Scan barcode
A review by wes209
Το τανγκό του Σατανά by László Krasznahorkai
5.0
Μια βροχή που μοιάζει να ξεκίνησε την πρώτη μέρα του κόσμου, μια ομίχλη που τυλίγει τα πάντα με το λευκό του θανάτου, μια λάσπη έτοιμη να τραβήξει μέσα της κάθε βήμα. Ένας οικισμός στα πρόθυρα της σήψης, και τα μέλη ενός φρεσκοδιαλυμένου γεωργικού συνεταιρισμού, οι οποίοι βέβαιοι ότι έχουν φτάσει στο τέλμα ζουν ο καθένας με διαφορετικό τρόπο την απελπισία του.
Προδοσίες, βία, σχέδια διαφυγής, συνομωσίες, ψέματα. ζωές που ασθμαίνουν, ζωές σε λήθαργο, σαν το πόδι που αδυνατεί να βγει από το παχύ και βαθύ στρώμα λάσπης στο οποίο βυθίστηκε, την ομίχλη που δεν σου επιτρέπει να κοιταξεις μακριά, να φύγεις από το παρόν, από την συνείδηση του πόνου, της ήττας και του τίποτα, τη βροχή που κάθε της σταγόνα έχει σκοπό να σε πνίξει, και το μόνο που μπορεί να τα διαλύσει όλα αυτά είναι ένας Προφήτης που δεν χρειάζεται να κάνει πράξεις τα όποια λεγόμενά του, παρά μόνο να μας βεβαιώσει πως ο πόνος σε λίγο θα πάψει.
Οι κάτοικοι του σκλάβοι μιας χρονικής συγκυρίας, ενός κράτους που διαλύεται, καταλήγουν δέσμιοι του σκληρού παρόντος, κάποιες φορές όμως ο Κρασναχορκάι ψάχνει την ποίηση μέσα στο τίποτα, και το παρόν αυτό εκρήγνυται απελευθερώνοντάς τους από τη γραμμικότητα του χρόνου, δίνοντας τους την ευκαιρία να βιώσουν τον χρόνο ως μια ενιαία οντότητα, χαρίζοντάς μας κομμάτια μαγευτικού λόγου που ελλείψει σημείων στίξης, παραγράφων και μορφοποίησης, μοιάζει με ένα ποτάμι που έχει τη δύναμη να μας τραβηξει μαζί του.
Η αφήγηση πηγαινοέρχεται από περιοχή σε περιοχή καταλήγοντας πάντα σε ένα καπηλειό, σαν να χορεύει τάνγκο, πηγαίνει μπρος και πίσω στον χρόνο παίζοντας. μέχρι που το βιβλίο περιστρέφεται και καταλήγει να βλέπει στα μάτια την αφήγηση που το ίδιο αφηγείται, και εδώ είναι που ο Κρασναχορκάι, με το "καλημέρα", παίρνει θέση στους μεγάλους της σύγχρονης λογοτεχνίας. Σπάζοντας τον 4ο τοίχο, έρχεται σε επαφή με εμάς και αναρωτιέται ποιές είναι οι ιστορίες που λέμε για να κρατηθούμε στη ζωή, ποιές αυτές που λέμε για να κρατήσουμε άλλους στη ζωή, πόσο εύκολα γοητευόμαστε από το ψέμα όταν αυτό μας βεβαιώνει πως έρχονται καλύτερες μέρες, τι είναι πραγματικό;
To βιβλίο είναι από αυτά που θα χαρακτήριζα αριστουργήματα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Προδοσίες, βία, σχέδια διαφυγής, συνομωσίες, ψέματα. ζωές που ασθμαίνουν, ζωές σε λήθαργο, σαν το πόδι που αδυνατεί να βγει από το παχύ και βαθύ στρώμα λάσπης στο οποίο βυθίστηκε, την ομίχλη που δεν σου επιτρέπει να κοιταξεις μακριά, να φύγεις από το παρόν, από την συνείδηση του πόνου, της ήττας και του τίποτα, τη βροχή που κάθε της σταγόνα έχει σκοπό να σε πνίξει, και το μόνο που μπορεί να τα διαλύσει όλα αυτά είναι ένας Προφήτης που δεν χρειάζεται να κάνει πράξεις τα όποια λεγόμενά του, παρά μόνο να μας βεβαιώσει πως ο πόνος σε λίγο θα πάψει.
Οι κάτοικοι του σκλάβοι μιας χρονικής συγκυρίας, ενός κράτους που διαλύεται, καταλήγουν δέσμιοι του σκληρού παρόντος, κάποιες φορές όμως ο Κρασναχορκάι ψάχνει την ποίηση μέσα στο τίποτα, και το παρόν αυτό εκρήγνυται απελευθερώνοντάς τους από τη γραμμικότητα του χρόνου, δίνοντας τους την ευκαιρία να βιώσουν τον χρόνο ως μια ενιαία οντότητα, χαρίζοντάς μας κομμάτια μαγευτικού λόγου που ελλείψει σημείων στίξης, παραγράφων και μορφοποίησης, μοιάζει με ένα ποτάμι που έχει τη δύναμη να μας τραβηξει μαζί του.
Η αφήγηση πηγαινοέρχεται από περιοχή σε περιοχή καταλήγοντας πάντα σε ένα καπηλειό, σαν να χορεύει τάνγκο, πηγαίνει μπρος και πίσω στον χρόνο παίζοντας. μέχρι που το βιβλίο περιστρέφεται και καταλήγει να βλέπει στα μάτια την αφήγηση που το ίδιο αφηγείται, και εδώ είναι που ο Κρασναχορκάι, με το "καλημέρα", παίρνει θέση στους μεγάλους της σύγχρονης λογοτεχνίας. Σπάζοντας τον 4ο τοίχο, έρχεται σε επαφή με εμάς και αναρωτιέται ποιές είναι οι ιστορίες που λέμε για να κρατηθούμε στη ζωή, ποιές αυτές που λέμε για να κρατήσουμε άλλους στη ζωή, πόσο εύκολα γοητευόμαστε από το ψέμα όταν αυτό μας βεβαιώνει πως έρχονται καλύτερες μέρες, τι είναι πραγματικό;
To βιβλίο είναι από αυτά που θα χαρακτήριζα αριστουργήματα χωρίς δεύτερη σκέψη.