Scan barcode
A review by ingejanse
The Devil in the Marshalsea by Antonia Hodgson
4.0
Kijk, Antonia Hodgson doet niets nieuws, want je sterft bijna in de historische misdaadromans over Engeland. Maar Hodgson doet binnen dat genre heel veel goed. Tom Hawkins, de hoofdpersoon, is een sympathieke jongen die redelijk begrijpelijk keuzes maakt. Dat is al heel wat, want normaliter zijn het of elitaire klootzakken die je vanaf pagina één haat of onnavolgbare autisten.
De locatie is ook te gek, want de Marshalsea-gevangenis bevat alles wat je nodig hebt: een begrijpelijke locatie, veel variaties in ruimtes en personages, bijna onvoorspelbare wreedheden, en een moois spanningsveld tussen de wereld binnen en buiten de muren, én de wereld tussen de arme en de rijke kant. De grootste aanwinst hierin is Samuel Fleet, een Dr. Hannibal Lector-eske psychopaat die alsnog je hart steelt en enorm tot de verbeelding spreekt. Samen met Tom draagt hij zonder problemen het verhaal.
Hodgson kan bovendien uitstekend schrijven: geen onnodige metaforen (iets waar je in dit genre normaal helemaal gek van wordt), meer dan voldoende details om alles tot leven te laten komen, een vrijwel constant sluitend verhaal, prima dialogen die echt overkomen, en een heel erg prima plot.
Iets te klagen? Absoluut. Op een gegeven moment lijkt iedereen het gedaan te kunnen hebben, waardoor de spanning afneemt en het einde niet meer zo hard verrast als dat je zou willen (want wie had het eigenlijk níet kunnen doen?). Bovendien is niemand wie hij / zij lijkt, waardoor niemand betrouwbaar is en je als lezer een beetje te los wordt gelaten in je whodunnit-gok. Iets meer zekerheid zou dus fijn zijn.
Maar goed. Marshalsea als locatie, de goede schrijfstijl en Samuel Fleet zijn al voldoende voor een heel plezierig boek waar je in een moordtempo (haha) doorheen komt, zonder grote ergenissen of irritante open eindes. Blind gaan lezen als je de verhalen van SJ Parrish tof vindt.
De locatie is ook te gek, want de Marshalsea-gevangenis bevat alles wat je nodig hebt: een begrijpelijke locatie, veel variaties in ruimtes en personages, bijna onvoorspelbare wreedheden, en een moois spanningsveld tussen de wereld binnen en buiten de muren, én de wereld tussen de arme en de rijke kant. De grootste aanwinst hierin is Samuel Fleet, een Dr. Hannibal Lector-eske psychopaat die alsnog je hart steelt en enorm tot de verbeelding spreekt. Samen met Tom draagt hij zonder problemen het verhaal.
Hodgson kan bovendien uitstekend schrijven: geen onnodige metaforen (iets waar je in dit genre normaal helemaal gek van wordt), meer dan voldoende details om alles tot leven te laten komen, een vrijwel constant sluitend verhaal, prima dialogen die echt overkomen, en een heel erg prima plot.
Iets te klagen? Absoluut. Op een gegeven moment lijkt iedereen het gedaan te kunnen hebben, waardoor de spanning afneemt en het einde niet meer zo hard verrast als dat je zou willen (want wie had het eigenlijk níet kunnen doen?). Bovendien is niemand wie hij / zij lijkt, waardoor niemand betrouwbaar is en je als lezer een beetje te los wordt gelaten in je whodunnit-gok. Iets meer zekerheid zou dus fijn zijn.
Maar goed. Marshalsea als locatie, de goede schrijfstijl en Samuel Fleet zijn al voldoende voor een heel plezierig boek waar je in een moordtempo (haha) doorheen komt, zonder grote ergenissen of irritante open eindes. Blind gaan lezen als je de verhalen van SJ Parrish tof vindt.