Scan barcode
A review by marik0n
Πριν έρθεις εσύ by Jojo Moyes
5.0
Η αλήθεια είναι, ότι φοβάμαι ότι δεν μπορώ να γράψω μία αρκετά καλή κριτική για να αντικατοπτρίζει τι είναι αυτό το βιβλίο. Φοβάμαι ότι γράφοντας για αυτό, ίσως του κόψω κάτι. Θα προσπαθήσω να κάνω ό,τι καλύτερο.
Ξέρω πως ακούγεται- σαν ένα χαζό, ερωτικό, δραματικό Άρλεκιν, που σε κάνει να θέλεις να ξεράσεις μέσα στο στόμα σου. Όμως δεν είναι έτσι, δώστε με ένα λεπτό.
Αυτή. έτυχε να είναι μία από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις, όπου πρώτα βλέπω την ταινία και μετά διαβάζω το βιβλίο. Αυτές οι περιπτώσεις λαμβάνουν χώρα συνήθως, επειδή δεν ενημερώνομαι για νέες κυκλοφορίες συχνά. Οπότε.. Ναι, τέλος πάντων.
Η ταινία ήταν καταπληκτική. Πολύ καλοφτιαγμένη, με άριστες ερμηνείες και όπως κατάλαβα αργότερα, αρκετά ακριβής σε σχέση με το βιβλίο. Πολύ λίγο κομμάτια διέφεραν/ παραλήφθηκαν.
Αρχίζοντας να διαβάζω το βιβλίο, δεν ήξερα τι να περιμένω. Ναι μεν, είχα ακούσει καλά λόγια, αλλά συνήθως, όταν μία ταινία είναι πολύ, πολύ καλή, το βιβλίο είναι...,μεχ. (Όπως στην περίπτωση με το Λάθος Αστέρι).
Παρόλα αυτά, ξεκίνησα θετικά την ανάγνωση. And oh boy.
Οι χαρακτήρες ψυχογραφούνται άριστα. Κάθε αντίδραση, λέξη και συμπεριφορά, έχει έναν πολύ καλό λόγο που συμβαίνει. Επίσης, λάτρεψα το γεγονός, ότι λόγω του ότι ακολουθούμε την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Λουίζας, (μίας απλής, καθημερινής,πρακτικής κοπέλας), οι περιγραφές είναι σύντομες και ακριβές, ακριβώς όσο εκτεταμένες και λεπτομερείς πρέπει να είναι για να μας βάλουν στο κλίμα, ενώ παράλληλα, η ταύτιση με την Λουίζα είναι αβίαστη.
Σπάνια, εμφανίζονται οι οπτικές γωνίες κάποιων άλλων ατόμων. Μου άρεσε πολύ αυτή η πινελιά, γιατί προσθέτει στην πλοκή, με έναν πολύ ωραίο τρόπο, χωρίς να σε κουράζει ή να σε μπερδεύει.
Ήξερα το τέλος του βιβλίου. Και όμως, διαβάζοντας το, ένιωθα όπως όταν είδα για πρώτη φορά τον τιτανικό. Ήμουν σίγουρη ότι είχε γίνει κάποιο λάθος κατά την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη. Έβλεπα απλά αγνές στιγμές ευτυχίας, απλά δύο χαρούμενοι άνθρωποι, που "κολλάνε" μεταξύ τους και διασκεδάζουν. Λατρεύω την δυναμική της σχέσης αυτών των δύο. Γενικά, λατρεύω οποιαδήποτε σχέση, μέσα στην οποία μπορείς να έχεις τόσο μεγάλες δόσεις σαρκασμού και inside jokes, αβίαστα. Και σε τελική ανάλυση, έχουν και χιούμορ. Πόσο να αντισταθώ σε αυτό το cannon ο άνθρωπος;
Δεν ήταν το τέλος αυτό καθαυτό επώδυνο. Ήταν το σύνολο της ιστορίας, που κατέληξε στο τέλος. Αυτό συνέβη, γιατί η απεικόνιση της απότομης μετάβασης από την χαρά στην λύπη, την αγωνία, τον θυμό, τον ενθουσιασμό, γινόταν τόσο ρεαλιστικά. Ένιωθα ότι η ουσία του πράγματος, ήταν βγαλμένη απευθείας από την ζωή. Θίγει θέματα όπως ο πόνος, η ενδοσκόπηση, η αγάπη, η ζωή η ίδια, η σημασία και η αξία της. Η σημασία και η αξία που εμείς της δίνουμε. Κάποιοι άνθρωποι είναι καθηλωμένοι, γιατί έτσι τα έφερε η ζωή. Κάποιοι είναι καθηλωμένοι, γιατί το κάνουν οι ίδιοι στον εαυτό τους. Μεταξύ άλλων, εξετάζεται και αυτή η κατάσταση.
Ονομάζω βιβλία σαν και αυτό ύπουλα. Θα σας πω γιατί.
Ξεκινάς να τα διαβάζεις και σε απορροφούν, με έναν τρόπο όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει η μεταφορική χρήση της λέξης στην κυριολεκτική. Θέλεις να το διαβάζεις όλη μέρα. Όταν δεν μπορείς να το διαβάσεις, το σκέφτεσαι. Όταν το διαβάζεις επιτέλους, δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου, ακόμα και αν είναι ήδη 2 και πρέπει να είσαι στην δουλειά στις 7. Αυτό το συναίσθημα είχα να νιώσω από [b:The Nightingale|21853621|The Nightingale|Kristin Hannah|https://images.gr-assets.com/books/1451446316s/21853621.jpg|41125521] και πραγματικά με συνεπήρε.
