Take a photo of a barcode or cover
4.04 AVERAGE
4.04 AVERAGE
challenging
dark
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Wer ein Warum zu leben hat, erträgt fast jedes Wie.
Content Warnings
Moderate: Domestic abuse
Minor: Child abuse, Rape, Sexual assault, Sexual violence
Men differ from one another, you see, and every single one should really be considered an incurable clinical case, thus the textbooks and treatises do not come close to exploring and understanding even a single man in his fundamental nature. It's a thousand times easier to understand the way a man thinks, at least for me. And although this is supposed to be their common trait, it most assuredly is not. What a mistake! The material required to make such a generalization could not be gathered in centuries. A single woman has to come to terms with too many peculiarities as it is, and no one ever told her what type of diseases she should insure herself against, you could say the whole approach of men toward women is diseased, moreover, each disease is so wholly unique that men will never be completely cured. At most it might be said of women that they are more or less marked by contaminations they have contracted by sympathizing with male suffering.
You're in a very petulant mood today. It's beginning to entertain me after all.
You're in a very petulant mood today. It's beginning to entertain me after all.
A devastating dive into female consciousness and male violence. To be re-read again and again.
emotional
funny
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Loveable characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
I won't be rating this book because I didn't finish it. I'm stopping almost at the middle mark because I can feel the familiar frustration growing, and I've been on this ride before and I know I'll end up angry at both myself and this wonderful book if I keep reading it out of sheer obstinacy. This is a clever book, one which I said to a friend recently that I truly admire but don't enjoy. Ingeborg Bachmann was among three writers I became interested in after reading Christa Wolf's essays. The first of the writers who I read earlier this year, Anna Seghers, became a fast favourite and her book Transit is one of the best books I've ever read. Max Frisch ,who completes the trinity of Wolf's recommendations, I plan to read early next year.
This book is controlled chaos. All that the writer is doing with narrative, character, time, and place was both fascinating and disorienting. Random tales that borrow from Folklore tradition that break into text, one-sided conversations where we only know of the unnamed narrator's part, letters that don't seem to have anything to do with the story, and the initial curiosity and awe waned and the resolution to finish it can't be powered by persistence any longer. I've truly tried, to the extent of learning about the German pronoun "Sie" in its complexity as used in this book, and I don't think my efforts were in vain since I do admire this work and it did make me work and think. Perhaps I'll return to it some other time.
This book is controlled chaos. All that the writer is doing with narrative, character, time, and place was both fascinating and disorienting. Random tales that borrow from Folklore tradition that break into text, one-sided conversations where we only know of the unnamed narrator's part, letters that don't seem to have anything to do with the story, and the initial curiosity and awe waned and the resolution to finish it can't be powered by persistence any longer. I've truly tried, to the extent of learning about the German pronoun "Sie" in its complexity as used in this book, and I don't think my efforts were in vain since I do admire this work and it did make me work and think. Perhaps I'll return to it some other time.
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Loveable characters:
Yes
Ingeborg Bachmann’ın kitabın içinde de geçen ve üç kitaplık bir seri olmasını planladığı “ Ölüm Türleri” nin üvertür kısmı. İlk bakışta yüzeysel bir aşk üçgeninin başlangıcı ve sonu gibi görünüyor. Ancak aslında hikaye, anlatıcının iç dünyasında dönüyor ve odak noktası kendini bulmaya çalışan kadın benliğinin algısı ve bastırılması.
Roman üç bölümden oluşuyor ve tıpkı oyunlardaki gibi bir karakter tanıtımıyla başlıyor. Birinci bölüm “Ivan’la Mutluluk” çoğu kişinin Max Frisch olarak tanımladığı; çaresiz aşık anlatıcının bu özlemini yansıtıcı olarak gördüğü ve kadın benliğini yükselten Ivan ile ilişkisinin anlattığı bir bölüm. Ancak aralarındaki ilişki fiziksel temastan ziyade diyaloglar üzerinden yürüyen ve ortak bir aşinalığa dayanan, içsel boşluğunu ise koruyan belirsiz bir ilişki.
İkinci bölüm olan “Üçüncü Adam” ise okurken hem anlatı hem de konu açısından en zorlayıcı kısımlardan. Aynı zamanda, bir aşk üçgeni hikayesi altına gömülü olan kadın benliğinin maruz kaldığı şiddetin, baskının ve faşizmin yüzeye çıkarıldığı bölüm. “Faşizm, atılan ilk bombalarla başlamaz, her gazetede üzerine bir şeyler yazılabilecek olan terörle de başlamaz. Faşizm, insanlar arasındaki ilişkilerde başlar, iki insan arasındaki ilişkide başlar… ve ben anlatmak istedim ki, savaş ve barış yoktur. Hep savaş vardır.”
