Take a photo of a barcode or cover
wes209 's review for:
Καθώς ψυχορραγώ
by William Faulkner
Το καθώς ψυχορραγω αφορά στην προσπάθεια της πάμφτωχης οικογένειας Μπαντρεν (παραλίγο Βurden) να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία της νεκρης μητερας και συζύγου, να ταφεί με την οικογένειά της.
Μία κατάβαση σε μία προσωπική κόλαση όπου οι πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με το ευθραυστο της ταυτότητας και της ύπαρξης και με μία γλώσσα το ίδιο εύθραυστη και σπασμένη σε 15 μονοπρόσωπες αφηγήσεις, όσοι και οι πρωταγωνιστές, βλέπουμε την οικογένεια να αγκομαχεί, να είναι ανίκανη να βρει σταθερότητα οπουδήποτε. Την ίδια αστάθεια παρουσιάζουν και οι ρόλοι που νιώθουν οι πρωταγωνιστές να “φοράνε”.
Η μητέρα είναι ψάρι γιατί η μητέρα είναι νεκρή με τον ίδιο τρόπο που το ψάρι είναι νεκρό και αν η μητέρα είναι ήταν τότε ο γιός είναι επίσης ήταν και δεν είναι είναι, και αν δεν είναι είναι ο γιος δεν υπάρχει. Δεν είμαστε ούτε γιοί ούτε κόρες ούτε σύζυγοι. Έχουμε ξεχάσει ότι αυτά είναι φορεσιές που τις αφήνουμε να ορίζουν όλη μας την ύπαρξη, να μας εξουσιάζουν ζητώντας μας να στεκόμαστε και υπάρχουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, και μέσα από το βιβλίο ο θάνατος προβάλλει σαν μία αλλαγή, ή μία λύση ενάντια σε αυτή την κατάσταση. Ο θάνατος της μητέρας σκοτώνει την σύζυγο, η μητρότητα σκοτώνει τον πρότερο εαυτό.
To κείμενο ακολουθεί την τάση της εποχής όπως άλλα Μοντέρνα κείμενα, στηριζόμενο στην οπτική των πραγμάτων μέσα από τα μάτια του ατόμου, αλλά παράλληλα παίρνει κριτική θέση απέναντι τον γραπτό λόγο ακολουθώντας ιδέες που βρίσκουμε από τον Πλάτωνα μέχρι και τον Ρολάν Μπαρτ και άλλους γλωσσολόγους που βρήκαν το κείμενο ανίκανο να μεταφέρει ένα μήνυμα με ασφάλεια. Επικό στον στόχο του, θέλει να πει μία ιστορία σαν αυτή του Ορφέα ή του Δάντη, αλλά χρησιμοποιώντας την φτώχεια και την ανέχεια του Νότου. Κλασικό της southern gothic όπως και έργα του McCarthy, ψάχνει τις μεγάλες απαντήσεις κοιτάζοντας γύρω του, γίνεται βάση της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα των προσωπικών ιστοριών και των αντιηρώων, και όλα αυτά γραμμένα μέσα σε 4 βδομάδες από έναν νυχτοφύλακα τις βραδινές ώρες της βάρδιας, ενώ είχε γράψει πρώτα το Βουή και Μανία που αργότερα του δωσε Νόμπελ. Γιατί υπάρχουν φορές που η ζωή γαμιέται με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο.
Μία κατάβαση σε μία προσωπική κόλαση όπου οι πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με το ευθραυστο της ταυτότητας και της ύπαρξης και με μία γλώσσα το ίδιο εύθραυστη και σπασμένη σε 15 μονοπρόσωπες αφηγήσεις, όσοι και οι πρωταγωνιστές, βλέπουμε την οικογένεια να αγκομαχεί, να είναι ανίκανη να βρει σταθερότητα οπουδήποτε. Την ίδια αστάθεια παρουσιάζουν και οι ρόλοι που νιώθουν οι πρωταγωνιστές να “φοράνε”.
Η μητέρα είναι ψάρι γιατί η μητέρα είναι νεκρή με τον ίδιο τρόπο που το ψάρι είναι νεκρό και αν η μητέρα είναι ήταν τότε ο γιός είναι επίσης ήταν και δεν είναι είναι, και αν δεν είναι είναι ο γιος δεν υπάρχει. Δεν είμαστε ούτε γιοί ούτε κόρες ούτε σύζυγοι. Έχουμε ξεχάσει ότι αυτά είναι φορεσιές που τις αφήνουμε να ορίζουν όλη μας την ύπαρξη, να μας εξουσιάζουν ζητώντας μας να στεκόμαστε και υπάρχουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, και μέσα από το βιβλίο ο θάνατος προβάλλει σαν μία αλλαγή, ή μία λύση ενάντια σε αυτή την κατάσταση. Ο θάνατος της μητέρας σκοτώνει την σύζυγο, η μητρότητα σκοτώνει τον πρότερο εαυτό.
To κείμενο ακολουθεί την τάση της εποχής όπως άλλα Μοντέρνα κείμενα, στηριζόμενο στην οπτική των πραγμάτων μέσα από τα μάτια του ατόμου, αλλά παράλληλα παίρνει κριτική θέση απέναντι τον γραπτό λόγο ακολουθώντας ιδέες που βρίσκουμε από τον Πλάτωνα μέχρι και τον Ρολάν Μπαρτ και άλλους γλωσσολόγους που βρήκαν το κείμενο ανίκανο να μεταφέρει ένα μήνυμα με ασφάλεια. Επικό στον στόχο του, θέλει να πει μία ιστορία σαν αυτή του Ορφέα ή του Δάντη, αλλά χρησιμοποιώντας την φτώχεια και την ανέχεια του Νότου. Κλασικό της southern gothic όπως και έργα του McCarthy, ψάχνει τις μεγάλες απαντήσεις κοιτάζοντας γύρω του, γίνεται βάση της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα των προσωπικών ιστοριών και των αντιηρώων, και όλα αυτά γραμμένα μέσα σε 4 βδομάδες από έναν νυχτοφύλακα τις βραδινές ώρες της βάρδιας, ενώ είχε γράψει πρώτα το Βουή και Μανία που αργότερα του δωσε Νόμπελ. Γιατί υπάρχουν φορές που η ζωή γαμιέται με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο.