yolanda_h 's review for:

IJstijd by Maartje Wortel

3.0

---

‘James Dillard laat het leven over zich heen komen.’ Oei. Tot nu toe had ik meestal een haat-liefdeverhouding met romanpersonages die passiviteit (onbewust) tot een levenskunst hebben verheven. Hoe knap geschreven ook, ik wil ze door elkaar schudden. Dat is de reden dat De kolonel krijgt nooit post met zijn slechts 80 pagina’s precies lang genoeg was. Waarom Het proces net zo verlammend op mij werkte als op de hoofdpersoon en ik het boek halverwege heb weggelegd. Er bestaan theorieën dat de eigenschap die je in andere mensen ergerlijk vindt (in dit geval ‘passiviteit’) een doorgeslagen karaktertrek is waar je eigenlijk best wel wat van zou kunnen gebruiken. Maar daar misschien ooit meer over.

Aanvankelijk leek het met IJstijd van Maartje Wortel (2014) dezelfde kant op te gaan voor mij. Hoofdpersoon James Dillard is lethargisch, passief en lamgeslagen door (het gebrek aan) leven. Hij woont in een luxe hotel en vult zijn tijd met wijn drinken en Franse kaas eten. Ondertussen denkt hij vooral aan zijn ex-vriendin Marie. James is zo lamgeslagen dat de leeservaring me na een tijdje wat moeite begon te kosten, ondanks de mooie, strakke zinnen en de soms heel rake beschrijvingen die opeens hard binnenkomen. Maar soms kosten juist de meer waardevolle boeken wat meer moeite. En is het de moeite waard om door te lezen.

Meer van mijn mening vind je hier: http://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2014/02/28/ijstijd-maartje-wortel/