Take a photo of a barcode or cover
4.42 AVERAGE
4.42 AVERAGE
adventurous
dark
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Going wide midway through a 10 book series is a gamble and this book did it about as well as it could.
challenging
dark
emotional
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Erikson throws a whole new wrinkle into the series as he introduces a whole new continent into the mix. This book also has a great deal more humor than the previous books with the interactions between Tehol Beddict and his servant Bugg. Throw the undead Letharii thief, Shurq Elalle, into the mix and you pretty much have a screwball comedy mixed into Erikson's usual brand of gritty fantasy. If you've made it this far into the series, you are probably in for the long haul, but I think this one has enough in it to act as a stand alone novel for the merely curious.
It's a little confusing at first, since this book doesn't involve any of the already numerous characters that we've followed in the previous volumes, but you're made to care about the new setting of tribes, powers, gods and people very early and get hooked into the new storyline. I can't wait to see how this ties back into the Malazan setting !
Started stronger than usual, I think. Alternating points of view between the two groups in relatively close proximity worked pretty well. Also, there were a few interesting characters this time: Trull (whom I'd forgotten from the previous book), Brys, Tehol, the Acquitor, and the Ceda. I found that I was intrigued by them, and wanted to learn more about their desires and personalities. And I was especially interested in Tehol's machinations.
In the end, though, Erikson squandered nearly all the promise of the first part of the book, never really continuing the character development. (Unless you count what he did to the Acquitor as development. It just sickened me.)
In the end, though, Erikson squandered nearly all the promise of the first part of the book, never really continuing the character development. (Unless you count what he did to the Acquitor as development. It just sickened me.)
احساسم نسبت به این کتاب خیلی دوگانه است. کتاب به خودی خود اصلاً کتاب بدی نیست، حتی از جلد قبلی خیلی بهتره، اما چرا این نمره؟
داستان کتاب کلا توی یه قاره دیگه است با ٪۹۹ شخصیت کاملاً جدید و چند سال قبل از کتاب اول مجموعه حتی! همه نکات خوبی که در مورد قلم اریکسون توی ریویوهای قبلی گفتم اینجا هم صادقه، شخصیت‌های خوب و جذاب، توصیفات مفصل و قشنگ، داستان چند لایه، دیالوگ‌های باحال و... اما تا یه جایی یه نویسنده می‌تونه چیز یکجا خلق کنه و اینجا کاملاً توی چشمه. شخصیت‌های این کتاب رو اکثراً چند مدلش رو قبلاً توی کتاب‌های قبلی دیدید؛ شمشیرزن فوق‌حرفه‌ای مهربون که به مرگ مسخره و احمقانه می‌میره؟ قبلاً داشتیم. جادوگری که خیلی زیرک و قدرتمنده؟ قبلاً چندتا داشتیم. زنی که به نظر مهربون میاد و قصد داره کارهای خوبی بکنه اما ضربه می‌خوره و برمی‌گرده؟ قبلاً داشتیم و... که قسمت دردناک ماجرا اینه که سرنوشت این شخصیت‌ها هم اکثراً شبیه شخصیت‌های کتاب‌های قبله، حس می‌کنی فقط اسامی عوض شدن و باعث میشه کمتر توی خاطره بمونن این شخصیت‌ها. آقای اریکسون، اگه این مدل شخصیت‌ها رو دوست داری (که ما هم دوست داریم :دی)، همونا رو بیا بیشتر شرح بده که داری، هی کپی‌پیست نکن، اون قبلی‌ها رو ول کردی به امان هود و معلوم نیست چه خبره این وسط :/
اضافه کردن بک‌استوری و توضیحات بیشتر واقعاً کار خوبیه، اما اگه منجر به تکرار بی‌مورد بشه واقعاً نه. این کتاب می‌تونست به صورت یه فصل خلاصه باشه و هیچ صدمه‌ای به داستان مجموعه نخوره، حالا توضیحات مفصلش که این کتاب باشه، به عنوان یه prequel منتشر بشه، مثل شونصدتا prequel دیگه مجموعه مالازان. اینجا واقعاً جاش نبود وسط مجموعه و در نهایت باعث شد اونقدری که باید نتونم از کتاب لذت ببرم. بابا من وقایع اصلی رو می‌خوام، وقایعی که داستان باهاش شروع شد و داشت جلو می‌رفت، این توضیحات ریز شخصیت‌ها که ٪۸۰ش به‌کار نمیاد رو جدا بگذار، هرکسی مجموعه رو دوست داشته باشه می‌ره بعداً می‌خونه اون کتاب رو، نه اینطوری داستان اصلی رو الکی کش بدی -_- البته بازم میگم از لحاظ داستانی خیلی بهتر از کتاب قبلی هست که دو سومش فقط مربوط به کارسا که اصلاً شخصیتش رو دوست ندارم بود.
