Take a photo of a barcode or cover
301 reviews for:
La Divina Commedia: The Divine Comedy of Dante Alighieri
Melville Best Anderson, Dante Alighieri
3.86 AVERAGE
301 reviews for:
La Divina Commedia: The Divine Comedy of Dante Alighieri
Melville Best Anderson, Dante Alighieri
3.86 AVERAGE
When I reviewed Inferno I said something along the lines of 'I can't believe how audacious this is', in that Dante was just like 'yeah these guys all went to mega hell lmao idiots'. And now, by the end of Purgatorio, Beatrice gives him a telling off for it, and for his relative closeness to the sins they committed to get into hell in the first place. I really like that Dante can essentially write himself as a flawed and almost cowardly figure subject to change and chastising. It definitely strengthens the continuity of the two poems so far beyond a literal linear journey, and exemplifies the nuances of the ideology he is trying to convey to the reader in a very intelligent way, as he did write this for all to read, scholar and layman alike.
slow-paced
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Έχουμε βγει από την Κόλαση και «είδαμε τ' άστρα» στο 34ο Άσμα της Κόλασης που έψαλε ο μέγας Ποιητής. Τώρα πλέον «που τόση άφησε πίσω του θάλασσα άγρια», ξεκινά να υμνήσει το δεύτερο «βασίλειο», όπως το λέει, όπου εξαγνίζεται η ψυχή του μετανοημένου πριν ανεβεί στα ουράνια. Το δεύτερο λοιπόν βασίλειο σε τούτη τη μακρά πορεία των 14.233 στίχων της Θείας Κωμωδίας είναι το Καθαρτήριο (Purgatorio) όπου γίνεται ο καθαρμός των πνευμάτων για να εξιλεωθούν και να φτάσουν στη θέωση. Η τοποθεσία του είναι στη Γη, στο νότιο ημισφαίριο, για το οποίο οι άνθρωποι στον Μεσαίωνα πίστευαν πως δεν έχει στεριά και υπάρχει μόνο τούτο το άγιο βουνό, στον αντίποδα της Ιερουσαλήμ. Όταν ο Ντάντε και ο «γλυκός πατέρας» ο Βιργίλιος φτάνουν αντικρίζουν το Αντικαθαρτήριο όπου βρίσκεται ο Κάτων ως φύλακας και τις ψυχές οι οποίες καταφτάνουν με τη βοήθεια ενός Αγγέλου για να περιμένουν την είσοδό τους στο βουνό του Καθαρμού. Το Καθαρτήριο αποτελείται από επτά κύκλους όπου εξαγνίζονται τα εξής αμαρτήματα: 1-Αλαζονεία (Χ Άσμα), 2-Φθόνος (XIII), 3-Οργή (ΧV), 4-Οκνηρία (ΧVIII), 5-Φιλαργυρία και σπατάλη (ΧΧ), 6- Λαιμαργία (XXII), 7-Λαγνεία (XXV). Πριν μπουν στο Καθαρτήριο ένας Άγγελος χαράσσει στο μέτωπο του Ντάντε επτά A στα ελληνικά για τη λέξη «Αμάρτημα» ή επτά P στο πρωτότυπο για τη λέξη «Peccatum» τα οποία μόλις διαβαίνει τον κάθε κύκλο αφαιρούνται για να φτάσει μετά το πέρας του 7ου κύκλου στον πλήρη εξαγνισμό (στο XXVII Άσμα).
