Scan barcode
A review by kyriakiz
Το Τέλος του Θανάτου by Cixin Liu
3.0
Αυτά τα βιβλία δεν ήταν για μένα.
Μπορώ να καταλάβω εν τέλει γιατί τόσος κόσμος τα βρίσκει συγκλονιστικά και mind-blowing αλλά δυστυχώς το δικό μου το μυαλό παρέμεινε στη θέση του.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το πρώτο βιβλίο ήταν αρκετά υποσχόμενο. Τα θεματάκια που είχα με την γραφή και την ανάπτυξη των χαρακτήρων τα παράβλεψα και ξεκίνησα το δεύτερο με πολύ ενθουσιασμό και απογοητεύτηκα τρομερά. Το βρήκα αδικαιολόγητα μεγάλο, η γραφή ήταν μεχ και οι μη ανεπτυγμένοι χαρακτήρες δεν με ένοιαζαν, πράγματα που δεν μπορούσα πια να αγνοήσω. Αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο είναι ότι συνέβαινε κάτι και λίγο αργότερα το έπαιρνε πίσω και μας γυρνούσε ξανά στην αφετηρία. Τα ουσιαστικά πράγματα που συνέβησαν ήταν λίγα. Κάτι που επιβεβαιώθηκε ακόμη περισσότερο διαβάζοντας το τρίτο βιβλίο. Το δεύτερο θα μπορούσε εύκολα να συνοψιστεί σε 100 σελίδες (μπορεί να λέω και πολλές) και να ενσωματώνονταν εδώ.
Το ξεκίνησα με μια διάθεση ότι δεν θα μου αρέσει και ίσως γι'αυτό να το βρήκα κάπως καλύτερο από τα προηγούμενα.
Καταλαβαίνω ότι δεν βασίζεται στους χαρακτήρες, οι οποίοι βρίσκονται εδώ απλά για να προχωράει η ιστορία, αλλά προσωπικά αν έπρεπε να διαλέξω για μια ιστορία μεταξύ καλογραμμένων χαρακτήρων-ανύπαρκτη πλοκή και ανύπαρκτων χαρακτήρων-τρομερά ενδιαφέρουσα πλοκή τότε σίγουρα θα διάλεγα το πρώτο. Και ο συγγραφέας διάλεξε το δεύτερο, τα βιβλία είναι ξεκάθαρα βασισμένα στην πλοκή, ή μάλλον καλύτερα, είναι βασισμένο στις ιδέες, πολύ ωραίες ιδέες και μπόλικες.
Ένα άλλο πρόβλημα που είχα είναι ότι ώρες ώρες ένιωθα ότι διάβαζα βιβλίο ιστορίας. Το χρονικό διάστημα που καλύπτεται είναι τεράστιο, πολλά γεγονότα παρουσιάζονται περιληπτικά, η γραφή είναι αποστασιοποιημένη και οι χαρακτήρες, μη τα ξαναπω, χάρτινοι. Αν και υπάρχει κάποιος λόγος που είναι γραμμένο έτσι, εμένα δεν μου άρεσε, με κούραζε και με πέταγε εκτός της ιστορίας. Πολλά από αυτά τα σημεία ήταν και γεμάτα πληροφορίες και ορολογία που δεν καταλάβαινα και όπως τα διάβαζα αμέσως τα ξέχναγα.
(Συνειδητοποίησα επίσης πως δεν είχα ξαναδιαβάσει hard sci-fi....αν είναι όλα έτσι τότε μάλλον δεν μου ταιριάζει το είδος γενικά)
Και μιας και είπα ορολογία είχα και ένα ακόμη θέμα, το ίδιο που έχω και δεν μπορώ να δω με τίποτα ιατρικές σειρές. Δεν μπορούσα να καταλάβω πότε αυτά που έλεγαν ήταν πράγματα που ίσχυαν ή βασίζονταν σε υπαρκτές θεωρίες και πότε τα έβγαζε ο συγγραφέας από το κεφάλι του.
(Τώρα θα μου πεις ευκαιρία να ψάξεις να μάθεις και τίποτα........εχχ βαριέμαι)
Ενδιαφέρον είχε επίσης αν το δεις και σαν μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς κάτω από τις εν λόγω συνθήκες. Κάτι το οποίο θα δικαιολογούσε φαντάζομαι και την ύπαρξη και του δεύτερου βιβλίου. Αλλά ξανά, δεν ήταν γραμμένο με έναν τρόπο που μου ταίριαζε.
Και φτάνοντας στο τέλος....δεν ξέρω, ποιο ήταν το νόημα, το συμπέρασμα; Η εξερεύνηση του διαστήματος και των δυνατοτήτων των φυσικών νόμων είναι ένας εθισμός και όπως όλοι οι εθισμοί έχουν καταστροφικά αποτελέσματα για τις ζωές των εθισμένων. Η πρωταγωνίστρια κατάφερε να ζήσει εκατομμύρια χρόνια και δεν έμαθε να ζει. Θυμάστε στο Wall-e εκείνους τους ανθρώπους στο διαστημόπλοιο που γύρισαν πίσω στη Γη γιατί δεν ήθελαν πια απλά να επιβιώνουν αλλά να ζήσουν; Αυτό δεν είναι το νόημα του να γλιτώνεις; Να μπορέσεις κάποια στιγμή να ζήσεις; Γιατί ετούτη εδώ δεν το έκανε ποτέ. Λέει σε κάποιο σημείο (σελ.844) “Τα αστέρια θα έσβηναν ένα-ένα και όλα τα ουράνια σώματα θα μετατρέπονταν σε αραιά νέφη σκόνης. Το κρύο και το σκοτάδι θα βασίλευαν παντού και το σύμπαν θα γινόταν ένας απέραντος, άδειος τάφος. Όλοι οι πολιτισμοί και όλες οι αναμνήσεις θα θάβονταν σ' αυτόν για πάντα. Ο θάνατος θα ήταν αιώνιος.” Δεν καταλαβαίνω. Γιατί αυτό είναι τόσο κακό; Εμένα μου ακούγεται σαν κάτι φυσικό, ακόμη και ανακουφιστικό. Για πόσο θα γλιτώνεις πια;(προσπαθώ κι εγώ να βγάλω άκρη με τις πράξεις των χαρακτήρων)
Δεν ξέρω, με μπέρδεψε και με θύμωσε.
Ήθελα πολύ να μου αρέσει η τριλογία. Έκατσα και διάβασα αρκετές θετικές κριτικές και πραγματικά στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να δω αυτά που είδαν εκείνοι.
Θα κλείσω με αυτό εδώ:
Δεν έχω πολλά να πω εκτός από μια προειδοποίηση.
Η ζωή έφτασε σε μια εξελικτική καμπή όταν βγήκε για πρώτη φορά από τη θάλασσα στην ξηρά, μα εκείνα τα πρώτα ψάρια που βγήκαν στην ξηρά έπαψαν να είναι ψάρια.
Κατά παρόμοιο τρόπο, όταν οι άνθρωποι βγήκαν πραγματικά στο διάστημα και απελευθερώθηκαν από τη Γη, έπαψαν να είναι άνθρωποι. Άρα, απευθυνόμενος σε όλους, σας λέω αυτό: Όταν σκέφτεστε να βγείτε στο εξώτερο διάστημα χωρίς να κοιτάξετε πίσω, παρακαλώ να το ξανασκεφτείτε. Το κόστος που θα αναγκαστείτε να καταβάλετε ίσως να είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που φαντάζεστε.
Μπορώ να καταλάβω εν τέλει γιατί τόσος κόσμος τα βρίσκει συγκλονιστικά και mind-blowing αλλά δυστυχώς το δικό μου το μυαλό παρέμεινε στη θέση του.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το πρώτο βιβλίο ήταν αρκετά υποσχόμενο. Τα θεματάκια που είχα με την γραφή και την ανάπτυξη των χαρακτήρων τα παράβλεψα και ξεκίνησα το δεύτερο με πολύ ενθουσιασμό και απογοητεύτηκα τρομερά. Το βρήκα αδικαιολόγητα μεγάλο, η γραφή ήταν μεχ και οι μη ανεπτυγμένοι χαρακτήρες δεν με ένοιαζαν, πράγματα που δεν μπορούσα πια να αγνοήσω. Αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο είναι ότι συνέβαινε κάτι και λίγο αργότερα το έπαιρνε πίσω και μας γυρνούσε ξανά στην αφετηρία. Τα ουσιαστικά πράγματα που συνέβησαν ήταν λίγα. Κάτι που επιβεβαιώθηκε ακόμη περισσότερο διαβάζοντας το τρίτο βιβλίο. Το δεύτερο θα μπορούσε εύκολα να συνοψιστεί σε 100 σελίδες (μπορεί να λέω και πολλές) και να ενσωματώνονταν εδώ.
Το ξεκίνησα με μια διάθεση ότι δεν θα μου αρέσει και ίσως γι'αυτό να το βρήκα κάπως καλύτερο από τα προηγούμενα.
Καταλαβαίνω ότι δεν βασίζεται στους χαρακτήρες, οι οποίοι βρίσκονται εδώ απλά για να προχωράει η ιστορία, αλλά προσωπικά αν έπρεπε να διαλέξω για μια ιστορία μεταξύ καλογραμμένων χαρακτήρων-ανύπαρκτη πλοκή και ανύπαρκτων χαρακτήρων-τρομερά ενδιαφέρουσα πλοκή τότε σίγουρα θα διάλεγα το πρώτο. Και ο συγγραφέας διάλεξε το δεύτερο, τα βιβλία είναι ξεκάθαρα βασισμένα στην πλοκή, ή μάλλον καλύτερα, είναι βασισμένο στις ιδέες, πολύ ωραίες ιδέες και μπόλικες.
