Take a photo of a barcode or cover
3.77 AVERAGE
3.77 AVERAGE
I found this one better than the first one! I understood Molly much better in this one and the twist and plot were excellent. Very simple read and I loved it!
adventurous
funny
lighthearted
mysterious
reflective
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
lighthearted
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
funny
lighthearted
mysterious
fast-paced
lighthearted
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
funny
lighthearted
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
lighthearted
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
im loving molly's character development, and how she has become a much more confident version of herself, and that more people are respecting her, too. i also loved the back and forth from the present to the past, and the way the story slowly unfolded before us.
(ελληνική κριτική στο τέλος)
The Maid Strikes Again — or, as the rest of us might say, God help us all.
In this latest instalment of literary masochism, Nita Prose returns to subject us once more to Molly the Maid — surely one of the most exasperating and internally inconsistent characters ever committed to print. The plot, such as it is, limps along with all the elegance of a three-legged donkey on roller skates.
This time, Prose, in her infinite wisdom, decides to shine a retrospective light on Molly's formative years — flashbacks aplenty to a colourless and, frankly, troublingly obtuse childhood, spent under the wing of a grandmother who seems to have raised Molly on a diet of aphorisms and neglect. One does not feel sympathy; rather, one feels the overwhelming urge to alert social services.
Back at the now-infamous hotel (one assumes its TripAdvisor rating has plummeted), another murder occurs. Quelle surprise. The victim is a figure from Molly’s past, though — and this is rich — he fails to recognise her, which is entirely plausible given that encountering a mildly dimwitted child once does not necessarily prepare one for an adult woman who recites nursery rhymes while polishing ashtrays with near-erotic glee.
As the investigation unfolds, our Molly embarks upon her own parallel inquiry, Rain Man–style (if you’ve not seen the film, do yourself the kindness of abandoning this review until you have). Why? Because, as one of the novel's more philosophically gifted officers proclaims, “Cleaning and policing are essentially the same.” Yes. Of course. I expect the same intellectual rigour from my homicide detectives as I do from the woman scrubbing limescale off the bidet. Naturally.
In the end — because apparently the universe is not without a sense of humour — the case is cracked not through sound police work or forensic acumen, but by Molly’s blissfully unencumbered thought process, which dribbles toward the truth much as the reader’s own drool may begin to trickle in a semi-catatonic state.
And just when you thought it couldn’t possibly get worse, Prose drops a final TANTAN-TANTAN (I quote with all due derision) reveal regarding Molly’s ancestry, tacking on an additional family member to an already wilted genealogical shrub — one that bears more resemblance to a potted stick in a waiting room than to anything properly arboreal. The addition is so clumsily executed it feels like the author was attempting to resolve her own childhood abandonment issues mid-chapter.
Final verdict: A truly lamentable attempt at an "easy-reading thriller," riddled with flat characters (the sort that could comfortably fit under a draughty door), torturous dialogue that begs to be muted, and a saccharine “feel-good” ending that resembles mashed potatoes drowned in melted marshmallow syrup — nauseating in both concept and execution. May be tolerable, just, for twelve-year-olds practising for their Lower exams, assuming they’re reading it in English. It has, regrettably, also been translated into Greek — something I mention only to issue a warning, not an endorsement.
Η καμαριέρα Μόλι ξαναχτυπά. Το κεφάλι μας στον τοίχο, με την απλοϊκή πλοκή και έναν από τους πιο ενοχλητικούς και ασυνεπείς χαρακτήρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας («ο θεός να την κάνει»).
Η Νιταπρόσε, αποφασίζει να φωτίσει και το παρελθόν της Μόλι και κάνει φλασμπακ στο «before» δίνοντας αφειδώς περιστατικά που φωτίζουν την άχαρη και ελαφρώς βλαμμένη ζωή της πρωταγωνίστριας όταν ήταν παιδί και ζούσε με την γιαγιά της. Όχι, δεν σε κάνει να τη συμπαθήσεις περισσότερο, απλώς αναρωτιέσαι πώς βρέθηκαν όλοι αυτοί οι δυσλειτουργικοί σε ένα βιβλίο.
Τέλος πάντων, στο ξενοδεοχείο που η Μόλι ζει το όνειρο αλλάζοντας πετσέτες και καθαρίζοντας καθρέφτες, γίνεται κι άλλος φόνος (να θυμηθώ να το αποφύγω αν ποτέ βρεθώ εκεί) και μάλιστα το θύμα είναι γνώριμος της Μόλι από τα παλιά. Αν και εκείνος δεν την αναγνωρίζει (λογικό, την είδε μερικές φορές ως μικρή βλαμμένη, δύσκολο να την αναγνωρίσει ως μεγάλη βλαμμένη που εκστασιάζεται αδειάζοντας τασάκια και απαγγέλλοντας ομοιοκατάληκτα στιχάκια για τετράχρονα).
Καθώς λοιπόν οι έρευνες γύρω από το θάνατο του συγγραφέα θρίλερ ξεκινά, η Μόλι μαζεύει στοιχεία σαν τον άνθρωπο της βροχής (αν δεν έχετε δει την ταινία αφήστε κατά μέρος αυτή την κριτική, δείτε την ταινία και επανέρχεστε όποτε μπορέσετε) παράλληλα με την αστυνομία, γιατί, άλλωστε, όπως λέγεται και από αστυνομικά χείλη «οι καθαρίστριες και η αστυνομία μοιάζουν σα δουλειά». Βεβαίως, έχω ακριβώς τις ίδιες απαιτήσεις από αυτούς που κυνηγάνε όσους κάνουν τράφικινγκ και πουλάνε ναρκωτικά ή δολοφονούν και από αυτούς που καθαρίζουν τη χέστρα όταν ξενοικιάσω το δωμάτιο. Λετζίτ.
Ο φόνος θα λυθεί χάρη στο βλαμμένο μυαλό της Μόλι, τα κομμάτια θα πέσουν στη θέση τους το ένα μετά το άλλο, όπως και οι σταγόνες σάλιου από το στόμα του αναγνώστη που πέφτει σε κατατονία.
Σα να μη φτάναν όλα αυτά, στο τέλος, η Νιταπρόσε, αποφασίζει να κάνει και μια αποκάλυψη ΤΑΝΤΑΝ-ΤΑΝΤΑΝ για το παρελθόν της Μόλι και να της προσθέσει ένα ακόμη άτομο στο οικογενειακό δέντρο (το οποίο μεταξύ μας θυμίζει απότιστη ακακία στην έρημο). Δυστυχώς είναι τόσο άκομψη η προσθήκη που παραπέμπει σε παιδικό απωθημένο ώστε την ανταλλάσσεις χωρίς δισταγμό με μια κυστική ίνωση ή κονδυλώματα.
Τελικός βαθμός χαρακτηρισμός: Ένα άθλιο easy reading θριλεράκι, κακογραμμένο, αδιάφορο και με τόσο φλατ χαρακτήρες που χωράνε κάτω από πόρτα ασφαλείας, με τραγικούς διαλόγους που σε κάνουν να θες να ουρλιάξεις και με παιδαριώδες feelgood φινάλε που θυμίζει πουρέ πατάτας στον οποίο πετάξανε ένα τόνο ζάχαρη από λιωμένα μαρσμέλοουζ (ξερνάς όπως και να έχει). Ίσως να διαβάζεται με λιγότερες ανακατωσούρες από 12χρονα που δίνουν για lower (εννοώ στην αγγλική έκδοση, γιατί μόλις είδα ότι κυκλοφορεί και στα hellenikos), σαν practice.
The Maid Strikes Again — or, as the rest of us might say, God help us all.
In this latest instalment of literary masochism, Nita Prose returns to subject us once more to Molly the Maid — surely one of the most exasperating and internally inconsistent characters ever committed to print. The plot, such as it is, limps along with all the elegance of a three-legged donkey on roller skates.
This time, Prose, in her infinite wisdom, decides to shine a retrospective light on Molly's formative years — flashbacks aplenty to a colourless and, frankly, troublingly obtuse childhood, spent under the wing of a grandmother who seems to have raised Molly on a diet of aphorisms and neglect. One does not feel sympathy; rather, one feels the overwhelming urge to alert social services.
Back at the now-infamous hotel (one assumes its TripAdvisor rating has plummeted), another murder occurs. Quelle surprise. The victim is a figure from Molly’s past, though — and this is rich — he fails to recognise her, which is entirely plausible given that encountering a mildly dimwitted child once does not necessarily prepare one for an adult woman who recites nursery rhymes while polishing ashtrays with near-erotic glee.
As the investigation unfolds, our Molly embarks upon her own parallel inquiry, Rain Man–style (if you’ve not seen the film, do yourself the kindness of abandoning this review until you have). Why? Because, as one of the novel's more philosophically gifted officers proclaims, “Cleaning and policing are essentially the same.” Yes. Of course. I expect the same intellectual rigour from my homicide detectives as I do from the woman scrubbing limescale off the bidet. Naturally.
In the end — because apparently the universe is not without a sense of humour — the case is cracked not through sound police work or forensic acumen, but by Molly’s blissfully unencumbered thought process, which dribbles toward the truth much as the reader’s own drool may begin to trickle in a semi-catatonic state.
And just when you thought it couldn’t possibly get worse, Prose drops a final TANTAN-TANTAN (I quote with all due derision) reveal regarding Molly’s ancestry, tacking on an additional family member to an already wilted genealogical shrub — one that bears more resemblance to a potted stick in a waiting room than to anything properly arboreal. The addition is so clumsily executed it feels like the author was attempting to resolve her own childhood abandonment issues mid-chapter.