Οι εξαγνιζόμενοι τιμωρούνται με έναν τρόπο που θυμίζει το αντίθετο της αμαρτίας τους όταν βρίσκονταν εν ζωή. Για παράδειγμα οι λαίμαργοι υπόκεινται σε εξαντλητική λιμοκτονία (με την εξήγηση του ποιητή Στάτιου για αυτήν την κατάσταση της ψυχής να είναι εξαιρετική στο XXV Άσμα), οι αλαζόνες έχουν μια πέτρα στον αυχένα που τους αναγκάζει να σκύβουν και να δείχνουν έτσι ταπεινοί, οι οκνηροί τρέχουν ασταμάτητα για να εξιλεωθούν για την έλλειψη ζήλου που διείπε τις ζωές τους κλπ. Ένα επίσης σημαντικό χαρακτηριστικό στη διαδικασία μετανοίας που υπόκεινται στο Καθαρτήριο είναι το πώς υποβοηθούνται από δύο μέρη του κάθε κύκλου, το Whip (μαστίγιο) και το Rein (χαλινάρι) [έτσι άκουσα να τα αποκαλεί ένας καθηγητής Λογοτεχνίας στην ανάλυσή του για το έργο]. Το πρώτο μέρος λοιπόν, το μαστίγιο, είναι είτε οπτικό, είτε ακουστικό μέσω προσευχών και δίνει παραδείγματα προσώπων από τη θρησκευτική παράδοση, από τη μυθολογία ή την ιστορία τα οποία είχαν αρετές που αντιτίθονταν στα εν λόγω αμαρτήματα. Για παράδειγμα στον 7ο κύκλο όπου εξαγνίζονται οι λάγνοι, ένα χαρακτηριστικό περιστατικό από τη θρησκευτική ζωή είναι η δήλωση της Παρθένου «virum non cognosco» (άνδρα δε γνωρίζω) [XXV] που είναι χαρακτηριστικό περιστατικό αγνότητος.
Το χαλινάρι πάλι ακούγεται ή βλέπεται στο τέλος κάθε κύκλου και είναι και πάλι περιστατικά τέτοιων προσωπικοτήτων τα οποία όμως τιμωρήθηκαν για τις αμαρτίες που διέπραξαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αράχνη στον 1ο κύκλο όπου εξαγνίζονται οι αλαζόνες, η οποία δήλωνε ότι μπορεί να υφάνει καλύτερα από τη θεά Αθηνά και εκείνη τη μεταμόρφωσε στο γνωστό έντομο (XII, στ. 43). Τελειώνοντας με αυτά τα περιστατικά του Καθαρτηρίου, θα αναφερθώ στη φύση του. Βρίσκεται στη Γη οπότε είναι μια τοποθεσία που υπόκειται στους φυσικούς νόμους, εν μέρει. Η διαφορά του με την Κόλαση είναι ότι εδώ υπάρχει και φως και σκοτάδι, με την ημέρα να συμβολίζει τη Θεία Χάρη και να επιτρέπει στους δυο συνοδοιπόρους να προχωρούν ενώ η νύχτα ρίχνει τα πάντα στην αδράνεια. Έτσι λοιπόν, μιλώντας συμβολικά, το Καθαρτήριο είναι η μετάβαση ανάμεσα στην Κόλαση και στον Παράδεισο, αφού στην Κόλαση επικρατεί πάντα το σκότος και στον Παράδεισο πάντα το φως.
Κάποια στιγμή ο Βιργίλιος αποχωρεί και ο Δάντης εισέρχεται στον επίγειο Παράδεισο στην κορυφή του Καθαρτηρίου (XXVIII). Εκεί συναντάει την ίδια τη Βεατρίκη, τον παιδικό του έρωτα, το σύμβολο της Θείας Χάρης, η οποία είναι και η προσωποποίηση της Θείας Αγάπης με το «άγιο γέλιο» της (XXXII, στ. 5). Εκεί ο Ντάντε πίνει από το νερό της Λήθης για να ξεχάσει την αμαρτωλή του ζωή και από αυτό της καλής Μνήμης για να θυμάται μόνο τα ενάρετα. Έτσι ξαναγυρίζει απ' το πανάγιο κύμα / ξανανιωμένος σαν το νέο το δέντρο / καινούργιο από το φρέσκο φύλλωμά του / πανέτοιμος κι αγνός ν' ανέβει στ΄ άστρα. Αυτός ήταν ο εξαγνισμός, αφού πέρασε από εκείνη την ἀνάβασιν όπως αναφέρει και ο Πλάτων στην Πολιτεία του στον μύθο του σπηλαίου, δρέπει τώρα το Αιώνιο Φρούτο, εκείνο το γλυκό μήλο που ψάχνουν όλοι οι θνητοί. Μένει ο Παράδεισος για να ολοκληρωθεί αυτή η «Κωμωδία» που ο Βοκάκιος ονόμασε «Θεία» για το ποιητικό της ύψος. Καλό ταξίδι.
Οι εξαγνιζόμενοι τιμωρούνται με έναν τρόπο που θυμίζει το αντίθετο της αμαρτίας τους όταν βρίσκονταν εν ζωή. Για παράδειγμα οι λαίμαργοι υπόκεινται σε εξαντλητική λιμοκτονία (με την εξήγηση του ποιητή Στάτιου για αυτήν την κατάσταση της ψυχής να είναι εξαιρετική στο XXV Άσμα), οι αλαζόνες έχουν μια πέτρα στον αυχένα που τους αναγκάζει να σκύβουν και να δείχνουν έτσι ταπεινοί, οι οκνηροί τρέχουν ασταμάτητα για να εξιλεωθούν για την έλλειψη ζήλου που διείπε τις ζωές τους κλπ. Ένα επίσης σημαντικό χαρακτηριστικό στη διαδικασία μετανοίας που υπόκεινται στο Καθαρτήριο είναι το πώς υποβοηθούνται από δύο μέρη του κάθε κύκλου, το Whip (μαστίγιο) και το Rein (χαλινάρι) [έτσι άκουσα να τα αποκαλεί ένας καθηγητής Λογοτεχνίας στην ανάλυσή του για το έργο]. Το πρώτο μέρος λοιπόν, το μαστίγιο, είναι είτε οπτικό, είτε ακουστικό μέσω προσευχών και δίνει παραδείγματα προσώπων από τη θρησκευτική παράδοση, από τη μυθολογία ή την ιστορία τα οποία είχαν αρετές που αντιτίθονταν στα εν λόγω αμαρτήματα. Για παράδειγμα στον 7ο κύκλο όπου εξαγνίζονται οι λάγνοι, ένα χαρακτηριστικό περιστατικό από τη θρησκευτική ζωή είναι η δήλωση της Παρθένου «virum non cognosco» (άνδρα δε γνωρίζω) [XXV] που είναι χαρακτηριστικό περιστατικό αγνότητος.
Το χαλινάρι πάλι ακούγεται ή βλέπεται στο τέλος κάθε κύκλου και είναι και πάλι περιστατικά τέτοιων προσωπικοτήτων τα οποία όμως τιμωρήθηκαν για τις αμαρτίες που διέπραξαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αράχνη στον 1ο κύκλο όπου εξαγνίζονται οι αλαζόνες, η οποία δήλωνε ότι μπορεί να υφάνει καλύτερα από τη θεά Αθηνά και εκείνη τη μεταμόρφωσε στο γνωστό έντομο (XII, στ. 43). Τελειώνοντας με αυτά τα περιστατικά του Καθαρτηρίου, θα αναφερθώ στη φύση του. Βρίσκεται στη Γη οπότε είναι μια τοποθεσία που υπόκειται στους φυσικούς νόμους, εν μέρει. Η διαφορά του με την Κόλαση είναι ότι εδώ υπάρχει και φως και σκοτάδι, με την ημέρα να συμβολίζει τη Θεία Χάρη και να επιτρέπει στους δυο συνοδοιπόρους να προχωρούν ενώ η νύχτα ρίχνει τα πάντα στην αδράνεια. Έτσι λοιπόν, μιλώντας συμβολικά, το Καθαρτήριο είναι η μετάβαση ανάμεσα στην Κόλαση και στον Παράδεισο, αφού στην Κόλαση επικρατεί πάντα το σκότος και στον Παράδεισο πάντα το φως.
