Take a photo of a barcode or cover
franklekens 's review for:
Jude the Obscure
by Thomas Hardy
Krankzinnige roman. Totaal bezopen en toch boeiend.
In de tweede helft en vooral naar het einde toe zo over the top melodramatisch dat je Hardy er bijna van verdenkt een postmoderne parodie op victoriaanse fictie te hebben willen schrijven -- als je ondertussen niet merkte dat het hem ook dodelijke ernst is. Bijvoorbeeld aan de bloedserieuze en vaak tenenkrommende dialogen in dat deel van de roman, waarin Hardy ook nauwelijks nog moeite doet om de rare toevalligheden weg te werken onder een schijn van waarschijnlijkheid. Hij stopte na dit boek met het schrijven van romans: soms voelt het alsof hij er tijdens het schrijven hiervan al geen zin meer in had, maar dit toch per se wilde afronden omdat hij zijn ei kwijt moest over de benepen victoriaanse huwelijksmoraal.
Het mooiste vond ik het begin, dat me behalve aan Le Rouge et le Noir (ambitieuze jonge boekenwurm die droomt van een maatschappelijke carrière) zelfs ook een beetje deed denken aan Proust, met die jongen die droomt van de grote stad die hij in de verte ziet liggen, die mijmert over plaatsnamen en auteursnamen en verliefd wordt op een foto.
Maar de rare ontwikkelingen als Jude dan eindelijk, eindelijk (soort van...!) getrouwd is met die vreemd wankelmoedige Susan... Nou ja. Ik kan me wel voorstellen dat lezers daar afhaken.
Ben benieuwd of (en zo ja hoe) Michael Winterbottom hier een verteerbare film uit heeft kunnen peuren...
In de tweede helft en vooral naar het einde toe zo over the top melodramatisch dat je Hardy er bijna van verdenkt een postmoderne parodie op victoriaanse fictie te hebben willen schrijven -- als je ondertussen niet merkte dat het hem ook dodelijke ernst is. Bijvoorbeeld aan de bloedserieuze en vaak tenenkrommende dialogen in dat deel van de roman, waarin Hardy ook nauwelijks nog moeite doet om de rare toevalligheden weg te werken onder een schijn van waarschijnlijkheid. Hij stopte na dit boek met het schrijven van romans: soms voelt het alsof hij er tijdens het schrijven hiervan al geen zin meer in had, maar dit toch per se wilde afronden omdat hij zijn ei kwijt moest over de benepen victoriaanse huwelijksmoraal.
Het mooiste vond ik het begin, dat me behalve aan Le Rouge et le Noir (ambitieuze jonge boekenwurm die droomt van een maatschappelijke carrière) zelfs ook een beetje deed denken aan Proust, met die jongen die droomt van de grote stad die hij in de verte ziet liggen, die mijmert over plaatsnamen en auteursnamen en verliefd wordt op een foto.
Maar de rare ontwikkelingen als Jude dan eindelijk, eindelijk (soort van...!) getrouwd is met die vreemd wankelmoedige Susan... Nou ja. Ik kan me wel voorstellen dat lezers daar afhaken.
Ben benieuwd of (en zo ja hoe) Michael Winterbottom hier een verteerbare film uit heeft kunnen peuren...