Scan barcode
anouverlinden_'s review against another edition
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
1.0
Ik heb dit boek gratis gekregen bij Boekenvoordeel als onderdeel van hun zomeractie en dacht 'waarom lees ik het niet gewoon'. Ik heb altijd wel is van die trashy flut romanetjes willen lezen die daar ook altijd in de winkel liggen, gewoon om is te zien wat dat nu inhoud. IK heb al wel meerdere mensen horen praten over 'dokterromanetjes' en was altijd wel geïntrigeerd en dus nu had ik de kans om zo is een flut romanetje uit te proberen (en dat zonder er enig geld aan te hebben moeten uitgeven!).
Ik heb nooit hoge verwachtingen gehad voor dit soort boeken (het is dan ook uitgegeven in 2011 dus dat zegt, eerlijk, ook al veel over de inhoud) maar het is een gelezen genre dus er moet wel iets 'goed' inzitten. Dat is dus helemaal niet zo. Ik heb meer als drie maanden gedaan over iets wat ik op max. twee weken had moeten lezen, omdat het zo slecht is.
Ik heb al veel slechte boeken gelezen maar dit is toch nog op een ander niveau. Ten eerste, dit was een vertaling van het Engels naar het Nederlands, dus misschien is het in het Engels beter leesbaar (maar daar kan ik geen oordeel over geven). De Nederlandse vertaling is, in mijn eigen opninie, verschrikkelijk. Het voelde aan alsof iemand elk woord van de zin letterlijk vertaald heeft zonder naar zinsconstructies te kijken of, dat de zin goed vloeit en goed aanvoelt in het Nederlands. Het was echt pijnlijk om deze vertaling te moeten lezen. Het hielp ook niet dat de vertaling heel erg Nederlands aanvoelde - hiermee bedoel ik dat de vertaling niet Algemeen Nederlands was (zoals er wel verwacht wordt, want wat heb ik als Vlaams iemand met Nederlands van Nederland en echte woorden/ uitdrukkingen die alleen in Nederland gebruikt worden?), het is echt vertaald vanuit een Nederlands standpunt en geen algemeen standpunt wat ik erg jammer vind.
De inhoud van het boek, wat dus op zich niets met de vertaling te maken heeft maar echt het verhaal origineel geschreven door Dahl, was misschien nog moeilijker te verwerken dan de schrijfstijl van de vertaling. Het feit dat in de blurb al wordt aangehaald dat het hoofdpersonage een bobkapsel heeft en een bril draagt waardoor ze een saai persoon is, zegt genoeg over wat de rest van het verhaal gaat zijn. We moeten echt van het idee afstappen dat een bril dragen gelijk staat aan saai en seuterig zijn. Olivia wordt dan ook expres als de grootste loser voorgesteld die ze maar kan zijn voor iemand van haar leeftijd (35). Shame on you, als je als vrouw gewoon werk hebt en alleen bent. Ze is gescheiden en dat maakt haar blijkbaar nog een grotere loser? Leg mij uit hoe scheiden van iemand je een seut maakt? Haar ex-man is vreemdgegaan op haar maar dat maakt haar een loser/ een vrouw zonder nut in haar leven? En dan uiteindelijk heeft zij hulp nodig van een jongere man (29), die een heel sex verleden heeft gehad (waar helemaal geen probleem mee is maar het boek doet het lijken alsof dit hem minder mens maakt), om haar terug goed in haar vel te doen voelen en om terug te kunnen genieten van het leven. Ja, het is allemaal heel misogynistisch en dit is nog maar het topje van de ijsberg. Alle andere vrouwen in het boek (die een iets of wat belangrijke zij-rol spelen) zijn gemeen en het stereotype van 'een bitch', terwijl tegen Jamie of Olivia. Er is dus geen enkele vrouw, naast Olivia, aanwezig die 'goed' is of die niet uit is op de destructie van de hoofdpersonages. Waarom hebben auteurs altijd het gevoel dat andere vrouwen gemeen moeten zijn? Waarom kunnen ze geen verhalen schrijven waar iedereen goed is?
Er gebeurde sowieso al niets in het boek. Het enige dat er gebeurde was door het toedoen van die gemeene vrouwen, dus hun enige nut in het verhaal was dan ook om de hoofdpersonages in de weg te staan.
Het verhaal zat ook gewoon slecht in elkaar. Op pagina 70 zitten Olivia en Jamie al lekker samen in bed, om dan op pagina 300+ uit elkaar te gaan voor de meest onbenullige reden. Ik heb gewoon 300 paginas moeten lezen over twee volwassen, die zich als tieners gedroegen, die aan het konkelfoezen waren. Dahl maakte Olivia Jamie zijn lesgever voor een zomercursus met het idee om er een 'forbidden romance' van te maken, maar ook dat mislukte want er wordt al direct gezegd dat zij niet echt zijn professor is dus dat die machtsituatie niet op hun van toepassing is.
