A review by plakaponk
แปดขุนเขา by Paolo Cognetti

5.0

ทุ่งหญ้า ลำธาร ภูเขา และมิตรภาพ

แปดขุนเขา เล่าเรื่องราวมิตรภาพของเพื่อนสองคน ปิเอโตรและบรูโน คนหนึ่งเป็นคนเมืองชอบเดินทางไปที่ต่าง ๆ อีกคนหนึ่งเป็นคนภูเขาไม่เคยออกจากบ้านเกิดสักครั้ง ในฤดูร้อนปีหนึ่งมิตรภาพของพวกเขาเบ่งบาน เป็นมิตรภาพที่ไม่มีวันเหี่ยวเฉา เมื่อวัยเด็กผ่านพ้นไปทั้งสองคนก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก จนวันหนึ่งปิเอโตรในวัยสามสิบต้องกลับขึ้นไปบนเขาเพื่อสานต่อภารกิจบางอย่างที่พ่อให้ไว้

เวลาที่อ่านหนังสือเล่มนี้เหมือนกับว่ามันกำลังปลอบโยนเราอย่างช้า ๆ ด้วยบรรยากาศของหมู่บ้านกลางเทือกเขาแอลป์ ทุ่งหญ้า ลำธาร ภูเขา ต้นลาร์ช หากนึกภาพหมู่บ้านห่างไกลในยุโรปออกก็คงจะเข้าใจตรงกัน เมื่ออ่านจบแล้วก็รู้สึกหน่วง ๆ อย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับว่าเราคิดถึงมันอยู่ตลอดเวลา เหมือนเป็นกระท่อมน้อย ๆ กลางหุบเขาไว้ให้พักพิงยามเหนื่อยล้า แม้จะเป็นหนังสือที่ไม่ยาวมาก มันก็ทำให้เราผูกพันกับตัวละครมาก ๆ เหมือนกับพวกเขาเป็นคนรู้จักของเราคนหนึ่ง เหมือนผ่านทุกข์ผ่านสุขมาด้วยกัน เมื่อถึงคราวตัวละครเหล่านั้นต้องจากลา ก็ทำให้เรารู้สึกโหวง ๆ ได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

"นาน ๆ ทีฉันก็คิดถึงมันนะ น้ำแข็งวันนั้นจะลงไปถึงข้างล่างสุดหรือยังก็ไม่รู้" น.167

ความทรงจำเปรียบได้กับธารน้ำแข็งเป็นสายธารที่เต็มไปด้วยเหตุการณ์ต่าง ๆ ค่อย ๆ ไหลลงมาช้า ๆ ตามภูเขาหินก่อให้เกิดร่องรอยตามภูเขา เมื่อไหลลงไปถึงข้างล่างสุดแล้วก็จะละลายกลายเป็นลำธารหรือแม่น้ำ ปิเอโตรและบรูโนใช้ธารน้ำแข็งเป็นเครื่องคอยย้ำเตือนความทรงจำ เมื่อพวกเขาโตขึ้น กลับมามองธารน้ำแข็งมันก็ยังเป็นธารน้ำแข็งสายเดิมที่พวกเขาเห็นตอนเด็ก ๆ ทำให้พวกเขาและผู้อ่านนึกหวนถึงวัยเด็กที่เคยมีด้วยกัน และเมื่อธารน้ำแข็งละลายกลายเป็นลำธาร ก็เหมือนกับการที่ไม่เหลือใครมาคอยย้ำเตือนความทรงจำเหล่านั้นแล้ว แล้วเหตุการณ์ต่าง ๆ ก็ค่อย ๆ หายไปตามกาลเวลา แต่กว่าจะถึงตอนนั้นธารน้ำแข็งสายนี้คงใช้เวลาเดินทางอีกนานโขทีเดียว

แปดขุนเขาเป็นหนังสือที่อ่านได้เรื่อย ๆ โดยไม่ต้องรีบร้อน ซึมซับบรรยากาศของภูเขาไปทีละน้อย เมื่ออ่านจบแล้วรู้สึกอึน ๆ อย่างบอกไม่ถูก เหมือนเพิ่งเสียบางสิ่งไปแต่สิ่ง ๆ นั้นยังคงติดอยู่ในใจตลอดเวลา แต่พอรู้ตัวอีกทีก็รักหนังสือเล่มนี้เข้าแล้ว