Anlatıcıyı, benliğini bastırmak ve parçalamakla tehdit eden karakter ve kızına tecavüz eden, parçalayan, gaz odalarında boğan kafkaesk baba figürü aslında toplumda erkek egemenliğinin de temsili olarak görülüyor. “Toplum görülebilecek en kanlı arenadır.” Anlatıcı özelinden genele yayılan alt metinde toplumsal kırılmayı, asla eşit statüde tutulamayan kadın ve erkek benliği arasındaki kaotik ilişkiyi; kadının toplum içinde yaşadığı yabancılaşma, kimlik kaybı ve yıkımı, erkek egemenliği karşısında varlığını sürdüremenin imkansızlığını ve belirlenen rol modeller ile dayatılan yıkıcı şiddetini gösteriyor.
Otobiyografik öğeler taşıyan kitabın geleneksel bir olay örgüsü de bulunmuyor. Rüya parçaları, eskizler, diyaloglar ve bilinç akışı arasında gidip gelen, kurgusal gerçek ile hayal gücü arasındaki sınırın sık sık bulanıklaştığı, karmaşık bir tarzı var. Bu da okumayı ayrıca zorlaştıran unsurlardan birisi. Sosyal çevre içindeki gizli şiddet, nasyonel sosyalizm ve ataerkil toplum içindeki cinsiyet ayrımcılığı ve kadın benliği üzerine baş yapıt niteliğindeki bir kitap. Ancak herkese tavsiye edebileceğim ve “mutlaka okunmalı” şeklinde tanımlayabileceğim bir roman değil. Özellikle de Ingeborg Bachmann’ın hayatına ve dönemine dair bilginiz olması kitabın tamamlanabilmesi için etkili. Benim yazarla tanışmam öyküleri ile olmuştu. Çok da sevmiştim ama Malina zorlayıcı bir metin oldu. Her ne kadar benim gibi gidip beş aya yaymayacak olsanız da öyle kısa bir sürede bitirilebilecek ve çözümlenebilecek bir kitap değil. “Ivan’da yaşadım, Malina’da ölüyorum” “Cinayetti.” Sonuyla büyüleyici olsa da ilerleyen yıllarda bir kez daha okumayı göze alamayacağım kitaplardan.
Roman üç bölümden oluşuyor ve tıpkı oyunlardaki gibi bir karakter tanıtımıyla başlıyor. Birinci bölüm “Ivan’la Mutluluk” çoğu kişinin Max Frisch olarak tanımladığı; çaresiz aşık anlatıcının bu özlemini yansıtıcı olarak gördüğü ve kadın benliğini yükselten Ivan ile ilişkisinin anlattığı bir bölüm. Ancak aralarındaki ilişki fiziksel temastan ziyade diyaloglar üzerinden yürüyen ve ortak bir aşinalığa dayanan, içsel boşluğunu ise koruyan belirsiz bir ilişki.
İkinci bölüm olan “Üçüncü Adam” ise okurken hem anlatı hem de konu açısından en zorlayıcı kısımlardan. Aynı zamanda, bir aşk üçgeni hikayesi altına gömülü olan kadın benliğinin maruz kaldığı şiddetin, baskının ve faşizmin yüzeye çıkarıldığı bölüm. “Faşizm, atılan ilk bombalarla başlamaz, her gazetede üzerine bir şeyler yazılabilecek olan terörle de başlamaz. Faşizm, insanlar arasındaki ilişkilerde başlar, iki insan arasındaki ilişkide başlar… ve ben anlatmak istedim ki, savaş ve barış yoktur. Hep savaş vardır.”
Anlatıcıyı, benliğini bastırmak ve parçalamakla tehdit eden karakter ve kızına tecavüz eden, parçalayan, gaz odalarında boğan kafkaesk baba figürü aslında toplumda erkek egemenliğinin de temsili olarak görülüyor. “Toplum görülebilecek en kanlı arenadır.” Anlatıcı özelinden genele yayılan alt metinde toplumsal kırılmayı, asla eşit statüde tutulamayan kadın ve erkek benliği arasındaki kaotik ilişkiyi; kadının toplum içinde yaşadığı yabancılaşma, kimlik kaybı ve yıkımı, erkek egemenliği karşısında varlığını sürdüremenin imkansızlığını ve belirlenen rol modeller ile dayatılan yıkıcı şiddetini gösteriyor.
