Take a photo of a barcode or cover
4.4 AVERAGE
4.4 AVERAGE
dark
emotional
reflective
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
J’ai tellement adoré cette première époque ! Tout, le développement de Fitzchevalerie, son histoire, les intrigues politiques, le développement des deux magies présentent dans l’univers.
Une excellente série, rafraîchissante, dont l’univers est riche, très développé et avec justesse, les détails foisonnent. On s’y laisse absorber.
Une excellente série, rafraîchissante, dont l’univers est riche, très développé et avec justesse, les détails foisonnent. On s’y laisse absorber.
Assassin's Apprentice — 4.5☆
Royal Assassin — 4.25☆
Assassin's Quest — 4☆
Overall trilogy — 4.25☆
Great trilogy, can't wait to read more of ROTE!
Royal Assassin — 4.25☆
Assassin's Quest — 4☆
Overall trilogy — 4.25☆
Great trilogy, can't wait to read more of ROTE!
I read everything by Robin Hobb I could get my hands on during my mid to late teens/uni years. Absolutely devoured these books, reread them and used them as a reward for when I finished work for uni. Could wander lost in these worlds for hours and remember them fondly. Excellent worldbuilding, heartbreaking and heartwarming characters, weird and beautiful creatures. Perfect for fantasy lovers!
adventurous
challenging
dark
emotional
funny
inspiring
mysterious
tense
medium-paced
adventurous
challenging
emotional
sad
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
challenging
dark
emotional
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
challenging
dark
emotional
mysterious
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Assassin's Apprentice ⭐⭐⭐⭐⭐
Φιτζ Σίβαλρι Φαρσίερ (Fitz, son of Chivalry Farseer) είναι ένα μάλλον πομπώδες όνομα για ένα μπάσταρδο που το φέρνει ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του και το αφήνει να το φροντίσουν οι συγγενείς του πατέρα του. Ωστόσο, δεν παύει να είναι ο νόθος γιος του διαδόχου του θρόνου μιας χώρας όπου τα μέλη της βασιλικής οικογένειας ονομάζονται με τις αρετές που ελπίζουν οι γονείς τους ότι θα έχουν μεγαλώνοντας (Chivalry = ιπποσύνη, ιπποτική συμπεριφορά, ΟΧΙ «Ιπποκράτης»). Ναι, υπάρχει και ένας Regal (βασιλικός, όχι του Μάτεση) που είναι και από τους κακούς της υπόθεσης.
Παρά το γεγονός ότι είναι νόθος ό Φιτζ γίνεται δεκτός στην αυλή και την εκπαίδευσή του αναλαμβάνει ο… αρχικατάσκοπος του Βασιλιά (ο οποίος Βασιλιάς είναι, προφανώς, παππούς του Φιτζ), που τον μυεί μεταξύ άλλων στην… υψηλή τέχνη της δολοφονίας. Εκπαιδεύεται εν ολίγοις για να γίνει ο βασιλικός δολοφόνος.
Ωστόσο, ο Φιτζ είναι πολύ περισσότερα απ’ όσα δείχνει. Στο σύμπαν της Hobb, υπάρχουν δύο δυνάμεις, «the skill» και «the wit» (η δύναμη και η γνώση, στις ελληνικές μεταφράσεις). Η πρώτη, επιτρέπει στον κάτοχό της να επικοινωνεί εξ αποστάσεως με άλλους κατόχους της, ή ακόμη και να επιβάλλει τη θέλησή του στους ανθρώπους, έμμεσα ή άμεσα, ενώ η δεύτερη έχει να κάνει με την επικοινωνία και τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου δεσμού με τα ζώα. Ο μικρός Φιτζ, τις έχει και τις δύο, μόνο που η δεύτερη θεωρείται βδέλυγμα, επικίνδυνη μαγεία και όσοι την ασκούν κινδυνεύουν.
Στην πορεία, και ενώ ο Φιτζ μαθαίνει τα πάντα για δολοπλοκίες, δολοφονίες, δηλητήρια αλλά και εθιμοτυπία και καλούς τρόπους από τον μέντορά του Chase (επίσης βασιλικός μπάσταρδος) θα γνωρίσει το λύκο Nighteyes, με τον οποίο θα δημιουργήσει έναν άρρηκτο και πολύ τρυφερό δεσμό μέσω του wit και θα γίνει ο πιστός του σύντροφος στις δύσκολες μέρες που θα ακολουθήσουν.