Κάποια στιγμή ο Βιργίλιος αποχωρεί και ο Δάντης εισέρχεται στον επίγειο Παράδεισο στην κορυφή του Καθαρτηρίου (XXVIII). Εκεί συναντάει την ίδια τη Βεατρίκη, τον παιδικό του έρωτα, το σύμβολο της Θείας Χάρης, η οποία είναι και η προσωποποίηση της Θείας Αγάπης με το «άγιο γέλιο» της (XXXII, στ. 5). Εκεί ο Ντάντε πίνει από το νερό της Λήθης για να ξεχάσει την αμαρτωλή του ζωή και από αυτό της καλής Μνήμης για να θυμάται μόνο τα ενάρετα. Έτσι ξαναγυρίζει απ' το πανάγιο κύμα / ξανανιωμένος σαν το νέο το δέντρο / καινούργιο από το φρέσκο φύλλωμά του / πανέτοιμος κι αγνός ν' ανέβει στ΄ άστρα. Αυτός ήταν ο εξαγνισμός, αφού πέρασε από εκείνη την ἀνάβασιν όπως αναφέρει και ο Πλάτων στην Πολιτεία του στον μύθο του σπηλαίου, δρέπει τώρα το Αιώνιο Φρούτο, εκείνο το γλυκό μήλο που ψάχνουν όλοι οι θνητοί. Μένει ο Παράδεισος για να ολοκληρωθεί αυτή η «Κωμωδία» που ο Βοκάκιος ονόμασε «Θεία» για το ποιητικό της ύψος. Καλό ταξίδι.
خب برزخ
بسم الله:
اولین چیزی که بگم تا یادم نرفته اینه که واقعن تهش خوب شد و لذت بخش
اوایلش نه واقعن
فکر کن از اون اوج جذاب دوزخ یهو برزخ رو شروع میکنی
از اوج اسطوره های گنده به تاریخیا میای که کمتر شناخته شدهاند و تا پانویس همراهت نباشه و یا سرچ نکنی لذت بخش نمیشه
درصورتی که دوزخ واقعن انقدر توضیح نیاز نداشت؛ البته شاید هم دلیلش این بود که تا حالا اسطوره بیشتر از چیز های تاریخی خوندهم و تصور ایناشون هم برام جذاب بود.
اعتقادات دانته تو این یکی کتاب بیشتر تابلو بود.
تصورات و هیجان نسبت به دوزخ کمتر بود، اولاش بارز تر؛ اما اخراش جذاب شد دوباره و قسمت گذر از رود و [باقی چیز هاش] رو توقع نداشتم و جالب بود که اتفاق افتاد
اوایل خیلی رو این تاکید میکنه که نباید به چرایی وجود یه سری چیزا و چرایی خلقتشون بپردازید و فقط باید راضی شب به اینکه ببینی چطورین و چطور کار میکنن.
آخه چرا
چرا انقدر باید ترس از شناخت دلایل و پرسش وجود میداشته کع حال نویسنده رو وادار کنه اوایل برزخ و بعد از نشون دادن عذاب های دوزخ هی به این تاکید کنه.
تو فلسفه علم و بحث های قدرت مغز یه چیزایی راجع به محدودیت گنجایش مغز و عواقب و رویکرد های متفاوت مغز هست.
که اول تلاش میکنه واردش نشه
بعد اگه واردش بشه اول تلاش میکنه همون ظاهر رو بررسی کنه
وقتی عمیق تر فکر کنه اول انکار میکنه بعد کمکم ممکنه درم نکنه و چون به جواب نمیرسه فروبپاشه
خب برا جلوگیری از این فروپاشی اینکه تا حدی محدود کنی اکیه، ولی دیگه اینکه کلن فکر نکنی یعنی چی آخه؟
ولی درکل خوب بود
یه نکته ای که داشت این بود که ویرژیل دیگه آخراش باهاش ادامه نداد و عملن سپرده شد به بئاتریس
یعنی دوزخ و برزخ رو با عقل میتونی رد شب، ولی برا ورود به بهشت عشق میخوای
و دقیقن اون لحظه ای که بئاتریس میشه همراهش دیگه ویرژیل نیست.
