Reviews

Ik las De mansarde door Marlen Haushofer. Na vorig jaar De Wand te hebben gelezen, dat ik prachtig vond, maar eens een tweede boek van Haushofer geprobeerd. Ook prachtig. Op papier klinkt het niet bijster spannend – een vrouw brengt haar dagen door met het huishouden en met tekenen in de mansarde (dakkapel), die ze als haar privédomein beschouwt. Op een dag wordt er een brief bezorgd, die haar weer confronteert met een periode in haar leven die ze eigenlijk wilde vergeten.

Het hele boek neemt een week in beslag, en aan het eind is er eigenlijk niet veel gebeurd: we zijn door de brieven een klein beetje te weten gekomen wat er in het verleden is gebeurd (een periode met een psychische stoornis, depressie zou ik zeggen), maar de details daarvan blijven onduidelijk. De hoofdpersoon is inmiddels maatschappelijk ‘geslaagd’ – een tikje uitgeblust maar tevreden genoeg getrouwd, twee slimme, aardige kinderen, welvarend. Tegelijkertijd blijkt uit alles dat ze niet in de wereld past. Een soort onnadrukkelijke maar intense eenzaamheid druipt van de bladzijden. Aan de ene kant is de hoofdpersoon het liefst alleen met haar tekeningen van insecten en vogels. Tegelijk voelt ze ook haar onvermogen om echt contact te maken met de mensen om haar heen. Als de herinneringen aan de vroegere gebeurtenissen haar te veel dreigen te worden, verliest ze zichzelf in schoonmaken en het huishouden. Zo houd ze de wereld en haar eigen binnenwereld op afstand.

Dit klink allemaal nogal somber, maar het is wel erg mooi geschreven. Ook wel een klein beetje herkenbaar, ergens.

isabeaubellevue's review against another edition

Go to review page

4.0

C'était un lecture vraiment étrange, peut-être encore plus que [b:Le Mur invisible|25215436|Le Mur invisible|Marlen Haushofer|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1427294894l/25215436._SY75_.jpg|573687]. Il y a cette solitude d'une femme au milieu d'un monde qui lui est hostile. Les montagnes, le silence et l'écriture sont omniprésente. Haushofer offre une critique très subtil de la condition d'une femme bourgeoise et de son monde, de sa solitude, et du décalage qu'elle ressent par rapport à ses proches.

Comme toujours, l'écriture de Haushofer, directe et intime, offre une ambiance étrange et glaciale cette histoire. Cette ambiance m'a poursuivit pendant de longs jours après la fin de ma lecture.

<< Le monde est un labyrinthe dans lequel je ne retrouverai jamais mon chemin >>

<< Prisonnière en moi, vit encore une petite fille qui veut se réchauffer les orteils et qui aimerait sauter et danser comme les autres enfants. Mais on l'a enfermée, comme on enfermes toutes les petites filles qui ne peuvent pas grandir. >>

<< L'attribut essentiel de la jeunesse, ce n'est pas une lisse, c'est l'espoir. On s'éveille chaque jour avec celui de vivre quelque chose de nouveau. >>

Et une dernière pour la fin :

<< Mon lit était une tanière consolatrice où je pouvais me blottir après une triste journée. >>

More...