Ο πατέρας του Φιτζ παραιτείται από το δικαίωμά του στο θρόνο όταν γίνεται γνωστή η ύπαρξη του νόθου γιου του και αποσύρεται από το προσκήνιο, αλλά αυτό δεν είναι το ισχυρότερο πλήγμα που έχει να αντιμετωπίσει ο επόμενος στη σειρά διαδοχής, Verity, δευτερότοκος αδελφός του Chivalry. Bάρβαροι επιδρομείς λεηλατούν τις ακτές και καταστρέφουν με κάποιο τρόπο το νου των κατοίκων, οι οποίοι χάνουν κάθε ενσυναίσθηση και τριγυρίζουν σαν άνοα, αλλά επιθετικά και επικίνδυνα ζώα.
Καθώς μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας και διαρκούς αναταραχής, ο Φιτζ σύντομα θα αντιμετωπίσει την πρώτη του επικίνδυνη αποστολή (που συντρίβει την ψυχή του). Και παρόλο που ορισμένοι τον θεωρούν απειλή για τον θρόνο, μπορεί απλώς να είναι το κλειδί για την επιβίωση του βασιλείου…
Η Robin Hobb, δημιουργεί έναν μαγικό (με όλες τις έννοιες) κόσμο, δίνοντας πνοή ζωής στον κόσμο του fantasy μετά από κοινοτοπίες και βαρετά έργα (άλλων) πολλών ετών. Η διαδρομή του Φιτζ που ξεκινάει με αυτό το βιβλίο, θα ολοκληρωθεί δεκαετίες αργότερα, μετά από 3 τριλογίες, ενώ εμβόλιμα θα υπάρξουν άλλη μια τριλογία και μια τετραλογία στο ίδιο πλαίσιο, με άλλους όμως κεντρικούς χαρακτήρες. Ο κόσμος της Hobb είναι ταυτόχρονα φωτεινός και σκοτεινός, δεν υπάρχει απόλυτο καλό και απόλυτο κακό (όχι στο επίπεδο που το κατορθώνουν ο George Martin και ο Steven Erikson), γεμάτος ενδιαφέροντες χαρακτήρες που ρέπουν προς την αρετή ή την κακία, ο καθένας με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Ωστόσο, πάνω απ’ όλα είναι ένας απολαυστικός fantasy κόσμος, πάνω στον οποίο δομείται αριστοτεχνικά μια πολύ όμορφη ιστορία, με «μαγικές» δυνάμεις που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και δεν «ξεφεύγουν».
Ο ίδιος ο Φιτζ, δεν είναι η κλασική περίπτωση χαϊδεμένου ήρωα που έχει την εύνοια της τύχης και του πάνε όλα καλά, ή καταφέρνει με το σπαθί, τους μυώνες και την οξυδέρκειά του να «σώσει τη μέρα». Παρά τις ικανότητές του, συχνά βιώνει και τη συντριβή, πολλές νίκες του είναι άκαρπες και πολλές ήττες του τον καθηλώνουν.
Και μην ξεχνάτε τον Nighteyes. Πολλοί συγγραφείς έχουν πειραματιστεί με το concept των «οικείων» ή της επικοινωνίας έστω με τα ζώα, αλλά κανένας δεν έχει πετύχει (κατά τη γνώμη μου) να δώσει ένα τόσο μεστό, τρυφερό και συγκινητικό δέσιμο όσο αυτό του ανθρώπου και του λύκου που κατάφερε η Hobb, χωρίς να καταφεύγει στο λυρισμό (ο λύκος είναι απόλαυση και στο σαρκασμό του).
Royal Assassin ⭐⭐⭐⭐⭐
Ο Φιτζ έχει επιζήσει από την πρώτη του επικίνδυνη αποστολή ως δολοφόνος του βασιλιά, αλλά ο τίμημα για τον ίδιο είναι τρομερό. Πληγωμένος, θυμωμένος και πικραμένος, αποφασίζει να εγκαταλείψει σπάσει τον όρκο του στον Βασιλιά, και να κρατήσει αποστάσεις από την αυλή των Fasreer. Όμως ο έρωτας και οι δραματικές εξελίξεις που μεσολαβούν τον φέρνουν πίσω στην αυλή του Buckkeep και στις θανατηφόρες ίντριγκες της βασιλικής οικογένειας.
Οι επιδρομείς των κόκκινων καραβιών έχουν ανανεώσει τις επιθέσεις τους στις ακτές και συνεχίζουν να αφήσουν στι διάβα τους καμένα χωριά και κατεστραμμένους ανθρώπους που μετατρέπονται σε πληγή για το βασίλειο με την άνοη επιθετικότητά τους. Ωστόσο ο εχθρός δεν είναι μόνο εξωτερικός, καθώς μια προδοσία εξυφαίνεται με στόχο το θρόνο του βασιλιά Σρουντ που ασθενεί.
Σε αυτήν την περίοδο μεγάλων συδυασμένων κινδύνων, η μοίρα του βασιλείου μπορεί να βρίσκεται στα χέρια του Φιτζ, αν και η σωτηρία του μπορεί να απαιτεί ξανά θυσίες και να έρθει με τρομακτικά κόστη για τους εμπλεκόμενους.
Καθώς το δεύτερο βιβλίο «κερδίζει σε όγκο», η Hobb, έχει την ευκαιρία να εξελίξει τους χαρακτήρες που γνωρίσαμε στο Assassin’s Aprentice και το κάνει με εξαιρετική δεξιοτεχνία όσο κλιμακώνει με αξιοθαύμαστη ικανότητα (και ρυθμό) την πλοκή. Οι χαρακτήρες παραμένουν τρισδιάστατοι, αγαπημένοι ή μισητοί, καλοπροαίρετοι ή ύπουλοι, ωστόσο σίγουρα συμπαγείς και πειστικοί, ποτέ χάρτινοι ή αδιάφοροι, σε δεσμεύουν στην ανάγνωση, συμπάσχεις και αγωνιάς για το μέλλον τους ή τους απεχθάνεσαι και αποζητάς την καταστροφή τους, ωστόσο τίποτα δεν έρχεται τόσο γρήγορα όσο θα το ήθελες και αυτό είναι το καλό της υπόθεσης που σε κρατάει διαρκώς στις επάλξεις την ανάγνωσης, σελίδα μετά τη σελίδα, να ελπίζεις και να απεύχεσαι.
Και φυσικά, υπάρχει ο Nighteyes, ο αγαπημένος λύκος…. Ο Burrich, η λαίδη Patience, η πριγκίπισσα Kettricken, ο γελωτοποιός, ο Verity, ακόμη και ο κακόβουλος Regal θα αρκούσαν από μόνοι τους για να κάνουν το βιβλίο απολαυστικό στην ανάγνωση, αλλά κακά τα ψέματα, οι σελίδες αποκτούν μια μεγαλειώδη υπόσταση όποτε κάνει την εμφάνισή τους σε αυτές ο λύκος, που δηλώνει απερίφραστά:
«Οι λύκοι δεν έχουν βασιλιάδες».
Αγαπημένος για τον αναγνώστη από κουτάβι ακόμα, το δύσπιστο λυκάκι που σώζει ο Fitz, μετατέπεται στον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα της σειράς, αυτός που τις σκηνές του περιμένεις με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία, καθώς οι δυο τους έχουν δημιουργήσει μια «αγέλη», πάνω και πέρα από οτιδήποτε άλλο συμβαίνει μέσα στο όμορφο αυτό βιβλίο.
Ο βασιλιάς Shrewd είναι νεκρός από το χέρι του δολοπλόκου (και όχι ιδιαίτερα συμπαθούς στον αναγνώστη) γιου του Regal. Όπως Το ίδιο νεκρός είναι και Fitz, τουλάχιστον για τους εχθρούς του. Ωστόσο, με τη βοήθεια των φίλων του και της δύναμης που φέρει, βγαίνει από τον τάφο, βαθιά σημαδεμένος όμως στο σώμα και την ψυχή.
Τα έξι δουκάτα είναι σε τροχιά καταστροφής, καθώς ο άθλιος Regal λεηλάτησε και εγκατέλειψε την πρωτεύουσα όσο ο νόμιμος κληρονόμος, ο πρίγκιπας Verity, περιπλανιέται χαμένος σε μια τρελή αναζήτηση που θυμίζει περισσότερο deathwish. Μόνο η επιστροφή του Verity, ή έστω του κληρονόμου του μπορεί να σώσει το βασίλειο.
