Scan barcode
A review by marylou1993
Νυχτερινό σχολείο: Κληρονομιά by C.J. Daugherty
4.0
Το «νυχτερινό σχολείο» ήταν για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη καθώς δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ, πόσο μάλλον να θέλω να συνεχίσω και με τα επόμενα της σειράς. Το δεύτερο βιβλίο λοιπόν ήταν για μένα ακόμη μια έκπληξη, μιας και ήταν το ίδιο καλό με το πρώτο.
Η Άλι μετά τα γεγονότα του καλοκαιριού επιστρέφει για τη νέα σχολική χρονιά στην Κιμμέρια Ακαδημία γνωρίζοντας πλέον ποιοι είναι οι δεσμοί της με αυτό το μέρος.Οι εκπλήξεις όμως δεν τελειώνουν εδώ μιας και η Άλι θα γίνει δεκτή στο Νυχτερινό σχολείο, προκειμένου να μάθει να υπερασπίζεται μόνη της τον εαυτό της.Σύντομα θα βρεθεί διχασμένη ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα και στον ποιος της λέει την αλήθεια όπως επίσης και αν θέλει στη ζωή της τον Σιλβέν ή τον Κάρτερ.
Σε αυτό το δεύτερο βιβλίο της σειράς δεν μας περιμένουν ιδιαίτερες εκπλήξεις μιας και η Ντόχερτι έχει πλέον μια συγκεκριμένη συνταγή: αγωνία, μυστήριο, έρωτες και εφηβικά ξεσπάσματα, όλα συνθέτουν τον κόσμο που δημιούργησε.Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως το βιβλίο δεν ήταν τόσο απολαυστικό όσο και το πρώτο.
Το νυχτερινό σχολείο είναι πραγματικά μια από τις λίγες σειρές που μπορούν να με απορροφήσουν τόσο.Η γρήγορη πλοκή και το σασπένς την κάνουν τόσο ευκολοδιάβαστη και ενδιαφέρουσα που δεν κατάλαβα πώς έφυγαν τόσες σελίδες.Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό ακόμη και αν δεν είναι ούτε τα πιο καλογραμμένα ούτε τα πιο πρωτότυπα μυθιστορήματα.
Κάτι άλλο που εκτιμώ πολύ στη συγκεκριμένη σειρά είναι το πόσο απρόβλεπτη γίνεται.Πολλές φορές δυστυχώς μαντεύω από πριν τι θα γίνει σε ένα βιβλίο και αυτό ποτέ δεν με ευχαριστεί, οπότε χαίρομαι που το νυχτερινό σχολείο καταφέρνει κάθε φορά να με σοκάρει και να με εντυπωσιάσει με την τροπή που παίρνουν τα γεγονότα.
Όσο αφορά τους χαρακτήρες δυστυχώς εδώ τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν και πολύ.Η Άλι συνεχίζει να είναι αρκετά εκνευριστική, όπως όλες οι ηρωίδες των εφηβικών μυθιστορημάτων με την αναποφασιστικότητα που την δέρνει και την ξεροκεφαλιά που την οδηγεί συνεχώς σε προβλήματα.Όσο αφορά τα δύο αγόρια, η άποψη μου από το πρώτο βιβλίο παραμένει η ίδια, προτιμώ τον Κάρτερ και ελπίζω η συγγραφέας να έχει την ίδια γνώμη, γιατί ο Σιλβέν μου τη δίνει στα νεύρα.
Συνολικά λοιπόν,η κληρονομιά ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον και ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα που δεν με έκανε να βαρεθώ λεπτό, αντιθέτως με έκανε ακόμη πιο ανυπόμονη για το επόμενο.Ελπίζω αυτή η σειρά να συνεχίσει να με εντυπωσιάζει ευχάριστα!
Η Άλι μετά τα γεγονότα του καλοκαιριού επιστρέφει για τη νέα σχολική χρονιά στην Κιμμέρια Ακαδημία γνωρίζοντας πλέον ποιοι είναι οι δεσμοί της με αυτό το μέρος.Οι εκπλήξεις όμως δεν τελειώνουν εδώ μιας και η Άλι θα γίνει δεκτή στο Νυχτερινό σχολείο, προκειμένου να μάθει να υπερασπίζεται μόνη της τον εαυτό της.Σύντομα θα βρεθεί διχασμένη ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα και στον ποιος της λέει την αλήθεια όπως επίσης και αν θέλει στη ζωή της τον Σιλβέν ή τον Κάρτερ.
Σε αυτό το δεύτερο βιβλίο της σειράς δεν μας περιμένουν ιδιαίτερες εκπλήξεις μιας και η Ντόχερτι έχει πλέον μια συγκεκριμένη συνταγή: αγωνία, μυστήριο, έρωτες και εφηβικά ξεσπάσματα, όλα συνθέτουν τον κόσμο που δημιούργησε.Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως το βιβλίο δεν ήταν τόσο απολαυστικό όσο και το πρώτο.
Το νυχτερινό σχολείο είναι πραγματικά μια από τις λίγες σειρές που μπορούν να με απορροφήσουν τόσο.Η γρήγορη πλοκή και το σασπένς την κάνουν τόσο ευκολοδιάβαστη και ενδιαφέρουσα που δεν κατάλαβα πώς έφυγαν τόσες σελίδες.Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό ακόμη και αν δεν είναι ούτε τα πιο καλογραμμένα ούτε τα πιο πρωτότυπα μυθιστορήματα.
Κάτι άλλο που εκτιμώ πολύ στη συγκεκριμένη σειρά είναι το πόσο απρόβλεπτη γίνεται.Πολλές φορές δυστυχώς μαντεύω από πριν τι θα γίνει σε ένα βιβλίο και αυτό ποτέ δεν με ευχαριστεί, οπότε χαίρομαι που το νυχτερινό σχολείο καταφέρνει κάθε φορά να με σοκάρει και να με εντυπωσιάσει με την τροπή που παίρνουν τα γεγονότα.
Όσο αφορά τους χαρακτήρες δυστυχώς εδώ τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν και πολύ.Η Άλι συνεχίζει να είναι αρκετά εκνευριστική, όπως όλες οι ηρωίδες των εφηβικών μυθιστορημάτων με την αναποφασιστικότητα που την δέρνει και την ξεροκεφαλιά που την οδηγεί συνεχώς σε προβλήματα.Όσο αφορά τα δύο αγόρια, η άποψη μου από το πρώτο βιβλίο παραμένει η ίδια, προτιμώ τον Κάρτερ και ελπίζω η συγγραφέας να έχει την ίδια γνώμη, γιατί ο Σιλβέν μου τη δίνει στα νεύρα.
Συνολικά λοιπόν,η κληρονομιά ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον και ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα που δεν με έκανε να βαρεθώ λεπτό, αντιθέτως με έκανε ακόμη πιο ανυπόμονη για το επόμενο.Ελπίζω αυτή η σειρά να συνεχίσει να με εντυπωσιάζει ευχάριστα!