Take a photo of a barcode or cover
3.63 AVERAGE
3.63 AVERAGE
Erg spannend verhaal en mooi beeldend geschreven! Je zag het hele verhaal zo voor je ogen afspelen.
adventurous
emotional
mysterious
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
De schrijfstijl van Emmelie vind ik zó fijn! Ik lees de eerste zin en zit gelijk in het verhaal. Dit verhaal was ook echt weer heel goed, alhoewel ik wel eerlijk moet bekennen dat ik af en toe was diepgang miste. Desondanks was het een heerlijk boek, waar ik zo doorheen vloog!
DNF - oké, dit moet ik toch even kwijt.
Waar zal ik beginnen? Ik denk dat dit een boek is dat met name is geschreven voor witte mensen die een ‘exotische setting’ zoeken in een fantasy zonder kennis te hebben van het gebied waarop de opgebouwde wereld gebaseerd is. Want dat is het: een gebied, niet een cultuur, zoals velen lijken aan te nemen. Het Midden-Oosten, waaraan het boek refereert, is een gebied bestaande uit verschillende landen en nog veel meer (sub)culturen. Het reduceren tot een soort mengelmoes van… wat dit ook mag zijn, vind ik een twijfelachtige beslissing, zelfs in fantasy. Je kan immers makkelijk een fantasywereld met een woestijnsetting verzinnen zónder bestaande culturen erbij te betrekken.
De auteur gebruikt namen, kleding en termen in talen die in het Midden-Oosten voorkomen. Het is dus duidelijk waarop ze haar fantasywereld baseert. Alleen de manier waarop ze dit doet, is nogal teleurstellend. En dan druk ik het zacht uit. Om te beginnen: Sanji (magiër ev in het boek) is geen bestaand woord in welke taal dan ook die er in het Midden-Oosten voorkomt. Het heeft wel een betekenis in Hindi en in het Japans, maar ik geloof niet dat de auteur daarop doelde. Begrijp dan ook niet waarom deze term in de begrippenlijst werd opgenomen (eventueel had erbij gezet kunnen worden ‘verzonnen’, dan begreep ik het wel). Has(s)ani (magiërs mv, in het boek) is een Arabische jongensnaam met de betekenis ‘knap’. Sorry, maar dit vind ik zelfs een beetje grappig. Nu wordt er gewoon een foute betekenis gegeven aan een woord in een taal dat wél in het Midden-Oosten voorkomt. Arak is een alcoholische drank dat in een aantal Arabische landen wordt geconsumeerd, maar Shamshir zijn kromzwaarden die in Perzië (Iran) werden/worden gebruikt. Ook ‘Azizam’ is een woord in het Farsi (Iran/Perzië). Hoe kan je dat met elkaar gelijkstellen? Gewoon, nee. Dinar is een munteenheid dat in zowel Perzië als de Arabische wereld voorkwam/voorkomt, dus daar kan ik nog enigszins overheen kijken. Maar Perzië en de Arabische wereld zijn absoluut niet hetzelfde, laten we daar duidelijk over zijn. Al zou ik niet verbaasd moeten zijn, want als het om dit boek gaat zie ik zo vaak 'Arabisch/Aladdin/Midden-Oosten/Prince of Persia' genoemd worden terwijl dit allemaal verschillende dingen zijn die niet met elkaar kunnen worden gelijkgesteld. Je zegt toch ook niet dat Europa één cultuur heeft? Dat Oost-Europa hetzelfde is als West-Europa? Dat België en - ik zeg maar wat - Litouwen praktisch hetzelfde zijn? pfft.
Oké, verder. ‘Papa’ wordt vertaald naar ‘baba’, maar mama/moeder niet? Er wordt daarnaast vaak in algemene zin gesproken over cultuurgebonden producten, zoals ‘broodjes/zoete lekkernijen/gebakjes/koekjes’, maar het meest opvallend vond ik het gebruik van ‘gewaden’ en ‘hoofddoek’ (voor mannen - dat heet dus anders bij mannen, afhangende van in welk gebied je leeft). Termen waaruit blijkt dat de auteur dus geen idee heeft wat er exact gedragen en gegeten wordt. Of ja, sporadisch wordt er gesproken van ‘kaftan’, maar daar blijft het ook bij.
