Take a photo of a barcode or cover
3.49 AVERAGE
3.49 AVERAGE
Επιστήμη και ρομαντισμός χορεύουν στο βιβλίο αυτό της Jeanette Winterson τσαλαπατώντας ο ένας τα πόδια του άλλου, ενώ ανάμεσα στα κομμάτια, η φιλοσοφία έρχεται και τους χαστουκίζει και τους δύο δυνατά στα μούτρα.
Η μισή πλοκή είναι Σέλεϊ (λίγο από τον έναν, πολύ από την άλλη), Μπάιρον, Πολιντόρι και Αγγλία του 19ου αιώνα με όμορφη πρόζα και η άλλη μισή είναι σύγχρονη, με σεξομπότ και τους βωμολόχους διακινητές τους, μια γυναίκα που έγινε άντρας αλλά είναι και γυναίκα και απολαμβάνει το σεξ με άντρες (δεχόμενη τη διείσδυση και χύνοντας… αδυσώπητα, ίσως χάρη στη μεγεθυμένη ένεκα ορμονοθεραπείας με τεστοστερόνη κλειτορίδας της), ντιλντοτραφείς δημοσιογράφους, μαύρες θρησκόληπτες -με ελαστικότατη συνείδηση ως προς το τι είναι θεολογικά ορθό και χριστιανικά αποδεκτό- από το Μέμφις.
Δύο χρόνοι/κόσμοι που δείχνουν να τρέχουν παράλληλα, ενώ στην πραγματικότητα δεν συνδέονται πουθενά και λειτουργούν σε διαφορετικά επίπεδα παρά τα άνευ λόγου και χωρίς ουσιαστική συμβολή πηδήματα του Νικηφόρου Στάιν ανάμεσα στις δύο πλοκές. Λίγο η καπηλεία του ονόματος Φρανκενστάιν, λίγο η ποίηση, το έργο καταφέρνει αυτό που συνήθως πετυχαίνουν έργα που βασίζονται σε παλαιότερα, γνωστότερα και καλύτερα έργα: Να είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μέτριο, στη χειρότερη βαρετό, εκνευριστικό, ανούσιο, ενοχλητικό, χωρίς ειρμό.
Δεν αρκεί να βάλεις ένα τρανς άτομο να πει μισή από την ιστορία σου, για να βγει ένα καλό βιβλίο. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν αρκεί και το να φιλοσοφήσεις πάνω στο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, ή το κατά πόσο ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει από τα δεσμά της σάρκας (ή και όχι) για να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση, αν η φιλοδοξία να νικηθεί ο θάνατος περνάει ένα πολύ συγκεκριμένο όριο (της ανθρώπινης υπόστασης που πιστώνεται στο ίδιο της το πεπερασμένο). Και σίγουρα δεν αρκεί να βάζεις τη Μαίρη Σέλεϊ μετά από 4 γέννες και τέσσερις κηδείες να βγάζει εσωτερικευμένα και άφωνα μικρά φεμινιστικά μανιφεστάκια.
Αυτό που ΔΕΝ βοηθάει είναι οι σκηνές σεξ (τουλάχιστον όπως είναι δομημένες), άτσαλες ανέμπνευστες (ιδίως η σκηνή του βιασμού του τρανς ήρωα από έναν μεθυσμένο θαμώνα μπαρ -με την άτσαλη αποστασιοποίησή της μετατρέπεται απλώς σε ενόχληση), ή οι απόλυτα στερεοτυπικοί χαρακτήρες που παραπέμπουν περισσότερο σε… λιθογραφία παρά σε ανθρώπους.
Θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο; Σίγουρα.
Είναι; Όχι.
