A review by dietlindrozekin
The Silence of the Girls by Pat Barker

reflective fast-paced

• Plot- or character-driven? Character
• Strong character development? No
• Loveable characters? No
• Diverse cast of characters? No
• Flaws of characters a main focus? It's complicated

1.0

Cawpile-method

• Characters: 0/10
• Atmosfeer: 1/10
• Writing: 6/10
• Plot: 5/10
• Intrigue: 1/10
• Logic: soms duidelijk, soms niet duidelijk wat de verhaallijn was - ook: soms (uitzonderlijk) werd er vanuit een ander perspectief dan Briseïs verteld en dit moest je maar afleiden uit de context
• Enjoyment: 0/10

Something good, something bad - a review

Eerst en vooral wil ik de disclaimer geven dat ik een voorstander ben van de traditie waarin verhalen vanuit vrouwelijke standpunten worden geschreven. De feministische insteek is sinds de “cultural turn” en het ontstaan van gendergeschiedenis rond de jaren 1970 heel populair, en ik ben fan! Niettemin vind ik het niet zo fantastisch wanneer een auteur, zeker als ze historica is van opleiding en zelfs gedoceerd heeft aan universiteiten, een feministisch boek schrijft waar wordt neergekeken op de mannelijke personages. Briseïs is het hoofdpersonage (en hier dacht ik dus dat er verschillende vrouwen aan het woord zouden zijn aangezien: silence of the GIRLS) en nadat haar stad veroverd wordt, kiest Achilles haar als zijn slaaf. Waar Briseïs wordt voorgesteld met veel ratio en veel verstand, wordt Achilles beschreven als een statisch personage, kinderachtig, vol mommy-issues en…. dom. Alle mannen beschrijft ze als statisch - dit tegenover de vrouwen die ze wel een dynamisch karakter toevertrouwd. Deze manier van schrijven is niet feministisch. Dit is niet opkomen voor vrouwen. Dit is hetzelfde doen als waarvoor de maatschappij mannen aanklaagt: neerkijken op het andere geslacht. Wat mij ook opviel (en irriteerde) was dat het boek de titel draagt ‘the silence of the GIRLS’ en raad eens hoeveel vrouwen aan het woord zijn gekomen? Juist, één vrouw: Briseïs. Wat ik wel enorm respecteer is dat ze 2 andere perspectieven heeft gebruikt (die twee samen waren misschien 5 hoofdstukken ofzo, maar toch). Deze twee perspectieven waren mannelijke perspectieven - Achilles en Patroclus - ironisch toch! En nee deze twee “mannelijke” hoofdstukken hebben het personage van Achilles en Patroclus, in mijn ogen toch, geen diepgang gegeven.

Ik waardeer het dus wel dat Barker multiperspectivisme heeft gebruikt. Daarnaast apprecieer ik het ook dat ze sommige Illias-scènes heel realistisch gaat beschrijven (het bijvoorbeeld hebben over menstruatie, dat vind je niet terug bij Homerus!). Echter, bij sommige van deze expliciete beschrijvingen (vooral de wreedheden die de mannen kenmerkten) kreeg ik een ongemakkelijk gevoel omdat de “slechte” kenmerken van de mannen schijnbaar expres in de verf werden gezet. Hier dient ik mezelf te nuanceren: ik heb niets tegen het vermelden van wreedheden die historisch bewezen zijn, waar ik wel iets op heb, is alles zodanig draaien dat de mannen wel onmensen lijken.

En dan vraag je je misschien af: “Maar waarom las je dan het boek uit?” Omdat ik hoop had dat het ergens ging beteren! (Eerlijk gezegd heb ik van de laatste hoofdstukken echt hele delen overgeslaan om hier en daar eens een zin te lezen. Als er mensen dit boek leuk vinden en het totaal niet eens zijn met wat ik zeg, dan sta ik open voor debat!

Opmerking: de verhaallijn heb ik nog een 5/10 gegeven aangezien het een wel een goed idee vind om de Illias eens vanuit een vrouwelijk perspectief te schrijven.