Ik kan het niet kan opbrengen om de rest te lezen, bang voor welke culturele elementen/talen nog meer misbruikt worden. (In dit stuk heb ik het niet eens gehad over sociale omgangsvormen en politieke spanningen in het Midden-Oosten, dus er zit nog veel meer!). Je zal de fouten niet opmerken als je geen verstand hebt van het Midden-Oosten, maar toch. Als je een gebied of cultuur gebruikt in je boek waar je niet bekend mee bent, dan mag je als auteur op z’n minst gedegen onderzoek doen zodat je het gebied, de cultuur én de mensen waarover je schrijft op een respectvolle manier afbeeld.
Al met al: mocht je bekend zijn met het Midden-Oosten of er vandaan komen, dan raad ik dit boek absoluut niet aan. Wil je boeken lezen waar het wél goed gedaan wordt? Probeer dan: The Wrath and the Dawn, We hunt the flame of the City of Brass. Heb je geen verstand van het Midden-Oosten of boeit het je niet of het goed wordt afgebeeld? Tja, go for it.
Waar zal ik beginnen? Ik denk dat dit een boek is dat met name is geschreven voor witte mensen die een ‘exotische setting’ zoeken in een fantasy zonder kennis te hebben van het gebied waarop de opgebouwde wereld gebaseerd is. Want dat is het: een gebied, niet een cultuur, zoals velen lijken aan te nemen. Het Midden-Oosten, waaraan het boek refereert, is een gebied bestaande uit verschillende landen en nog veel meer (sub)culturen. Het reduceren tot een soort mengelmoes van… wat dit ook mag zijn, vind ik een twijfelachtige beslissing, zelfs in fantasy. Je kan immers makkelijk een fantasywereld met een woestijnsetting verzinnen zónder bestaande culturen erbij te betrekken.
De auteur gebruikt namen, kleding en termen in talen die in het Midden-Oosten voorkomen. Het is dus duidelijk waarop ze haar fantasywereld baseert. Alleen de manier waarop ze dit doet, is nogal teleurstellend. En dan druk ik het zacht uit. Om te beginnen: Sanji (magiër ev in het boek) is geen bestaand woord in welke taal dan ook die er in het Midden-Oosten voorkomt. Het heeft wel een betekenis in Hindi en in het Japans, maar ik geloof niet dat de auteur daarop doelde. Begrijp dan ook niet waarom deze term in de begrippenlijst werd opgenomen (eventueel had erbij gezet kunnen worden ‘verzonnen’, dan begreep ik het wel). Has(s)ani (magiërs mv, in het boek) is een Arabische jongensnaam met de betekenis ‘knap’. Sorry, maar dit vind ik zelfs een beetje grappig. Nu wordt er gewoon een foute betekenis gegeven aan een woord in een taal dat wél in het Midden-Oosten voorkomt. Arak is een alcoholische drank dat in een aantal Arabische landen wordt geconsumeerd, maar Shamshir zijn kromzwaarden die in Perzië (Iran) werden/worden gebruikt. Ook ‘Azizam’ is een woord in het Farsi (Iran/Perzië). Hoe kan je dat met elkaar gelijkstellen? Gewoon, nee. Dinar is een munteenheid dat in zowel Perzië als de Arabische wereld voorkwam/voorkomt, dus daar kan ik nog enigszins overheen kijken. Maar Perzië en de Arabische wereld zijn absoluut niet hetzelfde, laten we daar duidelijk over zijn. Al zou ik niet verbaasd moeten zijn, want als het om dit boek gaat zie ik zo vaak 'Arabisch/Aladdin/Midden-Oosten/Prince of Persia' genoemd worden terwijl dit allemaal verschillende dingen zijn die niet met elkaar kunnen worden gelijkgesteld. Je zegt toch ook niet dat Europa één cultuur heeft? Dat Oost-Europa hetzelfde is als West-Europa? Dat België en - ik zeg maar wat - Litouwen praktisch hetzelfde zijn? pfft.