اسم کارسا اومد وسط، در مورد مشکلم با power level یه مقدار قاطی ماجرا هم بگم، بجز اون، بقیه کتاب‌ها تا قبل از این تا حد زیادی منطق یکسانی داشتند توی power level شخصیت‌ها و اینها، اما کارسا و کل جلد ۵ تقریباً هرچی مفهوم و اینها داشتیم ریخت توی سطل زباله :/ حالا نه همشون، سیستم جادوییش فقط منطقی موند اما شخصیت‌ها و میزان دخالت خدایان و قدرت استفاده و اینهاشون کلا غیرمنطقی شد در مقایسه با جلدهای قبلی و اینطوری توی ذوقم می‌زنه همیشه. الزامی نداره پاور لول دقیق مشخص باشه، اتفاقاً نباشه جذاب‌تره، اما نه اینکه یکهو همه چی بهم بریزه نسبت به چیزهایی که تا الان خوندیم :\
با پایان ماجرا هم یه مقدار مشکل داشتم، تمام کارهایی که کردن، تمام توضیحات ماجرا، تقریباً همش پشم؟ تقریباً همه چی خراب شد شانسی (شانسی که نه حالا، اما خب توضیحش اسپویله :دی) اما اینهمه داستان، اینهمه نقشه، اینهمه توصیف رو خوندیم که اگه هیچکدوم هم اتفاق نمی‌افتاد بازم نتیجه همون می‌تونست باشه
داستان کتاب کلا توی یه قاره دیگه است با ٪۹۹ شخصیت کاملاً جدید و چند سال قبل از کتاب اول مجموعه حتی! همه نکات خوبی که در مورد قلم اریکسون توی ریویوهای قبلی گفتم اینجا هم صادقه، شخصیت‌های خوب و جذاب، توصیفات مفصل و قشنگ، داستان چند لایه، دیالوگ‌های باحال و... اما تا یه جایی یه نویسنده می‌تونه چیز یکجا خلق کنه و اینجا کاملاً توی چشمه. شخصیت‌های این کتاب رو اکثراً چند مدلش رو قبلاً توی کتاب‌های قبلی دیدید؛ شمشیرزن فوق‌حرفه‌ای مهربون که به مرگ مسخره و احمقانه می‌میره؟ قبلاً داشتیم. جادوگری که خیلی زیرک و قدرتمنده؟ قبلاً چندتا داشتیم. زنی که به نظر مهربون میاد و قصد داره کارهای خوبی بکنه اما ضربه می‌خوره و برمی‌گرده؟ قبلاً داشتیم و... که قسمت دردناک ماجرا اینه که سرنوشت این شخصیت‌ها هم اکثراً شبیه شخصیت‌های کتاب‌های قبله، حس می‌کنی فقط اسامی عوض شدن و باعث میشه کمتر توی خاطره بمونن این شخصیت‌ها. آقای اریکسون، اگه این مدل شخصیت‌ها رو دوست داری (که ما هم دوست داریم :دی)، همونا رو بیا بیشتر شرح بده که داری، هی کپی‌پیست نکن، اون قبلی‌ها رو ول کردی به امان هود و معلوم نیست چه خبره این وسط :/
اضافه کردن بک‌استوری و توضیحات بیشتر واقعاً کار خوبیه، اما اگه منجر به تکرار بی‌مورد بشه واقعاً نه. این کتاب می‌تونست به صورت یه فصل خلاصه باشه و هیچ صدمه‌ای به داستان مجموعه نخوره، حالا توضیحات مفصلش که این کتاب باشه، به عنوان یه prequel منتشر بشه، مثل شونصدتا prequel دیگه مجموعه مالازان. اینجا واقعاً جاش نبود وسط مجموعه و در نهایت باعث شد اونقدری که باید نتونم از کتاب لذت ببرم. بابا من وقایع اصلی رو می‌خوام، وقایعی که داستان باهاش شروع شد و داشت جلو می‌رفت، این توضیحات ریز شخصیت‌ها که ٪۸۰ش به‌کار نمیاد رو جدا بگذار، هرکسی مجموعه رو دوست داشته باشه می‌ره بعداً می‌خونه اون کتاب رو، نه اینطوری داستان اصلی رو الکی کش بدی -_- البته بازم میگم از لحاظ داستانی خیلی بهتر از کتاب قبلی هست که دو سومش فقط مربوط به کارسا که اصلاً شخصیتش رو دوست ندارم بود.