Otobiyografik öğeler taşıyan kitabın geleneksel bir olay örgüsü de bulunmuyor. Rüya parçaları, eskizler, diyaloglar ve bilinç akışı arasında gidip gelen, kurgusal gerçek ile hayal gücü arasındaki sınırın sık sık bulanıklaştığı, karmaşık bir tarzı var. Bu da okumayı ayrıca zorlaştıran unsurlardan birisi. Sosyal çevre içindeki gizli şiddet, nasyonel sosyalizm ve ataerkil toplum içindeki cinsiyet ayrımcılığı ve kadın benliği üzerine baş yapıt niteliğindeki bir kitap. Ancak herkese tavsiye edebileceğim ve “mutlaka okunmalı” şeklinde tanımlayabileceğim bir roman değil. Özellikle de Ingeborg Bachmann’ın hayatına ve dönemine dair bilginiz olması kitabın tamamlanabilmesi için etkili. Benim yazarla tanışmam öyküleri ile olmuştu. Çok da sevmiştim ama Malina zorlayıcı bir metin oldu. Her ne kadar benim gibi gidip beş aya yaymayacak olsanız da öyle kısa bir sürede bitirilebilecek ve çözümlenebilecek bir kitap değil. “Ivan’da yaşadım, Malina’da ölüyorum” “Cinayetti.” Sonuyla büyüleyici olsa da ilerleyen yıllarda bir kez daha okumayı göze alamayacağım kitaplardan.
challenging
emotional
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Itävaltalainen Ingeborg Bachmann (1926–1973) oli runoilija ja kirjailija. Bachmann väitteli filosofian tohtoriksi Heideggerin eksistentiaalisen filosofian kriittisestä vastaanotosta. Kirjallinen ura alkoi radiokuunnelmien käsikirjoittajana. Kaunokirjallisuuden puolella Bachmann toimi Gruppe 47 -ryhmässä, jonka jäseniin kuuluivat muun muassa Günter Grass, Paul Celan ja Heinrich Böll.
Melko nuorena kuollut Bachmann kärsi alkoholismista ja lääkkeiden väärinkäytöstä, ja kuoli lopulta palovammoihin ja barbituraattien vieroitusoireisiin sytytettyään vahingossa yöpaitansa palamaan tupakalla. Hurja loppu elämälle.
Bachmannin kirjalliset työt käsittelevät naisen asemaa sodanjälkeisessä yhteiskunnassa, imperialismia ja fasismia. Bachmann väitti, että fasismi ei kuollut saksankielisessä maailmassa vuoteen 1945, vaan jatkui 1960-luvulla erityisesti siinä, miten miehet sortivat naisia.
Bachmann ehti kirjoittaa urallaan yhden romaanin, tämän Malinan vuonna 1971. Kyllikki Villa suomensi teoksen ja Weilin+Göös julkaisi sen 1980-luvulla. Teos lienee jokseenkin unohtunut, mutta kyllä sen jotkut yhä muistavat. Itse löysin sen luettavaksi Me Naisissa julkaistusta 101 muiden kuin miesten kirjoittamien kirjojen listasta, jonka on koonnut Mari Uusivirta.
Jokainen vähän tunnettu klassikko ei kuitenkaan ole helposti lähestyttävä ja onnistunut lukuelämys. Minulle Malina putoaa vuoden kammottavimpien lukukokemusten listalle. Lukeminen oli hirvittävää takkuamista ja kirjan päätyttyä olin lähinnä onnellinen, ettei minun tarvinnut lukea sitä enää.
Kirja on kolmiodraama, jonka kertojana on nimetön naispäähenkilö. Hän elää yhdessä vakaan ja turvallisen Malinan kanssa (ei kuitenkaan naimisissa) ja toisaalta on kiivaassa suhteessa unkarilaisen Ivanin kanssa. Mitään sen ihmeempää juonta ei kannata odottaa: kovin luvataan, että kohtalokas jännitys tihentyy loppua kohti, mutta minusta kirja vain lähinnä hajoaa sekavaksi hälinäksi. Kirjan keskeltä löytyy myös noin 50-sivuinen jakso, jossa päähenkilö kertoo vaikeaa isäsuhdettaan käsitteleviä unia.