نمیدونم چقدر قراره دلم برا ویرژیل تنگ بشه ولی قشنگ حیاتی بود تو پروسه.
یه چیز دیگه این بود که ارواح وقتی هوا تاریک میشد نمیتونستن برن بالا، و خب اگه نور رو نشانه بارز خدا در نظر بگیریم، از نظر اعتقاد مسیحیت و دینی دانته، زیر نظر اون فقط میتونن برن بالا و حرکت کنند، و به محض اینکه خدا کمرنگ میخ هیچ حرکتی نمیتونن کنن.
آهان و وجود دوتا رود، چراکه باید خالص و دسته گل بریم پیش خدا.
اولی همه خاطرات کارای بد و گناه رو پاک میکنه و دومی همه کارای خوب رو یادمون میاره
بعد خیلی اینست میریم به سوی کسی که خلقمون کرده.
___________
اینام در حین خواندن نوشته بودم باشه این آخر:
"گمان میکنم در جایی منکر شدهای دعا تغییر دهد حکم ملکوتی را و این جماعت دقیقا دعا میکنند برای همین."
"گیاه همواره بسی کم مقدار تر است از بذرش
...
بنگر ساده زیستی آن شهریار که تنها نشسته است آنجا
هنری انگلستان
خجسته تر بار داد شجری که برآمد از او"
من موندم این همه آدم خوب ب که تو برزخ توصیف میکنه کجا میرن که اون همه آدم تو دوزخ نوشته
باز یادآوری میکنم که دوزخ رو خیلی واقعی تر نوشته و توصیفاتش جذابه
باز من حرف زدم و همه چی عوض شد! حالا دیگه آدما همه دارن ریاضت میکشن و بدن. البته بد که نیستن، یه سری کارهای اشتباه تو زندگیاشون کردند و توبه کردند ؛ حالا باید جبران کنند و منتظر دعای آدما تو دنیان.
سرود یازدهم و واقعاً داره خستم میکنه
هی یه سری اتفاق تکراری میوفته یه سریا دارن ریاضت میکشند تا گناه هاشون بخشیده شه و داستان هیجان انگیزی نداشته زندگیشون
این ریاضت ها اون خلاقیتی که برا دوزخ داشت رو ندارن.
خوب خوشحالم که ادامه دادم ام و الان که سرود ۱۴ و ۱۵ رو خوندم داستان ها داره جذاب تر میشه. ولی خوب توصیفات محیط و اینا زیاد نداره. یعنی اون مدل که دوزخ رو میدونستی کامل تصویر کنی و قدم بزنی باهاشون، اینو نمیتونی. یه سری هی مبهم میمونه.
هر شخصی هم که میخواست توصیف کنه( آدما به کنار)، این ملکوتیا و فرشته ها رو اکثران خودشو راحت کرده مثل نقاشی های دینی ما، گفته چهره نورانی بود و نمیتونستم ببینم و همین چیزا؛ در صورتیکه دوزخ توصیفاتش خیلی زیبا و دقیق بود.
چرا یه سری توصیفات اشخاصش اینجا «مثل میت» دارند؟ خب مردهاند دیگه؛ توقع داشته چه شکلی باشند مثلن؟
تازه یکی از داغونتریناش رو میگه پری دریاییه.
چقدر این وسط یهو خوابش میبره
یه جا هم ویرژیل بیدارش میکنه میگه کجایی، میاد شروع کنه توضیح دادن؛ ویرژیل میگه توضیح چرا میدی؟ من همهچیتو میدونم، این صدا کردنم مدل صدا کردن شخص مست تازه هشیار شده بود که زودتر برگردی به این دنیا.
