Scan barcode
mimi13's review against another edition
3.0
Naja, ich hatte mir mehr davon erhofft, da ich selber Übersetzerin bin und Sprache/n liebe. Die Hälfte des Gewichts dieser Worte hätte es auch getan.
mariellejtb's review against another edition
5.0
This book I didn't want to end. I kept re-reading sentences. I absolutely loved it. Both the story as the style.
gvj1910's review
emotional
inspiring
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.75
martinacuriosity's review against another edition
5.0
Fantastisch boek, verhaal en een ode aan de taal. Genoten en stiekem een beetje verdrietig dat het voorbij is.
missmesmerized's review against another edition
4.0
Und plötzlich ist nicht nur der Körper gelähmt, sondern auch die Stimme ist weg. Er kann die Worte nicht mehr sagen, die doch sein Leben bedeuten. Der Engländer Simon Leyland kommt in Triest in die Klinik, doch die Hoffnung, dass der Anfall nur eine Migraine accompagnée sei, wird durch den untrüglichen Blick des Arztes zunichtegemacht. Da ist etwas in seinem Kopf, dass da nicht hingehört und mehr als ein paar Monate werden dem Verleger und Übersetzer nicht mehr bleiben. Er erinnert sich zurück an die Zeit mit seiner Frau Livia, als sie mit den Kindern in London wohnten, dann nach dem Tod von Livias Vater und der Übernahme seines Verlages nach Triest kamen, einer seiner Sehnsuchtsstädte, denn als Junge schon stand Simon vor einer Karte und beschloss, alle Sprachen zu lernen, die rund um das Mittelmeer gesprochen werden und nun sollte er direkt an dieses ziehen. Mit der Diagnose jedoch geht das Leben, wie er es kannte zu Ende. Womöglich jedoch ist da aber noch ein Fünkchen Hoffnung darauf, dass er eine Chance auf ein zweites bekommt und jemand zu ihm sagt „Welcome home, Sir!“.
Pascal Mercier, schriftstellerisches Pseudonym des Schweizer Philosophen Peter Bieri, ist ein Virtuose im Umgang mit Worten. Sein aktueller Roman ist eine Hommage an alle Liebhaber der Literatur und Linguistik, denn im Zentrum der Gedanken seines Protagonisten stehen die Worte mit ihren Bedeutungen, Konnotationen und den Emotionen, die sie auslösen, sowie die Frage, ob man den Gedanken einer Sprache adäquat auch in einer anderen wiedergeben kann und wo sich letztlich die Grenze der Sprache befindet. Es ist eine Reise durch die Literatur und die Sprachen des Mittelmeerraums, die eingebunden ist in eine Handlung voller Schmerz, Trauer und Hoffnung gleichermaßen.
Man kann den Inhalt kaum angemessen zusammenfassen, einerseits ob der Fülle der Gedankengänge, die sich um die perfekte Übersetzung und den vollkommenen Ausdruck drehen, andererseits ohne einen wesentlichen Aspekt der Handlung vorwegzunehmen, der für Leyland essentiell werden wird. Es gibt ein Vorher, vor dem Anfall, als sein Leben geprägt ist durch Jagd nach Worten und von Begegnungen mit den unterschiedlichsten Menschen, denen allerlei fremde Worte eigen sind und die sie mit ihm teilen. Es gibt aber auch ein Danach, als plötzlich die Menschen viel mehr in seinen Blick geraten und aller Fatalität zum Trotz immer ein Neubeginn möglich scheint.
Den knapp 600 Seiten langen Roman liest Markus Hoffmann in über 22 Stunden mit einer leisen und prononcierten Stimme, die hervorragend als Erzählstimme von Simon Leyland gewählt ist. So gerne man ihm zuhört, liegen hier aber für mich auch die einzigen beiden Kritikpunkte: ich hätte mir gewünscht, dass seine fremdsprachigen Einwürfe ebenso flüssig klingen wie die deutsche Stimme, aber leider wirken sein Englisch wie auch sein Italienisch oder das portugiesische Vorwort sehr angestrengt und bemüht. So sehr mich der Roman begeisterte und ich den mäandernden Überlegungen Leylands folgte, so ist das Hörbuch doch etwas zu lange und irgendwann wünscht man sich doch ein etwas zielgerichteteres Erzählen ohne die zahlreichen Wiederholungen bereits geschilderter Episoden.