Voin kyllä nauttia psykologisista romaaneista, mutta tuntuu, että tässä kohtaa on astuttu aivan liian vahvasti psykologian puolelle. Epäilemättä tässä teoksessa on hirmuinen määrä analysoitavaa, jos oikein lähtee perkaamaan päähenkilön psykologista maisemaa, mutta minulle se vain oli vaikeaa. Kyllähän tässä sinänsä varmasti oikein pätevä pakkomielteisen ihmissuhteen kuvaus on kaiveltavissa, mutta missään nimessä mitään helppoa luettavaa Malina ei ole.
Tulinpahan taas sitäkin ajatelleeksi, että runous on kyllä sikäli hyvin kiitollista, että runokokoelmasta lukee vaikka minkälaista häröilyä; romaanimitassa kokee helposti olevansa tekstin vanki. Tässä asiaa ei auta sekään, että kirjan taitto on ahdistavan tukkoisa. Villan suomennoksessa ikä näkyi jossain sanamuodoissa, mutta siitä ei sinänsä pahaa sanottavaa.
Melko nuorena kuollut Bachmann kärsi alkoholismista ja lääkkeiden väärinkäytöstä, ja kuoli lopulta palovammoihin ja barbituraattien vieroitusoireisiin sytytettyään vahingossa yöpaitansa palamaan tupakalla. Hurja loppu elämälle.
Bachmannin kirjalliset työt käsittelevät naisen asemaa sodanjälkeisessä yhteiskunnassa, imperialismia ja fasismia. Bachmann väitti, että fasismi ei kuollut saksankielisessä maailmassa vuoteen 1945, vaan jatkui 1960-luvulla erityisesti siinä, miten miehet sortivat naisia.
Bachmann ehti kirjoittaa urallaan yhden romaanin, tämän Malinan vuonna 1971. Kyllikki Villa suomensi teoksen ja Weilin+Göös julkaisi sen 1980-luvulla. Teos lienee jokseenkin unohtunut, mutta kyllä sen jotkut yhä muistavat. Itse löysin sen luettavaksi Me Naisissa julkaistusta 101 muiden kuin miesten kirjoittamien kirjojen listasta, jonka on koonnut Mari Uusivirta.
Jokainen vähän tunnettu klassikko ei kuitenkaan ole helposti lähestyttävä ja onnistunut lukuelämys. Minulle Malina putoaa vuoden kammottavimpien lukukokemusten listalle. Lukeminen oli hirvittävää takkuamista ja kirjan päätyttyä olin lähinnä onnellinen, ettei minun tarvinnut lukea sitä enää.
Kirja on kolmiodraama, jonka kertojana on nimetön naispäähenkilö. Hän elää yhdessä vakaan ja turvallisen Malinan kanssa (ei kuitenkaan naimisissa) ja toisaalta on kiivaassa suhteessa unkarilaisen Ivanin kanssa. Mitään sen ihmeempää juonta ei kannata odottaa: kovin luvataan, että kohtalokas jännitys tihentyy loppua kohti, mutta minusta kirja vain lähinnä hajoaa sekavaksi hälinäksi. Kirjan keskeltä löytyy myös noin 50-sivuinen jakso, jossa päähenkilö kertoo vaikeaa isäsuhdettaan käsitteleviä unia.
Voin kyllä nauttia psykologisista romaaneista, mutta tuntuu, että tässä kohtaa on astuttu aivan liian vahvasti psykologian puolelle. Epäilemättä tässä teoksessa on hirmuinen määrä analysoitavaa, jos oikein lähtee perkaamaan päähenkilön psykologista maisemaa, mutta minulle se vain oli vaikeaa. Kyllähän tässä sinänsä varmasti oikein pätevä pakkomielteisen ihmissuhteen kuvaus on kaiveltavissa, mutta missään nimessä mitään helppoa luettavaa Malina ei ole.
Tulinpahan taas sitäkin ajatelleeksi, että runous on kyllä sikäli hyvin kiitollista, että runokokoelmasta lukee vaikka minkälaista häröilyä; romaanimitassa kokee helposti olevansa tekstin vanki. Tässä asiaa ei auta sekään, että kirjan taitto on ahdistavan tukkoisa. Villan suomennoksessa ikä näkyi jossain sanamuodoissa, mutta siitä ei sinänsä pahaa sanottavaa.
challenging
emotional
mysterious
reflective
tense
Incredible to see that I gave this only 4 stars when I first read it three years ago. One of the densest and most intense and devastating and also simply best novels I've ever read.
"I, me, myself—that's all been a mistake for me. Is 'I' perhaps an object?"
"I, me, myself—that's all been a mistake for me. Is 'I' perhaps an object?"