced by the characters (maybe it’s realistic for some audiences, but it was very far from anything I’ve personally encountered and honestly just felt gratuitous to me)
-This aspect of the book makes me want to give it 1 star instead of 3-4 (1 = active dislike). In balance, I decided to give it 2.
Maybe I’m a prude, but…
Things I liked:
-The format
-The style of writing
-The parts of the story that dealt with loss, trauma, grief (I thought there would be more of this and kept reading, looking for it)
-If the whole book had been like this^ I would have probably rated it 4 stars, but definitely 3 (3 = “I liked it”)
Things I didn’t like:
-The gritty “realism” of the sexual discovery experienced by the characters (maybe it’s realistic for some audiences, but it was very far from anything I’ve personally encountered and honestly just felt gratuitous to me)
-This aspect of the book makes me want to give it 1 star instead of 3-4 (1 = active dislike). In balance, I decided to give it 2.
Maybe I’m a prude, but…
Woodson is definitely a beautiful and poetic writer, and her account of a girl growing up motherless in Brooklyn in the 70s was evocatively and powerfully written. For me, however, it wasn't a very strong novel because it was so light and vague and . . . poetic. I prefer longer, more detailed pieces that really allow me to distinguish the characters from one another and know and care about them.
Ce livre sera à l'affiche du bibliomaniacs de mars 2018
J'ai beaucoup apprécié le style, poétique, aérien : la narration paraît suspendue à un fil un peu au-dessus du sol. La démarche est touchante : décrire la vie d'une jeune fille dans son quartier de Brooklyn, quartier d'adoption forcée puisqu'elle vient du sud avec son frère et son père. Ce décalage est très bien rendu au début du livre, on comprend tout à fait la distance que l'autrice instaure entre les nouveaux arrivants et le quartier, entre répulsion et fascination, envie d'appartenance ( ont-ils le choix ?)
J'ai tout de même des réserves sur ce que provoque, au final, ce parti-pris : les sujets m'ont l'air assez effleurés. Le livre est gracieux mais peu profond. Peut-être que je reverrai cet avis dans les jours qui viennent, mais l'impression que j'ai aujourd'hui est que je ne me rappellerai pas de ces personnages, qui paradoxalement, décrits comme des bulles de savon, forment un bloc homogène, car pas assez profondément définis. Une lecture intéressante cependant.
J'ai beaucoup apprécié le style, poétique, aérien : la narration paraît suspendue à un fil un peu au-dessus du sol. La démarche est touchante : décrire la vie d'une jeune fille dans son quartier de Brooklyn, quartier d'adoption forcée puisqu'elle vient du sud avec son frère et son père. Ce décalage est très bien rendu au début du livre, on comprend tout à fait la distance que l'autrice instaure entre les nouveaux arrivants et le quartier, entre répulsion et fascination, envie d'appartenance ( ont-ils le choix ?)
J'ai tout de même des réserves sur ce que provoque, au final, ce parti-pris : les sujets m'ont l'air assez effleurés. Le livre est gracieux mais peu profond. Peut-être que je reverrai cet avis dans les jours qui viennent, mais l'impression que j'ai aujourd'hui est que je ne me rappellerai pas de ces personnages, qui paradoxalement, décrits comme des bulles de savon, forment un bloc homogène, car pas assez profondément définis. Une lecture intéressante cependant.
Για πολύ καιρό, η μητέρα μου δεν είχε πεθάνει ακόμη.
Έτσι ξεκινάει το το βιβλίο, ένα βιβλίο δύσκολης ενηλικίωσης.
Η Όγκοστ για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια συναντά την παιδική της φίλη Σύλβια μέσα σε ένα τρένο. Η τυχαία αυτή συνάντηση θα την γυρίσει πίσω στο χρόνο, στο Μπρούκλιν τη δεκαετία του '70, τότε που μαζί με την Άντζελα και την Τζίτζι ήταν τέσσερα όμορφα, μαύρα, ονειροπόλα κορίτσια, φίλες αδελφικές. Η Όγκοστ θυμάται τότε που πρωτοέφτασε στο Μπρούκλιν με τον πατέρα και τον αδερφό της, το πώς γνώρισε τα τρία κορίτσια και πώς έγιναν αχώριστες. Τα γέλια, τα μυστικά, τις δυσκολίες, τους φόβους, τότε που στήριζαν η μια την άλλη, που μπορεί να έγιναν ή να μην έγιναν έτσι ακριβώς. Γιατί όλα αυτά είναι πια αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας μια ενήλικης γυναίκας.
Πολύ όμορφη και κάπως ποιητική η γραφή, μάλλον το καλύτερο στοιχείο του βιβλίου. Μου άρεσε έτσι όπως ήταν γραμμένο, κάπως συνειρμικά και όχι απόλυτα γραμμικά σε αυτές τις μικρές παραγράφους.
Το μόνο που ήθελα ήταν ένα κάτι, να το κάνει λίγο πιο δυνατό, του δώσει το κάτι παραπάνω! (καταλάβατε, κάτι τέλος πάντων!)
Μικρό βιβλίο, μα πολύ γεμάτο που πραγματικά δεν καταλάβαινα πώς περνούσαν οι σελίδες! Έχω βάλει στο μάτι και το άλλο δικό της, “Κάτι αστραφτερό”!
(Μου άρεσε πολύ και το σημείωμα της συγγραφέως στο τέλος, για τη συγγραφή του βιβλίου!)
3,5⭐
Έτσι ξεκινάει το το βιβλίο, ένα βιβλίο δύσκολης ενηλικίωσης.
Η Όγκοστ για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια συναντά την παιδική της φίλη Σύλβια μέσα σε ένα τρένο. Η τυχαία αυτή συνάντηση θα την γυρίσει πίσω στο χρόνο, στο Μπρούκλιν τη δεκαετία του '70, τότε που μαζί με την Άντζελα και την Τζίτζι ήταν τέσσερα όμορφα, μαύρα, ονειροπόλα κορίτσια, φίλες αδελφικές. Η Όγκοστ θυμάται τότε που πρωτοέφτασε στο Μπρούκλιν με τον πατέρα και τον αδερφό της, το πώς γνώρισε τα τρία κορίτσια και πώς έγιναν αχώριστες. Τα γέλια, τα μυστικά, τις δυσκολίες, τους φόβους, τότε που στήριζαν η μια την άλλη, που μπορεί να έγιναν ή να μην έγιναν έτσι ακριβώς. Γιατί όλα αυτά είναι πια αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας μια ενήλικης γυναίκας.
Πολύ όμορφη και κάπως ποιητική η γραφή, μάλλον το καλύτερο στοιχείο του βιβλίου. Μου άρεσε έτσι όπως ήταν γραμμένο, κάπως συνειρμικά και όχι απόλυτα γραμμικά σε αυτές τις μικρές παραγράφους.
Το μόνο που ήθελα ήταν ένα κάτι, να το κάνει λίγο πιο δυνατό, του δώσει το κάτι παραπάνω! (καταλάβατε, κάτι τέλος πάντων!)
Μικρό βιβλίο, μα πολύ γεμάτο που πραγματικά δεν καταλάβαινα πώς περνούσαν οι σελίδες! Έχω βάλει στο μάτι και το άλλο δικό της, “Κάτι αστραφτερό”!
(Μου άρεσε πολύ και το σημείωμα της συγγραφέως στο τέλος, για τη συγγραφή του βιβλίου!)
3,5⭐