Take a photo of a barcode or cover
A review by iefstuyvaert
Cannery Row by John Steinbeck
5.0
“Reform schools are supposed to teach viciousness and criminality but Hazel didn’t pay enough attention.”
Steinbeck, o mijn god, Steinbeck.
Ook in ‘Cannery Row’ ontpopt hij zich weer tot de chroniqueur van de verlorenen en de verlopenen zonder ooit in zwartgalligheid te vervallen.
Integendeel: humor en levensvreugde spatten van elke bladzijde, tegenslagen worden met de glimlach geïncasseerd, camaraderie en solidariteit lijken aangeboren deugden en ondanks de armoede vloeit de drank rijkelijk.
Als een dronken schermutseling escaleert en “Hazel tripped and was kicked in the face twice before he could get to his feet again” is de conclusie: “It was a good fight.”
Het ‘grote’ verhaal wordt afgewisseld met korte intermezzo’s, bevolkt met figuren die zo mogelijk nog kleurrijker zijn dan de main characters.
Gay, die zich vrijwillig in de gevangenis laat zetten om de slagen van zijn vrouw te ontlopen. De vlaggenmast-rolschaatser met het blik. De flappende Chinees.
Of Gopher de grondeekhoorn, die ondanks alle inspanningen maar niet aan een vrouwtje raakt en dan maar verhuist naar een nabijgelegen dahliatuin, “waar elke avond vallen worden gezet”.
Ook de beesten zijn dropouts.
Alles leidt uiteindelijk tot een feest ter ere van zeebioloog Doc. Een groots opgezet gebeuren dat - uiteraard - uitdraait op complete vernieling, maar toch ook weer prachtig afloopt.
Steinbeck is zo’n feest.
PS
Ik las twee boeken door elkaar heen: het origineel en de vertaling, om dan snel weer terug te grijpen naar de schatkamer van het oorspronkelijke, omdat de Van Oorschot-versie al te vaak vervalt in het bekende euvel: het slang van de kleurrijke personages wordt vertaald in een (voor een Vlaming) vreemd hutjemutje van het Nederlands.
Los daarvan is Steinbeck dus echt écht een feessie.
Steinbeck, o mijn god, Steinbeck.
Ook in ‘Cannery Row’ ontpopt hij zich weer tot de chroniqueur van de verlorenen en de verlopenen zonder ooit in zwartgalligheid te vervallen.
Integendeel: humor en levensvreugde spatten van elke bladzijde, tegenslagen worden met de glimlach geïncasseerd, camaraderie en solidariteit lijken aangeboren deugden en ondanks de armoede vloeit de drank rijkelijk.
Als een dronken schermutseling escaleert en “Hazel tripped and was kicked in the face twice before he could get to his feet again” is de conclusie: “It was a good fight.”
Het ‘grote’ verhaal wordt afgewisseld met korte intermezzo’s, bevolkt met figuren die zo mogelijk nog kleurrijker zijn dan de main characters.
Gay, die zich vrijwillig in de gevangenis laat zetten om de slagen van zijn vrouw te ontlopen. De vlaggenmast-rolschaatser met het blik. De flappende Chinees.
Of Gopher de grondeekhoorn, die ondanks alle inspanningen maar niet aan een vrouwtje raakt en dan maar verhuist naar een nabijgelegen dahliatuin, “waar elke avond vallen worden gezet”.
Ook de beesten zijn dropouts.
Alles leidt uiteindelijk tot een feest ter ere van zeebioloog Doc. Een groots opgezet gebeuren dat - uiteraard - uitdraait op complete vernieling, maar toch ook weer prachtig afloopt.
Steinbeck is zo’n feest.
PS
Ik las twee boeken door elkaar heen: het origineel en de vertaling, om dan snel weer terug te grijpen naar de schatkamer van het oorspronkelijke, omdat de Van Oorschot-versie al te vaak vervalt in het bekende euvel: het slang van de kleurrijke personages wordt vertaald in een (voor een Vlaming) vreemd hutjemutje van het Nederlands.
Los daarvan is Steinbeck dus echt écht een feessie.