A review by pagesofnectar
Η γυναίκα σου η αλήτισσα by Λιλή Ζωγράφου, Λιλή Ζωγράφου

dark emotional informative sad tense fast-paced

• Plot- or character-driven? A mix
• Strong character development? It's complicated
• Loveable characters? It's complicated
• Flaws of characters a main focus? Yes

5.0

Όταν δεν σ' ακούει κανείς, δεν ακούς κανέναν. Δηλητηριάζεσαι από την κακομοιριά σου. Ο κόσμος φτωχαίνει. Η κουφαμάρα παραμορφώνει κάθε ομορφιά. Τα τοπία, τους ανθρώπους, όλα τ' αδικεί. Οι άνθρωποι είναι τόσο απαραίτητοι.

Βρήκα αυτό που τόσο έλειπε απ' την αναγνωστική μου ζωή χρόνια τώρα, και αυτό είναι σίγουρα το γράψιμο της Λιλής Ζωγράφου. Ο ιδανικός συνδυασμός ευαισθησίας στον χειρισμό του πόνου του ανθρώπου, και αναγκαίας ωμότητας όταν "αποκαλύπτει" και παρουσιάζει στον αναγνώστη γυμνή και ταπεινωμένη την πραγματικότητα της εξοργιστικής βίας και απανθρωπιάς του καπιταλισμού, της εξουσίας, της καταστολής, του μύθου της προόδου του πολιτισμού και της σαπίλας όσων, πιστεύοντας σ' αυτόν, γίνονται μέσα επιβολής αυτής της βίας. Οι διάλογοί της και οι περιγραφές της για την μετανάστευση στο εξωτερικό δεν αφήνουν τίποτα ανείπωτο απ' την ατμόσφαιρα της μεταπολίτευσης.

Ο μπάτσος, Αρίστο, μισεί φυσιολογικά τον πολίτη. Είναι επαγγελματίας του μίσους. Δεν θα μπορούσε να να κάνει τίποτ' άλλο στη ζωή του παρά κυνηγός ανθρώπων. Είναι το προνόμιο και η εξουσία του.

Θα πέσω στο χώμα να το χτυπώ, δεν θα μαλακώσει, θα ματώσει κι αυτό κι εγώ. Γη, πουτάνα γη, τι τους θες τόσους ανθρώπους και τους γεννάς σαν δεν μπορείς να τους θρέψεις, σαν δεν μπορείς να τους βοηθήσεις να συναντηθούνε και να μην γυρνούνε έρημοι στον κόσμο; Μίλα, πουτάνα, που με εξόρισες είκοσι χρόνια, στη βία των μηχανών, στη βία της περιφρόνησης, στη βία των μπάτσων, μην πεις πως δεν την ήξερες, όλοι την ξέρετε και το βουλώνετε...