Η μισή πλοκή είναι Σέλεϊ (λίγο από τον έναν, πολύ από την άλλη), Μπάιρον, Πολιντόρι και Αγγλία του 19ου αιώνα με όμορφη πρόζα και η άλλη μισή είναι σύγχρονη, με σεξομπότ και τους βωμολόχους διακινητές τους, μια γυναίκα που έγινε άντρας αλλά είναι και γυναίκα και απολαμβάνει το σεξ με άντρες (δεχόμενη τη διείσδυση και χύνοντας… αδυσώπητα, ίσως χάρη στη μεγεθυμένη ένεκα ορμονοθεραπείας με τεστοστερόνη κλειτορίδας της), ντιλντοτραφείς δημοσιογράφους, μαύρες θρησκόληπτες -με ελαστικότατη συνείδηση ως προς το τι είναι θεολογικά ορθό και χριστιανικά αποδεκτό- από το Μέμφις.
Δύο χρόνοι/κόσμοι που δείχνουν να τρέχουν παράλληλα, ενώ στην πραγματικότητα δεν συνδέονται πουθενά και λειτουργούν σε διαφορετικά επίπεδα παρά τα άνευ λόγου και χωρίς ουσιαστική συμβολή πηδήματα του Νικηφόρου Στάιν ανάμεσα στις δύο πλοκές. Λίγο η καπηλεία του ονόματος Φρανκενστάιν, λίγο η ποίηση, το έργο καταφέρνει αυτό που συνήθως πετυχαίνουν έργα που βασίζονται σε παλαιότερα, γνωστότερα και καλύτερα έργα: Να είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μέτριο, στη χειρότερη βαρετό, εκνευριστικό, ανούσιο, ενοχλητικό, χωρίς ειρμό.
Δεν αρκεί να βάλεις ένα τρανς άτομο να πει μισή από την ιστορία σου, για να βγει ένα καλό βιβλίο. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν αρκεί και το να φιλοσοφήσεις πάνω στο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, ή το κατά πόσο ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει από τα δεσμά της σάρκας (ή και όχι) για να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση, αν η φιλοδοξία να νικηθεί ο θάνατος περνάει ένα πολύ συγκεκριμένο όριο (της ανθρώπινης υπόστασης που πιστώνεται στο ίδιο της το πεπερασμένο). Και σίγουρα δεν αρκεί να βάζεις τη Μαίρη Σέλεϊ μετά από 4 γέννες και τέσσερις κηδείες να βγάζει εσωτερικευμένα και άφωνα μικρά φεμινιστικά μανιφεστάκια.
Αυτό που ΔΕΝ βοηθάει είναι οι σκηνές σεξ (τουλάχιστον όπως είναι δομημένες), άτσαλες ανέμπνευστες (ιδίως η σκηνή του βιασμού του τρανς ήρωα από έναν μεθυσμένο θαμώνα μπαρ -με την άτσαλη αποστασιοποίησή της μετατρέπεται απλώς σε ενόχληση), ή οι απόλυτα στερεοτυπικοί χαρακτήρες που παραπέμπουν περισσότερο σε… λιθογραφία παρά σε ανθρώπους.
Θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο; Σίγουρα.
Είναι; Όχι.
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
I don't think the author has ever been really close with a trans person, and while that isn't a sin, it does mean I strongly disliked the book.
Content Warnings
Graphic: Sexual assault, Transphobia
I was captivated in the beginning with Mary Shelley as a narrator. I found the stream of consciousness in the second chapter so tedious I quit.
emotional
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
I found the concept of this book extremely intriguing and was very excited to read it. Unfortunately, the gorgeous prose and unique voice do not prevent the plot from being strangled with misogyny and transphobia. Referring to a transmasculine character as something between a man and a woman because he chooses not to have bottom surgery, and then constantly having his love interest insistent he isnt gay felt disingenuous at best. The way the various timelines are intertwined is beautifully done, but try as I might I could not care about any of the characters or the plot development.
Content Warnings
Graphic: Misogyny, Rape, Transphobia
Moderate: Child death, Deadnaming
Minor: Antisemitism
dark
reflective
funny
informative
mysterious
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
challenging
emotional
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
Trans humanism and transition and what does it mean to be human. And Mary Shelley and her creation, looping with modern day mirrors.
The themes are riveting and very current. The novel stands out for its form, as is usually the case with Jeanette Winterson. I was unable to fully connect with the text, however, which hindered my experience and ability to engage with it.