A review by officialfemkeb
De eenzaamheid van de priemgetallen by Paolo Giordano

4.0

‘Ze dacht terug aan toen ze bedolven onder de sneeuw in de kloof lag. Ze dacht aan die volmaakte stilte. Ook nu wist niemand waar ze was, net als toen. Ook dit keer zou er niemand komen. Maar ze wachtte niet meer. Ze glimlachte naar de glasheldere hemel. Met een beetje moeite kon ze zelf overeind komen.’

Giordano schrijft innemend in die mate dat mijn ogen bij momenten niet anders konden dan de pagina’s gulzig omslaan. Het leek alsof de tijd niet bestond.