Scan barcode
A review by zjofie
Dit gaat niet over grasmaaien by Ellen Deckwitz
4.0
Wat is dit een goed boek.
Ik was het vergeten.
Ik was het gewoon vergeten.
Dat ik poëzie las.
Waarom ik poëzie las.
Er was een tijd dat ik alle Vlaamse en Nederlandse dichters kende, en zelfs herkende als ik ze tegenkwam op straat. Dat was de tijd dat ik een thesis schreef over Arjen Duinker, op de poëziezomers in Watou werkte en literatuurwetenschap studeerde. De andere suppoosten waren in Watou voor de beeldende kunst. Ze vroegen met opgetrokken wenkbrauwen: “Lees jij poo-wee-zie?” Ook mijn medestudenten in de literatuurwetenschap keken me bedenkelijk aan: “lees jij poo-wee-zie?” Zelfs onder de boekenmensen ben je een rariteit als je poëzie leest.
Maar ik las graag poëzie.
En daar herinnerde Ellen Deckwitz me aan met dit boek.
Poëzie, dat is voelen, zoals je het anders alleen bij muziek doet. Poëzie, daar mag je mee doen wat je wil. Poëzie, daar mag je van vinden wat je wil. Poëzie kan raken en bijblijven op een heel andere wijze dan proza dat kan.
Ellen Deckwitz schrijft zoals ze praat in haar FAN-TAS-TISCH-E podcast Boeken FM: gevat, slim, grappig.
Ik heb vaak hardop moeten lachen met dit boek. Dit boek is een essay over poëzie. Ik heb daar hardop mee moeten lachen. Laat dat doordringen.
Haar kritiek op het gedicht van haar eigen dertienjarige zelf is prachtig. Hard, maar niet gemeen.
Ik las dit boek in mijn Kobo-plus-abonnement, maar ik denk dat ik het ook maar op papier zal kopen, zodat ik het over enkele jaren subtiel tussen de boterhammen van mijn kinderen kan schuiven.
Dit is zo’n mooi, vurig, toegankelijk en nergens betuttelend pleidooi voor het lezen van poëzie.
Prachtig.
And now if you’ll excuse me. Ik moet dringend wat bundels gaan lezen.
Ik was het vergeten.
Ik was het gewoon vergeten.
Dat ik poëzie las.
Waarom ik poëzie las.
Er was een tijd dat ik alle Vlaamse en Nederlandse dichters kende, en zelfs herkende als ik ze tegenkwam op straat. Dat was de tijd dat ik een thesis schreef over Arjen Duinker, op de poëziezomers in Watou werkte en literatuurwetenschap studeerde. De andere suppoosten waren in Watou voor de beeldende kunst. Ze vroegen met opgetrokken wenkbrauwen: “Lees jij poo-wee-zie?” Ook mijn medestudenten in de literatuurwetenschap keken me bedenkelijk aan: “lees jij poo-wee-zie?” Zelfs onder de boekenmensen ben je een rariteit als je poëzie leest.
Maar ik las graag poëzie.
En daar herinnerde Ellen Deckwitz me aan met dit boek.
Poëzie, dat is voelen, zoals je het anders alleen bij muziek doet. Poëzie, daar mag je mee doen wat je wil. Poëzie, daar mag je van vinden wat je wil. Poëzie kan raken en bijblijven op een heel andere wijze dan proza dat kan.
Ellen Deckwitz schrijft zoals ze praat in haar FAN-TAS-TISCH-E podcast Boeken FM: gevat, slim, grappig.
Ik heb vaak hardop moeten lachen met dit boek. Dit boek is een essay over poëzie. Ik heb daar hardop mee moeten lachen. Laat dat doordringen.
Haar kritiek op het gedicht van haar eigen dertienjarige zelf is prachtig. Hard, maar niet gemeen.
Ik las dit boek in mijn Kobo-plus-abonnement, maar ik denk dat ik het ook maar op papier zal kopen, zodat ik het over enkele jaren subtiel tussen de boterhammen van mijn kinderen kan schuiven.
Dit is zo’n mooi, vurig, toegankelijk en nergens betuttelend pleidooi voor het lezen van poëzie.
Prachtig.
And now if you’ll excuse me. Ik moet dringend wat bundels gaan lezen.