Ένα άλλο πρόβλημα που είχα είναι ότι ώρες ώρες ένιωθα ότι διάβαζα βιβλίο ιστορίας. Το χρονικό διάστημα που καλύπτεται είναι τεράστιο, πολλά γεγονότα παρουσιάζονται περιληπτικά, η γραφή είναι αποστασιοποιημένη και οι χαρακτήρες, μη τα ξαναπω, χάρτινοι. Αν και υπάρχει κάποιος λόγος που είναι γραμμένο έτσι, εμένα δεν μου άρεσε, με κούραζε και με πέταγε εκτός της ιστορίας. Πολλά από αυτά τα σημεία ήταν και γεμάτα πληροφορίες και ορολογία που δεν καταλάβαινα και όπως τα διάβαζα αμέσως τα ξέχναγα.
(Συνειδητοποίησα επίσης πως δεν είχα ξαναδιαβάσει hard sci-fi....αν είναι όλα έτσι τότε μάλλον δεν μου ταιριάζει το είδος γενικά)
Και μιας και είπα ορολογία είχα και ένα ακόμη θέμα, το ίδιο που έχω και δεν μπορώ να δω με τίποτα ιατρικές σειρές. Δεν μπορούσα να καταλάβω πότε αυτά που έλεγαν ήταν πράγματα που ίσχυαν ή βασίζονταν σε υπαρκτές θεωρίες και πότε τα έβγαζε ο συγγραφέας από το κεφάλι του.
(Τώρα θα μου πεις ευκαιρία να ψάξεις να μάθεις και τίποτα........εχχ βαριέμαι)
Ενδιαφέρον είχε επίσης αν το δεις και σαν μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς κάτω από τις εν λόγω συνθήκες. Κάτι το οποίο θα δικαιολογούσε φαντάζομαι και την ύπαρξη και του δεύτερου βιβλίου. Αλλά ξανά, δεν ήταν γραμμένο με έναν τρόπο που μου ταίριαζε.
Και φτάνοντας στο τέλος....δεν ξέρω, ποιο ήταν το νόημα, το συμπέρασμα; Η εξερεύνηση του διαστήματος και των δυνατοτήτων των φυσικών νόμων είναι ένας εθισμός και όπως όλοι οι εθισμοί έχουν καταστροφικά αποτελέσματα για τις ζωές των εθισμένων. Η πρωταγωνίστρια κατάφερε να ζήσει εκατομμύρια χρόνια και δεν έμαθε να ζει. Θυμάστε στο Wall-e εκείνους τους ανθρώπους στο διαστημόπλοιο που γύρισαν πίσω στη Γη γιατί δεν ήθελαν πια απλά να επιβιώνουν αλλά να ζήσουν; Αυτό δεν είναι το νόημα του να γλιτώνεις; Να μπορέσεις κάποια στιγμή να ζήσεις; Γιατί ετούτη εδώ δεν το έκανε ποτέ. Λέει σε κάποιο σημείο (σελ.844) “Τα αστέρια θα έσβηναν ένα-ένα και όλα τα ουράνια σώματα θα μετατρέπονταν σε αραιά νέφη σκόνης. Το κρύο και το σκοτάδι θα βασίλευαν παντού και το σύμπαν θα γινόταν ένας απέραντος, άδειος τάφος. Όλοι οι πολιτισμοί και όλες οι αναμνήσεις θα θάβονταν σ' αυτόν για πάντα. Ο θάνατος θα ήταν αιώνιος.” Δεν καταλαβαίνω. Γιατί αυτό είναι τόσο κακό; Εμένα μου ακούγεται σαν κάτι φυσικό, ακόμη και ανακουφιστικό. Για πόσο θα γλιτώνεις πια;(προσπαθώ κι εγώ να βγάλω άκρη με τις πράξεις των χαρακτήρων)
Δεν ξέρω, με μπέρδεψε και με θύμωσε.
Ήθελα πολύ να μου αρέσει η τριλογία. Έκατσα και διάβασα αρκετές θετικές κριτικές και πραγματικά στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να δω αυτά που είδαν εκείνοι.
Θα κλείσω με αυτό εδώ:
Δεν έχω πολλά να πω εκτός από μια προειδοποίηση.
Η ζωή έφτασε σε μια εξελικτική καμπή όταν βγήκε για πρώτη φορά από τη θάλασσα στην ξηρά, μα εκείνα τα πρώτα ψάρια που βγήκαν στην ξηρά έπαψαν να είναι ψάρια.
Κατά παρόμοιο τρόπο, όταν οι άνθρωποι βγήκαν πραγματικά στο διάστημα και απελευθερώθηκαν από τη Γη, έπαψαν να είναι άνθρωποι. Άρα, απευθυνόμενος σε όλους, σας λέω αυτό: Όταν σκέφτεστε να βγείτε στο εξώτερο διάστημα χωρίς να κοιτάξετε πίσω, παρακαλώ να το ξανασκεφτείτε. Το κόστος που θα αναγκαστείτε να καταβάλετε ίσως να είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που φαντάζεστε.