You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
4.16 AVERAGE
4.16 AVERAGE
emotional
reflective
medium-paced
hopeful
informative
inspiring
sad
informative
sad
fast-paced
challenging
emotional
funny
hopeful
inspiring
reflective
sad
tense
medium-paced
Citaten:
‘M’n zenuwen ben ik lang niet altijd de baas, vooral ‘s zondags voel ik me er ellendig aan toe. Dan is de stemming in huis drukkend, slaperig en loodzwaar, buiten hoor je geen vogel zingen, een doodse en benauwende stilte hangt over alles heen en dit zware klemt zich aan mij vast alsof ik mee moest naar een diepe onderwereld. Vader, moeder en Margot laten me dan bij tijd en wijle onverschillig, ik dwaal van de ene naar de andere kamer, de trap af en weer op en heb een gevoel als een zangvogel, die z’n vleugels hardhandig uitgerukt zijn en die in een volslagen duisternis tegen de spijken van zijn nauwe kooi aan vliegt. “Naar buiten, lucht en lachen!” schreeuwt het in me. Ik antwoord niet eens meer, ga op een divan liggen en slaap om de tijd, de stilte, de verschrikkelijke angst ook, te verkorten, want te dode zijn ze niet.’ Blz. 127.
‘Ik spreek wel over “na de oorlog”, maar dan is dat alsof ik over een luchtkasteeltje spreek, iets wat nooit werkelijkheid kan worden.
Ik zie ons acht samen met het Achterhuis alsof wij een stukje blauwe hemel waren, omringd door zwarte, zwarte regenwolken. Het ronde afgebakende plekje waar wij op staan is nog veilig, maar de wolken rukken steeds dichter op ons toe en de ring die ons van het naderende gevaar scheidt, wordt steeds nauwer toegehaald. Nu zijn wij al zover door gevaar en donkerte omgeven dat we van vertwijfeling, waar uitredding te vinden, tegen elkaar aan botsen. We kijken naar beneden waar de mensen tegen elkaar vechten, we kijken allen naar boven waar het rustig en mooi is en onderwijl zijn wij afgesneden door die duistere massa, die ons niet naar beneden en niet naar boven laat gaan, maar die voor ons staat als een ondoordringbare muur, die ons verpletteren wil, maar nog niet kan. Ik kan niets anders doen dan roepen en smeken: “O ring, ring, word wijder en open je voor ons!”’ Blz. 132.
‘Ik geloof nooit dat de oorlog alleen van de grote mannen, van de regeerders en kapitalisten komt. O nee, de kleine man doet het net zo graag, anders zouden de volkeren er toch al lang in opstand zijn gekomen! Er is nu eenmaal in de mensen een drang tot vernielen, een drang tot doodslaan, tot vermoorden en razend zijn, en zolang de gehele mensheid, zonder uitzondering, geen grote metamorfose heeft ondergaan, zal de oorlog woeden, zal alles wat opgebouwd, aangekweekt en gegroeid is, weer afgesneden en vernietigd worden, om daarna opnieuw te beginnen.’ Blz. 250.
‘Alle Nederlanders die nu nog op de Engelsen neerkijken, Engeland en de oude-herenregering beschimpen, Engelsen laf noemen, maar toch de Duitsers haten, moeten eens net zo opgeschud worden als dat je een kussen opschudt, misschien leggen zich die verwarde hersens dan in een wat betere plooi!’ Blz. 279.
‘“ Want in z’n diepste grond is de jeugd eenzamer dan de ouderdom.” Dit gezegde is mij uit een of ander boek bijgebleven en heb ik waar gevonden.’ Blz. 293.
‘Ik zie hoe de wereld langzaam steeds meer in een woestijn herschapen wordt, ik hoor steeds harder de aanrollende donder, die ook ons zal doden, ik voel het leed van miljoenen mensen mee, en toch, als ik naar de hemel kijk, denk ik, dat dit alles zich weer ten goede zal wenden, dat ook deze wreedheid zal ophouden, dat er weer rust en vrede in de wereldorde zal komen.’ Blz. 294.
‘M’n zenuwen ben ik lang niet altijd de baas, vooral ‘s zondags voel ik me er ellendig aan toe. Dan is de stemming in huis drukkend, slaperig en loodzwaar, buiten hoor je geen vogel zingen, een doodse en benauwende stilte hangt over alles heen en dit zware klemt zich aan mij vast alsof ik mee moest naar een diepe onderwereld. Vader, moeder en Margot laten me dan bij tijd en wijle onverschillig, ik dwaal van de ene naar de andere kamer, de trap af en weer op en heb een gevoel als een zangvogel, die z’n vleugels hardhandig uitgerukt zijn en die in een volslagen duisternis tegen de spijken van zijn nauwe kooi aan vliegt. “Naar buiten, lucht en lachen!” schreeuwt het in me. Ik antwoord niet eens meer, ga op een divan liggen en slaap om de tijd, de stilte, de verschrikkelijke angst ook, te verkorten, want te dode zijn ze niet.’ Blz. 127.
‘Ik spreek wel over “na de oorlog”, maar dan is dat alsof ik over een luchtkasteeltje spreek, iets wat nooit werkelijkheid kan worden.
Ik zie ons acht samen met het Achterhuis alsof wij een stukje blauwe hemel waren, omringd door zwarte, zwarte regenwolken. Het ronde afgebakende plekje waar wij op staan is nog veilig, maar de wolken rukken steeds dichter op ons toe en de ring die ons van het naderende gevaar scheidt, wordt steeds nauwer toegehaald. Nu zijn wij al zover door gevaar en donkerte omgeven dat we van vertwijfeling, waar uitredding te vinden, tegen elkaar aan botsen. We kijken naar beneden waar de mensen tegen elkaar vechten, we kijken allen naar boven waar het rustig en mooi is en onderwijl zijn wij afgesneden door die duistere massa, die ons niet naar beneden en niet naar boven laat gaan, maar die voor ons staat als een ondoordringbare muur, die ons verpletteren wil, maar nog niet kan. Ik kan niets anders doen dan roepen en smeken: “O ring, ring, word wijder en open je voor ons!”’ Blz. 132.
‘Ik geloof nooit dat de oorlog alleen van de grote mannen, van de regeerders en kapitalisten komt. O nee, de kleine man doet het net zo graag, anders zouden de volkeren er toch al lang in opstand zijn gekomen! Er is nu eenmaal in de mensen een drang tot vernielen, een drang tot doodslaan, tot vermoorden en razend zijn, en zolang de gehele mensheid, zonder uitzondering, geen grote metamorfose heeft ondergaan, zal de oorlog woeden, zal alles wat opgebouwd, aangekweekt en gegroeid is, weer afgesneden en vernietigd worden, om daarna opnieuw te beginnen.’ Blz. 250.
‘Alle Nederlanders die nu nog op de Engelsen neerkijken, Engeland en de oude-herenregering beschimpen, Engelsen laf noemen, maar toch de Duitsers haten, moeten eens net zo opgeschud worden als dat je een kussen opschudt, misschien leggen zich die verwarde hersens dan in een wat betere plooi!’ Blz. 279.
‘“ Want in z’n diepste grond is de jeugd eenzamer dan de ouderdom.” Dit gezegde is mij uit een of ander boek bijgebleven en heb ik waar gevonden.’ Blz. 293.
‘Ik zie hoe de wereld langzaam steeds meer in een woestijn herschapen wordt, ik hoor steeds harder de aanrollende donder, die ook ons zal doden, ik voel het leed van miljoenen mensen mee, en toch, als ik naar de hemel kijk, denk ik, dat dit alles zich weer ten goede zal wenden, dat ook deze wreedheid zal ophouden, dat er weer rust en vrede in de wereldorde zal komen.’ Blz. 294.
emotional
inspiring
sad
slow-paced
no me gustó tanto pero como es para una clase, eso ya le baja puntos
no me gusta mucho el tema, pero es interesante también
no me gusta mucho el tema, pero es interesante también
challenging
hopeful
reflective
sad
tense
slow-paced
challenging
dark
emotional
reflective
sad