Ο Φιτζ παρά τις πληγές του δε θα παραμείνει αδρανής. Σπρωγμένος από την απώλεια και τις πικρές αναμνήσεις του, αναλαμβάνει την παρακινδυνευμένη αποστολή να σκοτώσει τον Regal…
Assassin's Quest ⭐⭐⭐⭐⭐
Τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας των Farseer, το Assassin’s quest με τον πληθωρικό όγκο, ξεκινάει από ένα «δύσκολο σημείο» καθώς όλα δείχνουν χαμένα και μόνο μια αχνή ελπίδα ίσα που διακρίνεται μέσα σε ένα βασίλειο που καταρρέει. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά και ζοφερή, σφίγγει την καρδιά του αναγνώστη (η Hobb γενικώς δεν χαρίζεται ούτε στον αναγνώστη, ούτε στους ήρωές της, τους οποίους περνά διά πυρός και σιδήρου, ιδίως τον φτωχό Fitz), ωστόσο, υπάρχει πάντα εκείνο το νήμα που δίνει την αίσθηση πως υπάρχει έξοδος από το λαβύρινθο και τα πρόσωπα του δράματος και ο αναγνώστης έχουν έστω αυτό το ελάχιστο κάτι για να κρατηθούν.
Ο Φιτζ έχει γλιτώσει αρκετές φορές από του χάρου τα δόντια μέχρι τώρα, αλλά η πιο πρόσφατη τον αλλάζει για πάντα, σμιλεύοντας και το χαρακτήρα του (που δεν παύει να εξελίσσεται σε όλη τη διάρκεια της τριλογίας). Ο δεσμός του με τον λύκο (πιθανώς το πιο δυνατό σημείο και των τριών βιβλίων) έχει ισχυροποιηθεί σε σημείο συχνά να σκέφτεται σαν λύκος και να ενεργεί σαν λύκος (παράλληλα, ο σοφός Nighteyes αρχίζει να έχει ανθρώπινη προοπτική). Χάρη στη μαγεία που του έσωσε τη ζωή (ή… εξαιτίας της), είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος που αναζητά τη μοναξιά, δεν δυσφορεί με την απομόνωση, τουναντίον, επιζητά να μείνει εντελώς μόνος. Όμως, στην προσπάθειά του να πάρει την εκδίκησή του σκοτώνοντας τον Regal, πρέπει να ξαναβρεί στοιχεία του αλλοτινού εαυτού του και να λειτουργήσει ξανά σαν άνθρωπος, πράγμα δύσκολο όταν μοναδικός του σύντροφος είναι ο (έστω και ελαφρά «εξανθρωπισμένος μέσα από τη συναναστροφή και το δέσιμό τους) Nighteyes.
Στο βαθμό που κάτι ανθρώπινο επιζεί μέσα στην ψυχή του, εξακολουθεί να αναζητά την αγαπημένη του Μόλι, αν και ξέρει ότι πρέπει να την ξεχάσει, καθώς ο κόσμος τον θεωρεί νεκρό και η παρουσία του κοντά της θα την έθετε σε σοβαρό κίνδυνο: οι εχθροί του είναι πολλοί και ισχυροί. Έτσι, ο Φιτζ μαθαίνει να ζει με την προσωπική του θυσία και απώλεια, σε μια σκληρή και επώδυνη ενηλικίωση, μαθαίνει να «γλείφει τις πληγές του» και να προχωρά. Άλλωστε, η Μόλι είναι ασφαλής με τον Burrich κι εκείνος μπορεί να ακολουθήσει το μονοπάτι του μοναχικού (δυαδικού;) λύκου μέχρι να βρει συμμάχους, γιατί δεν μπορεί να σώσει μόνος του τα έξι δουκάτα. Τώρα μένει να ακολουθήσει το μονοπάτι του μοναχικού λύκου. Όμως, αυτό είναι κάτι που πρέπει να ξεπεράσει, δεν μπορεί να σώσει μόνος του τα Έξι Δουκάτα, καθώς ξεπερνά τη λύπη του (και την εύκολη και απλή ευχαρίστηση του να λειτουργεί ως λύκος) και η απόφαση για δράση ισχυροποιείται μέσα του.
Η Hobb καταφέρνει να κλείσει την τριλογία της χωρίς να χαλάσει ό,τι όμορφα έχει χτίσει στα δύο προηγούμενα βιβλία και δημιουργεί μια εξαιρετική παρακαταθήκη που θα την αξιοποίησει και στην συνέχεια σε επόμενα βιβλία.