Final verdict: A truly lamentable attempt at an "easy-reading thriller," riddled with flat characters (the sort that could comfortably fit under a draughty door), torturous dialogue that begs to be muted, and a saccharine “feel-good” ending that resembles mashed potatoes drowned in melted marshmallow syrup — nauseating in both concept and execution. May be tolerable, just, for twelve-year-olds practising for their Lower exams, assuming they’re reading it in English. It has, regrettably, also been translated into Greek — something I mention only to issue a warning, not an endorsement.
Η καμαριέρα Μόλι ξαναχτυπά. Το κεφάλι μας στον τοίχο, με την απλοϊκή πλοκή και έναν από τους πιο ενοχλητικούς και ασυνεπείς χαρακτήρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας («ο θεός να την κάνει»).
Η Νιταπρόσε, αποφασίζει να φωτίσει και το παρελθόν της Μόλι και κάνει φλασμπακ στο «before» δίνοντας αφειδώς περιστατικά που φωτίζουν την άχαρη και ελαφρώς βλαμμένη ζωή της πρωταγωνίστριας όταν ήταν παιδί και ζούσε με την γιαγιά της. Όχι, δεν σε κάνει να τη συμπαθήσεις περισσότερο, απλώς αναρωτιέσαι πώς βρέθηκαν όλοι αυτοί οι δυσλειτουργικοί σε ένα βιβλίο.
Τέλος πάντων, στο ξενοδεοχείο που η Μόλι ζει το όνειρο αλλάζοντας πετσέτες και καθαρίζοντας καθρέφτες, γίνεται κι άλλος φόνος (να θυμηθώ να το αποφύγω αν ποτέ βρεθώ εκεί) και μάλιστα το θύμα είναι γνώριμος της Μόλι από τα παλιά. Αν και εκείνος δεν την αναγνωρίζει (λογικό, την είδε μερικές φορές ως μικρή βλαμμένη, δύσκολο να την αναγνωρίσει ως μεγάλη βλαμμένη που εκστασιάζεται αδειάζοντας τασάκια και απαγγέλλοντας ομοιοκατάληκτα στιχάκια για τετράχρονα).
Καθώς λοιπόν οι έρευνες γύρω από το θάνατο του συγγραφέα θρίλερ ξεκινά, η Μόλι μαζεύει στοιχεία σαν τον άνθρωπο της βροχής (αν δεν έχετε δει την ταινία αφήστε κατά μέρος αυτή την κριτική, δείτε την ταινία και επανέρχεστε όποτε μπορέσετε) παράλληλα με την αστυνομία, γιατί, άλλωστε, όπως λέγεται και από αστυνομικά χείλη «οι καθαρίστριες και η αστυνομία μοιάζουν σα δουλειά». Βεβαίως, έχω ακριβώς τις ίδιες απαιτήσεις από αυτούς που κυνηγάνε όσους κάνουν τράφικινγκ και πουλάνε ναρκωτικά ή δολοφονούν και από αυτούς που καθαρίζουν τη χέστρα όταν ξενοικιάσω το δωμάτιο. Λετζίτ.
Ο φόνος θα λυθεί χάρη στο βλαμμένο μυαλό της Μόλι, τα κομμάτια θα πέσουν στη θέση τους το ένα μετά το άλλο, όπως και οι σταγόνες σάλιου από το στόμα του αναγνώστη που πέφτει σε κατατονία.
Σα να μη φτάναν όλα αυτά, στο τέλος, η Νιταπρόσε, αποφασίζει να κάνει και μια αποκάλυψη ΤΑΝΤΑΝ-ΤΑΝΤΑΝ για το παρελθόν της Μόλι και να της προσθέσει ένα ακόμη άτομο στο οικογενειακό δέντρο (το οποίο μεταξύ μας θυμίζει απότιστη ακακία στην έρημο). Δυστυχώς είναι τόσο άκομψη η προσθήκη που παραπέμπει σε παιδικό απωθημένο ώστε την ανταλλάσσεις χωρίς δισταγμό με μια κυστική ίνωση ή κονδυλώματα.
Τελικός βαθμός χαρακτηρισμός: Ένα άθλιο easy reading θριλεράκι, κακογραμμένο, αδιάφορο και με τόσο φλατ χαρακτήρες που χωράνε κάτω από πόρτα ασφαλείας, με τραγικούς διαλόγους που σε κάνουν να θες να ουρλιάξεις και με παιδαριώδες feelgood φινάλε που θυμίζει πουρέ πατάτας στον οποίο πετάξανε ένα τόνο ζάχαρη από λιωμένα μαρσμέλοουζ (ξερνάς όπως και να έχει). Ίσως να διαβάζεται με λιγότερες ανακατωσούρες από 12χρονα που δίνουν για lower (εννοώ στην αγγλική έκδοση, γιατί μόλις είδα ότι κυκλοφορεί και στα hellenikos), σαν practice.
I liked this book better than the 1st one.
I enjoyed the dual timelines thay gave more background to Molly's childhood.
I also thought the plot and crime scene was stronger this go around.
I enjoyed the dual timelines thay gave more background to Molly's childhood.
I also thought the plot and crime scene was stronger this go around.