Oké, verder. ‘Papa’ wordt vertaald naar ‘baba’, maar mama/moeder niet? Er wordt daarnaast vaak in algemene zin gesproken over cultuurgebonden producten, zoals ‘broodjes/zoete lekkernijen/gebakjes/koekjes’, maar het meest opvallend vond ik het gebruik van ‘gewaden’ en ‘hoofddoek’ (voor mannen - dat heet dus anders bij mannen, afhangende van in welk gebied je leeft). Termen waaruit blijkt dat de auteur dus geen idee heeft wat er exact gedragen en gegeten wordt. Of ja, sporadisch wordt er gesproken van ‘kaftan’, maar daar blijft het ook bij.
Ik kan het niet kan opbrengen om de rest te lezen, bang voor welke culturele elementen/talen nog meer misbruikt worden. (In dit stuk heb ik het niet eens gehad over sociale omgangsvormen en politieke spanningen in het Midden-Oosten, dus er zit nog veel meer!). Je zal de fouten niet opmerken als je geen verstand hebt van het Midden-Oosten, maar toch. Als je een gebied of cultuur gebruikt in je boek waar je niet bekend mee bent, dan mag je als auteur op z’n minst gedegen onderzoek doen zodat je het gebied, de cultuur én de mensen waarover je schrijft op een respectvolle manier afbeeld.
Al met al: mocht je bekend zijn met het Midden-Oosten of er vandaan komen, dan raad ik dit boek absoluut niet aan. Wil je boeken lezen waar het wél goed gedaan wordt? Probeer dan: The Wrath and the Dawn, We hunt the flame of the City of Brass. Heb je geen verstand van het Midden-Oosten of boeit het je niet of het goed wordt afgebeeld? Tja, go for it.
adventurous
sad
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Content Warnings
Moderate: Death, Death of parent
adventurous
emotional
mysterious
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
I didn't believe the romance at all... All of a sudden everyone was in love, but nothing really happened. Also I didn't enjoy the "it's all my fault and I'm not good enough for you" plot that Taran seems to stick to. Sad, because I liked the idea of the labirinth game, but we don't see any of this untill after the 300 page mark (is my guess) .. wish we saw more of that from the beginning of the book.
adventurous
emotional
sad
medium-paced
Emmelie Arents had met ‘Het Hart van de Adelaar’ een ijzersterk debuut neergezet. Logischerwijs was ik ook nieuwsgierig naar haar tweede boek, hoewel het concept me in eerste instantie niet per se aansprak. Helaas viel het boek me wat tegen, om andere redenen dan ik van te voren had gedacht.
We volgen het verhaal van twee broers, Taran en Amir. Taran bewijst een meesterdief te zijn wanneer hij van Gifoog weet te stelen. Zijn laatste diefstal verandert echter in een drama wanneer ze zijn tweelingbroer Amir op pakken. Amir besluit mee te doen mee te doen aan het Labyrint: een magisch spel waarin criminelen vechten voor hun vrijheid. Vastberaden om zijn broer te redden, raakt Taran steeds dieper verstrikt in de geheimen van het land.
De schrijfstijl van Arents is ontzettend mooi. Dat viel me al op in haar eerste boek, en dat stelt in dit boek ook zeker niet teleur. Ze weet je met haar creatieve beeldspraak te betoveren, terwijl je ondertussen door het verhaal vliegt door haar vlotte manier van schrijven.
Ook is het knap hoe ze een hele fantasie wereld kan bedenken en dit begrijpelijk en sfeervol weet neer te zetten. De begrippenlijst in het begin van het boek was een aangename toevoeging, maar zelfs zonder is het verhaal prima te volgen.
De personages daarentegen vond ik wat vlak, waardoor de plottwists (zeker op het einde) niet helemaal bij me binnenkwamen. Zo raakte ik ook een beetje in de war toen er vanuit een derde personage ineens verteld werd die je als lezer nog maar een paar keer voorbij zag komen.