عه بهشت عدن تو برزخه.
ویرژیل کجا رفت؟؟!! چون قبل به دنیا اومدن مسیح وجود داشته و مسیحی نبوده و ... اجاره ورود به بهشت نداره؟؟!!:///
اصلن چرا باید ادامه داد اگه ویرژیل قراره نباشه؟!
از بئاتریس خوشم نمیاد؛ میدونم زوده برا قضاوت و این باعث شده دانته بیاد این سفر و فلان؛ ولی موجود جذابی نبود.
شایدم چون دلم میخواست تا ته ویرژیل باشه باهاش این حسو دارم.
بسم الله:
اولین چیزی که بگم تا یادم نرفته اینه که واقعن تهش خوب شد و لذت بخش
اوایلش نه واقعن
فکر کن از اون اوج جذاب دوزخ یهو برزخ رو شروع میکنی
از اوج اسطوره های گنده به تاریخیا میای که کمتر شناخته شدهاند و تا پانویس همراهت نباشه و یا سرچ نکنی لذت بخش نمیشه
درصورتی که دوزخ واقعن انقدر توضیح نیاز نداشت؛ البته شاید هم دلیلش این بود که تا حالا اسطوره بیشتر از چیز های تاریخی خوندهم و تصور ایناشون هم برام جذاب بود.
اعتقادات دانته تو این یکی کتاب بیشتر تابلو بود.
تصورات و هیجان نسبت به دوزخ کمتر بود، اولاش بارز تر؛ اما اخراش جذاب شد دوباره و قسمت گذر از رود و [باقی چیز هاش] رو توقع نداشتم و جالب بود که اتفاق افتاد
اوایل خیلی رو این تاکید میکنه که نباید به چرایی وجود یه سری چیزا و چرایی خلقتشون بپردازید و فقط باید راضی شب به اینکه ببینی چطورین و چطور کار میکنن.
آخه چرا
چرا انقدر باید ترس از شناخت دلایل و پرسش وجود میداشته کع حال نویسنده رو وادار کنه اوایل برزخ و بعد از نشون دادن عذاب های دوزخ هی به این تاکید کنه.
تو فلسفه علم و بحث های قدرت مغز یه چیزایی راجع به محدودیت گنجایش مغز و عواقب و رویکرد های متفاوت مغز هست.
که اول تلاش میکنه واردش نشه
بعد اگه واردش بشه اول تلاش میکنه همون ظاهر رو بررسی کنه
وقتی عمیق تر فکر کنه اول انکار میکنه بعد کمکم ممکنه درم نکنه و چون به جواب نمیرسه فروبپاشه
خب برا جلوگیری از این فروپاشی اینکه تا حدی محدود کنی اکیه، ولی دیگه اینکه کلن فکر نکنی یعنی چی آخه؟
ولی درکل خوب بود
یه نکته ای که داشت این بود که ویرژیل دیگه آخراش باهاش ادامه نداد و عملن سپرده شد به بئاتریس
یعنی دوزخ و برزخ رو با عقل میتونی رد شب، ولی برا ورود به بهشت عشق میخوای
و دقیقن اون لحظه ای که بئاتریس میشه همراهش دیگه ویرژیل نیست.
نمیدونم چقدر قراره دلم برا ویرژیل تنگ بشه ولی قشنگ حیاتی بود تو پروسه.
یه چیز دیگه این بود که ارواح وقتی هوا تاریک میشد نمیتونستن برن بالا، و خب اگه نور رو نشانه بارز خدا در نظر بگیریم، از نظر اعتقاد مسیحیت و دینی دانته، زیر نظر اون فقط میتونن برن بالا و حرکت کنند، و به محض اینکه خدا کمرنگ میخ هیچ حرکتی نمیتونن کنن.
