Take a photo of a barcode or cover
3.84 AVERAGE
3.84 AVERAGE
Really enjoyed this book; kept me guessing and I liked how it went between times every other chapter and kept the pace going.
adventurous
emotional
informative
mysterious
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
I loved the narrative in both the past and present time presented on this book. The ending was gripping and heartbreaking.
This was such a good read!
This was such a good read!
mysterious
medium-paced
2,5 -> οριακά 3
Ισπανία 1936 – Λονδίνο 1967 και πάλι πίσω. Και ξανά μπροστά. Και μία ακόμα πίσω.
Η Τζέσι Μπάρτον μας παίζει σαν μπαλάκι ανάμεσα στην εμφυλιακή Ισπανία και τη μακάρια Αλβιόνα της δεκαετίας του ’60, αποφεύγοντας να μπει σε επικίνδυνα χωράφια (όπως το να αναφερθεί εκτενώς ή να πάρει θέση στο ισπανικό ζήτημα). Η ισπανική τραγωδία είναι εκεί μόνο και μόνο για να χρησιμεύσει ως φόντο στην ιστορία της.
Δεν ξέρω τι έχουν πάθει οι συγγραφείς εσχάτως και παίζουν σε διπλά (ενίοτε και πολλαπλά χρονικά) ταμπλό, αλλά καλό είναι να μπει λίγο χαλινάρι σε αυτή τη συνήθεια, εκτός κι αν οι ικανότητες του εκάστοτε συγγραφέα συνηγορούν υπέρ ενός ικανοποιητικού αποτελέσματος (λέγε με Φίλιπ Κερ). Στο υπό κρίση πόνημα, το παρελθόν χρησιμεύει για την σταδιακή αποκάλυψη ανατροπών που όμως δεν έχουν καμία πρακτική αξία στο «παρόν» της ιστορίας (1967). Ό,τι κι αν έχει συμβεί στο ισπανικό 1936 απλώς αποκαλύπτεται και δεν έχει καμία ουσιαστική συμβολή στα όσα λαμβάνουν χώρα στο αγγλικό παρόν. Ακόμη και ο άνθρωπος που θα επηρεαζόταν περισσότερο.
Στα της ιστορίας τώρα. Μια κοπέλα από το Τρινοντάντ που έχει έρθει στην Αγγλία ακολουθώντας τη φαντασίωση της φωτισμένης μητρόπολης του αγγλόφωνου κόσμου, βρίσκεται από πωλήτρια (σε κατάστημα παπουτσιών) δακτυλογράφος στον οίκο Σέκλετον (ή κάπως έτσι, το αφήνω γιατί μου θυμίζει «σεκλέτι»), όπου την θέτει κάτω από τις προστατευτικές της φτερούγες η μυστηριώδης κυρία Κουίκ (καμία σχέση με τον Τέρενς,), μέχρι που της εκδίδει και ένα διήγημα σε περιοδικό περιωπής.
Τα γρανάζια της ιστορίας μπαίνουν σε κίνηση όταν η Οντέλ (η Τρινιδέζα που λέγαμε) βλέπει στο πορτ-μπαγκάζ μιας MG ενός τύπου -που προσπαθεί απεγνωσμένα να τη ρίξει σε ένα πάρτι, έναν πίνακα και του προτείνει να τον φέρει για εκτίμηση στους Σκέλετον τώρα που πέθανε η μαμά του κι αυτός δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Ο πίνακας καταφτάνει για εκτίμηση, δημιουργεί αίσθηση και ο Οντέλ έχει ένα σύντομο ειδύλλιο με τον Λόρι (τον κάτοχο). Καθώς γυρίζουμε στο 1936, μαθαίνουμε την πραγματική ιστορία του πίνακα και στη συνέχεια έχουμε διαρκή πήγαινέλα σα χαστούκια ανάμεσα στις δύο χρονολογίας, όσο μέσα από ανατροπές η Τσέσι Πάρτον μάς αποκαλύπτει την πραγματική ιστορία.
Παρ’ ό,τι σχετικά καλογραμμένο, το βιβλίο χάνει πόντους γιατί βασίζεται στην τυχαιότητα, την σύμπτωση και τις ανατροπές τελευταίας στιγμής (οι οποίες όμως δεν επιφέρουν ουσιώδεις μεταβολές και απλώς υπάρχουν για το tadaaaah effect). Οι χαρακτήρες δεν πείθουν απαραίτητα, ιδίως αυτοί του ομιχλώδους 1936, είτε ως προς τα κίνητρα, είτε ως προς ακόμη την ίδια τη λογική των κινήσεών τους. Οι του 1967 δείχνουν λίγο πιο συγκροτημένοι και λογικοί.
Δεν θα απογοητεύσει ακριβώς, αλλά και δε θα ανατινάξει το μυαλό του αναγνώστη. Το παιχνίδι της ιδιότητας του δημιουργού δεν αρκεί για να κρατήσει το ενδιαφέρον, τα περιστιασιακά πάθη είναι… περιστασιακά και ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΠΑΤΗΡ ΣΛΟΣ;;;
Ισπανία 1936 – Λονδίνο 1967 και πάλι πίσω. Και ξανά μπροστά. Και μία ακόμα πίσω.
