You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.88 AVERAGE
3.88 AVERAGE
challenging
emotional
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
dark
emotional
reflective
slow-paced
Not as good as White Noise. Because the novel moves backwards, it is hard to piece everything together. There seems to be less happening, the further into the novel the reader gets. The vignettes, the short sequences, we get with each character, however, are good in themselves. And even though I hate baseball and find it insufferable, the first 60 pages are gripping!
Εντάξει, ίσως, ίσως 3,5
Να το πω; Θα το πω. Το τράβηξε πολύ, το γύρισε ολούθε και ενώ θα μπορούσε να είναι αριστούργημα, είναι απλώς ένα καλό βιβλίο με δυνατές στιγμές και τμήματα που μοιάζουν με υπερβολική φλυαρία.
Ζωντανοί μεν χαρακτήρες, αλλά που στο τέλος του βιβλίου δε νιώθεις ότι τους έχεις γνωρίσει πραγματικά. Βλέπουμε να ξετυλίγονται μπορστά μας οι σκέψεις τους, αλλά χωρίς να οδηγούν απαραίτητα πουθενά.
Ενδιαφέρουσα ιστορία όπως ξεκινάει, αλλά στην πορεία μπλέκεται υπερβολικά χωρίς λόγο και ατονεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη. ΟΚ, postomodern αμερικανική γραφή θα πει κανείς, αλλά θα πω κι εγώ "ε, εμένα ΔΕ μου αρέσει".
Ο δολοφόνος του αυτοκινητόδρομου, ειλικρινά, ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ;;;
Η ιστορία ξεκινάει με μια βολή στο μπέιζμπολ, που κρίνει πρωτάθλημα και η μπάλα καταλήγει στα χέρια ενός πιτσιρικά που έχει μπει χωρίς εισιτήριο και έχει πιάσει φιλίες με τον διπλανό του στην κερκίδα, τη μέρα ακριβώς που η Σοβιετική Ένωση κάνει την πρώτη της πρώτη πυρηνική δοκιμή. Στο κάδρο μπαίνουν χάρη στη δημοκρατικότητα ενός σταδίου που χωρά προύχοντες και πληβείους αντάμα, προσωπικότητες της εποχής όπως ο Σινάτρα και ο Χούβερ, των οποίων την πορεία ακολουθεί για λίγο το νήμα της αφήγησης, αλλά προς μεγάλη απογοήτευση του αναγνώστη, ο Ντελίλο αρχίζει τα πέρα δώθε στο χρόνο για να χωρέσει όση περισσότερη Αμερική των μέσο-προς-τα-κάτω στρωμάτων μπορεί, στον υπόγειο (μόνο κατ' επίφαση) κόσμο της Νέας Υόρκης και της αμερικανικής κοινωνίας.
Το έργο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια (εκτεταμένη) μελέτη χαρακτήρων, που όμως, αφενός δεν οδηγεί σε συμπεράσματα, αφετέρου η αποσπασματικότητα της αφήγησης, δείχνει να κάνει τάκλιν στον ίδιο της τον εαυτό.
Να το πω; Θα το πω. Δείχνει σα να ξεκίνησε με προοπτική να γίνει ένα πολύ μικρότερο βιβλίο (ίσως λιγότερο από το μισό του τελικού αποτελέσματος, μην πω το 1/3) κι ύστερα (στην προοπτική του "κύκνειου άσματος";) άρχισε να "φορτώνει" σελίδες θυσιάζοντας την ποσότητα για χάρη της ποιότητας. Προς επίρρωσιν αυτού που μόλις είπα, τα δυνατά σημεία του βιβλίου που δείχνουν να πνίγονται ανάμεσα σε σελίδες σχετικής φλυαρίας και πλημμελώς αναπτυγμένων πλοκών-παραφυάδων.
Υπάρχει και μια παράνοια γύρω από τον αριθμό 13, που είτε υπεραναπτύσσεται, είτε "θάβεται", ανάλογα με το πώς θα την αντιμετωπίσει κανείς ως στοιχείο του βιβλίου. Αν είναι κυρίαρχη τάση, έπρεπε να προβληθεί περισσότερο, γιατί κάπου ξεχνιέται (χωρίς προφανή αιτία), αν πάλι δεν είναι στο id του βιβλίου, ίσως έπρεπε να θαφτεί λιγάκι και να ξεπετάγεται λιγότερο.
Θα το θεωρούσα πολύ πιο τίμιο να χωριστεί σε 3-4 επιμέρους βιβλία και το καθένα να λάβει το διαφορετικό "φωτισμό" που δικαιούται (κάτι αντίστοιχο με το 2666 του Μπολάνιο, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ).
Να το πω; Θα το πω. Το τράβηξε πολύ, το γύρισε ολούθε και ενώ θα μπορούσε να είναι αριστούργημα, είναι απλώς ένα καλό βιβλίο με δυνατές στιγμές και τμήματα που μοιάζουν με υπερβολική φλυαρία.
Ζωντανοί μεν χαρακτήρες, αλλά που στο τέλος του βιβλίου δε νιώθεις ότι τους έχεις γνωρίσει πραγματικά. Βλέπουμε να ξετυλίγονται μπορστά μας οι σκέψεις τους, αλλά χωρίς να οδηγούν απαραίτητα πουθενά.
