Scan barcode
A review by booksieman
Schaaknovelle by Stefan Zweig
4.0
Kort verhaal dat zeer mooi geschreven is. De woorden hangen als symfonieën aan elkaar en ze walsen doorheen de bladzijden van dit 88-bladig boekje. Dit boek werd me aangeraden door iemand die heel veel weet over zowel recente als klassieke literatuur. Ik zei hem 'Ik hou er van om van die dunnen boekjes te lezen met veel betekenis.' Meteen raadde hij me dit boekje aan en ik ben positief verrast. Ik wist niet waar dit boekje naartoe ging op het begin. Het was vrij vaag en onduidelijk over wie het ging, maar laat ik niet te snel voorlopen op de feiten en jullie eerst even wat meer over de plot vertellen.
Het boek begint met een korte inleiding over de historie van Czentovic. Een naar het schijnt niet zo functionele jongeman die weinig goeds doet (als je niet veel doet kan je ook niet veel goed doen). Meteen schakelt het verhaal dan over naar een ik-perspectief die wordt verteld uit de ogen van een schaker die zowat fan is of toch opkijkt naar de skills van Czentovic. Hij durft de jongeman niet echt aanspreken, omdat het geweten is dat Czentovic een heel moeilijke babbelaar is. Plots wordt Czentovic uitgenodigd om te schaken. De persoon van het ik-perspectief zal daar bij zijn. Plots leert hij een onbekend individu kennen die de groep zal helpen om te winnen van Czentovic. Hij lijkt als enige weerstand te kunnen bieden, maar dan plots lijkt hij het spel van zich af te duwen. De persoon van het ik-perspectief wil meer te weten komen over deze man en komt te weten dat de man een ernstige, gruwelijke geschiedenis achter de rug heeft.
Dit boek beschrijft mooi en koel hoe het voelt om niets te hebben, te grijpen naar alles in het mogelijke om niet in het niets te vallen. Er is niets gruwelijker dan niets. Geen sociaal contact, geen voorwerpen, geen geluiden, helemaal niets.
Ik heb genoten van dit korte verhaal en raad het zeker aan. Zweig gebruikt duidelijke taal en is toegankelijk voor een breed publiek. Het middenstuk vond ik het mooiste aan het boek en dit is een ware kunst. Een eigenschap waar veel boeken naar smachten...
Het boek begint met een korte inleiding over de historie van Czentovic. Een naar het schijnt niet zo functionele jongeman die weinig goeds doet (als je niet veel doet kan je ook niet veel goed doen). Meteen schakelt het verhaal dan over naar een ik-perspectief die wordt verteld uit de ogen van een schaker die zowat fan is of toch opkijkt naar de skills van Czentovic. Hij durft de jongeman niet echt aanspreken, omdat het geweten is dat Czentovic een heel moeilijke babbelaar is. Plots wordt Czentovic uitgenodigd om te schaken. De persoon van het ik-perspectief zal daar bij zijn. Plots leert hij een onbekend individu kennen die de groep zal helpen om te winnen van Czentovic. Hij lijkt als enige weerstand te kunnen bieden, maar dan plots lijkt hij het spel van zich af te duwen. De persoon van het ik-perspectief wil meer te weten komen over deze man en komt te weten dat de man een ernstige, gruwelijke geschiedenis achter de rug heeft.
Dit boek beschrijft mooi en koel hoe het voelt om niets te hebben, te grijpen naar alles in het mogelijke om niet in het niets te vallen. Er is niets gruwelijker dan niets. Geen sociaal contact, geen voorwerpen, geen geluiden, helemaal niets.
Ik heb genoten van dit korte verhaal en raad het zeker aan. Zweig gebruikt duidelijke taal en is toegankelijk voor een breed publiek. Het middenstuk vond ik het mooiste aan het boek en dit is een ware kunst. Een eigenschap waar veel boeken naar smachten...