Pascal Mercier, schriftstellerisches Pseudonym des Schweizer Philosophen Peter Bieri, ist ein Virtuose im Umgang mit Worten. Sein aktueller Roman ist eine Hommage an alle Liebhaber der Literatur und Linguistik, denn im Zentrum der Gedanken seines Protagonisten stehen die Worte mit ihren Bedeutungen, Konnotationen und den Emotionen, die sie auslösen, sowie die Frage, ob man den Gedanken einer Sprache adäquat auch in einer anderen wiedergeben kann und wo sich letztlich die Grenze der Sprache befindet. Es ist eine Reise durch die Literatur und die Sprachen des Mittelmeerraums, die eingebunden ist in eine Handlung voller Schmerz, Trauer und Hoffnung gleichermaßen.
Man kann den Inhalt kaum angemessen zusammenfassen, einerseits ob der Fülle der Gedankengänge, die sich um die perfekte Übersetzung und den vollkommenen Ausdruck drehen, andererseits ohne einen wesentlichen Aspekt der Handlung vorwegzunehmen, der für Leyland essentiell werden wird. Es gibt ein Vorher, vor dem Anfall, als sein Leben geprägt ist durch Jagd nach Worten und von Begegnungen mit den unterschiedlichsten Menschen, denen allerlei fremde Worte eigen sind und die sie mit ihm teilen. Es gibt aber auch ein Danach, als plötzlich die Menschen viel mehr in seinen Blick geraten und aller Fatalität zum Trotz immer ein Neubeginn möglich scheint.
Den knapp 600 Seiten langen Roman liest Markus Hoffmann in über 22 Stunden mit einer leisen und prononcierten Stimme, die hervorragend als Erzählstimme von Simon Leyland gewählt ist. So gerne man ihm zuhört, liegen hier aber für mich auch die einzigen beiden Kritikpunkte: ich hätte mir gewünscht, dass seine fremdsprachigen Einwürfe ebenso flüssig klingen wie die deutsche Stimme, aber leider wirken sein Englisch wie auch sein Italienisch oder das portugiesische Vorwort sehr angestrengt und bemüht. So sehr mich der Roman begeisterte und ich den mäandernden Überlegungen Leylands folgte, so ist das Hörbuch doch etwas zu lange und irgendwann wünscht man sich doch ein etwas zielgerichteteres Erzählen ohne die zahlreichen Wiederholungen bereits geschilderter Episoden.
johanneshoe's review
2.0
Didn't do much for me. I found the initial premise intriguing, especially because I could identify with the protagonist on multiple levels: a person who is fascinated by languages and by the different philosophical approaches one can adopt when examining the meaning of words. On the discourse level, the book was well written for the most part, though I found some parts somewhat pretentious (especially some of the letters; I guess the author attempted to emulate the various characters' personalities, so I'll let him get away with that).
Where the novel really fell short for me was on the story level. Apart from the aspect I named at the beginning of this review, I found most of the characters utterly incomprehensible and boring. While I did find the idea of the protagonist having accepted and having come to terms with his pending demise but then realising that he still has years left to live quite appealing, this storyline was executed poorly and tediously. The story had serious issues with privilege, which was especially vexatious because it is never really addressed at all and seems as though it is being taken for granted. I guess that this kind of narrative doesn't really cut it for me anymore, seeing that there are so many more momentous and meaningful stories to tell in the 21st century (imo)
Where the novel really fell short for me was on the story level. Apart from the aspect I named at the beginning of this review, I found most of the characters utterly incomprehensible and boring. While I did find the idea of the protagonist having accepted and having come to terms with his pending demise but then realising that he still has years left to live quite appealing, this storyline was executed poorly and tediously. The story had serious issues with privilege, which was especially vexatious because it is never really addressed at all and seems as though it is being taken for granted. I guess that this kind of narrative doesn't really cut it for me anymore, seeing that there are so many more momentous and meaningful stories to tell in the 21st century (imo)
nicolevde's review against another edition
3.0
Bijna tien jaar moesten liefhebbers van Pascal Mercier wachten op een nieuw boek. Het gewicht van de woorden heeft veel vertrouwde elementen die we kennen uit zijn bestseller Nachttrein naar Lissabon, want ook in dit nieuwe boek spelen taal en filosofie een hoofdrol.
