Take a photo of a barcode or cover
4.27 AVERAGE
4.27 AVERAGE
Chimamanda Ngozi Adichie'nin Keder Üzerine kitabı, yazarın babasının ani kaybının ardından kaleme aldığı metinlerden oluşuyor. Hiç beklenmeyen bir anda bu ani kaybın derin kederini yaşayan yazar, sorduğu sorularla deyim yerindeyse acısını hafifletmeye çalışıyor. Bu kısacık metin tahmin edilebileceği gibi oldukça vurucu. Sevdiği birini kaybeden herkesi okurken etkileyeceğine, yer yer gözlerini dolduracağına eminim.
Yazarın tüm kitapları dikkat çeken kapak tasarımlarıyla birlikte Doğan Kitap'tan çıktı. Yazarla ilk kez tanışacaklar için harika bir fırsat olduğunu düşünüyorum.
Kimler sever: Chimamanda'nın külliyatını tamamlamak isteyenler, içinde biriken yası nereye nasıl aktaracağını bilemeyenler, yas konusunda yalnız olmadığını hissetmek isteyenler.
Yazarın tüm kitapları dikkat çeken kapak tasarımlarıyla birlikte Doğan Kitap'tan çıktı. Yazarla ilk kez tanışacaklar için harika bir fırsat olduğunu düşünüyorum.
Kimler sever: Chimamanda'nın külliyatını tamamlamak isteyenler, içinde biriken yası nereye nasıl aktaracağını bilemeyenler, yas konusunda yalnız olmadığını hissetmek isteyenler.
“But I am not ready. I talk only to my closest family. It is instinctive, my recoiling. I imagine the confusion of some relatives, their disapproval even, when faced with my withdrawal, the calls I leave unanswered, the messages unread. They might think it a mystifying self-indulgence or an affectation of fame, or both. In truth, at first it is a protective stance, a shrinking from further pain, because I am drained limp from crying, and to speak about it would be to cry again. But later it is because I want to sit alone with my grief. I want to protect - hide? hide from? - these foreign sensations, this bewildering series of hills and valleys. There is a desperation to shrug off this burden, and then a competing longing to cosset it, to hold it close. Is it possible to be possessive of one's pain? I want to become known to it, I want it known to me. So precious was my bond with my father that I cannot lay open my suffering until I have discerned its contours. One day I am in the bathroom, completely alone, and I call my father by my fond nickname for him - 'the original dada - and a brief blanket of peace enfolds me. Too brief. I am a person wary of the maudlin, but I am certain of this moment filled with my father. If it is a hallucination, then I want more of it, but it hasn't happened again.”
emotional
sad
dark
sad
fast-paced
emotional
reflective
sad
fast-paced
as someone who’s father has died (and much too soon), I found myself constantly saying in my head ‘yep, yep, yep’ to her experience with the fresh grief in the first weeks after her fathers death. So much of her thoughts were the same as mine.
challenging
emotional
hopeful
reflective
sad
medium-paced
Content Warnings
Graphic: Grief, Death of parent
Moderate: Pandemic/Epidemic
reflective
sad
fast-paced