Για περισσότερες κριτικές βιβλίων,ταινιών, σειρών, άρθρα, αλλά και πολλά άλλα πράγματα, παρακαλώ, πατήστω εδώ: https://heshotme.wordpress.com/
Ξέρω πως ακούγεται- σαν ένα χαζό, ερωτικό, δραματικό Άρλεκιν, που σε κάνει να θέλεις να ξεράσεις μέσα στο στόμα σου. Όμως δεν είναι έτσι, δώστε με ένα λεπτό.
Αυτή. έτυχε να είναι μία από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις, όπου πρώτα βλέπω την ταινία και μετά διαβάζω το βιβλίο. Αυτές οι περιπτώσεις λαμβάνουν χώρα συνήθως, επειδή δεν ενημερώνομαι για νέες κυκλοφορίες συχνά. Οπότε.. Ναι, τέλος πάντων.
Η ταινία ήταν καταπληκτική. Πολύ καλοφτιαγμένη, με άριστες ερμηνείες και όπως κατάλαβα αργότερα, αρκετά ακριβής σε σχέση με το βιβλίο. Πολύ λίγο κομμάτια διέφεραν/ παραλήφθηκαν.
Αρχίζοντας να διαβάζω το βιβλίο, δεν ήξερα τι να περιμένω. Ναι μεν, είχα ακούσει καλά λόγια, αλλά συνήθως, όταν μία ταινία είναι πολύ, πολύ καλή, το βιβλίο είναι...,μεχ. (Όπως στην περίπτωση με το Λάθος Αστέρι).
Παρόλα αυτά, ξεκίνησα θετικά την ανάγνωση. And oh boy.
Οι χαρακτήρες ψυχογραφούνται άριστα. Κάθε αντίδραση, λέξη και συμπεριφορά, έχει έναν πολύ καλό λόγο που συμβαίνει. Επίσης, λάτρεψα το γεγονός, ότι λόγω του ότι ακολουθούμε την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Λουίζας, (μίας απλής, καθημερινής,πρακτικής κοπέλας), οι περιγραφές είναι σύντομες και ακριβές, ακριβώς όσο εκτεταμένες και λεπτομερείς πρέπει να είναι για να μας βάλουν στο κλίμα, ενώ παράλληλα, η ταύτιση με την Λουίζα είναι αβίαστη.
Σπάνια, εμφανίζονται οι οπτικές γωνίες κάποιων άλλων ατόμων. Μου άρεσε πολύ αυτή η πινελιά, γιατί προσθέτει στην πλοκή, με έναν πολύ ωραίο τρόπο, χωρίς να σε κουράζει ή να σε μπερδεύει.
Ήξερα το τέλος του βιβλίου. Και όμως, διαβάζοντας το, ένιωθα όπως όταν είδα για πρώτη φορά τον τιτανικό. Ήμουν σίγουρη ότι είχε γίνει κάποιο λάθος κατά την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη. Έβλεπα απλά αγνές στιγμές ευτυχίας, απλά δύο χαρούμενοι άνθρωποι, που "κολλάνε" μεταξύ τους και διασκεδάζουν. Λατρεύω την δυναμική της σχέσης αυτών των δύο. Γενικά, λατρεύω οποιαδήποτε σχέση, μέσα στην οποία μπορείς να έχεις τόσο μεγάλες δόσεις σαρκασμού και inside jokes, αβίαστα. Και σε τελική ανάλυση, έχουν και χιούμορ. Πόσο να αντισταθώ σε αυτό το cannon ο άνθρωπος;
Δεν ήταν το τέλος αυτό καθαυτό επώδυνο. Ήταν το σύνολο της ιστορίας, που κατέληξε στο τέλος. Αυτό συνέβη, γιατί η απεικόνιση της απότομης μετάβασης από την χαρά στην λύπη, την αγωνία, τον θυμό, τον ενθουσιασμό, γινόταν τόσο ρεαλιστικά. Ένιωθα ότι η ουσία του πράγματος, ήταν βγαλμένη απευθείας από την ζωή. Θίγει θέματα όπως ο πόνος, η ενδοσκόπηση, η αγάπη, η ζωή η ίδια, η σημασία και η αξία της. Η σημασία και η αξία που εμείς της δίνουμε. Κάποιοι άνθρωποι είναι καθηλωμένοι, γιατί έτσι τα έφερε η ζωή. Κάποιοι είναι καθηλωμένοι, γιατί το κάνουν οι ίδιοι στον εαυτό τους. Μεταξύ άλλων, εξετάζεται και αυτή η κατάσταση.
Ονομάζω βιβλία σαν και αυτό ύπουλα. Θα σας πω γιατί.
Ξεκινάς να τα διαβάζεις και σε απορροφούν, με έναν τρόπο όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει η μεταφορική χρήση της λέξης στην κυριολεκτική. Θέλεις να το διαβάζεις όλη μέρα. Όταν δεν μπορείς να το διαβάσεις, το σκέφτεσαι. Όταν το διαβάζεις επιτέλους, δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου, ακόμα και αν είναι ήδη 2 και πρέπει να είσαι στην δουλειά στις 7. Αυτό το συναίσθημα είχα να νιώσω από [b:The Nightingale|21853621|The Nightingale|Kristin Hannah|https://images.gr-assets.com/books/1451446316s/21853621.jpg|41125521] και πραγματικά με συνεπήρε.
Για περισσότερες κριτικές βιβλίων,ταινιών, σειρών, άρθρα, αλλά και πολλά άλλα πράγματα, παρακαλώ, πατήστω εδώ: https://heshotme.wordpress.com/