Take a photo of a barcode or cover
eininthebird 's review for:
Manifesto Cyborg
by Donna J. Haraway
Gelezen naar aanleiding van "Welkom in het Novaceen", aangezien Lovelock het continu over 'cyborgs' heeft. Wat beter te lezen daarna dan het "cyborg manifesto"? :P En, in tegenstelling tot Lovelock, stelt Donna Harraway dat ze al hier zijn. Er zijn vele cyborgs in de wereld, eigenlijk iedereen die "anders" is dan het Westerse beeld van een witte, cis, hetero, able-bodied man. Ik moet eerlijk zeggen dat dit echt een van de moeilijkere teksten is die ik heb gelezen en het nog niet 100% begrijp (dus zeker nog een reden het over een tijdje nog en keer te lezen). Wat ik er nu van begrijp probeert Harraway in dit stuk de dualismen die we in het Westen hebben (brein/lichaam, vrouw/man, zelf/ander, natuur/cultuur, etc) uit te dagen en wellicht kapot te maken. Wij zijn degenen die deze grenzen trekken. Waarom is "de ander" dan een cyborg? Nou, omdat ze deze grenzen doen vervagen en soms zelfs tegenstellingen in zichzelf incorporeren (denk aan het hebben van een mechanisch been of een kunst hart: de grens tussen mechanisch en organisme vervaagt). Ze wijst ook de drang af om te zoeken naar verlossing of een soort "garden of Eden" en de originele zonde, alsof we eerder puur waren en nu vervuild. Daarmee wijst ze ook het hebben van één visie af: "Single vision produces worse illusions than double vision or many-headed monsters" of "..to be other is to be multiple, without clear boundry, frayed, insubstantial." Hiermee levert ze kritiek op het witte feminisme en marxisme van die tijd (nog steeds relevant though).
De tekst is soms lastig te lezen en begrijpen (zeker voor iemand die Engels niet als eerste taal spreekt) juist omdat ze één visie afwijst en speelt met tegenstellingen. Ze speelt steeds een spel met de taal, wat haar ook weer een enorm goede schrijfster maakt.
Ondanks de moeilijkheidsgraad is het een aanrader om deze tekst te lezen en herlezen, omdat het je perspectief absoluut verbreed en het nog steeds een zeer relevante tekst is. Ik kijk zeker uit naar het lezen van haar vervolg werk hier op: "the companion species manifesto"
De tekst is soms lastig te lezen en begrijpen (zeker voor iemand die Engels niet als eerste taal spreekt) juist omdat ze één visie afwijst en speelt met tegenstellingen. Ze speelt steeds een spel met de taal, wat haar ook weer een enorm goede schrijfster maakt.
Ondanks de moeilijkheidsgraad is het een aanrader om deze tekst te lezen en herlezen, omdat het je perspectief absoluut verbreed en het nog steeds een zeer relevante tekst is. Ik kijk zeker uit naar het lezen van haar vervolg werk hier op: "the companion species manifesto"