Take a photo of a barcode or cover
undomielle 's review for:
Κουτσό
by Julio Cortázar
Μου βγήκε λίγο (τι λίγο) η παναγία, αλλά διάβασα το Κουτσό του Χούλιο Κορτάσαρ. Ο Κορτάσαρ θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες της Λατινικής Αμερικής και μοντερνιστές γενικώς, αλλά δεν ήξερα τίποτα γι' αυτόν πριν το Κουτσό. Έπρεπε να το καταλάβω βέβαια ότι είναι θεότρελος, γιατί είδα στο οπισθόφυλλο ότι τον εξαίρει ο Μπόρχες (εμ..)
Το Κουτσό είναι βέβαια αριστούργημα, και μια βάναυση επίθεση στο κλασικό μυθιστόρημα. Όχι μόνο επειδή ο ήρωας Ολιβέιρα είναι ένας εντελώς προβληματικός, διανοούμενος μποέμ τύπος που ερωτεύεται τη Μάγα και ταυτόχρονα δεν μπορεί να την ερωτευτεί, αλλά ταυτόχρονα μπορεί κιόλας (και γενικώς δεν ξέρει τι του γίνεται από το πολύ διάβασμα) και ακούει όλη την ώρα τζαζ (το οποίο ήταν τέλειο, γιατί πού και πού όσο διάβαζα, έβαζα κι εγώ Sidney Bechet ή John Coltrane).
Όχι μόνο γι' αυτό λοιπόν, αλλά και επειδή το βιβλίο διαβάζεται με διαφορετικούς τρόπους και είναι ανοιχτό σε διαφορετικές ερμηνείες. Ο Κορτάσαρ προτείνει: Είτε να διαβαστούν τα πρώτα 56 κεφάλαια και τα υπόλοιπα να αγνοηθούν (σιγά μην έκανα κάτι τέτοιο), είτε να διαβαστεί όλο το βιβλίο, αλλά παίζοντας κουτσό: Πρώτα το κεφάλαιο 71, μετά το 1, 2, 116, 3, 84, μέχρι δεν-λέω-τίποτα-άλλο. Φυσικά ακολούθησα αυτό το δεύτερο, πλήρες πρόγραμμα και αυτό συνιστώ ασυζητητί, κι ας μας πιαστεί το χέρι από τα μπρος πίσω, ναι.
Κατά ειρωνικό τρόπο, ο συγγραφέας Μορελί (το alter ego του Κορτάσαρ - ναι, ο τύπος παίζει μαζί μας ασύστολα, ευτυχώς) συμπυκνώνει την έννοια του περιττού στο Κεφάλαιο 137, ένα από τα Παραβλέψιμα όπως σημειώνει ο συγγραφέας.
Εγώ αυτό το λέω "το περίσσιο χαλάει το ίσιο", μα εδώ δεν περισσεύει ούτε κόμμα.
Το βιβλίο επανεκδόθηκε το 2018 (Εκδόσεις Opera) σε εξαιρετική μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη (εγγύηση).
Το Κουτσό είναι βέβαια αριστούργημα, και μια βάναυση επίθεση στο κλασικό μυθιστόρημα. Όχι μόνο επειδή ο ήρωας Ολιβέιρα είναι ένας εντελώς προβληματικός, διανοούμενος μποέμ τύπος που ερωτεύεται τη Μάγα και ταυτόχρονα δεν μπορεί να την ερωτευτεί, αλλά ταυτόχρονα μπορεί κιόλας (και γενικώς δεν ξέρει τι του γίνεται από το πολύ διάβασμα) και ακούει όλη την ώρα τζαζ (το οποίο ήταν τέλειο, γιατί πού και πού όσο διάβαζα, έβαζα κι εγώ Sidney Bechet ή John Coltrane).
Όχι μόνο γι' αυτό λοιπόν, αλλά και επειδή το βιβλίο διαβάζεται με διαφορετικούς τρόπους και είναι ανοιχτό σε διαφορετικές ερμηνείες. Ο Κορτάσαρ προτείνει: Είτε να διαβαστούν τα πρώτα 56 κεφάλαια και τα υπόλοιπα να αγνοηθούν (σιγά μην έκανα κάτι τέτοιο), είτε να διαβαστεί όλο το βιβλίο, αλλά παίζοντας κουτσό: Πρώτα το κεφάλαιο 71, μετά το 1, 2, 116, 3, 84, μέχρι δεν-λέω-τίποτα-άλλο. Φυσικά ακολούθησα αυτό το δεύτερο, πλήρες πρόγραμμα και αυτό συνιστώ ασυζητητί, κι ας μας πιαστεί το χέρι από τα μπρος πίσω, ναι.
Κατά ειρωνικό τρόπο, ο συγγραφέας Μορελί (το alter ego του Κορτάσαρ - ναι, ο τύπος παίζει μαζί μας ασύστολα, ευτυχώς) συμπυκνώνει την έννοια του περιττού στο Κεφάλαιο 137, ένα από τα Παραβλέψιμα όπως σημειώνει ο συγγραφέας.
Εγώ αυτό το λέω "το περίσσιο χαλάει το ίσιο", μα εδώ δεν περισσεύει ούτε κόμμα.
Το βιβλίο επανεκδόθηκε το 2018 (Εκδόσεις Opera) σε εξαιρετική μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη (εγγύηση).