Scan barcode
susannedeheer's review against another edition
challenging
emotional
hopeful
informative
tense
slow-paced
4.0
Het verschil tussen gemiddelde memoires (die de laatste tijd enorm populair zijn) en de boeken van Édouard Louis is dat het een structuur en poezie bevat die vaak mijlenver weg blijft van een gemiddelde memoir. Als de reden van hun geschreven memoir al hun prioriteit in het leven innam (een sportcarrière, fout of trauma of avontuur) ze geen levensbehoefte zagen in het schrijven van hun verhaal. Maar bij Louis is dat anders. Hij is een schrijver, punt. In dit boek begon ik hier haast over te twijfelen over de eerlijkheid waarmee hij schrijft over het fabriceren van een droom om te schrijven, hij zag het als een manier om los te komen van zijn arme bestaan. “Voor mijn gevoel sta ik ver af van de schrijvers die vertellen dat ze de literatuur hebben ontdekt doordat ze van woorden houden en zich aangesproken voelen door een poëtische kijk op de wereld. Op hen lijk ik niet. Ik schrijf om te bestaan.”
“Het benauwde me omdat ik wist dat het nooit zou lukken, mijn hele waarneming van de werkelijkheid, al mijn zintuigen, heel mijn lijf, alles was een voorwaarde om te kunnen schrijven. “
Maarja, uiteindelijk wint de passie het klaarblijkelijk want toch schrijft hij telkens weer pareltjes zonder ooit de persoonlijke toon te verliezen.
“ nu moest ik een boek schrijven, dat wist ik zeker, daarmee zou ik mezelf definitief redden. Het moet lukken, het moet lukken, maar hoe ik mezelf ook aanmoedigde, er veranderde niets, er kwam geen woord. Ik ging naar cafés, maakte aantekeningen in een notitieboekje, ik probeerde opzetjes te maken voor boeken, maar alles wat ik schreef ontmoedigde me nog meer, en als ik opzetjes van de vorige dag herlas, voelde ik me vies en door mezelf in mijn hemd gezet, alles wat ik schreef leek op mislukt plagiaat van schrijvers van wie ik hield, ik schrapte alles en kon niet verder. “
Een van de prachtigste eindes van een boek. Hoe herinneringen werken en dat terugvoeren in tekst, hoe hij uiteindelijk terugkomt in het nietige heden en tegelijkertijd alles wat we over hem hebben geleerd in ons achterhoofd houden.
“Het benauwde me omdat ik wist dat het nooit zou lukken, mijn hele waarneming van de werkelijkheid, al mijn zintuigen, heel mijn lijf, alles was een voorwaarde om te kunnen schrijven. “
Maarja, uiteindelijk wint de passie het klaarblijkelijk want toch schrijft hij telkens weer pareltjes zonder ooit de persoonlijke toon te verliezen.
“ nu moest ik een boek schrijven, dat wist ik zeker, daarmee zou ik mezelf definitief redden. Het moet lukken, het moet lukken, maar hoe ik mezelf ook aanmoedigde, er veranderde niets, er kwam geen woord. Ik ging naar cafés, maakte aantekeningen in een notitieboekje, ik probeerde opzetjes te maken voor boeken, maar alles wat ik schreef ontmoedigde me nog meer, en als ik opzetjes van de vorige dag herlas, voelde ik me vies en door mezelf in mijn hemd gezet, alles wat ik schreef leek op mislukt plagiaat van schrijvers van wie ik hield, ik schrapte alles en kon niet verder. “
Een van de prachtigste eindes van een boek. Hoe herinneringen werken en dat terugvoeren in tekst, hoe hij uiteindelijk terugkomt in het nietige heden en tegelijkertijd alles wat we over hem hebben geleerd in ons achterhoofd houden.
Content Warnings
Graphic: Child abuse and Homophobia
More...