Παρά το ζοφερό κλίμα που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, θα απολαύσετε τις «direct to mind» συνομιλίες μεταξύ Fitz των Nighteyes, σε σημείο να ζητάτε κι άλλες. Η κοσμοδόμηση (worldbuilding) δε σταματά ποτέ και συνεχώς νέα στοιχεία για τον κόσμο των έξι δουκάτων εμφανίζονται, συχνά σαν προανάκρουσμα για μελλοντικών ιστοριών. Οι χαρακτήρες παραμένουν ενδιαφέροντες και μεστοί, με μοναδική εξαίρεση ίσως τον κακό Regal που δεν πείθει πάντα στο ρόλο του «κακομαθημένου γόνου», αλλά είναι κάτι που μπροστά στο εύρος και την ποιότητα του έργου μπορούμε να συγχωρήσουμε. Τέλος, το Assassin’s Quest έχει μέσα ανταμώματα και αποκαλύψεις καθοριστικές για την ιστορία που πατάνε γερά στο συναίσθημα του αναγνώστη κι αν καταφέρετε να τελειώσετε την τριλογία άκλαυτοι, καλό θα ήταν να σας δει κάποιος ειδικός…
Φιτζ Σίβαλρι Φαρσίερ (Fitz, son of Chivalry Farseer) είναι ένα μάλλον πομπώδες όνομα για ένα μπάσταρδο που το φέρνει ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του και το αφήνει να το φροντίσουν οι συγγενείς του πατέρα του. Ωστόσο, δεν παύει να είναι ο νόθος γιος του διαδόχου του θρόνου μιας χώρας όπου τα μέλη της βασιλικής οικογένειας ονομάζονται με τις αρετές που ελπίζουν οι γονείς τους ότι θα έχουν μεγαλώνοντας (Chivalry = ιπποσύνη, ιπποτική συμπεριφορά, ΟΧΙ «Ιπποκράτης»). Ναι, υπάρχει και ένας Regal (βασιλικός, όχι του Μάτεση) που είναι και από τους κακούς της υπόθεσης.
Παρά το γεγονός ότι είναι νόθος ό Φιτζ γίνεται δεκτός στην αυλή και την εκπαίδευσή του αναλαμβάνει ο… αρχικατάσκοπος του Βασιλιά (ο οποίος Βασιλιάς είναι, προφανώς, παππούς του Φιτζ), που τον μυεί μεταξύ άλλων στην… υψηλή τέχνη της δολοφονίας. Εκπαιδεύεται εν ολίγοις για να γίνει ο βασιλικός δολοφόνος.
Ωστόσο, ο Φιτζ είναι πολύ περισσότερα απ’ όσα δείχνει. Στο σύμπαν της Hobb, υπάρχουν δύο δυνάμεις, «the skill» και «the wit» (η δύναμη και η γνώση, στις ελληνικές μεταφράσεις). Η πρώτη, επιτρέπει στον κάτοχό της να επικοινωνεί εξ αποστάσεως με άλλους κατόχους της, ή ακόμη και να επιβάλλει τη θέλησή του στους ανθρώπους, έμμεσα ή άμεσα, ενώ η δεύτερη έχει να κάνει με την επικοινωνία και τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου δεσμού με τα ζώα. Ο μικρός Φιτζ, τις έχει και τις δύο, μόνο που η δεύτερη θεωρείται βδέλυγμα, επικίνδυνη μαγεία και όσοι την ασκούν κινδυνεύουν.
Στην πορεία, και ενώ ο Φιτζ μαθαίνει τα πάντα για δολοπλοκίες, δολοφονίες, δηλητήρια αλλά και εθιμοτυπία και καλούς τρόπους από τον μέντορά του Chase (επίσης βασιλικός μπάσταρδος) θα γνωρίσει το λύκο Nighteyes, με τον οποίο θα δημιουργήσει έναν άρρηκτο και πολύ τρυφερό δεσμό μέσω του wit και θα γίνει ο πιστός του σύντροφος στις δύσκολες μέρες που θα ακολουθήσουν.
Ο πατέρας του Φιτζ παραιτείται από το δικαίωμά του στο θρόνο όταν γίνεται γνωστή η ύπαρξη του νόθου γιου του και αποσύρεται από το προσκήνιο, αλλά αυτό δεν είναι το ισχυρότερο πλήγμα που έχει να αντιμετωπίσει ο επόμενος στη σειρά διαδοχής, Verity, δευτερότοκος αδελφός του Chivalry. Bάρβαροι επιδρομείς λεηλατούν τις ακτές και καταστρέφουν με κάποιο τρόπο το νου των κατοίκων, οι οποίοι χάνουν κάθε ενσυναίσθηση και τριγυρίζουν σαν άνοα, αλλά επιθετικά και επικίνδυνα ζώα.