اسم کارسا اومد وسط، در مورد مشکلم با power level یه مقدار قاطی ماجرا هم بگم، بجز اون، بقیه کتاب‌ها تا قبل از این تا حد زیادی منطق یکسانی داشتند توی power level شخصیت‌ها و اینها، اما کارسا و کل جلد ۵ تقریباً هرچی مفهوم و اینها داشتیم ریخت توی سطل زباله :/ حالا نه همشون، سیستم جادوییش فقط منطقی موند اما شخصیت‌ها و میزان دخالت خدایان و قدرت استفاده و اینهاشون کلا غیرمنطقی شد در مقایسه با جلدهای قبلی و اینطوری توی ذوقم می‌زنه همیشه. الزامی نداره پاور لول دقیق مشخص باشه، اتفاقاً نباشه جذاب‌تره، اما نه اینکه یکهو همه چی بهم بریزه نسبت به چیزهایی که تا الان خوندیم :\
با پایان ماجرا هم یه مقدار مشکل داشتم، تمام کارهایی که کردن، تمام توضیحات ماجرا، تقریباً همش پشم؟ تقریباً همه چی خراب شد شانسی (شانسی که نه حالا، اما خب توضیحش اسپویله :دی) اما اینهمه داستان، اینهمه نقشه، اینهمه توصیف رو خوندیم که اگه هیچکدوم هم اتفاق نمی‌افتاد بازم نتیجه همون می‌تونست باشه
Erikson has thus far consistently delivered engrossing stories full of intrigue. They tend to follow the same general pattern: disparate threads of story and characters being pushed, pulled, and nudged slowly and deliberately towards a multiverse shattering confluence that inches the overall story of the Malazan world along. This time, we get the story of the Sengar brothers (we've met Trull before, remember? He was the one stranded and left to die in the prologue of House of Chains. He has grown on me immensely) and the story of the rift between the Tiste. We get an even more intimate glimpse of the Crippled God and get a window in on his machinations and we see the ire of the missing god Mael, who finally decides to make an appearance in this epic. Erikson likes to work pretty heavy-handedly in themes and duality. Opposite the Sengar brothers of the Tiste Edur are the Letharii Beddict brothers. Their relationships among themselves and between the families spelling out differences in culture and worldview in nuanced ways vastly more satisfying than narrative information dumps.
The comedic timing and wry humor in nearly every scene involving Tehol Beddict really made this novel for me. His companionship with his manservant, Bugg, and their elaborate scheming had an Ocean's Eleven vibe to it that provided exactly the right amount of levity amidst gritty scenes of conquest and slavery. I liked the departure in sequence as well. Be forewarned, Midnight Tides is something of a prequel to the events of House of Chains...though you won't find that information anywhere on the dust jacket or in the prologue. As usual with Erikson, you kind of have to piece it together for yourself. This series is not for the lazy.
The comedic timing and wry humor in nearly every scene involving Tehol Beddict really made this novel for me. His companionship with his manservant, Bugg, and their elaborate scheming had an Ocean's Eleven vibe to it that provided exactly the right amount of levity amidst gritty scenes of conquest and slavery. I liked the departure in sequence as well. Be forewarned, Midnight Tides is something of a prequel to the events of House of Chains...though you won't find that information anywhere on the dust jacket or in the prologue. As usual with Erikson, you kind of have to piece it together for yourself. This series is not for the lazy.
adventurous
challenging
dark
emotional
funny
inspiring
mysterious
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
As this massive series moves forward, it becomes more and more clear that Erikson needs better editing. His overuse of the ellipsis--and misuse, because in almost every case he should be using a dash--is distracting, as is his over-reliance on the sentence fragment and sentences that begin with conjunctions, as well as his tendency to explain rather than trusting the reader to make an inference. Here's an illustration of all these problems, from page 533, when the character, Seren Pedac, has just returned to her empty house:
"Blinking, Seren looked about.
Shadows. Silence. The faint smell of decay....
'Seren Pedac's...empire,' she whispered.
And she had never felt so alone."
His bio indicates he's a graduate of the Iowa Writers' Workshop, so it's puzzling and more than a little amazing that he emerged with these bad habits intact. What saves this from being the sort of hack fantasy that drove me from the sub-genre many years ago is the imagination--filtered through a background in anthropological studies--Erikson brings to the story, with its many genuine surprises and his willingness to let well-developed characters die or radically change in service to the story.
"Blinking, Seren looked about.
Shadows. Silence. The faint smell of decay....
'Seren Pedac's...empire,' she whispered.
And she had never felt so alone."
His bio indicates he's a graduate of the Iowa Writers' Workshop, so it's puzzling and more than a little amazing that he emerged with these bad habits intact. What saves this from being the sort of hack fantasy that drove me from the sub-genre many years ago is the imagination--filtered through a background in anthropological studies--Erikson brings to the story, with its many genuine surprises and his willingness to let well-developed characters die or radically change in service to the story.