Take a photo of a barcode or cover
divxalex 's review for:
House of Names
by Colm Tóibín
Γκρηκ μυθς ρητώλντ, ουάνς αγκέν…
Στο House of Names, ο Coibin αφηγείται την ιστορία «των μετα – Ατρειδών» (από την απάτη του Αγαμέμνονα να φέρει την Ιφιγένεια στην Αυλίδα -μμμμχχχ, σιγά το ψαροχώρι- για να παντρευτεί δήθεν τον Αχιλλέα, με την πρόθεση όμως να την κάνει hashtag ώστε να φυσήξουν οι άνεμοι, μέχρι μετά το φόνο της Κλυταιμνήστρας από τον Ορέστη, σχωρνάτε μου το σπόιλερ, αλλά είναι γνωστή η υπόθεση από το 500π.Χ και βάλε).
Χωρίς να ξεφεύγει από τα σχετικά χαμηλά στάνταρντς των επαναφηγουμένων τους ελληνικούς μύθοι (sic) ο Kolm τα καταφέρνει κάπως καλύτερα από όποιον άλλο έχω διαβάσει μέχρι στιγμής (μερικές χαροκαμένες και έναν αξιοπρεπή Stephen Fry -που όμως παίζει σε άλλο επίπεδο, o πήχης δεν ήταν ακριβώς στα ουράνια) αλλά αυτό οφείλεται από και κλειστικώς στο εξαιρετικό πρώτο μέρος με την πιο παρεξηγημένη ίσως (και σίγουρα αδικαίωτη) ηρωίδα όλων τωνεποχών μύθων.
Οι οιωνοί λοιπόν είναι πολύ καλοί στο ξεκίνημα, με μια εξαιρετική Κλυταιμνήστρα που προϊδεάζει για «μεγάλα πράγματα», αλλά δυστυχώς με το που περνάει η αφήγηση στον Ορέστη η κατάσταση ξεφουσκώνει και ποτέ δεν καταφέρνει να αρθεί στα επίπεδα του πρώτου μέρους και όσο προχωράει τα πράγματα βαλτώνουν και το βιβλίο καταντάει μάλλον βαρετό.
Ο Ορέστης άβουλος και άθυρμα των περιστάσεων περιφέρεται σα να μην ξέρει από που του ήρθε και τι να κάνει, η Ηλέκτρα (που αν μη τι άλλο έδωσε σε ολάκερο σύνδρομο το όνομά της) είναι χλωμή και ανύπαρκτη και το φάντασμα της Κλυταιμνήστρας προς το τέλος δεν αρκεί για να σώσει την κατάσταση, χώρια που ο Κολμ παίρνει «πολλά ελεύθερα» και βάζει μέσα και νέο αίμα, χαρακτήρες που δεν υπάρχουν και ονόματα που προκαλούν μια αμηχανία. Τουλάχιστον σε όποιον μιλάει ελληνικά και έχει διαβάσει μισό μύθο.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, το κλείσιμο του βιβλίου είναι μια… χλιαρή αποκλιμάκωση, σα να πηγαίνεις στο νοσοκομείο για αφαίρεση όγκου στον εγκέφαλο και να φεύγεις με ένα κλύσμα και ένα χαστουκάκι στο μάγουλο από το γιατρό (να μικρέ κατεργαράκο).
Δεν προτείνεται, ή αν μπείτε στον κόπο, διαβάστε μόνο τη Στρούλα (υποκοριστικό της Κλυταιμνήστρας), οι υπόλοιποι είναι απλώς κουραστικοί.
Υ.Γ. Μόλις είδα ότι κυκλοφορεί και στα ελληνικά, αλλά, ειλικρινά...
Στο House of Names, ο Coibin αφηγείται την ιστορία «των μετα – Ατρειδών» (από την απάτη του Αγαμέμνονα να φέρει την Ιφιγένεια στην Αυλίδα -μμμμχχχ, σιγά το ψαροχώρι- για να παντρευτεί δήθεν τον Αχιλλέα, με την πρόθεση όμως να την κάνει hashtag ώστε να φυσήξουν οι άνεμοι, μέχρι μετά το φόνο της Κλυταιμνήστρας από τον Ορέστη, σχωρνάτε μου το σπόιλερ, αλλά είναι γνωστή η υπόθεση από το 500π.Χ και βάλε).
Χωρίς να ξεφεύγει από τα σχετικά χαμηλά στάνταρντς των επαναφηγουμένων τους ελληνικούς μύθοι (sic) ο Kolm τα καταφέρνει κάπως καλύτερα από όποιον άλλο έχω διαβάσει μέχρι στιγμής (μερικές χαροκαμένες και έναν αξιοπρεπή Stephen Fry -που όμως παίζει σε άλλο επίπεδο, o πήχης δεν ήταν ακριβώς στα ουράνια) αλλά αυτό οφείλεται από και κλειστικώς στο εξαιρετικό πρώτο μέρος με την πιο παρεξηγημένη ίσως (και σίγουρα αδικαίωτη) ηρωίδα όλων των
Οι οιωνοί λοιπόν είναι πολύ καλοί στο ξεκίνημα, με μια εξαιρετική Κλυταιμνήστρα που προϊδεάζει για «μεγάλα πράγματα», αλλά δυστυχώς με το που περνάει η αφήγηση στον Ορέστη η κατάσταση ξεφουσκώνει και ποτέ δεν καταφέρνει να αρθεί στα επίπεδα του πρώτου μέρους και όσο προχωράει τα πράγματα βαλτώνουν και το βιβλίο καταντάει μάλλον βαρετό.
Ο Ορέστης άβουλος και άθυρμα των περιστάσεων περιφέρεται σα να μην ξέρει από που του ήρθε και τι να κάνει, η Ηλέκτρα (που αν μη τι άλλο έδωσε σε ολάκερο σύνδρομο το όνομά της) είναι χλωμή και ανύπαρκτη και το φάντασμα της Κλυταιμνήστρας προς το τέλος δεν αρκεί για να σώσει την κατάσταση, χώρια που ο Κολμ παίρνει «πολλά ελεύθερα» και βάζει μέσα και νέο αίμα, χαρακτήρες που δεν υπάρχουν και ονόματα που προκαλούν μια αμηχανία. Τουλάχιστον σε όποιον μιλάει ελληνικά και έχει διαβάσει μισό μύθο.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, το κλείσιμο του βιβλίου είναι μια… χλιαρή αποκλιμάκωση, σα να πηγαίνεις στο νοσοκομείο για αφαίρεση όγκου στον εγκέφαλο και να φεύγεις με ένα κλύσμα και ένα χαστουκάκι στο μάγουλο από το γιατρό (να μικρέ κατεργαράκο).
Δεν προτείνεται, ή αν μπείτε στον κόπο, διαβάστε μόνο τη Στρούλα (υποκοριστικό της Κλυταιμνήστρας), οι υπόλοιποι είναι απλώς κουραστικοί.
Υ.Γ. Μόλις είδα ότι κυκλοφορεί και στα ελληνικά, αλλά, ειλικρινά...