Καθώς μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας και διαρκούς αναταραχής, ο Φιτζ σύντομα θα αντιμετωπίσει την πρώτη του επικίνδυνη αποστολή (που συντρίβει την ψυχή του). Και παρόλο που ορισμένοι τον θεωρούν απειλή για τον θρόνο, μπορεί απλώς να είναι το κλειδί για την επιβίωση του βασιλείου…
Η Robin Hobb, δημιουργεί έναν μαγικό (με όλες τις έννοιες) κόσμο, δίνοντας πνοή ζωής στον κόσμο του fantasy μετά από κοινοτοπίες και βαρετά έργα (άλλων) πολλών ετών. Η διαδρομή του Φιτζ που ξεκινάει με αυτό το βιβλίο, θα ολοκληρωθεί δεκαετίες αργότερα, μετά από 3 τριλογίες, ενώ εμβόλιμα θα υπάρξουν άλλη μια τριλογία και μια τετραλογία στο ίδιο πλαίσιο, με άλλους όμως κεντρικούς χαρακτήρες. Ο κόσμος της Hobb είναι ταυτόχρονα φωτεινός και σκοτεινός, δεν υπάρχει απόλυτο καλό και απόλυτο κακό (όχι στο επίπεδο που το κατορθώνουν ο George Martin και ο Steven Erikson), γεμάτος ενδιαφέροντες χαρακτήρες που ρέπουν προς την αρετή ή την κακία, ο καθένας με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Ωστόσο, πάνω απ’ όλα είναι ένας απολαυστικός fantasy κόσμος, πάνω στον οποίο δομείται αριστοτεχνικά μια πολύ όμορφη ιστορία, με «μαγικές» δυνάμεις που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και δεν «ξεφεύγουν».
Ο ίδιος ο Φιτζ, δεν είναι η κλασική περίπτωση χαϊδεμένου ήρωα που έχει την εύνοια της τύχης και του πάνε όλα καλά, ή καταφέρνει με το σπαθί, τους μυώνες και την οξυδέρκειά του να «σώσει τη μέρα». Παρά τις ικανότητές του, συχνά βιώνει και τη συντριβή, πολλές νίκες του είναι άκαρπες και πολλές ήττες του τον καθηλώνουν.
Και μην ξεχνάτε τον Nighteyes. Πολλοί συγγραφείς έχουν πειραματιστεί με το concept των «οικείων» ή της επικοινωνίας έστω με τα ζώα, αλλά κανένας δεν έχει πετύχει (κατά τη γνώμη μου) να δώσει ένα τόσο μεστό, τρυφερό και συγκινητικό δέσιμο όσο αυτό του ανθρώπου και του λύκου που κατάφερε η Hobb, χωρίς να καταφεύγει στο λυρισμό (ο λύκος είναι απόλαυση και στο σαρκασμό του).
Royal Assassin ⭐⭐⭐⭐⭐
Ο Φιτζ έχει επιζήσει από την πρώτη του επικίνδυνη αποστολή ως δολοφόνος του βασιλιά, αλλά ο τίμημα για τον ίδιο είναι τρομερό. Πληγωμένος, θυμωμένος και πικραμένος, αποφασίζει να εγκαταλείψει σπάσει τον όρκο του στον Βασιλιά, και να κρατήσει αποστάσεις από την αυλή των Fasreer. Όμως ο έρωτας και οι δραματικές εξελίξεις που μεσολαβούν τον φέρνουν πίσω στην αυλή του Buckkeep και στις θανατηφόρες ίντριγκες της βασιλικής οικογένειας.
Οι επιδρομείς των κόκκινων καραβιών έχουν ανανεώσει τις επιθέσεις τους στις ακτές και συνεχίζουν να αφήσουν στι διάβα τους καμένα χωριά και κατεστραμμένους ανθρώπους που μετατρέπονται σε πληγή για το βασίλειο με την άνοη επιθετικότητά τους. Ωστόσο ο εχθρός δεν είναι μόνο εξωτερικός, καθώς μια προδοσία εξυφαίνεται με στόχο το θρόνο του βασιλιά Σρουντ που ασθενεί.
Σε αυτήν την περίοδο μεγάλων συδυασμένων κινδύνων, η μοίρα του βασιλείου μπορεί να βρίσκεται στα χέρια του Φιτζ, αν και η σωτηρία του μπορεί να απαιτεί ξανά θυσίες και να έρθει με τρομακτικά κόστη για τους εμπλεκόμενους.
