Scan barcode
A review by kyriakiz
Η κοιλάδα της λάσπης by Ioanna Bourazopoulou, Ιωάννα Μπουραζοπούλου
4.0
«Ξένε, έφτασες στη Νότια Πύλη της Πρέσπας! Από εδώ ξεκινά η Κοιλάδα της Λάσπης, αυτή που εμείς οι φιλοξενούμενοι στη δική του γη, αναγνωρίζουμε ως επικράτεια του δράκου.»
Ιωάννα Μπουραζοπούλου είχα ξαναδιαβάσει (αυτό είναι το 4ο) οπότε πάνω κάτω ήξερα τι να περιμένω (και μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να με απογοητεύσει!)
Η Κοιλάδα της Λάσπης είναι το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας αλλά από όσο ξέρω μπορούν να διαβαστούν με οποιαδήποτε σειρά (το 2ο κυκλοφορεί, το 3ο το περιμένουμε)
Η Πρέσπα (μία πια, η μικρή και η μεγάλη ενώθηκαν 20 χρόνια πριν) βρίσκεται στα σύνορα τριών χωρών, μια εκ των οποίων και η δική μας. Εμείς έχουμε την νότια όχθη, οι άλλες δύο είναι η ανατολική και η δυτική και από εδώ και πέρα έτσι θα τις λέμε γιατί έτσι αναφέρονται και στο βιβλίο. Στη λίμνη λοιπόν πριν 20 χρόνια ανακαλύφθηκε ότι την κατοικεί ένας δράκος μοναδικός στον κόσμο, η παρουσία του οποίου έχει προκαλέσει τεράστιες περιβαλλοντικές αλλαγές και όχι μόνο. Στη νότια όχθη στην οποία βρισκόμαστε στο πρώτο βιβλίο, δεν έχει σταματήσει να βρέχει μεταμορφώνοντας την περιοχή σε μια κοιλάδα γεμάτη ασυνήθιστη λάσπη, ερημώνοντας ολόκληρα χωριά και αναγκάζοντας τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Οι μόνοι που επιτρέπονται να μείνουν κοντά στη λίμνη είναι οι δρακολόγοι, άνθρωποι απ'όλο τον κόσμο, οι οποίοι μελετούν τις αλλαγές, τα φυσικά φαινόμενα και τα βίαια εγκλήματα του δράκου και προσπαθούν να λύσουν το αίνιγμα της παρουσίας του τέρατος, ανταγωνιζόμενοι τις άλλες δύο όχθες, με τις οποίες αντί να συνεργάζονται για το κοινό τους πρόβλημα, βρίσκονται μονίμως σε ένταση και ένα βήμα πριν τις εχθροπραξίες.
Και όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα της Παγκόσμιας Τράπεζας Ανάπτυξης και του ύπατου αρμοστή της Βαλκανικής. Γιατί ποια Νέσι και ποιο Γιέτι; Ο δράκος της Πρέσπας γίνεται brand name, το οποίο εκμεταλλεύονται οικονομικά οι τρεις περιοχές με την αυστηρή καθοδήγηση της Τράπεζας, η οποία φυσικά έχει τα δικά της συμφέροντα.
Στην αρχή του βιβλίου λοιπόν βρισκόμαστε στη νότια πύλη έξω από τον οικισμό των δρακολόγων, είναι νύχτα και βρέχει καταρρακτωδώς. Ένας κεραυνός χτυπάει το πανδοχείο και ο φύλακας της πύλης σπεύδει να δει αν είναι όλοι καλά. Όταν επιστρέφει στο φυλάκιο ένα κομμένο χέρι τον περιμένει στην καρέκλα του. “Ήμαρτον Κύριε” αναφωνεί. Τίνος είναι το χέρι και ποιος το άφησε εκεί; Ο δράκος; Εκείνη την ώρα βλέπει τη φιγούρα ενός αγνώστου στο μονοπάτι να έρχεται προς το μέρος του. Βγαίνει να δει ποιος είναι και έκπληκτος σηνειδητοποιεί ότι πρόκειται για μια τυφλή γυναίκα. Ποια είναι και πώς στο καλό κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί; Μετά από έναν περίεργο διάλογο αφήνει την αλλόκοτη ξένη να περάσει και ξαναμπαίνει στο φυλάκιο. “Ήμαρτον Κύριε” ξανααναφωνεί! Το χέρι είχε εξαφανιστεί! Αν το άφησε ο δράκος (γιατί ποιος άλλος θα το άφηνε) γιατί το πήρε πίσω; Τι σόι σημάδι είναι αυτό;
Ποια αλληλουχία γεγονότων οδήγησε σε αυτό το περιστατικό και τι επακολούθησε είναι όλα αυτά που με αγωνία παρακολουθούμε ενώ ταυτόχρονα προσπαθούμε κι εμείς να λύσουμε το μυστήριο του δράκου.
Η Μπουραζοπούλου όπως και στα προηγούμενα βιβλία της που διάβασα έτσι κι εδώ παίζει με το τι είναι φανταστικό και τι πραγματικό. Αφήνει από εδώ κι από εκεί μεταφυσικά και φανταστικά στοιχεία και στη συνέχεια σε κάνει να αμφιβάλεις. Είναι όντως έτσι ή κάτι άλλο κρύβεται από πίσω, πιο φυσικό, πιο ανθρώπινο;
Τι είναι τελικά ο δράκος; "πώς προέκειψε, πώς ερμηνεύεται; στην όχθη θα ακούσεις ό,τι παλαβομάρα θες. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι ταξιδιώτης του χρόνου, άλλοι ότι πρόκειται για μεταλλαγμένο ζώο, για χθόνια θεότητα, για τον πρώτο Έλληνα, για το τέρας της Αποκάλυψης, ένας Αθηναίος καθηγητής, που τον έχουν περί πολλού, θεωρεί τον δράκο γλωσσολογικό φαινόμενο, με πιάνεις; Άσε τη φαντασία σου ελεύθερη, κανείς δεν πρόκειται να σου ζητήσει αποδείξεις."
Τυχοδιώκτες, εγκληματίες, ζητιάνοι, επιφανείς και αφανείς, άνθρωποι του περιθωρίου, πλανόδιοι καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί, ιδεαλιστές, δάσκαλοι και μαθητές, αγαθοί και πανούργοι, όλοι έχουν θέση στην επικράτεια του δράκου. Γιορτές υπό το φως της πανσέληνου, ευχές που εισακούονται, αναπάντεχες φιλίες, μυστικά και αλήθειες και λάσπη, λάσπη που καταπίνει αποδεικτικά στοιχεία, σκεπάζει, καταστρέφει, διαμορφώνει και ταυτόχρονα δημιουργεί μύθους και θρύλους.
Και μέσα σ'όλα αυτά (ή μήπως έξω απ'όλα αυτά;) ένας Αλχημιστής και ο Μαθητής του προσπαθούν να ορίσουν το Μεγάλο Έργο.
Διάβαζα με πολύ αγωνία η οποία όλο και αυξάνονταν καθώς προχωρούσαν οι σελίδες και τα διάφορα κομμάτια αυτού του μεγάλου και πολυεπίπεδου παζλ έμπαιναν στη θέση τους.
Η δε γραφή της Μπουραζοπούλου προσωπικά πολύ μου αρέσει και θεωρώ ταιριάζει πολύ στις ιστορίες που επιλέγει να πει.
Αν έπρεπε να βρω κάτι αρνητικό είναι ότι πρώτον στην αρχή μάλλον με μπέρδεψε λίγο η χρονική σειρά των γεγονότων (αλλά εντάξει δεν άργησα να το βρω) και δεύτερον (δεν θεωρώ ότι είναι σπόιλερ αλλά θα το κρύψω καλού κακού)
Σίγουρα είχε και μια αίσθηση ανολοκλήρωτου κάτι που όμως μάλλον είναι λογικό εφόσον έπεται και συνέχεια (στην ανατολική όχθη!) για την οποία φυσικά ανυπομονώ!
Ιωάννα Μπουραζοπούλου είχα ξαναδιαβάσει (αυτό είναι το 4ο) οπότε πάνω κάτω ήξερα τι να περιμένω (και μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να με απογοητεύσει!)
Η Κοιλάδα της Λάσπης είναι το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας αλλά από όσο ξέρω μπορούν να διαβαστούν με οποιαδήποτε σειρά (το 2ο κυκλοφορεί, το 3ο το περιμένουμε)
Η Πρέσπα (μία πια, η μικρή και η μεγάλη ενώθηκαν 20 χρόνια πριν) βρίσκεται στα σύνορα τριών χωρών, μια εκ των οποίων και η δική μας. Εμείς έχουμε την νότια όχθη, οι άλλες δύο είναι η ανατολική και η δυτική και από εδώ και πέρα έτσι θα τις λέμε γιατί έτσι αναφέρονται και στο βιβλίο. Στη λίμνη λοιπόν πριν 20 χρόνια ανακαλύφθηκε ότι την κατοικεί ένας δράκος μοναδικός στον κόσμο, η παρουσία του οποίου έχει προκαλέσει τεράστιες περιβαλλοντικές αλλαγές και όχι μόνο. Στη νότια όχθη στην οποία βρισκόμαστε στο πρώτο βιβλίο, δεν έχει σταματήσει να βρέχει μεταμορφώνοντας την περιοχή σε μια κοιλάδα γεμάτη ασυνήθιστη λάσπη, ερημώνοντας ολόκληρα χωριά και αναγκάζοντας τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Οι μόνοι που επιτρέπονται να μείνουν κοντά στη λίμνη είναι οι δρακολόγοι, άνθρωποι απ'όλο τον κόσμο, οι οποίοι μελετούν τις αλλαγές, τα φυσικά φαινόμενα και τα βίαια εγκλήματα του δράκου και προσπαθούν να λύσουν το αίνιγμα της παρουσίας του τέρατος, ανταγωνιζόμενοι τις άλλες δύο όχθες, με τις οποίες αντί να συνεργάζονται για το κοινό τους πρόβλημα, βρίσκονται μονίμως σε ένταση και ένα βήμα πριν τις εχθροπραξίες.
Και όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα της Παγκόσμιας Τράπεζας Ανάπτυξης και του ύπατου αρμοστή της Βαλκανικής. Γιατί ποια Νέσι και ποιο Γιέτι; Ο δράκος της Πρέσπας γίνεται brand name, το οποίο εκμεταλλεύονται οικονομικά οι τρεις περιοχές με την αυστηρή καθοδήγηση της Τράπεζας, η οποία φυσικά έχει τα δικά της συμφέροντα.
Στην αρχή του βιβλίου λοιπόν βρισκόμαστε στη νότια πύλη έξω από τον οικισμό των δρακολόγων, είναι νύχτα και βρέχει καταρρακτωδώς. Ένας κεραυνός χτυπάει το πανδοχείο και ο φύλακας της πύλης σπεύδει να δει αν είναι όλοι καλά. Όταν επιστρέφει στο φυλάκιο ένα κομμένο χέρι τον περιμένει στην καρέκλα του. “Ήμαρτον Κύριε” αναφωνεί. Τίνος είναι το χέρι και ποιος το άφησε εκεί; Ο δράκος; Εκείνη την ώρα βλέπει τη φιγούρα ενός αγνώστου στο μονοπάτι να έρχεται προς το μέρος του. Βγαίνει να δει ποιος είναι και έκπληκτος σηνειδητοποιεί ότι πρόκειται για μια τυφλή γυναίκα. Ποια είναι και πώς στο καλό κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί; Μετά από έναν περίεργο διάλογο αφήνει την αλλόκοτη ξένη να περάσει και ξαναμπαίνει στο φυλάκιο. “Ήμαρτον Κύριε” ξανααναφωνεί! Το χέρι είχε εξαφανιστεί! Αν το άφησε ο δράκος (γιατί ποιος άλλος θα το άφηνε) γιατί το πήρε πίσω; Τι σόι σημάδι είναι αυτό;
Ποια αλληλουχία γεγονότων οδήγησε σε αυτό το περιστατικό και τι επακολούθησε είναι όλα αυτά που με αγωνία παρακολουθούμε ενώ ταυτόχρονα προσπαθούμε κι εμείς να λύσουμε το μυστήριο του δράκου.
Η Μπουραζοπούλου όπως και στα προηγούμενα βιβλία της που διάβασα έτσι κι εδώ παίζει με το τι είναι φανταστικό και τι πραγματικό. Αφήνει από εδώ κι από εκεί μεταφυσικά και φανταστικά στοιχεία και στη συνέχεια σε κάνει να αμφιβάλεις. Είναι όντως έτσι ή κάτι άλλο κρύβεται από πίσω, πιο φυσικό, πιο ανθρώπινο;
Τι είναι τελικά ο δράκος; "πώς προέκειψε, πώς ερμηνεύεται; στην όχθη θα ακούσεις ό,τι παλαβομάρα θες. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι ταξιδιώτης του χρόνου, άλλοι ότι πρόκειται για μεταλλαγμένο ζώο, για χθόνια θεότητα, για τον πρώτο Έλληνα, για το τέρας της Αποκάλυψης, ένας Αθηναίος καθηγητής, που τον έχουν περί πολλού, θεωρεί τον δράκο γλωσσολογικό φαινόμενο, με πιάνεις; Άσε τη φαντασία σου ελεύθερη, κανείς δεν πρόκειται να σου ζητήσει αποδείξεις."
Τυχοδιώκτες, εγκληματίες, ζητιάνοι, επιφανείς και αφανείς, άνθρωποι του περιθωρίου, πλανόδιοι καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί, ιδεαλιστές, δάσκαλοι και μαθητές, αγαθοί και πανούργοι, όλοι έχουν θέση στην επικράτεια του δράκου. Γιορτές υπό το φως της πανσέληνου, ευχές που εισακούονται, αναπάντεχες φιλίες, μυστικά και αλήθειες και λάσπη, λάσπη που καταπίνει αποδεικτικά στοιχεία, σκεπάζει, καταστρέφει, διαμορφώνει και ταυτόχρονα δημιουργεί μύθους και θρύλους.
Και μέσα σ'όλα αυτά (ή μήπως έξω απ'όλα αυτά;) ένας Αλχημιστής και ο Μαθητής του προσπαθούν να ορίσουν το Μεγάλο Έργο.
Διάβαζα με πολύ αγωνία η οποία όλο και αυξάνονταν καθώς προχωρούσαν οι σελίδες και τα διάφορα κομμάτια αυτού του μεγάλου και πολυεπίπεδου παζλ έμπαιναν στη θέση τους.
Η δε γραφή της Μπουραζοπούλου προσωπικά πολύ μου αρέσει και θεωρώ ταιριάζει πολύ στις ιστορίες που επιλέγει να πει.
Αν έπρεπε να βρω κάτι αρνητικό είναι ότι πρώτον στην αρχή μάλλον με μπέρδεψε λίγο η χρονική σειρά των γεγονότων (αλλά εντάξει δεν άργησα να το βρω) και δεύτερον (δεν θεωρώ ότι είναι σπόιλερ αλλά θα το κρύψω καλού κακού)
Spoiler
όλοι οι κακοί της ιστορίας παρενοχλούσαν ή βίαζαν γυναίκες. Αν και όπως αποδείχθηκε εν τέλει αυτά τα γεγονότα είχαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής, θεωρώ ότι ίσως σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις θα μπορούσε να προτιμηθεί κάτι άλλο για να μας δείξει πόσο σιχαμένοι είναι.Σίγουρα είχε και μια αίσθηση ανολοκλήρωτου κάτι που όμως μάλλον είναι λογικό εφόσον έπεται και συνέχεια (στην ανατολική όχθη!) για την οποία φυσικά ανυπομονώ!