Het hele verhaal was gewoon een grote kakafonie dat niet meer gedrukt zou moeten worden (zelfs niet om gratis aan mensen te geven). Ik denk altijd 'alles wat ik gratis krijg moet ik dankbaar voor zijn want ja het was nu eenmaal gratis' maar hier ben ik toch niet dankbaar voor. Dit heeft mij meer van mijn sanity gekost dan het boek waar ik dit gratis heb bij gekregen.
Nooit meer. Lees dit ook vooral niet.
Ik heb nooit hoge verwachtingen gehad voor dit soort boeken (het is dan ook uitgegeven in 2011 dus dat zegt, eerlijk, ook al veel over de inhoud) maar het is een gelezen genre dus er moet wel iets 'goed' inzitten. Dat is dus helemaal niet zo. Ik heb meer als drie maanden gedaan over iets wat ik op max. twee weken had moeten lezen, omdat het zo slecht is.
Ik heb al veel slechte boeken gelezen maar dit is toch nog op een ander niveau. Ten eerste, dit was een vertaling van het Engels naar het Nederlands, dus misschien is het in het Engels beter leesbaar (maar daar kan ik geen oordeel over geven). De Nederlandse vertaling is, in mijn eigen opninie, verschrikkelijk. Het voelde aan alsof iemand elk woord van de zin letterlijk vertaald heeft zonder naar zinsconstructies te kijken of, dat de zin goed vloeit en goed aanvoelt in het Nederlands. Het was echt pijnlijk om deze vertaling te moeten lezen. Het hielp ook niet dat de vertaling heel erg Nederlands aanvoelde - hiermee bedoel ik dat de vertaling niet Algemeen Nederlands was (zoals er wel verwacht wordt, want wat heb ik als Vlaams iemand met Nederlands van Nederland en echte woorden/ uitdrukkingen die alleen in Nederland gebruikt worden?), het is echt vertaald vanuit een Nederlands standpunt en geen algemeen standpunt wat ik erg jammer vind.
De inhoud van het boek, wat dus op zich niets met de vertaling te maken heeft maar echt het verhaal origineel geschreven door Dahl, was misschien nog moeilijker te verwerken dan de schrijfstijl van de vertaling. Het feit dat in de blurb al wordt aangehaald dat het hoofdpersonage een bobkapsel heeft en een bril draagt waardoor ze een saai persoon is, zegt genoeg over wat de rest van het verhaal gaat zijn. We moeten echt van het idee afstappen dat een bril dragen gelijk staat aan saai en seuterig zijn. Olivia wordt dan ook expres als de grootste loser voorgesteld die ze maar kan zijn voor iemand van haar leeftijd (35). Shame on you, als je als vrouw gewoon werk hebt en alleen bent. Ze is gescheiden en dat maakt haar blijkbaar nog een grotere loser? Leg mij uit hoe scheiden van iemand je een seut maakt? Haar ex-man is vreemdgegaan op haar maar dat maakt haar een loser/ een vrouw zonder nut in haar leven? En dan uiteindelijk heeft zij hulp nodig van een jongere man (29), die een heel sex verleden heeft gehad (waar helemaal geen probleem mee is maar het boek doet het lijken alsof dit hem minder mens maakt), om haar terug goed in haar vel te doen voelen en om terug te kunnen genieten van het leven. Ja, het is allemaal heel misogynistisch en dit is nog maar het topje van de ijsberg. Alle andere vrouwen in het boek (die een iets of wat belangrijke zij-rol spelen) zijn gemeen en het stereotype van 'een bitch', terwijl tegen Jamie of Olivia. Er is dus geen enkele vrouw, naast Olivia, aanwezig die 'goed' is of die niet uit is op de destructie van de hoofdpersonages. Waarom hebben auteurs altijd het gevoel dat andere vrouwen gemeen moeten zijn? Waarom kunnen ze geen verhalen schrijven waar iedereen goed is?
Er gebeurde sowieso al niets in het boek. Het enige dat er gebeurde was door het toedoen van die gemeene vrouwen, dus hun enige nut in het verhaal was dan ook om de hoofdpersonages in de weg te staan.
Het verhaal zat ook gewoon slecht in elkaar. Op pagina 70 zitten Olivia en Jamie al lekker samen in bed, om dan op pagina 300+ uit elkaar te gaan voor de meest onbenullige reden. Ik heb gewoon 300 paginas moeten lezen over twee volwassen, die zich als tieners gedroegen, die aan het konkelfoezen waren. Dahl maakte Olivia Jamie zijn lesgever voor een zomercursus met het idee om er een 'forbidden romance' van te maken, maar ook dat mislukte want er wordt al direct gezegd dat zij niet echt zijn professor is dus dat die machtsituatie niet op hun van toepassing is.
Het hele verhaal was gewoon een grote kakafonie dat niet meer gedrukt zou moeten worden (zelfs niet om gratis aan mensen te geven). Ik denk altijd 'alles wat ik gratis krijg moet ik dankbaar voor zijn want ja het was nu eenmaal gratis' maar hier ben ik toch niet dankbaar voor. Dit heeft mij meer van mijn sanity gekost dan het boek waar ik dit gratis heb bij gekregen.
Nooit meer. Lees dit ook vooral niet.
Content Warnings
Graphic: Misogyny
More...