Καθώς το δεύτερο βιβλίο «κερδίζει σε όγκο», η Hobb, έχει την ευκαιρία να εξελίξει τους χαρακτήρες που γνωρίσαμε στο Assassin’s Aprentice και το κάνει με εξαιρετική δεξιοτεχνία όσο κλιμακώνει με αξιοθαύμαστη ικανότητα (και ρυθμό) την πλοκή. Οι χαρακτήρες παραμένουν τρισδιάστατοι, αγαπημένοι ή μισητοί, καλοπροαίρετοι ή ύπουλοι, ωστόσο σίγουρα συμπαγείς και πειστικοί, ποτέ χάρτινοι ή αδιάφοροι, σε δεσμεύουν στην ανάγνωση, συμπάσχεις και αγωνιάς για το μέλλον τους ή τους απεχθάνεσαι και αποζητάς την καταστροφή τους, ωστόσο τίποτα δεν έρχεται τόσο γρήγορα όσο θα το ήθελες και αυτό είναι το καλό της υπόθεσης που σε κρατάει διαρκώς στις επάλξεις την ανάγνωσης, σελίδα μετά τη σελίδα, να ελπίζεις και να απεύχεσαι.
Και φυσικά, υπάρχει ο Nighteyes, ο αγαπημένος λύκος…. Ο Burrich, η λαίδη Patience, η πριγκίπισσα Kettricken, ο γελωτοποιός, ο Verity, ακόμη και ο κακόβουλος Regal θα αρκούσαν από μόνοι τους για να κάνουν το βιβλίο απολαυστικό στην ανάγνωση, αλλά κακά τα ψέματα, οι σελίδες αποκτούν μια μεγαλειώδη υπόσταση όποτε κάνει την εμφάνισή τους σε αυτές ο λύκος, που δηλώνει απερίφραστά:
«Οι λύκοι δεν έχουν βασιλιάδες».
Αγαπημένος για τον αναγνώστη από κουτάβι ακόμα, το δύσπιστο λυκάκι που σώζει ο Fitz, μετατέπεται στον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα της σειράς, αυτός που τις σκηνές του περιμένεις με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία, καθώς οι δυο τους έχουν δημιουργήσει μια «αγέλη», πάνω και πέρα από οτιδήποτε άλλο συμβαίνει μέσα στο όμορφο αυτό βιβλίο.
Ο βασιλιάς Shrewd είναι νεκρός από το χέρι του δολοπλόκου (και όχι ιδιαίτερα συμπαθούς στον αναγνώστη) γιου του Regal. Όπως Το ίδιο νεκρός είναι και Fitz, τουλάχιστον για τους εχθρούς του. Ωστόσο, με τη βοήθεια των φίλων του και της δύναμης που φέρει, βγαίνει από τον τάφο, βαθιά σημαδεμένος όμως στο σώμα και την ψυχή.
Τα έξι δουκάτα είναι σε τροχιά καταστροφής, καθώς ο άθλιος Regal λεηλάτησε και εγκατέλειψε την πρωτεύουσα όσο ο νόμιμος κληρονόμος, ο πρίγκιπας Verity, περιπλανιέται χαμένος σε μια τρελή αναζήτηση που θυμίζει περισσότερο deathwish. Μόνο η επιστροφή του Verity, ή έστω του κληρονόμου του μπορεί να σώσει το βασίλειο.
Ο Φιτζ παρά τις πληγές του δε θα παραμείνει αδρανής. Σπρωγμένος από την απώλεια και τις πικρές αναμνήσεις του, αναλαμβάνει την παρακινδυνευμένη αποστολή να σκοτώσει τον Regal…
Assassin's Quest ⭐⭐⭐⭐⭐
Τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας των Farseer, το Assassin’s quest με τον πληθωρικό όγκο, ξεκινάει από ένα «δύσκολο σημείο» καθώς όλα δείχνουν χαμένα και μόνο μια αχνή ελπίδα ίσα που διακρίνεται μέσα σε ένα βασίλειο που καταρρέει. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά και ζοφερή, σφίγγει την καρδιά του αναγνώστη (η Hobb γενικώς δεν χαρίζεται ούτε στον αναγνώστη, ούτε στους ήρωές της, τους οποίους περνά διά πυρός και σιδήρου, ιδίως τον φτωχό Fitz), ωστόσο, υπάρχει πάντα εκείνο το νήμα που δίνει την αίσθηση πως υπάρχει έξοδος από το λαβύρινθο και τα πρόσωπα του δράματος και ο αναγνώστης έχουν έστω αυτό το ελάχιστο κάτι για να κρατηθούν.