"Er waren dingen gebeurd tussen de twee broers, net zoals Amir en ik een geschiedenis hadden," werd er op een gegeven moment gezegd. Dit was dan ook het punt dat ik bij mezelf afvroeg: welke geschiedenis precies dan? Behalve van twee broers die in armoede hebben geleefd, hun moeder verloren en verschillende karakters hebben.
Ook wanneer er iets belangrijks werd verteld aan iemand waarvan ik dacht: ‘Dit moet hem heel veel pijn doen.’ Werd het een beetje lauw afgedaan. Ik miste wat emoties hier en daar.
De voornaamste reden waarom ik een beetje teleurgesteld raakte, was omdat het boek zijn belofte niet nakwam. Op de flaptekst wordt gesproken over het Labyrint en het spel waar Amir moest meedoen, maar de feitelijke spelen kwamen pas op het einde aan bod en werden bovendien binnen 30 bladzijden verwerkt. En laten we eerlijk wezen: Emmelie heeft de lat ook wel enorm hoog gelegd met zo’n fantastisch debuut.
De teleurstellingen terzijde, zat het einde boordevol verrassende plottwists en wilde je gewoon doorlezen om erachter te komen hoe het verhaal van Taran en Amir zou gaan eindigen. Al met al heb ik dus wat gemengde gevoelens over het boek, maar dat Emmelie talent heeft is zonder twijfel duidelijk!
We volgen het verhaal van twee broers, Taran en Amir. Taran bewijst een meesterdief te zijn wanneer hij van Gifoog weet te stelen. Zijn laatste diefstal verandert echter in een drama wanneer ze zijn tweelingbroer Amir op pakken. Amir besluit mee te doen mee te doen aan het Labyrint: een magisch spel waarin criminelen vechten voor hun vrijheid. Vastberaden om zijn broer te redden, raakt Taran steeds dieper verstrikt in de geheimen van het land.
De schrijfstijl van Arents is ontzettend mooi. Dat viel me al op in haar eerste boek, en dat stelt in dit boek ook zeker niet teleur. Ze weet je met haar creatieve beeldspraak te betoveren, terwijl je ondertussen door het verhaal vliegt door haar vlotte manier van schrijven.
Ook is het knap hoe ze een hele fantasie wereld kan bedenken en dit begrijpelijk en sfeervol weet neer te zetten. De begrippenlijst in het begin van het boek was een aangename toevoeging, maar zelfs zonder is het verhaal prima te volgen.
De personages daarentegen vond ik wat vlak, waardoor de plottwists (zeker op het einde) niet helemaal bij me binnenkwamen. Zo raakte ik ook een beetje in de war toen er vanuit een derde personage ineens verteld werd die je als lezer nog maar een paar keer voorbij zag komen.
"Er waren dingen gebeurd tussen de twee broers, net zoals Amir en ik een geschiedenis hadden," werd er op een gegeven moment gezegd. Dit was dan ook het punt dat ik bij mezelf afvroeg: welke geschiedenis precies dan? Behalve van twee broers die in armoede hebben geleefd, hun moeder verloren en verschillende karakters hebben.
Ook wanneer er iets belangrijks werd verteld aan iemand waarvan ik dacht: ‘Dit moet hem heel veel pijn doen.’ Werd het een beetje lauw afgedaan. Ik miste wat emoties hier en daar.
De voornaamste reden waarom ik een beetje teleurgesteld raakte, was omdat het boek zijn belofte niet nakwam. Op de flaptekst wordt gesproken over het Labyrint en het spel waar Amir moest meedoen, maar de feitelijke spelen kwamen pas op het einde aan bod en werden bovendien binnen 30 bladzijden verwerkt. En laten we eerlijk wezen: Emmelie heeft de lat ook wel enorm hoog gelegd met zo’n fantastisch debuut.
De teleurstellingen terzijde, zat het einde boordevol verrassende plottwists en wilde je gewoon doorlezen om erachter te komen hoe het verhaal van Taran en Amir zou gaan eindigen. Al met al heb ik dus wat gemengde gevoelens over het boek, maar dat Emmelie talent heeft is zonder twijfel duidelijk!