Ενδιαφέρουσα ιστορία όπως ξεκινάει, αλλά στην πορεία μπλέκεται υπερβολικά χωρίς λόγο και ατονεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη. ΟΚ, postomodern αμερικανική γραφή θα πει κανείς, αλλά θα πω κι εγώ "ε, εμένα ΔΕ μου αρέσει".
Ο δολοφόνος του αυτοκινητόδρομου, ειλικρινά, ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ;;;
Η ιστορία ξεκινάει με μια βολή στο μπέιζμπολ, που κρίνει πρωτάθλημα και η μπάλα καταλήγει στα χέρια ενός πιτσιρικά που έχει μπει χωρίς εισιτήριο και έχει πιάσει φιλίες με τον διπλανό του στην κερκίδα, τη μέρα ακριβώς που η Σοβιετική Ένωση κάνει την πρώτη της πρώτη πυρηνική δοκιμή. Στο κάδρο μπαίνουν χάρη στη δημοκρατικότητα ενός σταδίου που χωρά προύχοντες και πληβείους αντάμα, προσωπικότητες της εποχής όπως ο Σινάτρα και ο Χούβερ, των οποίων την πορεία ακολουθεί για λίγο το νήμα της αφήγησης, αλλά προς μεγάλη απογοήτευση του αναγνώστη, ο Ντελίλο αρχίζει τα πέρα δώθε στο χρόνο για να χωρέσει όση περισσότερη Αμερική των μέσο-προς-τα-κάτω στρωμάτων μπορεί, στον υπόγειο (μόνο κατ' επίφαση) κόσμο της Νέας Υόρκης και της αμερικανικής κοινωνίας.
Το έργο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια (εκτεταμένη) μελέτη χαρακτήρων, που όμως, αφενός δεν οδηγεί σε συμπεράσματα, αφετέρου η αποσπασματικότητα της αφήγησης, δείχνει να κάνει τάκλιν στον ίδιο της τον εαυτό.
Να το πω; Θα το πω. Δείχνει σα να ξεκίνησε με προοπτική να γίνει ένα πολύ μικρότερο βιβλίο (ίσως λιγότερο από το μισό του τελικού αποτελέσματος, μην πω το 1/3) κι ύστερα (στην προοπτική του "κύκνειου άσματος";) άρχισε να "φορτώνει" σελίδες θυσιάζοντας την ποσότητα για χάρη της ποιότητας. Προς επίρρωσιν αυτού που μόλις είπα, τα δυνατά σημεία του βιβλίου που δείχνουν να πνίγονται ανάμεσα σε σελίδες σχετικής φλυαρίας και πλημμελώς αναπτυγμένων πλοκών-παραφυάδων.
Υπάρχει και μια παράνοια γύρω από τον αριθμό 13, που είτε υπεραναπτύσσεται, είτε "θάβεται", ανάλογα με το πώς θα την αντιμετωπίσει κανείς ως στοιχείο του βιβλίου. Αν είναι κυρίαρχη τάση, έπρεπε να προβληθεί περισσότερο, γιατί κάπου ξεχνιέται (χωρίς προφανή αιτία), αν πάλι δεν είναι στο id του βιβλίου, ίσως έπρεπε να θαφτεί λιγάκι και να ξεπετάγεται λιγότερο.
Θα το θεωρούσα πολύ πιο τίμιο να χωριστεί σε 3-4 επιμέρους βιβλία και το καθένα να λάβει το διαφορετικό "φωτισμό" που δικαιούται (κάτι αντίστοιχο με το 2666 του Μπολάνιο, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ).
adventurous
challenging
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
dark
mysterious
slow-paced
challenging
funny
informative
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
One of the best books I've read and I read about 50 books a year. DeLillo is a literary genius, and his portrait of America in the 1950s is brilliant. Hang in there with it; it isn't necessarily a quick read, but rather something to savor and enjoy. That said, don't be daunted, it is totally accessible and enthralling. I'm on my 3rd time through; it holds up extremely well. Enjoy.
As everybody points out, Underworld is a very long novel. This however is not, in itself, a problem. The novel’s length is a necessity if DeLillo is to achieve is aim, as capturing the spirit of the United States across the 20th century simply would not be possible in much shorter a novel. The side effect of this, however, is that the quality can fluctuate. Many passages in the novel are remarkable, showcasing some of the best writing I think I’ve ever come across, and due to DeLillo’s style, Underworld contains numerous fantastic and quotable lines. The novel also shows DeLillo’s obvious talents for perception, observation and description. Although the quality never drops dramatically, DeLillo cannot quite maintain the high standard across the entire course of the novel, the quality only ever dropping as far as ‘This is ok’. Considering the challenge DeLillo set himself with this novel, I think the occasional boring moment is forgivable.
I think its easy to see why this novel is held to such high esteem, fusing so many aspects of American life and culture so satisfyingly, yet being able to pay such close attention to small details of everyday life (a discussion of the word quotidian - meaning of the everyday - being one of my highlights in the novel), something DeLillo is known for.
4.5 stars* (Rounded up as cannot give half-stars)
I think its easy to see why this novel is held to such high esteem, fusing so many aspects of American life and culture so satisfyingly, yet being able to pay such close attention to small details of everyday life (a discussion of the word quotidian - meaning of the everyday - being one of my highlights in the novel), something DeLillo is known for.
4.5 stars* (Rounded up as cannot give half-stars)