Ο Φιτζ έχει γλιτώσει αρκετές φορές από του χάρου τα δόντια μέχρι τώρα, αλλά η πιο πρόσφατη τον αλλάζει για πάντα, σμιλεύοντας και το χαρακτήρα του (που δεν παύει να εξελίσσεται σε όλη τη διάρκεια της τριλογίας). Ο δεσμός του με τον λύκο (πιθανώς το πιο δυνατό σημείο και των τριών βιβλίων) έχει ισχυροποιηθεί σε σημείο συχνά να σκέφτεται σαν λύκος και να ενεργεί σαν λύκος (παράλληλα, ο σοφός Nighteyes αρχίζει να έχει ανθρώπινη προοπτική). Χάρη στη μαγεία που του έσωσε τη ζωή (ή… εξαιτίας της), είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος που αναζητά τη μοναξιά, δεν δυσφορεί με την απομόνωση, τουναντίον, επιζητά να μείνει εντελώς μόνος. Όμως, στην προσπάθειά του να πάρει την εκδίκησή του σκοτώνοντας τον Regal, πρέπει να ξαναβρεί στοιχεία του αλλοτινού εαυτού του και να λειτουργήσει ξανά σαν άνθρωπος, πράγμα δύσκολο όταν μοναδικός του σύντροφος είναι ο (έστω και ελαφρά «εξανθρωπισμένος μέσα από τη συναναστροφή και το δέσιμό τους) Nighteyes.
Στο βαθμό που κάτι ανθρώπινο επιζεί μέσα στην ψυχή του, εξακολουθεί να αναζητά την αγαπημένη του Μόλι, αν και ξέρει ότι πρέπει να την ξεχάσει, καθώς ο κόσμος τον θεωρεί νεκρό και η παρουσία του κοντά της θα την έθετε σε σοβαρό κίνδυνο: οι εχθροί του είναι πολλοί και ισχυροί. Έτσι, ο Φιτζ μαθαίνει να ζει με την προσωπική του θυσία και απώλεια, σε μια σκληρή και επώδυνη ενηλικίωση, μαθαίνει να «γλείφει τις πληγές του» και να προχωρά. Άλλωστε, η Μόλι είναι ασφαλής με τον Burrich κι εκείνος μπορεί να ακολουθήσει το μονοπάτι του μοναχικού (δυαδικού;) λύκου μέχρι να βρει συμμάχους, γιατί δεν μπορεί να σώσει μόνος του τα έξι δουκάτα. Τώρα μένει να ακολουθήσει το μονοπάτι του μοναχικού λύκου. Όμως, αυτό είναι κάτι που πρέπει να ξεπεράσει, δεν μπορεί να σώσει μόνος του τα Έξι Δουκάτα, καθώς ξεπερνά τη λύπη του (και την εύκολη και απλή ευχαρίστηση του να λειτουργεί ως λύκος) και η απόφαση για δράση ισχυροποιείται μέσα του.
Η Hobb καταφέρνει να κλείσει την τριλογία της χωρίς να χαλάσει ό,τι όμορφα έχει χτίσει στα δύο προηγούμενα βιβλία και δημιουργεί μια εξαιρετική παρακαταθήκη που θα την αξιοποίησει και στην συνέχεια σε επόμενα βιβλία.
Παρά το ζοφερό κλίμα που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, θα απολαύσετε τις «direct to mind» συνομιλίες μεταξύ Fitz των Nighteyes, σε σημείο να ζητάτε κι άλλες. Η κοσμοδόμηση (worldbuilding) δε σταματά ποτέ και συνεχώς νέα στοιχεία για τον κόσμο των έξι δουκάτων εμφανίζονται, συχνά σαν προανάκρουσμα για μελλοντικών ιστοριών. Οι χαρακτήρες παραμένουν ενδιαφέροντες και μεστοί, με μοναδική εξαίρεση ίσως τον κακό Regal που δεν πείθει πάντα στο ρόλο του «κακομαθημένου γόνου», αλλά είναι κάτι που μπροστά στο εύρος και την ποιότητα του έργου μπορούμε να συγχωρήσουμε. Τέλος, το Assassin’s Quest έχει μέσα ανταμώματα και αποκαλύψεις καθοριστικές για την ιστορία που πατάνε γερά στο συναίσθημα του αναγνώστη κι αν καταφέρετε να τελειώσετε την τριλογία άκλαυτοι, καλό θα ήταν να σας δει κάποιος ειδικός…