آهان و وجود دوتا رود، چراکه باید خالص و دسته گل بریم پیش خدا.
اولی همه خاطرات کارای بد و گناه رو پاک میکنه و دومی همه کارای خوب رو یادمون میاره
بعد خیلی اینست میریم به سوی کسی که خلقمون کرده.
___________
اینام در حین خواندن نوشته بودم باشه این آخر:
"گمان میکنم در جایی منکر شدهای دعا تغییر دهد حکم ملکوتی را و این جماعت دقیقا دعا میکنند برای همین."
"گیاه همواره بسی کم مقدار تر است از بذرش
...
بنگر ساده زیستی آن شهریار که تنها نشسته است آنجا
هنری انگلستان
خجسته تر بار داد شجری که برآمد از او"
من موندم این همه آدم خوب ب که تو برزخ توصیف میکنه کجا میرن که اون همه آدم تو دوزخ نوشته
باز یادآوری میکنم که دوزخ رو خیلی واقعی تر نوشته و توصیفاتش جذابه
باز من حرف زدم و همه چی عوض شد! حالا دیگه آدما همه دارن ریاضت میکشن و بدن. البته بد که نیستن، یه سری کارهای اشتباه تو زندگیاشون کردند و توبه کردند ؛ حالا باید جبران کنند و منتظر دعای آدما تو دنیان.
سرود یازدهم و واقعاً داره خستم میکنه
هی یه سری اتفاق تکراری میوفته یه سریا دارن ریاضت میکشند تا گناه هاشون بخشیده شه و داستان هیجان انگیزی نداشته زندگیشون
این ریاضت ها اون خلاقیتی که برا دوزخ داشت رو ندارن.
خوب خوشحالم که ادامه دادم ام و الان که سرود ۱۴ و ۱۵ رو خوندم داستان ها داره جذاب تر میشه. ولی خوب توصیفات محیط و اینا زیاد نداره. یعنی اون مدل که دوزخ رو میدونستی کامل تصویر کنی و قدم بزنی باهاشون، اینو نمیتونی. یه سری هی مبهم میمونه.
هر شخصی هم که میخواست توصیف کنه( آدما به کنار)، این ملکوتیا و فرشته ها رو اکثران خودشو راحت کرده مثل نقاشی های دینی ما، گفته چهره نورانی بود و نمیتونستم ببینم و همین چیزا؛ در صورتیکه دوزخ توصیفاتش خیلی زیبا و دقیق بود.
چرا یه سری توصیفات اشخاصش اینجا «مثل میت» دارند؟ خب مردهاند دیگه؛ توقع داشته چه شکلی باشند مثلن؟
تازه یکی از داغونتریناش رو میگه پری دریاییه.
چقدر این وسط یهو خوابش میبره
یه جا هم ویرژیل بیدارش میکنه میگه کجایی، میاد شروع کنه توضیح دادن؛ ویرژیل میگه توضیح چرا میدی؟ من همهچیتو میدونم، این صدا کردنم مدل صدا کردن شخص مست تازه هشیار شده بود که زودتر برگردی به این دنیا.
عه بهشت عدن تو برزخه.
ویرژیل کجا رفت؟؟!! چون قبل به دنیا اومدن مسیح وجود داشته و مسیحی نبوده و ... اجاره ورود به بهشت نداره؟؟!!:///
اصلن چرا باید ادامه داد اگه ویرژیل قراره نباشه؟!
از بئاتریس خوشم نمیاد؛ میدونم زوده برا قضاوت و این باعث شده دانته بیاد این سفر و فلان؛ ولی موجود جذابی نبود.
شایدم چون دلم میخواست تا ته ویرژیل باشه باهاش این حسو دارم.
Writing a three part epic about you overcoming pride so you can ascend to Heaven and still giving yourself a crown
challenging
hopeful
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
challenging
dark
informative
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes