You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
annettebooksofhopeanddreams 's review for:
Marina
by Carlos Ruiz Zafón
Ik had dit boek denk ik nooit opgepakt als ik er niet per ongeluk half over gestruikeld was bij De Slegte. Het boek zag er prachtig uit, de flaptekst was intrigerend en voor weinig geld durf ik nog wel eens een risicootje te nemen. Toen ik voor een zomerchallenge een boek nodig had van een auteur die al jaren niks meer gepubliceerd had, zag ik deze op het lijstje staan.
Dit is een enorm intrigerend boek dat maar lastig in woorden te vangen is. Het boek voelt eigenlijk heel traag. Er zitten enorme lappen tekst in waar we complete levensverhalen van personages te horen krijgen. Ik was ook echt heel benieuwd waar het allemaal heen zou gaan, want het duurde lang voor er echt een lijn te ontdekken was.
Maar het einde! Het einde maakt echt alles goed. Vanaf het moment dat ook de laatste puzzelstukjes op hun plaats vallen en we weten waarmee we te maken hebben, besefte ik dat het boek me in een ijzeren greep had en me waarschijnlijk de komende tientallen jaren nooit meer helemaal zal laten gaan. Juist omdat in al zijn duidelijkheid ineens ook dingen onduidelijk worden.
Het verhaal doet, op een bepaald moment, ook een beetje denken aan The Ocean at the End of the Lane. Het speelt op dezelfde manier met de werkelijkheid. Het speelt op dezelfde manier met verhalen en fantasie. Het speelt ook op dezelfde manier met taal. In dit geval met namen. Ik wil er niet te veel over zeggen, maar als je het eenmaal weet, weet je het.
Dit is een enorm intrigerend boek dat maar lastig in woorden te vangen is. Het boek voelt eigenlijk heel traag. Er zitten enorme lappen tekst in waar we complete levensverhalen van personages te horen krijgen. Ik was ook echt heel benieuwd waar het allemaal heen zou gaan, want het duurde lang voor er echt een lijn te ontdekken was.
Maar het einde! Het einde maakt echt alles goed. Vanaf het moment dat ook de laatste puzzelstukjes op hun plaats vallen en we weten waarmee we te maken hebben, besefte ik dat het boek me in een ijzeren greep had en me waarschijnlijk de komende tientallen jaren nooit meer helemaal zal laten gaan. Juist omdat in al zijn duidelijkheid ineens ook dingen onduidelijk worden.
Het verhaal doet, op een bepaald moment, ook een beetje denken aan The Ocean at the End of the Lane. Het speelt op dezelfde manier met de werkelijkheid. Het speelt op dezelfde manier met verhalen en fantasie. Het speelt ook op dezelfde manier met taal. In dit geval met namen. Ik wil er niet te veel over zeggen, maar als je het eenmaal weet, weet je het.