Take a photo of a barcode or cover
challenging
emotional
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
Ово је прича средовечног човека који покушава да сведе рачуне са својом прошлошћу и недавно преминулим родитељима.
Смењиваће се сећања на поједине ситуације и догађаје, од најранијег детињства и првих успомена, па све до данашњег дана. Преиспитиваће и однос са својом (бившом) супругом и отуђеним синовима, који су већ одрасли и имају своје животе. Биће ту повремено споменут и шири друштвени контекст, али ипак је фоксу на породичном и личном. Стил је једноставан, повремено репетитиван и није ми увек пријао, због тога оцена: 3+.
Смењиваће се сећања на поједине ситуације и догађаје, од најранијег детињства и првих успомена, па све до данашњег дана. Преиспитиваће и однос са својом (бившом) супругом и отуђеним синовима, који су већ одрасли и имају своје животе. Биће ту повремено споменут и шири друштвени контекст, али ипак је фоксу на породичном и личном. Стил је једноставан, повремено репетитиван и није ми увек пријао, због тога оцена: 3+.
Entiendo a aquellos que consideran este libro una obra demasiado egocéntrica, personalista y de escritura superficial. Todo ello es verdad, pero a la vez he encontrado mucha verdad y emoción en esas frases cortas, a medio camino entre la poesía libre y la prosa. Hay mucho sentimiento concentrado y pone un nudo en la garganta reconocerse en los pensamientos más incómodos sobre la relación con la propia familia.
Qué demonios, es un libro que me gustaría haber escrito. Lenguaje sencillo y temática costumbrista, nostálgica, una vida que podría ser la de cualquiera y un argumento que todos vivimos: la relación con nuestros padres (o su ausencia).
Lo he leído durante un periodo de convalecencia de mis viejos, ya muy mayores, y lo he sentido muy dentro, a veces he tenido que dejarlo por momentos porque me dolía. Está repleto de aforismos melancólicos que uno no puede para de subrayar. Sobre la obra planea una extraña sensación de derrota definitiva, pero, sin embargo, esperanzadora. Una especie de consolación vital soterrada.
Es un libro incómodo y que remueve a pesar de no haber conectado del todo con esa sacralidad de la paternidad con que el autor a veces se enfrasca.
Qué demonios, es un libro que me gustaría haber escrito. Lenguaje sencillo y temática costumbrista, nostálgica, una vida que podría ser la de cualquiera y un argumento que todos vivimos: la relación con nuestros padres (o su ausencia).
Lo he leído durante un periodo de convalecencia de mis viejos, ya muy mayores, y lo he sentido muy dentro, a veces he tenido que dejarlo por momentos porque me dolía. Está repleto de aforismos melancólicos que uno no puede para de subrayar. Sobre la obra planea una extraña sensación de derrota definitiva, pero, sin embargo, esperanzadora. Una especie de consolación vital soterrada.
Es un libro incómodo y que remueve a pesar de no haber conectado del todo con esa sacralidad de la paternidad con que el autor a veces se enfrasca.
Aburrido y repetitivo, hacía tiempo que no me costaba tanto terminar un libro que prometía tanto y se queda en nada. Entiendo lo que el autor pretende pero no llego a verlo...
Em tudo havia beleza [Ordesa], é a primeira obra de Manuel Vilas editada no nosso país. Nela, o autor cruza a sua vida e a dos seus pais com a história política e social de Espanha sobretudo dos anos sessenta e setenta.
Trata-se de um longo e repetitivo lamento, de “uma dor amarela”, de muitas e minuciosas recordações, de medos, de perdas, de sofrimento, de saudade, de solidão e de arrependimento (“Fui um pobre diabo. Não entendi a vida”). Mas também o reconhecimento do amor incondicional pelos seus pais.
Trata-se de uma interpelação à morte, de um longo estágio de luto quer pela morte dos pais, de familiares e amigos e do próprio divórcio. Os pais são fantasmas que lhe aparecem em casa e que com ele dialogam.
“Estou a falar desses seres, dos fantasmas, dos mortos, dos meus pais mortos, do amor que senti por eles, desse amor que não se vai embora.”
Neste romance autobiográfico, o autor de forma simples, clara e directa explica o (seu) sentido da vida e faz-nos reflectir sobre o essencial da existência humana.
“Este livro é a minha verdade. (…) Para mim, foi importante contar a minha verdade, como filho, mas também como pai.”
Trata-se de um longo e repetitivo lamento, de “uma dor amarela”, de muitas e minuciosas recordações, de medos, de perdas, de sofrimento, de saudade, de solidão e de arrependimento (“Fui um pobre diabo. Não entendi a vida”). Mas também o reconhecimento do amor incondicional pelos seus pais.
Trata-se de uma interpelação à morte, de um longo estágio de luto quer pela morte dos pais, de familiares e amigos e do próprio divórcio. Os pais são fantasmas que lhe aparecem em casa e que com ele dialogam.
“Estou a falar desses seres, dos fantasmas, dos mortos, dos meus pais mortos, do amor que senti por eles, desse amor que não se vai embora.”
Neste romance autobiográfico, o autor de forma simples, clara e directa explica o (seu) sentido da vida e faz-nos reflectir sobre o essencial da existência humana.
“Este livro é a minha verdade. (…) Para mim, foi importante contar a minha verdade, como filho, mas também como pai.”
Me gustaría hacer una reseña que estuviera a la altura de esta maravilla de libro. Una que hablase de cómo es poesía pura que te habla directamente de tu propia historia. O de las veces que te dan ganas de sacar un lápiz y apuntar esa frase, y esa, y esa otra que como un disparo se te queda dentro. Una reseña que dijera con mil y un argumentos que Ordesa no es solo un lugar, o un libro, sino un estado vital. Una reseña que fuera suficiente para explicar por qué es el mejor libro que servidor ha leído este lustro. Pero simplemente voy a decir: leedlo y dejaos llevar.
La primera mitad me gustó, la segunda mitad se me hizo largo y pesado, y bastante deprimente. Las últimas páginas me las salté.
Monótono, aburrido, hay quien cree que el decir palabros bien sonantes, en frases sin sentido y darle vueltas al mismo tema una, otra y otra vez, hace un libro cultísimo y con caché. Infumable, pretencioso y sin sentido. No está mal escrito pero nada que contar.
sad
slow-paced