Scan barcode
A review by fluentinsilence
Vertrouwde en vreemde dingen by Teju Cole
4.0
lang wilde ik dit drie sterren geven. deel I, Dingen lezen is best de moeite waarde maar de teksten zijn me eigenlijk te kort (vaak maar twee-en-een-halve pagina o.i.d.). deel II (Dingen zien) begint sterk met het stuk ‘Naamloos meer’ maar bevat veel teksten die niet mijn interesse hebben (fotografie-related), en wederom te kort van stuk zijn.
Teju Cole is in zijn essay op z'n best als hij niet per sé duidt, maar gewoon aanwezig is en observeert, bijvoorbeeld wanneer hij Sebalds graf bezoekt. (of ideeën uitwerkt, overigens. dan wel zijn eigen ideeën.) in deel III van dit boek, getiteld Aanwezig zijn is Cole dan ook op z'n best. hij schrijft dan over Kony 2012, Nigeria, zijn tegenstrijdige gevoelens rondom de president-verkiezingen in 2008, toen Obama voor 't eerst werd verkozen.
ook schrijft hij over de Amerikaans-Mexicaanse grens waar veel mensen omkomen bij een enorme muur die volgens Cole om strategische redenen niet af is (hoop/ wanhoop). hij vertelt wat er gebeurt met mensen die elders verdwijnen en hier bij die grens naamloos verschijnen, onherkenbaar vaak ook, soms kan men niet eens vaststellen of het om een man of vrouw gaat. Cole beschrijft vervolgens de begraafplaatsen, die waar de locals ten ruste worden gelegd: een groen paradijs vol altijdgroene bomen die veel schaduw bieden, & de begraafplaats voor de gevonden wanhopigen, een beeld dat me niet loslaat: een stoffig veld waar zich afval ophoopt, weinig groen, kleine, jonge bomen.
Cole vraagt zich zelf ergens af: Hoeveel dingen zien we allemaal niet, tenzij ons erover wordt verteld? ja. dat is dan ook waarom veel van zijn verhalen in het derde deel me zo aanspreken, waarom dit boek toch vier sterren moet geven. dit zijn verhalen die er toe doen.
kortom: zeer blij dit gelezen te hebben.
(het is overigens niet waar dat er over Virginia Woolf wordt geschreven. ze komt twee keer voorbij: één keer wordt de eerste zin van haar Mrs. Dalloway overgenomen en in een ander essay leest Cole Woolfs dagboeken. dat is het. teleurstellend, aangezien Woolf volgens de blurb een onderwerp is in dit boek.)
(fragment: https://winterlief.blogspot.nl/2016/09/naamloos-meer-teju-cole.html)
Teju Cole is in zijn essay op z'n best als hij niet per sé duidt, maar gewoon aanwezig is en observeert, bijvoorbeeld wanneer hij Sebalds graf bezoekt. (of ideeën uitwerkt, overigens. dan wel zijn eigen ideeën.) in deel III van dit boek, getiteld Aanwezig zijn is Cole dan ook op z'n best. hij schrijft dan over Kony 2012, Nigeria, zijn tegenstrijdige gevoelens rondom de president-verkiezingen in 2008, toen Obama voor 't eerst werd verkozen.
ook schrijft hij over de Amerikaans-Mexicaanse grens waar veel mensen omkomen bij een enorme muur die volgens Cole om strategische redenen niet af is (hoop/ wanhoop). hij vertelt wat er gebeurt met mensen die elders verdwijnen en hier bij die grens naamloos verschijnen, onherkenbaar vaak ook, soms kan men niet eens vaststellen of het om een man of vrouw gaat. Cole beschrijft vervolgens de begraafplaatsen, die waar de locals ten ruste worden gelegd: een groen paradijs vol altijdgroene bomen die veel schaduw bieden, & de begraafplaats voor de gevonden wanhopigen, een beeld dat me niet loslaat: een stoffig veld waar zich afval ophoopt, weinig groen, kleine, jonge bomen.
Cole vraagt zich zelf ergens af: Hoeveel dingen zien we allemaal niet, tenzij ons erover wordt verteld? ja. dat is dan ook waarom veel van zijn verhalen in het derde deel me zo aanspreken, waarom dit boek toch vier sterren moet geven. dit zijn verhalen die er toe doen.
kortom: zeer blij dit gelezen te hebben.
(het is overigens niet waar dat er over Virginia Woolf wordt geschreven. ze komt twee keer voorbij: één keer wordt de eerste zin van haar Mrs. Dalloway overgenomen en in een ander essay leest Cole Woolfs dagboeken. dat is het. teleurstellend, aangezien Woolf volgens de blurb een onderwerp is in dit boek.)
(fragment: https://winterlief.blogspot.nl/2016/09/naamloos-meer-teju-cole.html)