Simon Leyland is vertaler en heeft onlangs gehoord dat hij niet meer lang te leven heeft. Artsen hebben een hersentumor ontdekt, waarbij ze zijn levensverwachting op enkele maanden schatten. In de weken die volgen, neemt hij enkele ingrijpende beslissingen. Hij verkoopt de uitgeverij die hij tien jaar heeft geleid en keert vanuit Triëst terug naar Londen. In de Engelse stad kreeg zijn leven vorm; niet alleen als beginnend vertaler, maar ook als echtgenoot en vader. Hij trekt in het huis dat hij recent van zijn oom heeft geërfd.
Enkele weken later krijgt hij het bericht dat zijn röntgenfoto’s zijn verwisseld met die van een andere man. Medisch mankeert Leyland helemaal niets, maar het naderende levenseinde heeft hem wel aan het denken gezet. Hoe gaat hij als zestiger de rest van zijn leven vormgeven? En hoe vindt hij zichzelf opnieuw uit, nu ook de mensen in zijn omgeving zich hebben neergelegd bij het naderende afscheid?
In rustig tempo verkent Mercier deze twee grote levensvragen en wordt er een keur aan bijfiguren geïntroduceerd. In de gesprekken met zijn kinderen en vrienden komt hij langzaam tot inzicht hoe hij zijn leven in wil richten, maar probeert hij hen ook op allerlei manieren te helpen. Daarnaast denkt Leyland ook vaak terug aan zijn overleden vrouw Livia. De brieven die hij na haar dood schreef, zijn prachtige reflecties op thema’s als taal, herinnering en autoriteit.
Ook in deze tumultueuze tijd pakt hij vaak de pen op en ordent hij op deze manier zijn gedachten, maar eveneens brengt hij haar op te hoogte van zijn leven en dat van hun kinderen. Over een vriend die hem verrast door zijn veelzijdigheid schrijft hij bijvoorbeeld: ‘Wij mensen zijn dus absoluut niet uit één stuk gegoten, we zitten vol gaten en spleten en leven mentaal vaak op verschillende niveaus, klimmen omhoog en vallen weer naar beneden.’
Naarmate de roman vordert, bevatten de meest recente brieven aan Livia minder nieuwe informatie, want vaak zijn de gebeurtenissen al in eerdere hoofdstukken uit de doeken gedaan. De herhaling laat vooral niets aan de fantasie van de lezer over, omdat er simpelweg nog eens wordt verteld wat er net is gebeurd. Ook neemt het gefilosofeer (in zowel de brieven als in de gesprekken met andere personages) soms te erg de overhand, wat de leesbaarheid niet altijd ten goede komt. Een goed voorbeeld is de metafoor die Leyland gebruikt als hij na zijn diagnose peinst over de angst van het vergeten: ‘Ons leven is één lange, kronkelige aaneenschakeling van drijvende eilanden der herinnering die omspoeld worden door het vergeten, we springen van het ene eiland naar het andere, heen en terug, en we zijn virtuozen in het verdoezelen van de hiaten in de verhalen die ons en de anderen op een zo alomvattende en creatieve manier doen geloven dat we vaste grond van de onafgebroken herinnering onder onze voeten hebben.’
Deze inzichten en prachtige volzinnen zijn niet genoeg om je het hele boek door te blijven boeien, want door de verkeerde diagnose verandert Leyland te veel in een Messias, die vooral het goede wil doen voor de mensen in zijn omgeving. Misschien had Mercier er beter aan gedaan om de foto’s niet te verwisselen, want hoe een persoon zich echt voelt na het krijgen van zo’n doodsvonnis verdwijnt nu te snel naar de achtergrond. Ondanks dat het verhaal soms voelt als een goednieuwsshow, zijn de inzichten van de auteur op het gebied van taal en filosofie nog steeds onovertroffen. Veel lezers zullen alleen al voor het vakmanschap op schrijfgebied geen moeite hebben om nog tien jaar te wachten op een volgend boek van de Zwitserse auteur.
Simon Leyland is vertaler en heeft onlangs gehoord dat hij niet meer lang te leven heeft. Artsen hebben een hersentumor ontdekt, waarbij ze zijn levensverwachting op enkele maanden schatten. In de weken die volgen, neemt hij enkele ingrijpende beslissingen. Hij verkoopt de uitgeverij die hij tien jaar heeft geleid en keert vanuit Triëst terug naar Londen. In de Engelse stad kreeg zijn leven vorm; niet alleen als beginnend vertaler, maar ook als echtgenoot en vader. Hij trekt in het huis dat hij recent van zijn oom heeft geërfd.
Enkele weken later krijgt hij het bericht dat zijn röntgenfoto’s zijn verwisseld met die van een andere man. Medisch mankeert Leyland helemaal niets, maar het naderende levenseinde heeft hem wel aan het denken gezet. Hoe gaat hij als zestiger de rest van zijn leven vormgeven? En hoe vindt hij zichzelf opnieuw uit, nu ook de mensen in zijn omgeving zich hebben neergelegd bij het naderende afscheid?
In rustig tempo verkent Mercier deze twee grote levensvragen en wordt er een keur aan bijfiguren geïntroduceerd. In de gesprekken met zijn kinderen en vrienden komt hij langzaam tot inzicht hoe hij zijn leven in wil richten, maar probeert hij hen ook op allerlei manieren te helpen. Daarnaast denkt Leyland ook vaak terug aan zijn overleden vrouw Livia. De brieven die hij na haar dood schreef, zijn prachtige reflecties op thema’s als taal, herinnering en autoriteit.
Ook in deze tumultueuze tijd pakt hij vaak de pen op en ordent hij op deze manier zijn gedachten, maar eveneens brengt hij haar op te hoogte van zijn leven en dat van hun kinderen. Over een vriend die hem verrast door zijn veelzijdigheid schrijft hij bijvoorbeeld: ‘Wij mensen zijn dus absoluut niet uit één stuk gegoten, we zitten vol gaten en spleten en leven mentaal vaak op verschillende niveaus, klimmen omhoog en vallen weer naar beneden.’
Naarmate de roman vordert, bevatten de meest recente brieven aan Livia minder nieuwe informatie, want vaak zijn de gebeurtenissen al in eerdere hoofdstukken uit de doeken gedaan. De herhaling laat vooral niets aan de fantasie van de lezer over, omdat er simpelweg nog eens wordt verteld wat er net is gebeurd. Ook neemt het gefilosofeer (in zowel de brieven als in de gesprekken met andere personages) soms te erg de overhand, wat de leesbaarheid niet altijd ten goede komt. Een goed voorbeeld is de metafoor die Leyland gebruikt als hij na zijn diagnose peinst over de angst van het vergeten: ‘Ons leven is één lange, kronkelige aaneenschakeling van drijvende eilanden der herinnering die omspoeld worden door het vergeten, we springen van het ene eiland naar het andere, heen en terug, en we zijn virtuozen in het verdoezelen van de hiaten in de verhalen die ons en de anderen op een zo alomvattende en creatieve manier doen geloven dat we vaste grond van de onafgebroken herinnering onder onze voeten hebben.’
Deze inzichten en prachtige volzinnen zijn niet genoeg om je het hele boek door te blijven boeien, want door de verkeerde diagnose verandert Leyland te veel in een Messias, die vooral het goede wil doen voor de mensen in zijn omgeving. Misschien had Mercier er beter aan gedaan om de foto’s niet te verwisselen, want hoe een persoon zich echt voelt na het krijgen van zo’n doodsvonnis verdwijnt nu te snel naar de achtergrond. Ondanks dat het verhaal soms voelt als een goednieuwsshow, zijn de inzichten van de auteur op het gebied van taal en filosofie nog steeds onovertroffen. Veel lezers zullen alleen al voor het vakmanschap op schrijfgebied geen moeite hebben om nog tien jaar te wachten op een volgend boek van de Zwitserse auteur.
dw0's review
challenging
emotional
inspiring
lighthearted
reflective
slow-paced
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? N/A
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
4.25
More...