Take a photo of a barcode or cover
A review by alleseter
The Castle of Otranto by Michael Gamer, Horace Walpole
3.0
In een paar dagen op het kasteel van de korzelige en opportunistische Italiaanse prins Manfred gebeurt er vanalles dat duidt op zijn spoedige verval, hoewel hij dat zelf weigert te herkennen.
Deze eerste gothic novel (Walpole noemt het zelf zo) allertijden is een opvallend romantisch werk voor een product uit de het verlichte tijdperk: het bevat onverklaarbare, bovennatuurlijke verschijningen, veel verwijzingen naar Shakespeare, hoog oplopende emoties en een duistere, middeleeuwse setting in een kasteel waar het niet pluis is.
Dat 'The Castle of Otranto' verre van eng is komt door de potsierlijke, melodramatische verteltrant, waarbij het tempo van gebeurtenissen ridicuul hoog ligt en het drama, gelardeerd met humoristische dialogen en effecten, nogal over the top is. Hoewel het proza is, heeft 'The Castle of Otranto' een onmiskenbaar theatrale inslag, waarbij je de groteske special effects en de druk gebarende, overacterende spelers al voor je ziet. De personages zijn - op Manfred na - namelijk zo plat als een dubbeltje en komen eerder over als karikaturen van personages dan als echte mensen.
Het resultaat is een vermakelijke farce, waar de lol van afspat, maar die vooral indruk maakt als voorbode van de romantiek. Een boek om verder weinig serieus te nemen, dat deed de schrijver zelf duidelijk ook niet.
Deze eerste gothic novel (Walpole noemt het zelf zo) allertijden is een opvallend romantisch werk voor een product uit de het verlichte tijdperk: het bevat onverklaarbare, bovennatuurlijke verschijningen, veel verwijzingen naar Shakespeare, hoog oplopende emoties en een duistere, middeleeuwse setting in een kasteel waar het niet pluis is.
Dat 'The Castle of Otranto' verre van eng is komt door de potsierlijke, melodramatische verteltrant, waarbij het tempo van gebeurtenissen ridicuul hoog ligt en het drama, gelardeerd met humoristische dialogen en effecten, nogal over the top is. Hoewel het proza is, heeft 'The Castle of Otranto' een onmiskenbaar theatrale inslag, waarbij je de groteske special effects en de druk gebarende, overacterende spelers al voor je ziet. De personages zijn - op Manfred na - namelijk zo plat als een dubbeltje en komen eerder over als karikaturen van personages dan als echte mensen.
Het resultaat is een vermakelijke farce, waar de lol van afspat, maar die vooral indruk maakt als voorbode van de romantiek. Een boek om verder weinig serieus te nemen, dat deed de schrijver zelf duidelijk ook niet.