Η Τζέσι Μπάρτον μας παίζει σαν μπαλάκι ανάμεσα στην εμφυλιακή Ισπανία και τη μακάρια Αλβιόνα της δεκαετίας του ’60, αποφεύγοντας να μπει σε επικίνδυνα χωράφια (όπως το να αναφερθεί εκτενώς ή να πάρει θέση στο ισπανικό ζήτημα). Η ισπανική τραγωδία είναι εκεί μόνο και μόνο για να χρησιμεύσει ως φόντο στην ιστορία της.
Δεν ξέρω τι έχουν πάθει οι συγγραφείς εσχάτως και παίζουν σε διπλά (ενίοτε και πολλαπλά χρονικά) ταμπλό, αλλά καλό είναι να μπει λίγο χαλινάρι σε αυτή τη συνήθεια, εκτός κι αν οι ικανότητες του εκάστοτε συγγραφέα συνηγορούν υπέρ ενός ικανοποιητικού αποτελέσματος (λέγε με Φίλιπ Κερ). Στο υπό κρίση πόνημα, το παρελθόν χρησιμεύει για την σταδιακή αποκάλυψη ανατροπών που όμως δεν έχουν καμία πρακτική αξία στο «παρόν» της ιστορίας (1967). Ό,τι κι αν έχει συμβεί στο ισπανικό 1936 απλώς αποκαλύπτεται και δεν έχει καμία ουσιαστική συμβολή στα όσα λαμβάνουν χώρα στο αγγλικό παρόν. Ακόμη και ο άνθρωπος που θα επηρεαζόταν περισσότερο
Spoiler
, πεθαίνει πολύ βολικά από καρκίνοΣτα της ιστορίας τώρα. Μια κοπέλα από το Τρινοντάντ που έχει έρθει στην Αγγλία ακολουθώντας τη φαντασίωση της φωτισμένης μητρόπολης του αγγλόφωνου κόσμου, βρίσκεται από πωλήτρια (σε κατάστημα παπουτσιών) δακτυλογράφος στον οίκο Σέκλετον (ή κάπως έτσι, το αφήνω γιατί μου θυμίζει «σεκλέτι»), όπου την θέτει κάτω από τις προστατευτικές της φτερούγες η μυστηριώδης κυρία Κουίκ (καμία σχέση με τον Τέρενς,
Spoiler
παρά το γεγονός ότι αργότερα αποκαλύπτεται πως το αρχικό της όνομα ήταν ΤερέζαΤα γρανάζια της ιστορίας μπαίνουν σε κίνηση όταν η Οντέλ (η Τρινιδέζα που λέγαμε) βλέπει στο πορτ-μπαγκάζ μιας MG ενός τύπου -που προσπαθεί απεγνωσμένα να τη ρίξει σε ένα πάρτι, έναν πίνακα και του προτείνει να τον φέρει για εκτίμηση στους Σκέλετον τώρα που πέθανε η μαμά του κι αυτός δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Ο πίνακας καταφτάνει για εκτίμηση, δημιουργεί αίσθηση και ο Οντέλ έχει ένα σύντομο ειδύλλιο με τον Λόρι (τον κάτοχο). Καθώς γυρίζουμε στο 1936, μαθαίνουμε την πραγματική ιστορία του πίνακα και στη συνέχεια έχουμε διαρκή πήγαινέλα σα χαστούκια ανάμεσα στις δύο χρονολογίας, όσο μέσα από ανατροπές η Τσέσι Πάρτον μάς αποκαλύπτει την πραγματική ιστορία.
Παρ’ ό,τι σχετικά καλογραμμένο, το βιβλίο χάνει πόντους γιατί βασίζεται στην τυχαιότητα, την σύμπτωση και τις ανατροπές τελευταίας στιγμής (οι οποίες όμως δεν επιφέρουν ουσιώδεις μεταβολές και απλώς υπάρχουν για το tadaaaah effect). Οι χαρακτήρες δεν πείθουν απαραίτητα, ιδίως αυτοί του ομιχλώδους 1936, είτε ως προς τα κίνητρα, είτε ως προς ακόμη την ίδια τη λογική των κινήσεών τους. Οι του 1967 δείχνουν λίγο πιο συγκροτημένοι και λογικοί.
Δεν θα απογοητεύσει ακριβώς, αλλά και δε θα ανατινάξει το μυαλό του αναγνώστη. Το παιχνίδι της ιδιότητας του δημιουργού δεν αρκεί για να κρατήσει το ενδιαφέρον, τα περιστιασιακά πάθη είναι… περιστασιακά και ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΠΑΤΗΡ ΣΛΟΣ;;;
mysterious
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
adventurous
challenging
dark
emotional
mysterious
reflective
sad
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
emotional
hopeful
mysterious
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes