Scan barcode
A review by floorflawless
Het luik van sneeuw by Emily Holmes Coleman
challenging
dark
sad
tense
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0
Zelf had ik dit boek niet zo snel uitgekozen, maar we lazen dit met de complete Schwob Young groep, om het tijdens ons weekend weg te bespreken.
Ik vond het best pittig om te lezen. Wat meteen opvalt is het gebrek aan aanhalingstekens, dus is het soms niet duidelijk of iets daadwerkelijk gezegd wordt of dat het wordt gedacht. In het begin van het boek voelde ik me net zo verward als het hoofdpersonage zelf, die in een psychiatrische inrichting belandt. Het is een hobbelige strijd, waarbij het soms beter lijkt te gaan met Martha om het volgende moment weer volledig in te storten. Ook lijkt het af en toe alsof ze niet beter zou willen worden, ze kan het duidelijk beter vinden met de mensen op de afdeling beneden, waar de ergste gevallen zitten.
Dit boek voelt als een soort van waas waarbij je niet weet wat echt is en wat niet. Het blijft veelal speculeren. Het is puur vanuit de beleving van de patiënt. En ik merk dat ik dat persoonlijk best lastig vond. Toen ik het boek uit had, dacht ik: tsja wat vind ik nou eigenlijk? Ik had even geen idee, alsof ik zelf nog in die waas zat. Daarom vond ik het wel fijn om het met de groep te bespreken. Ik kwam tot de conclusie dat het waarschijnlijk gewoon niet helemaal mijn soort boek is, maar dat ik wel blij ben dat ik het heb gelezen voor een boekenclubavond.
Ik vond het best pittig om te lezen. Wat meteen opvalt is het gebrek aan aanhalingstekens, dus is het soms niet duidelijk of iets daadwerkelijk gezegd wordt of dat het wordt gedacht. In het begin van het boek voelde ik me net zo verward als het hoofdpersonage zelf, die in een psychiatrische inrichting belandt. Het is een hobbelige strijd, waarbij het soms beter lijkt te gaan met Martha om het volgende moment weer volledig in te storten. Ook lijkt het af en toe alsof ze niet beter zou willen worden, ze kan het duidelijk beter vinden met de mensen op de afdeling beneden, waar de ergste gevallen zitten.
Dit boek voelt als een soort van waas waarbij je niet weet wat echt is en wat niet. Het blijft veelal speculeren. Het is puur vanuit de beleving van de patiënt. En ik merk dat ik dat persoonlijk best lastig vond. Toen ik het boek uit had, dacht ik: tsja wat vind ik nou eigenlijk? Ik had even geen idee, alsof ik zelf nog in die waas zat. Daarom vond ik het wel fijn om het met de groep te bespreken. Ik kwam tot de conclusie dat het waarschijnlijk gewoon niet helemaal mijn soort boek is, maar dat ik wel blij ben dat ik het heb gelezen voor een boekenclubavond.